Aνοιχτή πολιτική εκδήλωση διαλόγου για τη δική μας απάντηση. Στο Ίλιον plus (Κορδιγκτώνος 17 & Πατησίων)
Βρισκόμαστε
αναμφίβολα εντός μιας περιόδου έξαρσης των πολεμικών συγκρούσεων και
των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών είτε ως πραγματικότητες είτε ως
πραγματικά ενδεχόμενα. Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την έναρξη της
«σταυροφορίας» ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία, το κράτος των ΗΠΑ
ανάγεται πανηγυρικά ως ο παγκόσμιος πλέον «θεσμικός» τρομοκράτης. Με την
επίθεση στο κράτος του Ιράν και την δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί
να αποτελεί εκκωφαντικό γεγονός μιας μακροχρόνιας στρατηγικής
δημιουργίας και «διαχείρισης της αποσταθεροποίησης» στην Μέση Ανατολή.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν μια μακρινή ιστορία από τα βάθη της ανατολής αλλά μια υπόθεση που μας αφορά άμεσα. Η συνολική πολιτική κατεύθυνση των ελληνικών κυβερνήσεων, με ακραιφνές στιγμιότυπο την πρόσφατη ανοιχτή πολιτική στήριξη του Έλληνα πρωθυπουργού στην απροκάλυπτη δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου από πλευράς ΗΠΑ, εντάσσει την Ελλάδα στρατηγικά στον φιλοπόλεμο και επικίνδυνο άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον εργαζόμενο λαό. Αυτή η πολιτική, του αναβαθμισμένου ρόλου του ελληνικού κράτους στην περιοχή ως στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, «εγκαινιάστηκε» από την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα και συνεχίζει/εντείνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Απόρροια της παραπάνω επιλογής είναι και οι ανταγωνισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο για τον έλεγχο πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η επιδίωξη δημιουργίας θαλάσσιου συνεχούς μέσω της ενοποίησης των ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ συνιστά μια επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική, όπως αυτή επιχειρείται με την υπογραφή του αγωγού EastMed. Η πολιτική αυτή στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και με τα εξορυκτικά σχέδια που επιδιώκουν να μετατρέψουν το ένα τρίτο της επικράτειας σε μία βιομηχανική ζώνη εξορύξεων. Το τουρκικό κράτος, ως ο έτερος πόλος του ανταγωνισμού αυτού, προβαίνει, και αυτό με την σειρά του, σε επιθετικές κινήσεις, όπως η συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, επιδιώκοντας την αναβάθμιση του πολιτικού και στρατιωτικού του ρόλου στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή, εν όψει και της υπογραφής της νέας συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ, οι ΝΑΤΟικές βάσεις αναβαθμίζονται. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μωσαϊκό μέσα στο οποίο η Ελλάδα επιχειρεί να γίνει ενεργό κομμάτι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αποτελώντας ήδη κρίσιμο ορμητήριο αλλά και στόχο στρατιωτικών επιθέσεων.
Αυτό άλλωστε φαίνεται να έχουν προεξοφλήσει οι διάφοροι κυβερνητικοί κήρυκες των ΜΜΕ όταν ζυμώνουν με λύσσα καθημερινά το ενδεχόμενο «θερμών επεισοδίων» επιχειρώντας να καλλιεργήσουν
στον λαό κλίμα εθνικής συναίνεσης σε μια ενδεχόμενη πολεμική εμπλοκή αλλά και σε μία πολιτική η οποία δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε επιθετικά εξοπλιστικά προγράμματα ενώ την ίδια στιγμή δε δίνει φράγκο για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Ο εργαζόμενος λαός άλλωστε και όχι οι ίδιοι, ούτε τα παιδιά τους, θα είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό των επιλογών τους.
Όλα αυτά καταδεικνύουν για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς ένα κρίσιμο πολιτικό καθήκον. Την ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις εθνικιστικές, πολεμοκάπηλες ρητορείες.
Προς αυτή την κατεύθυνση επιθυμούμε να ανοίξει πλατιά ο διάλογος για ένα μαζικό, ενωτικό, μαχητικό αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα:
Τα παραπάνω δεν αποτελούν μια μακρινή ιστορία από τα βάθη της ανατολής αλλά μια υπόθεση που μας αφορά άμεσα. Η συνολική πολιτική κατεύθυνση των ελληνικών κυβερνήσεων, με ακραιφνές στιγμιότυπο την πρόσφατη ανοιχτή πολιτική στήριξη του Έλληνα πρωθυπουργού στην απροκάλυπτη δολοφονία του Ιρανού αξιωματούχου από πλευράς ΗΠΑ, εντάσσει την Ελλάδα στρατηγικά στον φιλοπόλεμο και επικίνδυνο άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον εργαζόμενο λαό. Αυτή η πολιτική, του αναβαθμισμένου ρόλου του ελληνικού κράτους στην περιοχή ως στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, «εγκαινιάστηκε» από την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα και συνεχίζει/εντείνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Απόρροια της παραπάνω επιλογής είναι και οι ανταγωνισμοί στην Ανατολική Μεσόγειο για τον έλεγχο πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Η επιδίωξη δημιουργίας θαλάσσιου συνεχούς μέσω της ενοποίησης των ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ συνιστά μια επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική, όπως αυτή επιχειρείται με την υπογραφή του αγωγού EastMed. Η πολιτική αυτή στην Ελλάδα συνδέεται άμεσα με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και με τα εξορυκτικά σχέδια που επιδιώκουν να μετατρέψουν το ένα τρίτο της επικράτειας σε μία βιομηχανική ζώνη εξορύξεων. Το τουρκικό κράτος, ως ο έτερος πόλος του ανταγωνισμού αυτού, προβαίνει, και αυτό με την σειρά του, σε επιθετικές κινήσεις, όπως η συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, επιδιώκοντας την αναβάθμιση του πολιτικού και στρατιωτικού του ρόλου στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή, εν όψει και της υπογραφής της νέας συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ, οι ΝΑΤΟικές βάσεις αναβαθμίζονται. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μωσαϊκό μέσα στο οποίο η Ελλάδα επιχειρεί να γίνει ενεργό κομμάτι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αποτελώντας ήδη κρίσιμο ορμητήριο αλλά και στόχο στρατιωτικών επιθέσεων.
Αυτό άλλωστε φαίνεται να έχουν προεξοφλήσει οι διάφοροι κυβερνητικοί κήρυκες των ΜΜΕ όταν ζυμώνουν με λύσσα καθημερινά το ενδεχόμενο «θερμών επεισοδίων» επιχειρώντας να καλλιεργήσουν
στον λαό κλίμα εθνικής συναίνεσης σε μια ενδεχόμενη πολεμική εμπλοκή αλλά και σε μία πολιτική η οποία δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε επιθετικά εξοπλιστικά προγράμματα ενώ την ίδια στιγμή δε δίνει φράγκο για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Ο εργαζόμενος λαός άλλωστε και όχι οι ίδιοι, ούτε τα παιδιά τους, θα είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό των επιλογών τους.
Όλα αυτά καταδεικνύουν για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς ένα κρίσιμο πολιτικό καθήκον. Την ανάγκη συγκρότησης ενός μαζικού ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις εθνικιστικές, πολεμοκάπηλες ρητορείες.
Προς αυτή την κατεύθυνση επιθυμούμε να ανοίξει πλατιά ο διάλογος για ένα μαζικό, ενωτικό, μαχητικό αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα:
- Ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό, για την ειρήνη των λαών της περιοχής
- για το κλείσιμο των ορμητηρίων του θανάτου, των βάσεων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ
- για να δοθούν λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για εξοπλιστικά προγράμματα καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου
- ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε πολεμικές επεμβάσεις και στην υποβοήθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών
- για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την απεμπλοκή από τον άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ
- για την διεθνιστική αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα του ελληνικού και του τουρκικού εργαζόμενου λαού ενάντια στα φιλοπόλεμα, τυχοδιωκτικά και επιθετικά σχέδια του ελληνικού και τουρκικού κράτους
Τα παραπάνω αποτελούν για εμάς βασικά κοινά σημεία μάχης πάνω στη θεματική του πολέμου και του ιμπεριαλισμού, πέρα από τα οποία, όμως, με ειλικρίνεια διακρίνουμε και άλλα, ανοιχτά προς συζήτηση, που συγκροτούν διαφοροποιήσεις. Δεν μας αποθαρρύνει μια τέτοια διαπίστωση. Έχοντας δεσμευτεί σε μια συντροφική κατεύθυνση διαλόγου και κοινής δράσης μπορούμε να αισιοδοξούμε για περαιτέρω πολιτικά προχωρήματα και κατακτήσεις μέσα από ενωτικές διαδικασίες βάσης που θα επανασυσπειρώνουν και θα επαναστρατεύουν τον κόσμο της αριστεράς. Με μια τέτοια λογική σας καλούμε στην ανοιχτή πολιτική συζήτηση που διοργανώνουμε με θέμα: «Μαζική ενωτική δράση ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό», την Τετάρτη 12 Φλεβάρη, στις 18.30, στο ΙΛΙΟΝ PLUS, έχοντας τη φιλοδοξία να στήσουμε έναν τόπο συνεύρεσης και διαλόγου για τα δυναμικά των συλλογικοτήτων μας, για ανένταχτους / ες αγωνιστές /ιες, αλλά και για άλλες συλλογικότητες και τα δυναμικά τους, που μπορεί να βλέπουν θετικά μια τέτοια κατεύθυνση και κουλτούρα για την πολιτική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση
Αναμέτρηση (Ομάδα Κομμουνιστών/στριών)
Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ)
Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ)
Συνάντηση για μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά
Εισηγητές:
Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ)
Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ)
Συνάντηση για μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική Αριστερά
Εισηγητές:
Άγγελος Κωσταμπάρης [ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ]
Στέφανος Τριανταφυλλίδης [ΑΡΑΝ]
Χρήστος Σταυρακάκης [ΔΕΑ]
Αντώνης Φάρας [Συνάντηση]
Στέφανος Τριανταφυλλίδης [ΑΡΑΝ]
Χρήστος Σταυρακάκης [ΔΕΑ]
Αντώνης Φάρας [Συνάντηση]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου