1. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη αποτυπώνει στις καταγραφές των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων μικρές ποσοστιαίες διαφοροποιήσεις, αλλά μαζικές αποστοιχίσεις και πτώσεις σε απόλυτο αριθμό ψήφων, καθώς και αύξηση της αποχής κατά 764.000 ψήφους.
Οι εκλογές αποτύπωσαν και εξυπηρέτησαν την «ηγεμονία» της TINA και της real politic, αναμορφώνοντας το πολιτικό σκηνικό σε μια απ τις πιο αντιδραστικές συνθέσεις της Βουλής. Η αναμόρφωση αυτή συντελείται με κεντρικό πυλώνα τον ΣΥΡΙΖΑ σαν (α) τον κύριο φορέα ενσωμάτωσης αυτήν την 5ετία των λαϊκών προσδοκιών (β) σαν την εγγυήτρια σταθεροποιητική δύναμη, υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων εκσυγχρονιστικών τομών και υλοποίησης του 3ου μνημονίου.
Τα αποτελέσματα δίνουν την δυνατότητα στο αστικό μπλοκ να μην σπαταλήσει την επιλογή κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚΟΔΗΜΑΡ - ΠΟΤΑΜΙ ή ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, αρκούμενο στην στρατηγική τους ενοποίηση πάνω στην εθνική επιταγή διάλυσης των δυνάμεων της εργασίας (κρατώντας ταυτόχρονα κοινοβουλευτικές εφεδρείες και μαξιλαράκια υλοποίησης του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων).
2. Το αποτέλεσμα των εκλογών σταθεροποιεί κοντοπρόθεσμα το κυβερνητικό αύριο, αδυνατεί όμως να κλείσει το ρήγμα μεταξύ των λαϊκών προσδοκιών του ΟΧΙ και της παραχάραξής του, της ταξικής πόλωσης που αυτό επάγει μέσα απ την λυσσαλέα επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας, οδηγώντας σε μεγάλο ρεύμα αποχής, που συμπυκνώνει αμφίσημα στοιχεία και δυνατότητες. Μέρος της αποχής που παρατηρείται σε λαϊκές γειτονιές και αστικά κέντρα, είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διάψευσης προσδοκιών, της μη αναγνώρισης κανενός είδους διαχείρισης από το κράτος, στην οποία θα μπορούσαν να ενταχθούν ασθενέστερα κοινωνικά μπλοκ, της μη αναγνώρισης ανάγκης εκπροσώπησης σε αυτό τον συνασπισμό εξουσίας. Η αποχή όπως εμφανίζεται στη νεολαία και στους ανέργους έχει πολιτικά στοιχεία εγκλωβισμού μιας μαχητικής κοινωνικής δυναμικής, που δεν βρίσκει όραμα, ριζοσπαστικό σχέδιο πάλης και πολιτικής πράξης. Αν υπάρχει ο κίνδυνος αποστροφής συλλήβδειν της πολιτικής και πρόκρισης του ατομικισμού σε αυτό ρεύμα, υπάρχει ταυτόχρονα και το καθήκον και η πρόκληση η δυναμική αυτής της κρίσης εκπροσώπησης και αυτού του κοινωνικού ρήγματος να σχηματοποιηθεί σε πολιτικό ρεύμα αντίστασης, εισβολής στο προσκήνιο μακριά από κοινοβουλευτικές ενσωματώσεις, δυισμούς πολιτικών σχεδίων και αυταπάτες. Αυτό είναι το καθήκον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο περνάει μέσα από την οικοδόμηση ενός ρεύματος με σαφή κοινωνική αναφορά και γείωση και πολιτικά καταλήγει στον φορέα περιγραφής των βημάτων υλοποίησης και επιβολής των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού.
3. Με την παρουσία στο κοινοβούλιο κομμάτων όπως το ΠΟΤΑΜΙ και η Ένωση Κεντρώων, εκτός από βαλβίδα εκτόνωσης και μαξιλαράκια εφαρμογής των μνημονίων, επιχειρείται η ενσωμάτωση συγκεκριμένων κοινωνικών μερίδων (μεσοστρωμάτων, ελευθέρων επαγγελματιών κ.α) στην στρατηγική του κεφαλαίου, με εργαλείο την κανιβαλιστική ιδεολογία και την αντιδραστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και όλου του αστικού συρφετού.
4. Η Χ.Α συγκεφαλαιώνει την απόπειρα θεμελίωσης της φασιστικής ιδεολογίας πάνω σε ένα ιστορικά συγκροτημένο ρεύμα της ακροδεξιάς και του παρακράτους στην Ελλάδα, που στέλνει το μήνυμα ότι η συγκυρία της κρίσης είναι και η εποχή γέννησης τεράτων. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την δολοφονία του Φύσσα επιχειρεί να δώσει την «φασιστική» χροιά στις ψήφους της, οι οποίες συρρικνώνονται στα αστικά κέντρα και αυξάνονται ελαφρά στην επαρχία. Η ανοχή πολιτικά και ποινικά που απολαμβάνει από το αστικό σύστημα (και απήλαυσε και από την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) την συντηρεί σαν τον βούρδουλα του εργατικού και λαϊκού κινήματος αλλά και σαν το έσχατο όπλο του συστήματος που όσο βαθαίνει η πολιτική του κρίση τόσο θα «οπλίζεται».
5. Ο κύκλος αναμονής που άνοιξε το 2012 κλείνει με αυτές τις εκλογές, φανερώνοντας στις καταγραφές της Αριστεράς, ότι η διάψευση προσδοκιών δεν καταλήγει με έναν γραμμικό τρόπο στην ριζοσπαστικοποίηση μεσοστρωμάτων και μικροαστικών στρωμάτων. Η κίνηση αυτών των κομματιών προς στο σενάριο «ομαλής καταστροφής τους» από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του λιγότερου κακού, η άρνηση εκπροσώπησής τους από την αριστερή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (Λ.Ε.), μέσα από ένα σχέδιο παρόμοιας τακτικής (αλά ΣΥΡΙΖΑ 2012) και ισορροπίας μεταξύ εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης και επιβίωσης των δυνάμεων της εργασίας (αμβλυμμένου πολιτικού λόγου, αποφυγής των ρήξεων με ευρωζώνη και ΕΕ και ομαλής συνέχειας του μεταρρυθμισμού), αποδεικνύουν πως η πόλωση και οι ειδικές σχέσεις μερίδων της κοινωνίας με τον κύκλο αναπαραγωγής του κεφαλαίου δεν διαρρηγνύονται νομοτελειακά μέσα στην κρίση (μιλώντας δηλαδή για μεσοστρώματα που συμπιέζονται, κομμάτια της εργασίας του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για μια ελίτ μικροαστικών στρωμάτων ή παλιά εργατική αριστοκρατία που εκπροσωπούνταν απ τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό). Εξακολουθούν να ηγεμονεύονται από το ίδιο το σχέδιο του ελληνικού κεφαλαίου που τους καταστρέφει, όσο η Αριστερά αδυνατεί να συγκροτεί ανταγωνιστικό πολιτικό ρεύμα και συλλογικό όραμα με πυρήνα του την εργατική τάξη και τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, τέτοιο που να περιγράφει ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο και να εμπνέει στον δρόμο επιβολής του.
6. Η Αριστερά στη συνολική της καταγραφή αθροιστικά προσεγγίζει το 10%. Το ΚΚΕ εμφανίζει απώλεια στον απόλυτο αριθμό ψήφων και συγκράτηση ποσοστών, μη μπορώντας να συγκροτήσει δυναμική ενός σχεδίου αντίστασης και υποδοχής ρευμάτων αμφισβήτησης, παρά μόνο ενδεχομένως μια σταθερή αναγνώριση της παραδοσιακής ιδεολογικής και ιστορικής αναφοράς του. Λογικό επόμενο της σεχταριστικής γραμμής του (την ανυπαρξία δηλαδή οποιασδήποτε μετωπικής πολιτικής) καθώς και της σκληρής πολεμικής που ασκεί σε οποιαδήποτε ανάταση του κινήματος σε ιστορικές στιγμές αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, η γραμμή του ΚΚΕ για άκυρο στο δημοψήφισμα, που, με άλλοθι το «ανώριμο» των συνθηκών, κατέληγε στην παραμονή στο ευρώ, αρνούμενο να αναμετρηθεί με το καθήκον του στο λαϊκό κίνημα για σπάσιμο της τρομοκρατίας και ταυτόχρονη πάλη για άμεση ρήξη και έξοδο απ την ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών κτλ.
7. Η Λ.Ε. δεν καταφέρνει να αποτυπώσει εκλογικά ούτε καν το αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΕ γεμάτη από αντιφάσεις, πολιτικές, ιδεολογικές, έφερε εξαρχής το φορτίο της άσφαιρης και κατόπιν εορτής αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, φορτίο που έγινε ακόμα βαρύτερο με την πλήρη εκπροσώπησή της από στελέχη με δυσανάλογα μικρή κοινωνική επιρροή, σε σχέση με την πολυετή κομματική τους επιρροή. Το σχέδιό της, της εθνικής κυριαρχίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης, έβαζε τις παραγωγικές δυνάμεις πάνω από τις παραγωγικές σχέσεις, αναμορφώνοντας ένα σχέδιο ταξικής συνεργασίας πάνω σε μαλακότερο νόμισμα. Η πολιτική αυτή λογική, του γενικά «αντιμνημονιακού και δημοκρατικού μετώπου», ηττήθηκε διπλά και κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, αφού περιγράφει ένα ανέφικτο σχέδιο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί μία διαφορετική πραγματικότητα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, παρά μόνο την επανάληψη της διάψευσης των προσδοκιών που αυτό καλλιεργεί. Είναι ερώτημα στο αν η Λ.Ε. θα καταλήξει σε μια πολιτική αποτίμηση του αποτελέσματος, ή στο ότι έγινε βία και νοθεία εις βάρος της.
8. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κοινό κατέβασμά της με το ΕΕΚ καταφέρνει να αυξήσει τον απόλυτο αριθμό ψήφων της κατά 6.000 και να ανεβάσει το ποσοστό της κινούμενη κοντά στο 1%. Η καταγραφή αυτή την καθιστά συγκρίσιμο μέγεθος με τις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς, προσδιορίζοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά σαν υπαρκτό πολιτικό ρεύμα. Η απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην ανέβει στα «ροζ συννεφάκια» του ρεφορμισμού είναι ιστορικής σημασίας, γιατί φέρει το στίγμα της μη ενσωμάτωσής της στο σύστημα. Η καταγραφή της τροφοδοτείται από την αναγνώρισή της για την συμβολή της στα κινήματα και από μια συνεπή υπεράσπιση του προγράμματός της. Το ποσοστό αυτό σίγουρα δεν φανερώνει την δυναμική που εγκλείει το σχέδιό της, μιας και χρεώνεται την ήττα της Αριστεράς στην συγκυρία, της Αριστεράς που αναμετράται με την ανειρήνευτη μάχη για την εξουσία των εκμεταλλευόμενων, δεν ενσωματώνεται ούτε ταριχεύεται στη θεωρητική της γυάλα. Αυτό σημαίνει πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει στις μικρές της πλάτες να σηκώσει τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και στα μνημόνια ανατρέποντας και τους δύο. Σημαίνει πως θα πρέπει να συγκρουστεί με τα «πολιτικά αδιέξοδα» και τις «μη εναλλακτικές» που επιστρατεύονται για να παροπλίσουν την δυναμική του κάθε αγώνα, που προσπαθούν να ορίσουν το πολιτικό μπόι των κινημάτων που πρόκειται να ξεσπάσουν, που θα εργαστούμε ώστε να ξεσπάσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο που θα κυλά από δω και στο εξής, έχει το καθήκον να μεταφράσει αυτή την ανισορροπία δυνάμεων (κεφαλαίου - εργασίας), του πολιτικά ακέφαλου ΟΧΙ, σε ενωτική γραμμή ενός κοινωνικού μετώπου συνεχούς εισβολής στο προσκήνιο, ενός φορέα - χώρου πολιτικής και ιδεολογικής αναφοράς του κόσμου της εργασίας, ενός φάρου κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων σε σύγκρουση με το κεφάλαιο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο χρονικό διάστημα θα πρέπει να κινηθεί στο βάθεμα της πολιτικής συμφωνίας στο εσωτερικό της, στον οργανωτικό και πολιτικό μετασχηματισμό της.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να κάνει βήματα για να προσδιορίσει την σύγχρονη εργατική τάξη σαν φορέας αυτής, βήματα προς την εξειδίκευση του προγράμματος με σκοπό την συνεκτική περιγραφή ενός πολιτικού σχεδίου ενοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων που ξεσπούν, με κύριο σκοπό την περιγραφή της προοπτικής νίκης τους μέσα από ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα και βηματισμό. Οφείλει να σχηματίσει πολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με την σύγχρονη εργατική τάξη για να αναφέρεται σε αυτήν προνομιακά σε σχέση με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και να επιχειρεί να την εκφράσει. Τέλος θα πρέπει να αρνηθεί διαταξικές και πανκοινωνικές προσεγγίσεις σχεδιάζοντας και υλοποιώντας ταυτόχρονα μια κομμουνιστική τακτική κοινωνικών μετώπων και συμμαχιών που με αυτό τον τρόπο διαλεκτικά θα προσεγγίζουν το θέμα της επανάστασης και της εξουσίας.
Αυτή η Αριστερά για μας δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί, ούτε αναμετρηθεί με την ιστορία της γενιάς μας, γι αυτό δεν έχει ηττηθεί οριστικά. Η ελπίδα παραμένει.
Όπως βέβαια παραμένουν και τα αναρίθμητα πολιτικά προβλήματα, καθώς και τα προβλήματα επιβίωσης του κόσμου που παλεύει μέσα στο ζόφο των μνημονίων.
2. Το αποτέλεσμα των εκλογών σταθεροποιεί κοντοπρόθεσμα το κυβερνητικό αύριο, αδυνατεί όμως να κλείσει το ρήγμα μεταξύ των λαϊκών προσδοκιών του ΟΧΙ και της παραχάραξής του, της ταξικής πόλωσης που αυτό επάγει μέσα απ την λυσσαλέα επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας, οδηγώντας σε μεγάλο ρεύμα αποχής, που συμπυκνώνει αμφίσημα στοιχεία και δυνατότητες. Μέρος της αποχής που παρατηρείται σε λαϊκές γειτονιές και αστικά κέντρα, είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διάψευσης προσδοκιών, της μη αναγνώρισης κανενός είδους διαχείρισης από το κράτος, στην οποία θα μπορούσαν να ενταχθούν ασθενέστερα κοινωνικά μπλοκ, της μη αναγνώρισης ανάγκης εκπροσώπησης σε αυτό τον συνασπισμό εξουσίας. Η αποχή όπως εμφανίζεται στη νεολαία και στους ανέργους έχει πολιτικά στοιχεία εγκλωβισμού μιας μαχητικής κοινωνικής δυναμικής, που δεν βρίσκει όραμα, ριζοσπαστικό σχέδιο πάλης και πολιτικής πράξης. Αν υπάρχει ο κίνδυνος αποστροφής συλλήβδειν της πολιτικής και πρόκρισης του ατομικισμού σε αυτό ρεύμα, υπάρχει ταυτόχρονα και το καθήκον και η πρόκληση η δυναμική αυτής της κρίσης εκπροσώπησης και αυτού του κοινωνικού ρήγματος να σχηματοποιηθεί σε πολιτικό ρεύμα αντίστασης, εισβολής στο προσκήνιο μακριά από κοινοβουλευτικές ενσωματώσεις, δυισμούς πολιτικών σχεδίων και αυταπάτες. Αυτό είναι το καθήκον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο περνάει μέσα από την οικοδόμηση ενός ρεύματος με σαφή κοινωνική αναφορά και γείωση και πολιτικά καταλήγει στον φορέα περιγραφής των βημάτων υλοποίησης και επιβολής των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού.
3. Με την παρουσία στο κοινοβούλιο κομμάτων όπως το ΠΟΤΑΜΙ και η Ένωση Κεντρώων, εκτός από βαλβίδα εκτόνωσης και μαξιλαράκια εφαρμογής των μνημονίων, επιχειρείται η ενσωμάτωση συγκεκριμένων κοινωνικών μερίδων (μεσοστρωμάτων, ελευθέρων επαγγελματιών κ.α) στην στρατηγική του κεφαλαίου, με εργαλείο την κανιβαλιστική ιδεολογία και την αντιδραστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και όλου του αστικού συρφετού.
4. Η Χ.Α συγκεφαλαιώνει την απόπειρα θεμελίωσης της φασιστικής ιδεολογίας πάνω σε ένα ιστορικά συγκροτημένο ρεύμα της ακροδεξιάς και του παρακράτους στην Ελλάδα, που στέλνει το μήνυμα ότι η συγκυρία της κρίσης είναι και η εποχή γέννησης τεράτων. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την δολοφονία του Φύσσα επιχειρεί να δώσει την «φασιστική» χροιά στις ψήφους της, οι οποίες συρρικνώνονται στα αστικά κέντρα και αυξάνονται ελαφρά στην επαρχία. Η ανοχή πολιτικά και ποινικά που απολαμβάνει από το αστικό σύστημα (και απήλαυσε και από την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ) την συντηρεί σαν τον βούρδουλα του εργατικού και λαϊκού κινήματος αλλά και σαν το έσχατο όπλο του συστήματος που όσο βαθαίνει η πολιτική του κρίση τόσο θα «οπλίζεται».
