Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 14/9

Ανάμεσα στα ψέματα (όπως αυτά για τις συντάξεις και τους αγρότες) και στα επικοινωνιακά εφέ (όπως αυτά για την ανατροπή των νταβατζήδων στα κανάλια), ο Τσίπρας στη ΔΕΘ υποχρεώθηκε να πει και την αλήθεια του. Ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησής του, όσο κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, συνοψίζεται πλέον σε δύο λέξεις: μνημονιακή σταθερότητα.

Ο στό­χος αυτός, δη­λα­δή η κατά γράμ­μα εφαρ­μο­γή της περ­σι­νής συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές, θα κα­θο­ρί­ζει την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή και –αν επι­τευ­χθεί– θα έχει βα­ριές συ­νέ­πειες για την κοι­νω­νία, σε όλα τα επί­πε­δα.

Στην ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή, ο Τσί­πρας με­τα­το­πί­ζε­ται με τα­χύ­τη­τα από τις σχέ­σεις με τους ρι­ζο­σπά­στες αρι­στε­ρούς (ποιος θυ­μά­ται πλέον το περ­σι­νό «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Podemos, venceremos!»;) προς τους φι­λε­λεύ­θε­ρους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες που μόλις πέ­ρυ­σι «έφτυ­νε»: στους αρ­ρα­βώ­νες με τον Ολα­ντρέ­ου και τον ακραίο «εκ­συγ­χρο­νι­στή» Ρέν­τσι, που δεν τον άντε­χε ούτε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νη πλειο­ψη­φία του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος στην Ιτα­λία...

Στην πο­λι­τι­κή στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή μας, τα πράγ­μα­τα είναι χει­ρό­τε­ρα: Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα προ­ω­θεί ασύ­στο­λα τον δι­πλω­μα­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό «άξονα» με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και με τη δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο, οι­κο­δο­μώ­ντας έτσι τον το­πι­κό «ένο­πλο βρα­χί­ο­να» των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων.

Όμως τα πράγ­μα­τα είναι πολύ χει­ρό­τε­ρα στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι το «κουαρ­τέ­το» διευ­κό­λυ­νε την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ κατά την πρώτη αξιο­λό­γη­ση, επι­τρέ­πο­ντας να πάρει τη «δόση» με την οποία πλή­ρω­σε την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Όμως τώρα ο Τσί­πρας πρέ­πει να «τρέ­ξει»: τα 15 προ­α­παι­τού­με­να της πρώ­της δόσης και τα ανά­λο­γα της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης πρέ­πει, λέει, να επι­βλη­θούν στους μήνες που έρ­χο­νται. Αυτό ση­μαί­νει κα­ται­γί­δα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, με αιχ­μές τις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις, την ενέρ­γεια και τα ερ­γα­σια­κά, που τί­θε­νται ως απα­ρά­βα­τος «όρος» από το ΔΝΤ.

Η πο­λι­τι­κή αυτή, πα­τώ­ντας πάνω στην κα­τα­στρο­φή που προ­κά­λε­σαν τα Μνη­μό­νια 1 και 2 των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε κοι­νω­νι­κή έρημο. Αυτή είναι η προ­ο­πτι­κή της «στα­θε­ρό­τη­τας» που προ­τεί­νει ο Τσί­πρας. Αυτό θα είναι το απο­τέ­λε­σμα, αν αφή­σου­με τη μοίρα των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των να κρι­θεί στην ανα­μο­νή της «ανά­πτυ­ξης». Η μόνη λύση για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις είναι η επι­μο­νή στην αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή.

Η «ψυχή» της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής ήταν η με­γέ­θυν­ση της κοι­νω­νι­κής ανι­σό­τη­τας. Οι πλού­σιοι έγι­ναν πλου­σιό­τε­ροι και οι φτω­χοί φτω­χό­τε­ροι. Γι’ αυτό η αντι­μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή πρέ­πει να συν­δυά­ζε­ται με τη διεκ­δί­κη­ση «μνη­μο­νια­κής» επι­βά­ρυν­σης των κα­πι­τα­λι­στών και των πλου­σί­ων. Οι μι­σθοί και τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα είναι εφι­κτό να δια­σω­θούν μόνο αν επι­βα­ρυν­θούν αντι­στρό­φως ανά­λο­γα οι κα­πι­τα­λι­στές. Οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες είναι εφι­κτό να ανα­βαθ­μι­στούν μόνο αν φο­ρο­λο­γη­θούν ανά­λο­γα τα κέρδη και ο συσ­σω­ρευ­μέ­νος πλού­τος, αν τσα­κι­στεί η κα­το­χυ­ρω­μέ­νη «φο­ρο­α­πο­φυ­γή» της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των στρω­μά­των γύρω της. Η υγεία, η εκ­παί­δευ­ση, η αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας, είναι στό­χοι εφι­κτοί μόνο στη βάση μιας σχε­δια­σμέ­νης αντε­πί­θε­σης του δη­μό­σιου τομέα με κρι­τή­ριο τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες.

Οι «πο­λι­τι­κές» είναι απο­φά­σεις άρ­ρη­κτα δε­μέ­νες με τις τα­ξι­κές ανα­φο­ρές κάθε πο­λι­τι­κής δύ­να­μης και, κατά συ­νέ­πεια, η αντι­μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, για την Αρι­στε­ρά, μπο­ρεί να υπάρ­ξει μόνο ως η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή στην εποχή μας.
Ένας τέ­τοιος προ­σα­να­το­λι­σμός είναι εκτός νόμου και κα­νό­νων στην υπαρ­κτή σή­με­ρα Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Γι’ αυτό μια ει­λι­κρι­νής αντι­μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με την από­φα­ση για σύ­γκρου­ση με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, για πο­λι­τι­κή απει­θαρ­χί­ας απέ­να­ντι στις ευ­ρω­συν­θή­κες, για από­φα­ση ρήξης με την ευ­ρω­ζώ­νη, για σο­βα­ρή προ­ε­τοι­μα­σία ανα­τρο­πής των συμ­φω­νιών με τους δα­νει­στές, αρ­χί­ζο­ντας από τη στάση πλη­ρω­μής στο χρέος.

Με τα κα­θή­κο­ντα αυτά έχουν να ανα­με­τρη­θούν οι αγω­νι­στές του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, προ­κει­μέ­νου να ανα­συ­γκρο­τη­θεί το πλατύ λαϊκό ρεύμα της «ελ­πί­δας» που ακύ­ρω­σε η συν­θη­κο­λό­γη­ση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πηγή : rproject.