Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 498)

Το νόημα είναι σαφές. Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ θα προ­χω­ρή­σει σε μια ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση με στόχο μια συ­νο­λι­κό­τε­ρη ανα­τρο­πή του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης, σε βάρος της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μαζών και υπέρ του κε­φα­λαί­ου και των ανώ­τε­ρων με­σο­στρω­μά­των που στοι­χί­ζο­νται στην ουρά της κυ­ρί­αρ­χης τάξης.

Το μπα­ράζ των αντι­με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών νο­μο­σχε­δί­ων της κυ­βέρ­νη­σης δεί­χνει ότι αυτός ο «πό­λε­μος» έχει αρ­χί­σει και απλώ­νε­ται σε όλο το φάσμα της κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής.

Το ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο βάζει τα θε­μέ­λια για τη μα­ζι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, αρ­χί­ζο­ντας από τον τομέα της Επι­κού­ρη­σης.

Το φο­ρο­λο­γι­κό, ορ­γα­νώ­νει την επί­θε­ση στους αυ­τα­πα­σχο­λού­με­νους επαγ­γελ­μα­τί­ες, επι­τα­χύ­νο­ντας με ορμή τις τά­σεις για συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση των δρα­στη­ριο­τή­των (υπέρ του με­γά­λου «επι­χει­ρείν») σε κρί­σι­μους το­μείς ερ­γα­σιών.

Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός δεί­χνει ότι η κυ­βέρ­νη­ση που μεί­ω­σε δρα­στι­κά την φο­ρο­λό­γη­ση της κυ­ρί­αρ­χης τάξης σε όλες τις δρα­στη­ριό­τη­τές της (κέρδη Α.Ε., με­ρί­σμα­τα, με­τα­βι­βά­σεις με­γά­λων πε­ριου­σιών, ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές κ.ο.κ.) σκο­πεύ­ει απα­ρέ­γκλι­τα να στη­ρί­ξει τις ανα­βαθ­μι­σμέ­νες δη­μο­σιο­νο­μι­κές απαι­τή­σεις μέσα στο 2024 απο­κλει­στι­κά στην υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση της λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, με την πο­λι­τι­κή της δια­τή­ρη­σης στα ύψη των πιο άδι­κων και αντι­κοι­νω­νι­κών έμ­με­σων φόρων, του ΦΠΑ και των άλλων ει­δι­κών φόρων κα­τα­νά­λω­σης. Οι πε­ρι­κο­πές στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες θα συ­νε­χι­στούν με αμεί­ω­τους ρυθ­μούς, οδη­γώ­ντας σε κυ­ριο­λε­κτι­κά απελ­πι­στι­κές συν­θή­κες τα δη­μό­σια σχο­λεία και νο­σο­κο­μεία.

Οι τρο­πο­ποι­ή­σεις στους Ποι­νι­κούς Κώ­δι­κες ορ­γα­νώ­νουν μια στρο­φή προς την έντα­ση των κα­τα­σταλ­τι­κών πο­λι­τι­κών και μια απει­λη­τι­κά «τι­μω­ρη­τι­κή» νο­ο­τρο­πία. Για άλλη μια φορά απο­δει­κνύ­ε­ται ότι οι εμπνεύ­σεις από το οπλο­στά­σιο της Alt Right ιδε­ο­λη­ψί­ας μπο­ρούν κάλ­λι­στα να βα­δί­ζουν «χέ­ρι-χέ­ρι» με τους ακραιφ­νείς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους.

Στα πα­νε­πι­στή­μια έχει αρ­χί­σει στην πράξη η επι­χεί­ρη­ση πα­ρά­καμ­ψης των συ­νταγ­μα­τι­κών πε­ριο­ρι­σμών του Άρ­θρου 16, για να ανοί­ξει ο δρό­μος για τα ιδιω­τι­κά ΑΕΙ.

Και βέ­βαια στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, ο γνω­στός και μη εξαι­ρε­τέ­ος Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης έχει ανα­λά­βει τον καλ­πα­σμό για την ανε­μπό­δι­στη επέ­κτα­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, για τη μεί­ω­ση του πραγ­μα­τι­κού μέσου μι­σθού των ερ­γα­ζο­μέ­νων, για τη διά­βρω­ση όλων των κρί­σι­μων ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και κα­τα­κτή­σε­ων. Αυτό άλ­λω­στε είναι το νόημα του πο­λέ­μου κατά των «στρε­βλώ­σε­ων της Με­τα­πο­λί­τευ­σης».

