Προσανατολισμός Και Καθήκοντα Ενάντια Στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο /// ΟΚΔΕ

 Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Ιανουαρίου 2025

Σε μια από τις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους, η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τον αυξανόμενο κίνδυνο μιας εξάπλωσης και γενίκευσης του πολέμου. Βασική αιτία είναι η τεράστια κρίση, η έκρηξη των αντιφάσεων του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού συστήματος, που φέρνει αντιμέτωπους: α) Τους «παλιούς» Δυτικούς ιμπεριαλιστές ΗΠΑ και ΕΕ, στο μπλοκ των οποίων οι επικεφαλής ΗΠΑ πασχίζουν να διατηρήσουν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία τους. β) Τους «νέους» ιμπεριαλιστές (Κίνα, Ρωσία), που μαζί τους ολοένα συσπειρώνονται ισχυρές ή σημαντικές «αναδυόμενες» χώρες (BRICS+ κ.ά.). Τα μέτωπα σε Ουκρανία και Παλαιστίνη / Μ. Ανατολή δείχνουν ότι ένας Γ ́ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει να ξετυλίγεται, ενώ πολλά ακόμα «βράζουν» (Ταϊβάν / ΝΑ Ασία και Ειρηνικός, Καύκασος, Αν. Ευρώπη κ.ά.).

 

Η αντιδραστικότητα της ελληνικής αστικής τάξης 

Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν «εμπλέκεται» απλώς, αλλά είναι από τους πιο ενεργούς συμμάχους των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ: βάσεις, εξοπλισμοί, κάθε είδους βοήθεια (υλική, εκπαίδευσης, προπαγάνδας κ.λπ.) στους δολοφόνους Σιωνιστές και στο μισοφασιστικό καθεστώς Ζελένσκι. Αυτός ο πολεμοκάπηλος τυχοδιωκτισμός δεν δείχνει «υποτέλεια» ή ξεπούλημα των «εθνικών συμφερόντων», όπως λένε εθνικιστές ή σταλινικοί. Η ελληνική αστική τάξη λογαριάζει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» – δηλαδή, πάνω απ’ όλα, να έχει τη στήριξη ΗΠΑ-ΕΕ ενάντια στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα για να κρατάει την εξουσία. Η συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού είναι συνειδητή ταξική πολιτική και κάνει την «πατρίδα μας» αντιδραστικό εξάρτημα των Δυτικών ιμπεριαλιστών.

Γιατί λείπει ένα αντιπολεμικό κίνημα… 

Ολοφάνερα το εργατικό, λαϊκό, νεολαιίστικο κίνημα δυσκολεύεται να αναπτύξει την αντιπολεμική πάλη. Για Παλαιστίνη και Μ. Ανατολή, οι κινητοποιήσεις είναι αραιές, χωρίς συνέχεια, συντονισμό, σαφές σχέδιο και στόχο, καταλήγοντας συχνά «επετειακές». Χειρότερα ακόμα, στο θέμα της Ουκρανίας επικρατεί χαώδης σύγχυση.
Αυτό είναι αποτέλεσμα και της κρίσης του κινήματος: έχουν αδυνατίσει ή σπάσει παραδόσεις από παλιότερα αντιπολεμικά, αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Η κύρια ευθύνη ανήκει στους ρεφορμιστές (ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις) και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ίδιο ή μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει στις ευρωπαϊκές χώρες.

… και σε ποιες βάσεις να το χτίσουμε 

Γι’ αυτό χρειάζεται να ξεκαθαριστούν μερικά θεμελιακά σημεία, που πάνε βαθύτερα από ένα πρώτο σύνθημα «καμία εμπλοκή»:
Α) Ευρώπη και Ελλάδα δεν είναι ένα ουδέτερο γήπεδο ή αμφιθέατρο, όπου έχουμε την πολυτέλεια κυρίως ακαδημαϊκών συζητήσεων για την ακριβή φύση των κρατών που συγκρούονται ή «υψηλών αναλύσεων» γεωστρατηγικής. Είναι πεδία της σύγκρουσης, σπαρμένα με βάσεις/στρατεύματα του ΝΑΤΟ (και πυρηνικά). Όπου αντιδραστικές αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστικές ή πιο αδύναμες, κοιτάνε πως θα πολεμήσουν μαζί με το «μεγάλο αφεντικό», τις ΗΠΑ. Αυτό ισχύει στον υπερθετικό βαθμό για την ελληνική αστική τάξη. Επομένως, πρωταρχικό –και αυτό που μπορεί να ενώσει δυνάμεις– δεν μπορεί παρά να είναι το εξής: Πάλη για την ήττα του «δικού μας» ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ενάντια σε κάθε συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης.
Κάθε παραγνώριση αυτής της προτεραιότητας φέρνει τεράστια σύγχυση, παράλυση ή, αντικειμενικά, κάτι ακόμα χειρότερο: φλερτ με τους αμερικανονατοϊκούς ή υποταγή και προσχώρηση στο στρατόπεδό τους, κάτω από ένα δήθεν αριστερό μανδύα. Π.χ. «αυτοδιάθεση της Ουκρανίας», «δικαίωμα χωρών να αποφασίσουν οι ίδιες την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ» (Φινλανδία, Σουηδία) ή, εσχάτως, πανηγυρισμοί ενάντια στον «δικτάτορα Άσαντ» (στάση ΣΕΚ, ανακοίνωση Βαρουφάκη).
Είναι έτσι παγίδα και το σύνθημα του ΚΚΕ «δεν διαλέγουμε ληστές». Πράγματι, τυπικά άψογο: δεν έχουμε κανένα λόγο να εξωραΐσουμε αντιδραστικά ή/και ιμπεριαλιστικά καθεστώτα (Ρωσία, Κίνα, Ιράν κ.ά.). Αλλά δεν «διαλέγουμε» εμείς, δηλαδή οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία της χώρας! Έχει ήδη διαλέξει για εμάς η «δική μας» αστική τάξη εντάσσοντάς μας βαθιά στις γραμμές του αμερικανονατοϊκού στρατοπέδου. Αυτός είναι ο κύριος εχθρός μας – και χωρίς να το αναδείξουμε στην πρώτη γραμμή, φλυαρούμε «επαναστατικά» (όπως κάνει διαρκώς το ΚΚΕ για να συγκαλύψει την αδράνεια, ουσιαστικά, και τον ρεφορμισμό του).
Β. Δεν υπάρχει αγώνας ενάντια στον πόλεμο με σημαία τα «κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας» ή την απόκρουση της «τουρκικής επιθετικότητας». Σε αυτό τον αστικό εθνικισμό στοιχίζεται όλο το πολιτικό σκηνικό, από τους ανοιχτά νεοφιλελεύθερους και φιλοϊμπεριαλιστές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) μέχρι, με «πινελιές» διαφοροποίησης, το ΚΚΕ ή «προοδευτικοί» (ΜεΡΑ25, Νέα Αριστερά).
Το αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν, η πολύπλευρη ενίσχυση του τουρκικού καπιταλισμού (στα όρια μιας περιφερειακής δύναμης, ενός υποϊμπεριαλισμού) αποτελεί πράγματι σοβαρό κίνδυνο για τους λαούς της περιοχής. Αυτό όμως δεν σημαίνει καμία αθώωση της ελληνικής αστικής τάξης, που είναι εξίσου αντιδραστική, επικίνδυνη και άθλια, όπως απέδειξε με τη στήριξη των Σιωνιστών του Ισραήλ για τη σφαγή των Παλαιστινίων, τις φρεγάτες στην Ερυθρά, τους ναζί Αζοφίτες που έφερε στη Βουλή κ.ά.
«Κυριαρχικά δικαιώματα» ή «υπεράσπιση των (αστικών) συνόρων» σημαίνει διαιώνιση και χειροτέρευση του εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού καθεστώτος στο εσωτερικό της χώρας σε βάρος των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας – είτε με κέρδη είτε με απώλειες του ελληνικού καπιταλισμού στα «εθνικά θέματα». Σημαίνει παράδοση της ταξικής ανεξαρτησίας, υποταγή του εργατικού κινήματος, μετατροπή του σε ουρά της αστικής τάξης και έτσι προετοιμασία του ως κρέας για πολεμικά σφαγεία.
Γ. Δεν αρκεί η επίκληση της «ειρήνης». Οι λαοί ποθούν την ειρήνη, να ζήσουν με αξιοπρέπεια, χωρίς εκατόμβες – αλλά το θέμα είναι πως αυτό θα επιβληθεί ενάντια στα ιμπεριαλιστικά και αστικά τέρατα. Αυτό δεν γίνεται με πασιφιστικά μανιφέστα, που ναρκώνουν την κατανόηση των αιτιών του πολέμου, την αποφασιστικότητα των μαζών να παλέψουν. Κεντρικό σύνθημά μας: ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.
Δ. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι μια αφύσικη εκτροπή από την κανονική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος: το δεύτερο φέρνει το πρώτο όπως το σύννεφο τη βροχή (Λένιν). Πολλοί αριστεροί και «προοδευτικοί» το επαναλαμβάνουν, όπως και ότι η κρίση του συστήματος είναι δομική. Δεν χαράσσουν όμως μια συνεπή στρατηγική, δεν φτάνουν ως το τελικό συμπέρασμα: Αφού η ρίζα του ιμπεριαλιστικού πολέμου βρίσκεται στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας, τότε δεν αρκεί μια «διαμαρτυρία», «πίεση» ή αέναη «αντίσταση» ή πολύ περισσότερο μια ψήφος (εκεί όπου καταλήγουν τα πάντα για το ΚΚΕ ή άλλους ρεφορμιστές και «προοδευτικούς»). Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ή, πιο απλά, η συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης, μπορεί να σταματήσει με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, με μια επαναστατική κυβέρνηση των εργαζομένων, με τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Πως αλλιώς να διανοηθεί κανείς πραγματικό κλείσιμο των βάσεων, σταμάτημα των εξοπλισμών και της «βοήθειας» σε Σιωνιστές και Ζελένσκι, αν δεν χτυπηθεί καίρια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν το αστικό μπλοκ δεν αδυνατίσει αποφασιστικά από τους αγώνες εργαζομένων και νεολαίας; Όσοι με «ταξική καθαρότητα» πολεμάνε το σύνθημα Κάτω η κυβέρνηση, τάχα μου αρνούμενοι τη «διαχείριση» (ή απλά έχοντας κατά νου τις επόμενες εκλογές), πρακτικά ομολογούν τον περιορισμό του αγώνα σε μερικές πορείες-παρελάσεις, επερωτήσεις στη βουλή, εμφανίσεις στα ΜΜΕ.
Χωρίς έναν τέτοιο προσανατολισμό ξενίζουν ακόμα πιο πολύ οι φωνακλάδικοι βερμπαλισμοί ότι οι λαοί νικούν «με το όπλο στο χέρι» ή η επίκληση ιστορικών χρεοκοπιών και ηττών όπως «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ». Η αντικυβερνητική-αντικαπιταλιστική προοπτική ολοκληρώνεται με τον Διεθνισμό εργατών και λαών, τη συνεργασία αγώνων και κινημάτων στην περιοχή, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε

H αντιπολεμική πάλη είναι καθήκον ιδιαίτερα δύσκολο, απαιτητικό – αν μη τι άλλο χρειάζεται σοβαρότητα, πραγματική δέσμευση και κινητοποίηση δυνάμεων. Πρέπει να ξεπεράσουμε αδιέξοδες πρακτικές, όπως ατελείωτα mail, συσκέψεις, καλέσματα (ανταγωνιστικά) και υπογραφές, που αποτυπώνονται σε μόλις πενιχρή συμμετοχή στον δρόμο (π.χ. πάρα πολλές απουσίες στην κινητοποίηση ενάντια στην επίσκεψη του νέου γγ του ΝΑΤΟ ή αδιαφορία για τις σαββατιάτικες συγκεντρώσεις για την Παλαιστίνη). Το ίδιο διάφορες ιδιότροπες, διαλυτικές απόψεις που π.χ. αρνούνται το σύνθημα για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος!

Τι μπορεί και πρέπει να κάνει ένα αντιπολεμικό κίνημα – και πως
Πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας στην ανάπτυξη της αντιπολεμικής πάλης,
επικεντρώνοντας στα εξής:

 1. Διαδηλώσεις και πορείες, συγκεντρωμένες γύρω από σταθερές μέρες δράσης, ώστε να ενισχύεται ο συντονισμός οργανώσεων και δυνάμεων. Τέτοια είναι τα Σάββατα για την Παλαιστίνη (Σύνταγμα/ Αθήνα και άλλες πόλεις) – το μοναδικό υπαρκτό, σταθερό πλαίσιο δράσης μέχρι στιγμής. Είναι ουσιαστικό να δοθεί διάρκεια, βάθος, σκελετός στις κινητοποιήσεις, πολύ παραπάνω από «άλλη μια εκδήλωση» (χρήσιμη κατά τα άλλα).
2. Συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά ενάντια σε ΝΑΤΟ, Βάσεις, Πυρηνικά. Ενάντια στις επιθέσεις στα κοινωνικά-πολιτικά δικαιώματα (π.χ. λεφτά για τις ανάγκες μας, όχι για εξοπλισμούς-καταστολή), για τον στόχο ανατροπής της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
3. Ανάπτυξη δράσεων πολιτικών και όχι «συμβολικών». Να σπάσουμε την αφωνία του φοιτητικού κινήματος (με κύρια ευθύνη της ΚΝΕ και των διαφόρων «ΕΑΑΚ»), που είχε ως αποτέλεσμα π.χ. να μη γίνει τίποτα όταν ξεδιπλώνονταν οι ηρωικές καταλήψεις πανεπιστημίων σε Ευρώπη-ΗΠΑ. Να θέσουμε την προοπτική για αντιπολεμική Πολιτική Απεργία, έναν έμπρακτο τρόπο να κινηθούν οι εργαζόμενοι. Όταν πρόσφατα λιμενεργάτες στον Πειραιά απέτρεψαν τη φόρτωση εξοπλισμού για το Ισραήλ (αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν σε άλλες χώρες: απεργίες σε λιμάνια, μπλόκα σε εργοστάσια και γραφεία εταιριών όπλων ή άλλων που συνεργάζονται με τους Σιωνιστές κ.λπ.), αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα: πρέπει να απαιτήσουμε να εξαπλωθεί από σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, να το επιβάλλουμε με γενικές συνελεύσεις, επιτροπές, κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.