ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ

Σημείωμα της Σύνταξης της ΚΟΚΚΙΝΗΣ, φύλλο Νο 6, Φλεβάρης 2020:
 

Κάθε φορά που η Ιστορία δοκιμάζει ένα καινούργιο βήμα, κάθε φορά που αλλάζουν οι συσχετισμοί και προχωράει μπροστά ο κόσμος, εμφανίζεται ένα φαινόμενο: Μια χώρα, πολύ σπάνια περισσότερες, μεταμορφώνεται στη λοκομοτίβα των αλλαγών. Γίνεται η μηχανή του τρένου που προχωρά μπροστά με δυνατές κινητοποιήσεις και μαζική εξέγερση και σέρνει τα υπόλοιπα βαγόνια –τον υπόλοιπο κόσμο- σε μια νέα εποχή.

Πέρυσι το φθινόπωρο με τις εργατικές και νεολαιίστικες μάζες να κατεβαίνουν στον δρόμο από το Εκουαδόρ και την Κολομβία μέχρι τον Λίβανο και το Χονγκ-Κονγκ, δυσκολευόσουν να διακρίνεις τη χώρα-λοκομοτίβα. Όμως μπαίνοντας πια στον δεύτερο μήνα του 2020 είναι δύο οι χώρες που διεκδικούν δυναμικά αυτόν τον τίτλο: Η Χιλή (από όπου και η φωτογραφία του εξωφύλλου της εφημερίδας μας) και, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο βόρειο ημισφαίριο η Γαλλία.

Η γαλλική εργατική τάξη, με τα συνδικάτα της και έχοντας δίπλα της τα κίτρινα γιλέκα, επιμένει εδώ και πάνω από δύο μήνες σε μια μαζική απεργία ενάντια στον Μακρόν και το αντιασφαλιστικό του νομοσχέδιο. Μια απεργία δυναμική και ευφάνταστη, για την οποία δεν μαθαίνουμε το παραμικρό σχεδόν από τα τηλεοπτικά κανάλια. Απεργούν από τις καθαρίστριες και τις νοσοκόμες μέχρι τις χορεύτριες των μπαλέτων. Και κατεβαίνουν καθημερινά στον δρόμο με οργή, μουσικές και φαντασία.

Στη Χιλή, στην εσχατιά του κόσμου, οι διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και τον νεοφιλελεύθερο δισεκατομμυριούχο πρόεδρο δεν λένε να κοπάσουν. Χιλιάδες νέες και νέοι εκπαιδεύονται στους δρόμους ως μαχητές και μαχήτριες της πρωτοπορίας. Χιλιάδες άνθρωποι, παρά τις απώλειες από τη βαρβαρότητα της αστυνομίας, μαθαίνουν να βάζουν πάνω από τη ζωή τους την υπόθεση της ανατροπής της αδικίας. Και παρά το φίλτρο των ειδήσεων που βάζουν σε κάθε χώρα τα ΜΜΕ, οι εικόνες από τη Χιλή, οι οποίες διαδίδονται μέσα από το διαδίκτυο, σφύζουν από δυναμισμό, ένταση και χρώμα.

Στην Ελλάδα δεν έχει φτάσει ακόμη το κύμα της εξέγερσης. Εδώ το κίνημα μοιάζει με κοιμισμένο γίγαντα, που ακόμη αναπληρώνει τις δυνάμεις του από το 2010-2015, τότε που η Ελλάδα ήταν το εξεγερσιακό παράδειγμα.

Στην Ελλάδα, η επαναστατική Αριστερά έχει μπροστά της αυτή τη στιγμή λιγότερο το να προσφέρει ιδέες και προτάσεις δράσεις απέναντι στο κίνημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση. Αντίθετα, τούτη την ώρα το πιο σημαντικό καθήκον για την επαναστατική πρωτοπορία είναι να δώσει μάχες κόντρα στο ρεύμα των κυρίαρχων ιδεών.

Στην Ελλάδα έχουμε να αποδομήσουμε τα παραμύθια του εθνικισμού για την «επιθετικότητα της Τουρκίας» και τα «αναφαίρετα δικαιώματα» του ελληνικού και νοτιοκυπριακού αστισμού στους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Έχουμε να εξηγήσουμε ξανά και ξανά στον κόσμο πως η συμμαχία με το κράτος-φονιά των Αράβων, το Ισραήλ, και μαζί με αυτό με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία φέρνει πολύ κοντά το ενδεχόμενο θερμών επεισοδίων –ίσως ακόμη και κανονικών πολεμικών συρράξεων με την Τουρκία.

Και, πάνω από όλα, πρέπει να εξηγήσουμε ξανά και ξανά πως από την εξόρυξη των υδρογονανθράκων και την κατασκευή του αγωγού Eastmed θα υποστεί σοβαρή ζημιά όχι μόνο το περιβάλλον, αλλά και τα εισοδήματα των εργατικών μαζών, που θα κληθούν πληρώσουν από την τσέπη τους τα τεράστια έξοδα για καινούργια αεροπλάνα, φρεγάτες και για αναβαθμισμένα οπλικά συστήματα. Αντίθετα, τα –όποια- κέρδη θα καταλήξουν μόνο στους πολυεθνικούς κολοσσούς των εταιρειών άντλησης πετρελαίου και υδρογονανθράκων και των εταιρειών πολεμικών αεροπλάνων και πλοίων.

Και έχουμε ακόμη μια κεντρική μάχη να δώσουμε ενάντια στους μύθους της κυρίαρχης ιδεολογίας. Έχουμε να υπερασπιστούμε τους/τις μετανάστ(ρι)ες των στρατοπέδων συγκέντρωσης της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μετανάστριες δεν είναι πρόβλημα, αυτά είναι παραμύθια.

Μέσα από την άθλια προπαγάνδα της κυβέρνησης που στοχοποιεί «της γης τους κολασμένους» επιχειρείται να στηθεί η νέα συμμαχία της Δεξιάς με τους «νοικοκυραίους». Φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να συσπειρώσει γύρω της τα μικροαστικά στρώματα, αλλά και κομμάτια της εργατικής τάξης χωρίς ταξική συνείδηση, ενάντια στο πιο φτωχό, χτυπημένο και περιθωριοποιημένο κομμάτι των καταπιεσμένων, τους έγκλειστους των καμπς. Είναι μια επιχείρηση επανένωσης όλης της δεξιάς πολυκατοικίας, δένοντας μαζί τους νεοφιλελεύθερους με τους φασίστες, κάνοντας συνεχώς παραχωρήσεις στην ατζέντα της ακροδεξιάς.

Έχουμε να αποδείξουμε πως είμαστε η Αριστερά που αντέχει στα δύσκολα. Επειδή το κύμα των μαζικών ξεσηκωμών κατά της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας θα φτάσει πιθανότατα σύντομα και εδώ, πρέπει άμεσα να δώσουμε το στίγμα μας και να σφυρηλατήσουμε τις μαχήτριες και τους μαχητές μας στην κόντρα με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό.

Τώρα, επειδή ο κόσμος και η Ιστορία έχουν ήδη περάσει τη στροφή και άρχισαν να ανεβάζουν απότομα ταχύτητα.