Ο Τζακ Λόντον είναι γνωστός για τα λογοτεχνικά του έργα που κυκλοφορούν και στη χώρα μας και κοσμούν τις βιβλιοθήκες μικρών και μεγάλων. Η εργατική του καταγωγή και η πολιτική του στράτευση στο σοσιαλιστικό κίνημα στην Αμερική φυσικά και δεν παρουσιαζόταν ιδιαίτερα αν και τα έργα του είναι γεμάτα αναφορές για τη ζωή του προλεταριάτου και των φτωχολαϊκών στρωμάτων.
Η Σιδερένια Φτέρνα (ή Σιδερένιο Τακούνι σε άλλες μεταφράσεις), ο Ασπροδόντης, Το κάλεσμα της άγριας φύσης, Ο πόλεμος των τάξεων, Οι άνθρωποι της Αβύσσου, Ιστορίες του μπόξ, Με τους πειρατές του Αγίου Φρατζίσκου είναι κάποια από τα βιβλία που ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στον κόσμο των ανθρώπων της δουλειάς, της υπαίθρου και της ταξικής καπιταλιστικής κοινωνίας.
Όμως σε αυτό το μικρό σημείωμα δεν θέλουμε να αναδείξουμε το συνολικό έργο του Τζακ Λόντον αλλά να προτρέψουμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας να διαβάσουν δύο λιγοσέλιδα αυτοβιογραφικά κείμενα που μας δίνουν αψεγάδιαστα την πορεία που διαμορφώνει την ταξική σοσιαλιστική συνείδηση του συγγραφέα.
Τα κείμενα είναι το Τι σημαίνει για μένα η ζωή και το Πώς έγινα σοσιαλιστής δημοσιευμένα το 1905. Στα δύο σύντομα αυτά κείμενα περιγράφεται πώς ο ίδιος ως άτομο διαμορφώνεται από την πάλη των τάξεων και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η αποτίναξη των ιδεολογικών βαριδιών που τον φορτώνει το σύστημα από μικρή ηλικία ως παιδί της εργατικής τάξης και η ένταξή του στην οργανωμένη πάλη για τον σοσιαλισμό σε έναν λιτό υλιστικό στοχασμό.
Η συνείδηση, όπως μας λέει ο Μαρξ, δεν κατακτιέται από όλους με τον ίδιο τρόπο. Ο Τζακ Λόντον αυτό παραδέχεται στα δύο αυτά κείμενα· ότι αλλιώς ξεκίνησε, πιστεύοντας στην ονειρεμένη ζωή που υποσχόταν στους δουλευταράδες το σύστημα και αλλιώς κατέληξε, βιώνοντας βία και εκμετάλλευση στα κάτεργα του καπιταλισμού.
Για μας, τα παιδιά της εργατικής τάξης, που περάσαμε ο καθένας και η καθεμία με την προσωπική του/της διαδρομή μέσα στην μισθωτή εργασία στην οργανωμένη πάλη για τα δίκια της εργατικής τάξης και την ανατροπή του καπιταλισμού αυτά τα δύο μικρά κείμενα έχουν ιδιαίτερη ιστορική σημασία. Για τέλος, αντιγράφουμε ένα μικρό απόσπασμα:
«Κι έτσι ξαναγύρισα στην εργατική τάξη, στους κόλπους της οποίας είχα γεννηθεί, εκεί όπου άνηκα. Δεν με ενδιέφερε πια να αναρριχηθώ. Το επιβλητικό οικοδόμημα της κοινωνίας πάνω απ το κεφάλι μου δεν με συναρπάζει πια. Αυτό που με απασχολεί είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος. Αισθάνομαι βαθιά ικανοποίηση όταν μοχθώ εκεί κάτω, με τον λοστό στο χέρι, πλάι σε διανοουμένους, ιδεαλιστές και ταξικά συνειδητοποιημένους εργάτες, ρίχνοντας πότε πότε μια βαριά σφυριά και κάνοντας όλο το οικοδόμημα να κλυδωνίζεται. Κάποια μέρα, όταν θα έχουμε περισσότερα χέρια και πιο πολλούς λοστούς, θα το συντρίψουμε, μαζί με τη σάπια του ζωή και τους άταφους νεκρούς του, μαζί με τον τερατώδη εγωισμό του και τον απέραντο υλισμό του. Τότε θα καθαρίσουμε το κατώγι και θα χτίσουμε μια νέα κοινωνία για το ανθρώπινο γένος, όπου δεν θα υπάρχει σαλόνι, όπου όλα τα δωμάτια θα είναι φωτεινά και ευάερα και όπου ο αέρας που θα αναπνέουμε θα είναι καθαρός, ευγενικός και ζωντανός».
Δεν μπορεί να μη συγκινηθεί κανείς όταν γνωρίζει ότι αυτά τα λόγια γράφτηκαν πριν την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που δεν πρόλαβε να ζήσει μιας και πέθανε το 1916…
Αυτά τα λίγα λόγια του Τζακ Λόντον αφιερώνονται σε όσους και όσες αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…
Γ. Σεραφίνος
* Τα δύο κείμενα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ποταμός σε μετάφραση της Κατερίνας Σχινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου