1. Οι ραγδαίες και δραματικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών οδήγησαν ήδη στις πιο απότομες μεταστροφές αριστερά και δεξιά: λαϊκός θρίαμβος του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου κι αμέσως άθλια συνθηκολόγηση Τσίπρα στην τρόικα· διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και σχίσμα από τα αριστερά· κατάρρευση της κυβέρνησης, πρόωρες εκλογές και επικράτηση των συνθηκολόγων, νεκρανάσταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ /ΑΝΕΛ, με σαφώς δεξιότερη σύνθεση και δηλωμένη την δέσμευση στο τρίτο και χειρότερο μνημονιακό πρόγραμμα.
Πέρα από τις αναμενόμενες κι εύκολες θριαμβολογίες των “νικητών” της ημέρας, το εκλογικό αποτέλεσμα εμφανίζεται σαν ένα παράδοξο που προκαλεί τις πιο αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες, ιδιαίτερα μέσα στην Αριστερά στην Ελλάδα και διεθνώς, συμπεριλαμβανομένη της λεγόμενης “άκρας” ή και επαναστατικής Αριστεράς.
Ορισμένοι μιλούνε, με ή χωρίς επιφυλάξεις, για “νίκη της Αριστεράς”. Άλλοι, αντίθετα, για ήττα της. Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκή διαμάχη. Όσοι τρέχουν να μιλήσουν για “νίκη”, ότι “κερδήθηκε χρόνος”, “αποφεύχθηκαν τα χειρότερα” κ.λπ. μπαίνουν στον ολισθηρό κατήφορο της προσαρμογής στην κυβέρνηση και την συνθηκολόγηση με την τρόικα -που σήμερα αποτελεί, πλέον, “κουαρτέτο”- ευελπιστώντας σε “καλύτερη διαχείριση κι ανακουφιστικά, ισοδύναμα(;) μέτρα” στην εφαρμογή της “λίστας βασανιστηρίων”, όπως σωστά ονόμασε το τρίτο μνημόνιο το Σπήγκελ. Από την άλλη, όσοι βιάζονται να θρηνήσουν για την “ήττα” και τα συντρίμμια της κινδυνεύουν να μπουν στο αδιέξοδο της πολιτικής απελπισίας, της παράλυσης ή, τελικά, σε ανυπόμονες κινήσεις οπορτουνισμού.
Χωρίς πρόωρα κλάματα και παράκαιρα γέλια, το ζητούμενο είναι: ποιες οι προοπτικές, οι εναλλακτικές, τα πιθανά αδιέξοδα, οι δρόμοι διεξόδου που ανοίγονται μπροστά μας μετά τις 20 Σεπτεμβρίου;
Εκτός από την ομάδα του Μαξίμου, για “νέα νίκη της Αριστεράς” μιλάει ένα τμήμα της ελληνικής και διεθνούς Αριστεράς, ιδιαίτερα η πλειοψηφία εκείνων που, από το 2012, εκθείαζαν την άνοδο του “ριζοσπαστικού” ΣΥΡΙΖΑ και ζητούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κριτικά ή όχι, την υποστήριξη της “για πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης”, φτάνοντας, ορισμένοι, στην απολογητική υπέρ του Τσίπρα ακόμα και μετά την τελική συνθηκολόγηση στην τρόικα στις 12/13 Ιουλίου.
Στην αντίπερα όχθη, απογοητεύτηκαν οικτρά όσοι αριστεροί οπαδοί της γραμμικής εξέλιξης προσδοκούσαν μια αυτόματη κατάρρευση του ρεφορμισμού μετά την συνθηκολόγηση της αρχηγικής ομάδας Τσίπρα, μια “ομαλή” συνέχιση ή και εκτίναξη του ΟΧΙ του Ιουλίου, μια σαφή ισχυροποίηση των δυνάμεων στα αριστερά του “εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ”, ιδιαίτερα μια κοινοβουλευτική άνοδο της Λαϊκής Ενότητας ή και του ΚΚΕ, πιθανόν και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Η ΛΑΕ δεν μπήκε καν στην Βουλή, το ΚΚΕ λιμνάζει στα ίδια, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά παρά την ορατή, αλλά μικρή της άνοδο δεν ξεπερνάει τα όριά της. Κατόπιν όλων τούτων, και μετά τη νέα εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ παρά την μνημονιακή μετάλλαξή του, το συμπέρασμα που βγάζουν είναι μαύρο κι άραχλο: “ήττα της Αριστεράς”, συνολικά της Αριστεράς χωρίς διαφοροποιήσεις, ή, κυρίως “της εργατικής πρωτοπορίας και της επαναστατικής αριστεράς”, σύμφωνα με άλλους.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι δύο αυτές, ασυμβίβαστες μεταξύ τους, απόψεις που βλέπουν κι απολυτοποιούν μόνον δύο ενδεχόμενα (νίκη ή ήττα), μόνο δύο χρώματα, (μαύρο ή άσπρο) σε μια εξαιρετικά αντιφατική, πολύχρωμη, διαρκώς μεταβαλλόμενη, γεμάτη μεταπτώσεις κι εκπλήξεις, πραγματικότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να οδηγηθούν σε ένα κοινό συμπέρασμα: “ο λαός, με την ψήφο της 20ης Σεπτεμβρίου, αποδέχτηκε και νομιμοποίησε το τρίτο μνημόνιο”. Τι άλλο λέει σήμερα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ή ο επικεφαλής των “πιστωτών” και του ΕSM Κλάους Ρέγκλινγκ; Πώς μπορείς να παλέψεις το τρίτο μνημόνιο έχοντας ήδη παραδοθεί σε μια τέτοια παραδοχή;
Κατά την γνωστή, τετριμμένη κοινοτοπία “Ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει”. Με την περισπούδαστη αυτή ανοησία -όπως έδειξε ο Τρότσκυ την επαύριο της προδομένης Ισπανικής Επανάστασης- ξεπλένονται από τις αμαρτίες τους όλες οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα. Τις ευθύνες τους τις αναλαμβάνει ο αιώνιος αποδιοπομπαίος τράγος - ο φτωχός λαός και πρώτα πρώτα η εργατική τάξη.
Ποιος, στα σοβαρά, μπορεί να πιστεύει ότι ο λαός ψήφισε πλειοψηφικά να του κοπούν κι άλλο οι ελάχιστες δουλειές, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, τα σχεδόν εξαφανισμένα εργασιακά δικαιώματα; Ποιος ψήφισε για να πεταχτεί έξω από την πρώτη κατοικία του, να συντριβεί κάτω από τον ΕΝΦΙΑ και νέους φόρους; Ποιος εξουσιοδότησε, τάχα, τη νέα κυβέρνηση να χαρίσει με ιδιωτικοποιήσεις σε ξένους και ντόπιους κλέφτες κεφαλαιοκράτες ό,τι απέμεινε από τα δημόσια αγαθά; Ποιος λαός αυτοκτονεί και μάλιστα με τον πιο μαρτυρικό και εξευτελιστικό τρόπο; Ή, μήπως δεν είναι παρά ένας “λαός-βδέλυγμα” που του αξίζει κάθε βασανιστήριο, ατίμωση κι αφανισμός-όπως γράφτηκε πρόσφατα;
Ποιος, στο όνομα των όποιων εκλογικών αποτελεσμάτων, δεν θέλει να δει όχι μόνο την άλυτη αντίφαση λαού-κυβέρνησης αλλά και το αγεφύρωτο χάσμα που έχει ανοίξει ανάμεσα στον λαό που υποφέρει και μισεί τα μνημόνια και μια Βουλή όπου την απόλυτη, συντριπτική πλειοψηφία έχουν τα μνημονιακά κόμματα; Μια Βουλή-ζόμπι που θα επισφραγίζει απλώς τις εντολές της τετραπλής Επιτροπείας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ/ΕΜΣ των “δανειστών”, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου; Ποιος αρνείται να δει την αποσύνθεση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα-προτεκτοράτο και την επικυρίαρχη Ευρώπη και βγάζει βιαστικά πιστοποιητικά θανάτου για τον λαό και την ικανότητα πάλης του για το ίδιο το δικαίωμα στην ζωή; Ποιος συμβιβάζεται με τον θάνατο;
2. “Μα τότε”, θα μας πουν, “πώς εξηγείται το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ης Σεπτεμβρίου; Η επικράτηση του Τσίπρα δεν τον δικαιώνει ή έστω δεν δίνει λαϊκό έρεισμα στη μνημονιακή πολιτική που θα εφαρμόσει; Δεν φανερώνει, συνεπώς, μια συντηρητικοποίηση, μια οπισθοχώρηση, την δεξιά στροφή των εργατικών και λαϊκών μαζών; ”
Εάν υπήρχε, πράγματι συντηρητικοποίηση και δεξιά στροφή των εργατικών-λαϊκών μαζών, αυτή δεν θα σταματούσε στην εκλογική στήριξη του μεταλλαγμένου προς τα δεξιά ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα εκδηλωνόταν ευρύτερα σε μια ενίσχυση και των άλλων μνημονιακών κομμάτων, προπαντός της Δεξιάς ΝΔ ή και της φασιστικής “Χρυσής Αυγής”. Κάτι τέτοιο δεν συνέβηκε, αντίθετα, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, ΟΛΑ τα κόμματα, πλην της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, χάσανε χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους.
Η Δεξιά υπέστη και νέα σοβαρή εκλογική ήττα, πέφτοντας 7 ποσοστιαίες μονάδες πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ και βυθίζεται ξανά στην κρίση, την εσωτερική φαγωμάρα των φατριών, ενόψει της εκλογής νέας ηγεσίας.
Η ναζιστική “ΧΑ” έχασε μεν ψήφους παραμένει, όμως, πάντα στην τρίτη θέση, απειλητική αντεπαναστατική εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους και δύναμη κρούσης στις νέες αναμετρήσεις.
Το θολό “Ποτάμι” καταβαραθρώθηκε. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέπουν τώρα για τον ρόλο αυριανού κυβερνητικού υποστυλώματος περισσότερο στο ΠΑΣΟΚ της Φώφης που επιχαίρει για το ισχνό αποτέλεσμα, το οποίο συγκέντρωσε αθροίζοντας τα υπολείμματα μιας θλιβερής κεντροαριστεράς, της ΔΗΜΑΡ και των παπανδρεϊκών.
Ο μεγάλος νικητής, από μια άποψη, ήταν η αποχή που εκτινάχτηκε, αυξανόμενη κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, κι η οποία, ακόμα σημαντικότερο, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στις εργατικές και λαϊκές περιοχές και στη νέα γενιά, μαζί και στους νέους 100 χιλιάδες ψηφοφόρους που πρωτοψήφισαν τον Ιούλιο 2015 και δώσανε την μεγάλη ώθηση στον θρίαμβο του ΟΧΙ. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι στις εργατικές-λαϊκές περιφέρειες η αγανάκτηση για το τρίτο μνημόνιο και η πολιτική δυσαρέσκεια διοχετεύτηκε στην υψηλότερη αποχή αλλά όχι στα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα ή τους φασίστες. Η ταξική ψήφος πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις στα αριστερά του.
Η λαϊκή αναταραχή που προκάλεσε η κρίση οδήγησε το 2012 στην κατάρρευση το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης και στην αναξιοπιστία τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Υπάρχει από τότε μια μόνιμη, εντεινόμενη τάση αποχής που ανακόπτεται μόνο στις “εκλογές της ελπίδας” τον Ιανουάριο του 2015 - για να εκτιναχτεί ξανά οκτώ μήνες μετά. Την ίδια απαξίωση εκφράζει και η είσοδος στη Βουλή του γραφικού, καταγέλαστου κι αντιδραστικού Λεβέντη μαζί με την οικογενειακή του ομάδα. Το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά βγαίνει ακόμα πιο τραυματισμένο, όχι σταθεροποιημένο, ή νομιμοποιημένο. Η κρίση πολιτικής νομιμοποίησης του συστήματος της –η κρίση εξουσίας- δεν λύθηκε, αντίθετα εντείνεται, ακριβώς επειδή οι εργάτες, άνεργοι κι εργαζόμενοι, η νέα γενιά, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν παραιτηθεί, δεν έχουν αποδεχθεί να επιβιώνουν μόλις και μετά βίας, ψάχνοντας για ψίχουλα μέσα στα κοινωνικά ερείπια.
Ο λαός αρνήθηκε να αναστηλώσει τα πολιτικά ερείπια του παλιού διεφθαρμένου συστήματος διακυβέρνησης της Δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ και των δορυφόρων τους, των συνένοχων στην μνημονιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού. Αρνήθηκε να πάρει τον δρόμο προς τα πίσω. Αλλά δεν είδε και κανένα δρόμο προς τα εμπρός που θα τον έβγαζε από την καταστροφή. Κι έτσι, με κρύα καρδιά, χωρίς τις προσδοκίες του περασμένου Ιανουαρίου, ψήφισε ό,τι θεωρούσε το “μικρότερο κακό”, τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν την μόνη διαθέσιμη κυβερνητική λύση.