5. Ο κύκλος αναμονής που άνοιξε το 2012 κλείνει με αυτές τις εκλογές, φανερώνοντας στις καταγραφές της Αριστεράς, ότι η διάψευση προσδοκιών δεν καταλήγει με έναν γραμμικό τρόπο στην ριζοσπαστικοποίηση μεσοστρωμάτων και μικροαστικών στρωμάτων. Η κίνηση αυτών των κομματιών προς στο σενάριο «ομαλής καταστροφής τους» από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του λιγότερου κακού, η άρνηση εκπροσώπησής τους από την αριστερή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ (Λ.Ε.), μέσα από ένα σχέδιο παρόμοιας τακτικής (αλά ΣΥΡΙΖΑ 2012) και ισορροπίας μεταξύ εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης και επιβίωσης των δυνάμεων της εργασίας (αμβλυμμένου πολιτικού λόγου, αποφυγής των ρήξεων με ευρωζώνη και ΕΕ και ομαλής συνέχειας του μεταρρυθμισμού), αποδεικνύουν πως η πόλωση και οι ειδικές σχέσεις μερίδων της κοινωνίας με τον κύκλο αναπαραγωγής του κεφαλαίου δεν διαρρηγνύονται νομοτελειακά μέσα στην κρίση (μιλώντας δηλαδή για μεσοστρώματα που συμπιέζονται, κομμάτια της εργασίας του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για μια ελίτ μικροαστικών στρωμάτων ή παλιά εργατική αριστοκρατία που εκπροσωπούνταν απ τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό). Εξακολουθούν να ηγεμονεύονται από το ίδιο το σχέδιο του ελληνικού κεφαλαίου που τους καταστρέφει, όσο η Αριστερά αδυνατεί να συγκροτεί ανταγωνιστικό πολιτικό ρεύμα και συλλογικό όραμα με πυρήνα του την εργατική τάξη και τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, τέτοιο που να περιγράφει ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο και να εμπνέει στον δρόμο επιβολής του.
6. Η Αριστερά στη συνολική της καταγραφή αθροιστικά προσεγγίζει το 10%. Το ΚΚΕ εμφανίζει απώλεια στον απόλυτο αριθμό ψήφων και συγκράτηση ποσοστών, μη μπορώντας να συγκροτήσει δυναμική ενός σχεδίου αντίστασης και υποδοχής ρευμάτων αμφισβήτησης, παρά μόνο ενδεχομένως μια σταθερή αναγνώριση της παραδοσιακής ιδεολογικής και ιστορικής αναφοράς του. Λογικό επόμενο της σεχταριστικής γραμμής του (την ανυπαρξία δηλαδή οποιασδήποτε μετωπικής πολιτικής) καθώς και της σκληρής πολεμικής που ασκεί σε οποιαδήποτε ανάταση του κινήματος σε ιστορικές στιγμές αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, η γραμμή του ΚΚΕ για άκυρο στο δημοψήφισμα, που, με άλλοθι το «ανώριμο» των συνθηκών, κατέληγε στην παραμονή στο ευρώ, αρνούμενο να αναμετρηθεί με το καθήκον του στο λαϊκό κίνημα για σπάσιμο της τρομοκρατίας και ταυτόχρονη πάλη για άμεση ρήξη και έξοδο απ την ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών κτλ.
7. Η Λ.Ε. δεν καταφέρνει να αποτυπώσει εκλογικά ούτε καν το αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΛΕ γεμάτη από αντιφάσεις, πολιτικές, ιδεολογικές, έφερε εξαρχής το φορτίο της άσφαιρης και κατόπιν εορτής αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, φορτίο που έγινε ακόμα βαρύτερο με την πλήρη εκπροσώπησή της από στελέχη με δυσανάλογα μικρή κοινωνική επιρροή, σε σχέση με την πολυετή κομματική τους επιρροή. Το σχέδιό της, της εθνικής κυριαρχίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης, έβαζε τις παραγωγικές δυνάμεις πάνω από τις παραγωγικές σχέσεις, αναμορφώνοντας ένα σχέδιο ταξικής συνεργασίας πάνω σε μαλακότερο νόμισμα. Η πολιτική αυτή λογική, του γενικά «αντιμνημονιακού και δημοκρατικού μετώπου», ηττήθηκε διπλά και κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, αφού περιγράφει ένα ανέφικτο σχέδιο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εγγυηθεί μία διαφορετική πραγματικότητα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, παρά μόνο την επανάληψη της διάψευσης των προσδοκιών που αυτό καλλιεργεί. Είναι ερώτημα στο αν η Λ.Ε. θα καταλήξει σε μια πολιτική αποτίμηση του αποτελέσματος, ή στο ότι έγινε βία και νοθεία εις βάρος της.
8. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κοινό κατέβασμά της με το ΕΕΚ καταφέρνει να αυξήσει τον απόλυτο αριθμό ψήφων της κατά 6.000 και να ανεβάσει το ποσοστό της κινούμενη κοντά στο 1%. Η καταγραφή αυτή την καθιστά συγκρίσιμο μέγεθος με τις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς, προσδιορίζοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά σαν υπαρκτό πολιτικό ρεύμα. Η απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην ανέβει στα «ροζ συννεφάκια» του ρεφορμισμού είναι ιστορικής σημασίας, γιατί φέρει το στίγμα της μη ενσωμάτωσής της στο σύστημα. Η καταγραφή της τροφοδοτείται από την αναγνώρισή της για την συμβολή της στα κινήματα και από μια συνεπή υπεράσπιση του προγράμματός της. Το ποσοστό αυτό σίγουρα δεν φανερώνει την δυναμική που εγκλείει το σχέδιό της, μιας και χρεώνεται την ήττα της Αριστεράς στην συγκυρία, της Αριστεράς που αναμετράται με την ανειρήνευτη μάχη για την εξουσία των εκμεταλλευόμενων, δεν ενσωματώνεται ούτε ταριχεύεται στη θεωρητική της γυάλα. Αυτό σημαίνει πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει στις μικρές της πλάτες να σηκώσει τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και στα μνημόνια ανατρέποντας και τους δύο. Σημαίνει πως θα πρέπει να συγκρουστεί με τα «πολιτικά αδιέξοδα» και τις «μη εναλλακτικές» που επιστρατεύονται για να παροπλίσουν την δυναμική του κάθε αγώνα, που προσπαθούν να ορίσουν το πολιτικό μπόι των κινημάτων που πρόκειται να ξεσπάσουν, που θα εργαστούμε ώστε να ξεσπάσουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο που θα κυλά από δω και στο εξής, έχει το καθήκον να μεταφράσει αυτή την ανισορροπία δυνάμεων (κεφαλαίου - εργασίας), του πολιτικά ακέφαλου ΟΧΙ, σε ενωτική γραμμή ενός κοινωνικού μετώπου συνεχούς εισβολής στο προσκήνιο, ενός φορέα - χώρου πολιτικής και ιδεολογικής αναφοράς του κόσμου της εργασίας, ενός φάρου κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων σε σύγκρουση με το κεφάλαιο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο χρονικό διάστημα θα πρέπει να κινηθεί στο βάθεμα της πολιτικής συμφωνίας στο εσωτερικό της, στον οργανωτικό και πολιτικό μετασχηματισμό της.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να κάνει βήματα για να προσδιορίσει την σύγχρονη εργατική τάξη σαν φορέας αυτής, βήματα προς την εξειδίκευση του προγράμματος με σκοπό την συνεκτική περιγραφή ενός πολιτικού σχεδίου ενοποίησης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων που ξεσπούν, με κύριο σκοπό την περιγραφή της προοπτικής νίκης τους μέσα από ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα και βηματισμό. Οφείλει να σχηματίσει πολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με την σύγχρονη εργατική τάξη για να αναφέρεται σε αυτήν προνομιακά σε σχέση με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και να επιχειρεί να την εκφράσει. Τέλος θα πρέπει να αρνηθεί διαταξικές και πανκοινωνικές προσεγγίσεις σχεδιάζοντας και υλοποιώντας ταυτόχρονα μια κομμουνιστική τακτική κοινωνικών μετώπων και συμμαχιών που με αυτό τον τρόπο διαλεκτικά θα προσεγγίζουν το θέμα της επανάστασης και της εξουσίας.
Αυτή η Αριστερά για μας δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί, ούτε αναμετρηθεί με την ιστορία της γενιάς μας, γι αυτό δεν έχει ηττηθεί οριστικά. Η ελπίδα παραμένει.
Όπως βέβαια παραμένουν και τα αναρίθμητα πολιτικά προβλήματα, καθώς και τα προβλήματα επιβίωσης του κόσμου που παλεύει μέσα στο ζόφο των μνημονίων.
Αριστερή Συσπείρωση
28/9/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου