To Εditorial Του Νέου Φύλλου Της "Εργατικής Αριστεράς" (Νο 451)

Η συμμαχία του Μητσοτάκη με τον Μακρόν δεν θα έπρεπε να προκαλεί εκπλήξεις. Παρόλο που ο ένας προέρχεται από τα σπλάχνα της Δεξιάς και ο άλλος από την καμαρίλα της σοσιαλδημοκρατίας, έχουν από καιρό συγκλίνει στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία.

Ίσως όσοι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εξα­κο­λου­θούν να μι­λούν ως «ρι­ζο­σπά­στες αρι­στε­ροί» θα έπρε­πε, κοι­τά­ζο­ντας τον Μα­κρόν, να ξα­να­σκε­φτούν λι­γά­κι το πε­ριε­χό­με­νο του «προ­ο­δευ­τι­σμού» προς τον οποίο με­τα­κι­νεί τα­χύ­τα­τα το κόμμα του ο Αλ. Τσί­πρας.

Αυτές τις μέρες η Γαλ­λία εξα­κο­λου­θεί να συ­γκλο­νί­ζε­ται από μια ιστο­ρι­κή απερ­γία. Οι απερ­γοί, έχο­ντας κατά τις δη­μο­σκο­πή­σεις την υπο­στή­ρι­ξη της από­λυ­της πλειο­ψη­φί­ας, αντι­στέ­κο­νται πει­σμα­τι­κά στην κα­τάρ­γη­ση των συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δι­καιω­μά­των τους και την αντι­κα­τά­στα­σή τους από ένα νε­φε­λώ­δες point system, που θα αλ­λά­ζει τα πάντα κατά το δο­κούν… των επι­χει­ρή­σε­ων. Σαν αυτό που θε­με­λί­ω­σε εδώ ο Κα­τρού­γκα­λος του Τσί­πρα και εξε­λίσ­σει τώρα ο Βρού­τσης του Μη­τσο­τά­κη.

Ένα από τα «καυτά» ση­μεία της απερ­για­κής δρά­σης στη Γαλ­λία είναι η υπε­ρά­σπι­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων και η απαί­τη­ση για βελ­τί­ω­σή τους. Την ώρα που μια απλή γρίπη προ­κα­λεί εκα­το­ντά­δες νε­κρούς και ο κο­ρο­ναϊ­ός απει­λεί να εξε­λι­χθεί σε πα­γκό­σμια παν­δη­μία, τα νο­σο­κο­μεία εδώ έχουν αφε­θεί να ρη­μά­ξουν, ενώ τα ΜΜΕ προ­ε­τοι­μά­ζουν το έδα­φος για μια νέα ρα­τσι­στι­κή μό­λυν­ση, στρέ­φο­ντας το φόβο των απλών αν­θρώ­πων ενά­ντια στους «κί­τρι­νους» και τους ξέ­νους γε­νι­κό­τε­ρα.

Ο διε­θνής Τύπος χα­ρα­κτη­ρί­ζει την αντι­με­τώ­πι­ση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες με τη λέξη «ντρο­πή», ενώ η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη μιλά για πλω­τούς φρά­χτες στο Αι­γαίο, κλέ­βο­ντας ιδέες από τις χει­ρό­τε­ρες πτυ­χές της πο­λι­τι­κής του Τραμπ, του Σαλ­βί­νι και του Ούρ­μπαν. Η «φω­τι­σμέ­νη» Γαλ­λία δεν είναι μα­κριά: Στο Πα­ρί­σι της ισλα­μο­φο­βί­ας, της βάρ­βα­ρης κα­τα­πί­ε­σης στα προ­ά­στια των φτω­χών και των με­τα­να­στών, την ώρα που η Λεπέν ετοι­μά­ζε­ται να κα­τα­γρα­φεί ως πλειο­ψη­φι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, ο Μα­κρόν που­λά­ει «αντι­τουρ­κι­σμό» σαν καλός εμπο­ρά­κος για τα συμ­φέ­ρο­ντα της Total και σαν πλα­σιέ όπλων προς τον Μη­τσο­τά­κη.

Το Ισ­ρα­ήλ, με την πλήρη υπο­στή­ρι­ξη του Τραμπ, με την ανοχή της ΕΕ και τη σιωπή του Πού­τιν, προ­ω­θεί με γρή­γο­ρο βήμα την «τε­λι­κή λύση» για την Πα­λαι­στί­νη. Τη θε­σμο­θέ­τη­ση της πλή­ρους συ­ντρι­βής των Πα­λαι­στι­νί­ων και, ταυ­τό­χρο­να, τη δη­μιουρ­γία μιας ιστο­ρι­κής «βόμ­βας» που, αργά ή γρή­γο­ρα, θα σκά­σει δια­λύ­ο­ντας κάθε ισορ­ρο­πία στην πε­ριο­χή. Γιατί, μετά από πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες ηρω­ι­κού και αι­μα­τη­ρού αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει κα­νέ­νας τρό­πος που θα κάνει τις αρα­βι­κές μάζες να ξε­χά­σουν.

Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, ο πρώ­τος δυ­τι­κός πο­λι­τι­κός που επι­σκε­πτό­με­νος το Τελ Αβίβ μί­λη­σε για την Ιε­ρου­σα­λήμ ως «ιστο­ρι­κή και δια­χρο­νι­κή πρω­τεύ­ου­σα του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ», θα έπρε­πε τις μέρες ετού­τες να ψά­χνει να βρει τρύπα να κρυ­φτεί.

Όμως τα συμ­φέ­ρο­ντα δεν έχουν χρώμα και «πι­στεύω». Ο Τραμπ, ο Μα­κρόν, η ΕΕ, και από κοντά ο Μη­τσο­τά­κης, αγκα­λιά­ζο­νται με τον Νε­τα­νιά­χου, ανα­βαθ­μί­ζουν τον «άξονα» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ και τά­ζουν εξο­ρύ­ξεις και αγω­γούς, προς το συμ­φέ­ρον κυ­ρί­ως της Exxon Mobil και της Total. Έστω κι αν γι’ αυτά θα χρεια­στεί η αγορά φρε­γα­τών και αε­ρο­πλά­νων από μια χώρα που έχει ελ­λεί­ψεις σε αντι­γρι­πι­κά εμ­βό­λια, σε αντι-ιι­κά φάρ­μα­κα και κλει­στές τις μο­νά­δες εντα­τι­κής θε­ρα­πεί­ας στα νο­σο­κο­μεία.

Οι αντι­φά­σεις που συσ­σω­ρεύ­ο­νται είναι εκρη­κτι­κές και εφ’ όλης της ύλης. Ένα και­νούρ­γιο «αυτοί ή εμείς;» αρ­χί­ζει να συ­μπυ­κνώ­νε­ται, έστω αργά και βα­σα­νι­στι­κά. Η Γαλ­λία υπήρ­ξε, πα­ρα­δο­σια­κά, ο «κό­κο­ρας που προ­α­ναγ­γέλ­λει το ξη­μέ­ρω­μα στην Ευ­ρώ­πη». Άλλοι δια­λέ­γουν τον Μα­κρόν. Οι πολ­λοί έχου­με να πά­ρου­με το πα­ρά­δειγ­μα των απο­φα­σι­σμέ­νων απερ­γών, που δεν λένε να λυ­γί­σουν.