Δεν υπάρχει αυτόματη κατάρρευση του ρεφορμισμού λόγω των προδοσιών του, ούτε αυθόρμητη επιλογή του επαναστατικού δρόμου από τις μάζες. Ας θυμηθούμε τα επίκαιρα λόγια του Τρότσκυ: “Οι μάζες δεν ρίχνονται στην επανάσταση με ένα ολοέτοιμο σχέδιο κοινωνικής αλλαγής, μα με το στυφό αίσθημα ότι δεν μπορούν πια να υποφέρουν άλλο το παλιό καθεστώς. Μόνον ο ηγετικός κύκλος της τάξης τους κατέχει ένα πολιτικό πρόγραμμα που χρειάζεται ωστόσο να επαληθευτεί από τα γεγονότα και να επιδοκιμαστεί από τις μάζες. Η ουσιαστική πολιτική διαδικασία μιας επανάστασης βρίσκεται ίσα-ίσα σε τούτο, ότι η τάξη αποχτάει συνείδηση των προβλημάτων που βάζει η κοινωνική κρίση και ότι οι μάζες προσανατολίζονται ενεργά σύμφωνα με την μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων” (Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης)
Η προώθηση προς τα αριστερά που πυροδοτήθηκε από την κρίση των μνημονιακών χρόνων δεν έχει αντιστραφεί, παρά την απογοήτευση και την σύγχυση. Προχωράει όχι γραμμικά, μέσα από ολοένα πιο πυρετώδεις σπασμούς, πολιτικά ζιγκ ζαγκ, υποχωρήσεις κι επανεκκινήσεις, απρόβλεπτες συχνά ρήξεις κι άλματα.. Η κοινωνική αντίσταση δεν έχει ακόμα συντριβεί πάνω στα εμπόδια κι ούτε υπάρχει ακόμα σταθεροποίηση του αστικού καθεστώτος ή στερέωση των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Το ζητούμενο είναι ο δρόμος προς τα εμπρός - προς τον αναγκαίο στρατηγικό επαναπροσανατολισμό των επαναστατικών δυνάμεων πρώτα-πρώτα, τα σωστά βήματα τακτικής, το πρόγραμμα, η προώθηση της αυτο-οργάνωσης της πάλης των εργατικών-λαϊκών μαζών για να πάρουν στα χέρια τους την μοίρα τους και την εξουσία.
3. Γιατί η μαζική δυσαρέσκεια κι αγανάκτηση μετά την συνθηκολόγηση της 12ης Ιουλίου και της ψήφισης του 3ου Μνημόνιου στις 13 Αυγούστου δεν εκφράστηκε με μια σημαντική ενίσχυση των δυνάμεων στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;
Το ΚΚΕ παραμένει κι επιμένει αυτάρεσκα στην απομόνωσή του, καλλιεργώντας την νοοτροπία πολιορκημένου φρουρίου, περικυκλωμένου από παντού από τις στρατιές του συντηρητισμού και του οπορτουνισμού. Η σεχταριστική του εμπάθεια απέναντι σε κάθε άλλη δύναμη της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, η απόρριψη κάθε μορφής ενότητας στην δράση κι Ενιαίου ταξικού Μετώπου, συνοδεύεται από έναν ιδιόρρυθμο οπορτουνισμό: συνδυάζει, από τη μια, την επίκληση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού (σταλινικού τύπου) “που γνωρίσαμε” αλλά για το αόριστο μέλλον, όταν “οι συσχετισμοί το επιτρέψουν”, κι από την άλλη, για το ορατό παρόν, μια καθημερινή συντηρητική πρακτική που ζητά απλώς “να βάλει εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα και να προωθήσει τις λαϊκές διεκδικήσεις”, όπως επανέλαβε κι ο Δ. Κουτσούμπας στην πρώτη συνάντηση της νεοεκλεγμένης κοινοβουλευτικής ομάδα του ΚΚΕ. Μαζί με τον διατυμπανιζόμενο σταλινισμό της, η ηγεσία του Περισσού αναπαράγει τον κλασικό ρεφορμισμό, τον διαχωρισμό μάξιμουμ και μίνιμουμ προγράμματος της σοσιαλδημοκρατικής 2ης Διεθνούς πριν την οριστική χρεωκοπία της το 1914.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η σταλινική αναπαλαίωση, η εμμονή στην γραφειοκρατική απολίθωση σαν στρατηγική πολιτικής επιβίωσης δεν μπορεί να προσελκύσουν φρέσκες λαϊκές δυνάμεις, προπαντός εκείνες, τις πιο μαχητικές και νεανικές, που αναζητούν τολμηρές ρήξεις εδώ και τώρα. Ακόμα κι όσοι αγωνιστές κι αγωνίστριες προσελκύονται αρχικά από την ηρωική Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς, την αίγλη του Οκτωβριανής Επανάστασης και του πρώτου εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης, την αναζήτηση και επαναστατικής κομμουνιστικής πολιτικής ενάντια στο ρεφορμιστικό χυλό, απογοητεύονται γρήγορα. Δεν πρόκειται βέβαια να βρουν μια εναλλακτική κομμουνιστική προοπτική ούτε στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε ομάδες που σπάζουν από τα δεξιά από το ΚΚΕ ζητώντας μια επιστροφή στον... Φλωράκη, τον Ζαχαριάδη και τα “αντιμονοπωλιακά- αντιιμπεριαλιστικά δημοκρατικά μέτωπα”, ούτε σε μικρότερα ομοιώματα του ΚΚΕ.
