Στον απόηχο της πανδημίας και μπροστά
 σε νέα οικονομική ύφεση, η κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφή τη 
προτεραιότητα της για πολεμική προετοιμασία έναντι των κοινωνικών 
αναγκών. Δεν αρκούν τα αντιαρματικά όπλα, οι τορπίλες βαρέως τύπου και 
οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι. Δεν αρκεί η μετατροπή της χώρας σε ένα 
απέραντο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ. Δεν αρκεί η κούρσα εξοπλισμών και τα δις 
που πετιούνται για rafallικές φιέστες. Δεν αρκεί η αύξηση της 
στρατιωτικής θητείας, που καταδεικνύει ότι το κεφάλαιο και η ελληνική 
αστική τάξη έχουν ανάγκη και από έμψυχο δυναμικό και επιθυμούν η νεολαία
 να παίξει αυτό το ρόλο. Τώρα με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, 
φτάσαμε στο απόγειο της πολεμολαγνείας και του τυχοδιωκτισμού! 
Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής 
στην Ουκρανία, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει χάσει ευκαιρία να επιδοθεί 
σε λεονταρισμούς και απερίσκεπτες δηλώσεις προθέσεων. Ο πρωθυπουργός, με
 συνεχόμενες δηλώσεις και tweets, καλεί σε διευρυμένη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή 
στον πόλεμο, επιδεικνύοντας ότι η πολιτική του αντίληψη εξαντλείται σε 
αναπαραγωγή των πιο ακραίων θέσεων – θέσεων που εντείνουν τη πιθανότητα 
πολέμου.