Η κυ­βερ­νη­τι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα επε­κτεί­νε­ται και σε άλ­λους το­μείς. Ο Μη­τσο­τά­κης έχει στα­θεί στο δεξιό άκρο του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού μπρο­στά στη φο­βε­ρή σφαγή που έχει εξα­πο­λύ­σει το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ ενά­ντια στους Πα­λαι­στί­νιους, μην τολ­μώ­ντας να ψελ­λί­σει ούτε τα στοι­χειώ­δη αν­θρω­πι­στι­κά «φύλλα συκής» που χρη­σι­μο­ποί­η­σαν άλλοι Ευ­ρω­παί­οι ή και Αμε­ρι­κα­νοί πο­λι­τι­κοί.

Όχι τυ­χαία: Επί των ημε­ρών του, ο ελ­λα­δι­κός γε­ω­γρα­φι­κός χώρος έχει με­τα­τρα­πεί σε ένα να­τοϊ­κό ερ­γο­τά­ξιο ανα­βάθ­μι­σης των πα­λιών και οι­κο­δό­μη­σης και­νούρ­γιων πο­λε­μι­κών βά­σε­ων. Και το εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μά του παίρ­νει προ­κλη­τι­κές δια­στά­σεις: στα 11 δισ. ευρώ του κό­στους των προη­γού­με­νων εξο­πλι­σμών (ανα­βάθ­μι­ση F16, Ραφάλ, Μπελ­χά­ρα) θα προ­στε­θούν τώρα τα 4 δισ. ευρώ για τα F35 και το (άγνω­στο) κό­στος της αγο­ράς αντι-υπο­βρυ­χια­κών ελι­κο­πτέ­ρων και πρό­σθε­των πυ­ραυ­λι­κών συ­στη­μά­των για τα νησιά. Αυτά τα ιλιγ­γιώ­δη ποσά (συ­γκρί­σι­μα μόνο με το κό­στος των με­γά­λων μνη­μο­νια­κών επι­θέ­σε­ων) δεν υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι, τε­λι­κά, θα πλη­ρω­θούν από τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τον πε­ριο­ρι­σμό των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών.

Αυτή η πο­λι­τι­κή στη Βουλή (με την εξαί­ρε­ση του ΚΚΕ) δεν έχει αντί­πα­λο. Αρκεί μια ματιά στις προ­τε­ραιό­τη­τες που βάζει ο Κασ­σε­λά­κης, για να κα­τα­λά­βει κα­νείς ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένα κόμμα σε απο­δρο­μή. Και το ΠΑΣΟΚ του Ν. Αν­δρου­λά­κη δεν δια­θέ­τει ούτε ίχνη από την αντι­πο­λι­τευ­τι­κή δυ­να­μι­κή που είχαν κά­πο­τε τα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα.

Όμως δεν ισχύ­ει το ίδιο μέσα στην κοι­νω­νία. Ακόμα και η χρήση της στρα­τιω­τι­κής ορο­λο­γί­ας («πό­λε­μος κατά των στρε­βλώ­σε­ων…») από τα στε­λέ­χη του μη­τσο­τα­κι­σμού, δεί­χνει ότι έχουν επί­γνω­ση ότι θα χρεια­στεί να δώ­σουν μάχη για την επι­βο­λή της πο­λι­τι­κής τους.

Στο διε­θνές πεδίο, παρά τη ζο­φε­ρή γε­νι­κή ει­κό­να, υπάρ­χουν εξε­λί­ξεις που προει­δο­ποιούν για την πι­θα­νή αλ­λα­γή σε­λί­δας. Στις ΗΠΑ, το «μι­κρό­βιο» της απερ­για­κής δρά­σης πέ­ρα­σε από τους χώ­ρους της ελα­στι­κό­τη­τας στην «πα­ρα­δο­σια­κή» ερ­γα­τι­κή τάξη: η νίκη του κοι­νού και σκλη­ρού αγώνα στις 3 με­γά­λες αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ες είναι ρήξη με μια πα­ρά­δο­ση δε­κα­ε­τιών. Και δεν ήταν απο­μο­νω­μέ­νη: σε πολ­λές χώρες του «κέ­ντρου» του συ­στή­μα­τος εμ­φα­νί­ζε­ται μια νέα απει­λη­τι­κή ερ­γα­τι­κή αγω­νι­στι­κό­τη­τα (Βρε­τα­νία, Γαλ­λία, Βέλ­γιο, Γερ­μα­νία κλπ).

Στην Ελ­λά­δα το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έχει τα πάνω και τα κάτω του, έχει απο­φύ­γει μάχες, αλλά δεν έχει υπο­στεί στρα­τη­γι­κή ήττα. Γι’ αυτό μπό­ρε­σε, μέσα στην παν­δη­μία, να πα­ρου­σιά­σει ση­μα­ντι­κούς αγώ­νες. Γι’ αυτό μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη έγινε εφι­κτή μια άμεση μα­ζι­κή απά­ντη­ση με τις απερ­γί­ες και τα με­γά­λα συλ­λα­λη­τή­ρια. Γι’ αυτό άντε­ξαν και νί­κη­σαν αγώ­νες σε «δύ­σκο­λους» χώ­ρους, όπως στην E-Fodd και στην Cosco. Γι’ αυτό σή­με­ρα οι νο­ση­λευ­τι­κοί πα­ρου­σιά­ζουν στον αγώνα μια δύ­να­μη που υπο­χρε­ώ­νει τους πά­ντες να την συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν.

Οι εκλο­γι­κές ήττες του 2023 δεν οφεί­λο­νται στο ότι αυτός ο κό­σμος έχει ητ­τη­θεί. Οφεί­λο­νται στη δια­λυ­τι­κή κρίση της αντι­πο­λί­τευ­σης, και κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δεν μπό­ρε­σε να ενο­ποι­ή­σει, να εμπνεύ­σει, να εκ­φρά­σει πο­λι­τι­κά τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας. Τα ιδιαί­τε­ρα υψηλά πο­σο­στά της απο­χής, πάνω στα οποία πά­τη­σε η νίκη του Μη­τσο­τά­κη, έχουν μια ακόμα ση­μα­ντι­κή συ­νέ­πεια: τη με­γά­λη αστά­θεια της ση­με­ρι­νής κυ­βερ­νη­τι­κής/πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, εάν και όταν αυτή βρε­θεί μπρο­στά σε έναν ανο­δι­κό κύκλο αγώ­νων.

Η ορ­γά­νω­ση, ο συ­ντο­νι­σμός και η κλι­μά­κω­ση της ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης, είναι το βα­σι­κό κα­θή­κον της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στην πε­ρί­ο­δο που έρ­χε­ται.

Πα­ρό­λα αυτά, τα κενά της πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης του κοι­νω­νι­κού στρα­το­πέ­δου των από κάτω πα­ρα­μέ­νουν ση­μα­ντι­κά.

Μέσα στη δια­λυ­τι­κή κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το ΚΚΕ έχει με­γα­λύ­τε­ρες ευ­και­ρί­ες για μια (έστω στα­δια­κή) ενί­σχυ­ση των δυ­νά­με­ών του. Όμως δεν δεί­χνει τη διά­θε­ση και την πρό­θε­ση να πάρει τις πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που αντι­στοι­χούν σε μια γε­νι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση της Αρι­στε­ράς. Ο πο­λι­τι­κά πα­θη­τι­κός ρόλος που επέ­λε­ξε το 2008, το 2011-13, το 2015 δεν φαί­νε­ται να έχει ξε­πε­ρα­στεί.

Στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, ο χώρος της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, όπου επέ­λε­ξε το δρόμο της ενω­τι­κής και συ­νά­μα ρι­ζο­σπα­στι­κής συ­γκρό­τη­σης, πέ­τυ­χε επι­δό­σεις που ξε­περ­νούν την απλή κα­τα­γρα­φή και κα­το­χυ­ρώ­νουν πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία.

Αυτή η εμπει­ρία πρέ­πει να ανα­πα­ρα­χθεί στις πιο σύν­θε­τες συν­θή­κες της ση­με­ρι­νής πε­ριό­δου και μέχρι τον πρώτο ερ­χό­με­νο σταθ­μό μέ­τρη­σης, τη δο­κι­μα­σία των ευ­ρω­ε­κλο­γών.

Η ενό­τη­τα στη δράση πρέ­πει, κα­ταρ­χήν, να πα­ρου­σια­στεί στο κί­νη­μα και στο δρόμο. Ο ρι­ζο­σπα­στι­σμός στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές πρέ­πει να τεθεί στη δο­κι­μα­σία της κοι­νής πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης που πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί με σο­βα­ρό­τη­τα και συ­νέ­πεια. Στις ορ­γα­νώ­σεις που κι­νού­νται στο φάσμα από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ μέχρι τη ΛΑΕ και το ΜΕ­ΡΑ­25 πέ­φτει ιδιαί­τε­ρο βάρος.

Όμως προ­σο­χή και βάρος πρέ­πει να δοθεί στην έκ­φρα­ση ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στριών/ών, όπως και στην εκ­προ­σώ­πη­ση ομά­δων και συλ­λο­γι­κο­τή­των των κι­νη­μα­τι­κών αντι­στά­σε­ων. Τα κα­θή­κο­ντα θα πρέ­πει να αφο­ρούν το εδώ και τώρα, την άμεση αντί­στα­ση στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, να διε­ρευ­νούν -και γι’ αυτό να προ­ε­τοι­μά­ζουν- τους όρους για μια ενω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, αλλά κυ­ρί­ως να προ­σα­να­το­λί­ζο­νται στην «επό­με­νη ημέρα», στον κρί­σι­μο και πα­ρα­τε­τα­μέ­νο αγώνα της μα­κράς πε­ριό­δου που θα αντι­με­τω­πί­σου­με.

Ο κό­σμος μας θα χρεια­στεί μια μα­ζι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.