4. Η Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε) που εναντιώθηκε στο τρίτο μνημόνιο κι αποσχίστηκε από τ’ αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ενώ ξεκίνησε με ισχυρά πλεονεκτήματα -25 πρώην βουλευτές, γνωστοί και δημοφιλείς ηγέτες, προπαντός με εκφρασμένη την αντίθεση μεγάλου μέρους του κόμματος, της νεολαίας, της λαϊκής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο μνημόνιο– ενώ είχε μεγάλες προσδοκίες αλλά κι αρκετή αλαζονεία κι εκδηλώσεις γραφειοκρατισμού, απέτυχε να μπει στην Βουλή. Ας μην επικαλείται η ηγεσία της τα “αντικειμενικά εμπόδια” της σύντομης χρονικής διάρκειας της προεκλογικής περιόδου, τα οργανωτικά προβλήματα, την εχθρότητα των ΜΜΕ κ.λπ. Τα ίδια και χειρότερα δεν εμπόδισαν τον θρίαμβο του ΟΧΙ. Κι ούτε ήταν τα τεράστια πολιτικοργανωτικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 που εμπόδισαν να εκτιναχτεί στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μόλις ρίχτηκε το σύνθημα για “κυβέρνηση της Αριστεράς”. Η αποτυχία της ΛΑΕ είναι πρωταρχικά πολιτική. Έχει να κάνει με την εθνικορεφορμιστική στρατηγική της για λύση χωρίς ρήξη με ΕΕ και κεφάλαιο, έχοντας κεντρική γραμμή την επιστροφή στην δραχμή που πρόβαλε και με την οποία ταυτίστηκε.
Ο λαός, όμως, που μισεί την ΕΕ των μνημονίων και του Σόιμπλε συνεχίζει να φοβάται, όχι χωρίς λόγο, τις συνέπειες μιας απομονωμένης, καταχρεωμένης, χρεοκοπημένης και πάντα καπιταλιστικής Ελλάδας να πασκίζει να επιβιώσει στο περιθώριο της ΕΕ με μόνο “όπλο” μια υπερπληθωριστική δραχμή.
Η στοχοπροσήλωση στη δραχμή-πανάκεια υποσκέλισε ακόμα και την πρωταρχική βαρύτητα του ζητήματος του χρέους που περιορίστηκε σε μια μερική διαγραφή του, προφανώς μετά από νέες, αέναες “διαπραγματεύσεις” με τους “δανειστές” που πικρή εμπειρία είχαμε τους τελευταίους 7 μήνες. Η δραχμή-πανάκεια έβαλε σε υποδεέστερη μοίρα ακόμα και την επιμονή της πλευράς της Ζωής Κωνσταντοπούλου να δίνει έμφαση στη διαγραφή του “παράνομου κι επονείδιστου χρέους”. Χωρίς, όμως την μονομερή διαγραφή του χρέους είναι αδύνατη οποιαδήποτε ρήξη με τα μνημόνια και την λιτότητα.
Η ΛΑΕ παρουσιάστηκε σαν ένας νέος “συνεπής ΣΥΡΙΖΑ, συνεπής στο ΟΧΙ ”, με πολλά από τα γνωρίσματα του παλιού που συνθηκολόγησε και χωρίς καν την αυτοκριτική όσων συμμετείχαν σ' αυτόν και μάλιστα σε βουλευτικά και υπουργικά πόστα. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ τελικά διάλεξαν το πρωτότυπο από το “βελτιωμένο” αντίγραφο.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η ΛΑΕ “πήγε μόνο μέχρι τα μισά του δρόμου”, μέχρι την ρήξη με το ευρώ αλλά όχι με την ΕΕ. Εξαρχής μπήκε σε λάθος δρόμο, τον δρόμο του οικονομικού εθνικισμού. Δεν είναι τυχαίες οι προσεγγίσεις ορισμένων της ΛΑΕ, πριν και μετά την εκλογική ήττα, με τους εθνικιστές του ΕΠΑΜ του Καζάκη που, όπως οι ομογάλακτοί τους στην Ευρώπη, θεωρούν “ξεπερασμένη” τη διαφορά Δεξιάς-Αριστεράς κι ερωτοτροπούν επικίνδυνα με την Μαρίν Λεπέν. Η πολιτική ρήξη με τον οικονομικό εθνικισμό κάθε μορφής, ακροδεξιό, δεξιό, “αριστερό”, “λαϊκιστικό” κ.λπ. είναι προϋπόθεση για τη συσπείρωση μαχητικών δυνάμεων της Αριστεράς, προπαντός της επαναστατικής Αριστεράς, μαζί και συντρόφων που στράφηκαν και βρίσκονται στην ΛΑΕ. Αρκετούς Καμμένους και “ψεκασμένους” κατανάλωσε μέχρι τώρα η Αριστερά μέσω ΣΥΡΙΖΑ.
Η αναγκαία ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ κι όλους τους μηχανισμούς της, η απελευθέρωση από την υποδούλωση στους “δανειστές” δεν μπορεί να είναι πραγματική πράξη χειραφέτησης χωρίς την κοινωνική απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, ντόπιο και ξένο, και χωρίς μια διεθνιστική επαναστατική προοπτική για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης και του κόσμου, για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον παγκόσμιο ελευθεριακό κομμουνισμό.
5. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπήκε στη δύσκολη μάχη των εκλογών-εξπρές τραυματισμένη βαριά από το σχίσμα με τις συνιστώσες της εκείνες (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ κ.ά) που επέλεξαν, σαν έτοιμες από καιρό, να προσχωρήσουν στην ΛΑΕ.
Το τραύμα έμεινε ανοιχτό και συνοδεύεται, όπως σ' όλα τα σχίσματα, με τις αρνητικές επιπτώσεις του. Τα αίτια του σχίσματος πρέπει να αναλυθούν προσεχτικά απ' όλους, αφορούν όλη την επαναστατική Αριστερά. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρόσβλεπε από καιρό στη διαφοροποίηση ή και σε ένα σχίσμα της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ που θα επέτρεπε μια ευρύτερη “ανασύνθεση “ της Αριστεράς, ξεπερνώντας και τα δύο σχήματα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προετοιμασία γιαυτό ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ στη συγκρότηση της ΜΑΡΣ, μέσα στα όρια του οικονομικού εθνικισμού μιας “πατριωτικής Αριστεράς” και στη συγκρότηση της συμμαχίας ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, που κατέβηκε σαν μετωπικό σχήμα στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Το αναμενόμενο σχίσμα από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ ήρθε μετά την συνθηκολόγηση Τσίπρα - για να ακολουθηθεί από ένα σχίσμα από τα δεξιά, αυτήν την φορά, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την αυτοδιάλυση της ΜΑΡΣ και την προσχώρηση στο νέο εθνικορεφορμιστικό σχηματισμό υπό τον Λαφαζάνη.
Η πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σωστά επέλεξε να μην διαλυθεί σε ένα “αντιμνημονιακό, πατριωτικό, δημοκρατικό μέτωπο”, μέσα στα όρια της ΕΕ και του καπιταλισμού, όπως της απαιτήθηκε. Ήταν μια στάση που εκτίμησε ιδιαίτερα το ΕΕΚ. Έτσι εξέτασε την δυνατότητα, που πραγματοποιήθηκε τελικά, μιας πολιτικής -εκλογικής συμφωνίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πάνω σε ένα διεθνιστικό πρόγραμμα ρήξης με την ΕΕ και το κεφάλαιο, σαν ένα πρώτο βήμα επανασυσπείρωσης των διασκορπισμένων δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς στο νέο στάδιο της πολιτικής κρίσης που είχε ανοίξει.
Μ' όλες τις αναπόφευκτες αντιφάσεις, τα αποτελέσματα της όλης εμπειρίας είναι ενθαρρυντικά. Ακόμα και στο καθαρά εκλογικό επίπεδο, η αιμορραγία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς την ΛΑΕ όχι μόνον υπεραναπληρώθηκε από την συμμαχία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ - ανένταχτων αγωνιστών κι αγωνιστριών της Αριστεράς αλλά και ξεπέρασε αρκετά το άθροισμα των ψήφων και των ποσοστών που είχαν πάρει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και το ΕΕΚ στις προηγούμενες εκλογές. Υπάρχει, προπαντός, ένα πολιτικό κεκτημένο από την συλλογική καμπάνια με δεκάδες συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα που πρέπει να αξιοποιηθεί χωρίς καθυστερήσεις και υπαναχωρήσεις.
Φυσικά, δεν θριαμβολογούμε. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργατικών-λαϊκών μαζών βλέπει με συμπάθεια τον χώρο της μαχητικής, αντικαθεστωτικής κι επαναστατικής Αριστεράς σαν μια αντισυστημική δύναμη κοινωνικής αντίστασης αλλά όχι, ακόμα, σαν εναλλακτική δύναμη που ανοίγει μια προοπτική εξουσίας.
6. Το ΕΕΚ, στην κοινή προεκλογική μας εκστρατεία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επέμενε, ενάντια σε κάθε τεχνητή αισιοδοξία ή παραλυτικό σκεπτικισμό, ότι έρχονται σκληρές μέρες.
Οι κούφιες υποσχέσεις προς αφελείς για “ισοδύναμα μέτρα” αξίζουν όσο οι οι παλιότεροι λεονταρισμοί ότι ο Τσίπρας “θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο στη Βουλή”. Προειδοποιήσαμε έγκαιρα ότι οι σκληρές μέρες δεν αφορούν μόνον τα μέτρα του τρίτου μνημονίου που είναι δεσμευμένη η κυβέρνηση να εφαρμόσει πιστά, υπό την ασφυκτική επιτροπεία του “κουαρτέτου”, αλλά προπαντός το νέο τσουνάμι της παγκόσμιας κρίσης που επέρχεται.
Ήδη λίγες μέρες μετά την συνθηκολόγηση Τσίπρα, στην 3η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη στην Αθήνα (18-20 Ιουλίου 2015), τονίσαμε ότι η νέα οξύτατη κρίση στην ευρωζώνη με επίκεντρο την Ελλάδα δεν αφορούσε απλώς την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση αλλά σημάδευε “μια καμπή στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση”, εφτά χρόνια μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς. Λίγο μετά ξέσπασε η οικονομική θύελλα στην Κίνα που έσπειρε πανικό σε όλο τον πλανήτη για να ακολουθήσουν όλες εκείνες οι εξελίξεις που κάνουν το ΔΝΤ ενόψει της Συνόδου στο Περού να σημάνει συναγερμό ενόψει μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, στην οποία κατολισθαίνουν “αναδυόμενες” κι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με καταστροφικές συνέπειες.
Μέσα στις συνθήκες επιδείνωσης της παγκόσμιας κρίσης, οξύνονται όλοι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, πρώτα-πρώτα εκείνοι ανάμεσα σε Αμερική και Ευρώπη, ΔΝΤ και ΕΕ, ιδιαίτερα την Γερμανία.
Όλες οι διεθνείς αντιφάσεις συγκεντρώνονται ξανά στην Ευρώπη (και τον “σπασμένο κρίκο” της αλυσίδας της ΕΕ, την Ελλάδα): νέα έξαρση της ύφεσης, πόλεμοι στα ανατολικά και τα νότια “σύνορα” της ΕΕ, πελώρια κύματα προσφύγων από τις χώρες που κατέστρεψαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εκρηκτικός συνδυασμός του οξυνόμενου κοινωνικού προβλήματος στην Ευρώπη με το προσφυγικό ζήτημα που η ίδια ιμπεριαλιστική Ευρώπη προκάλεσε, ένας συνδυασμός που πυροδοτεί ρατσισμούς κι εθνικισμούς αλλά και συνθήκες αγωνιστικής συνένωσης όλων των θυμάτων του χρεοκοπημένου καπιταλισμού.
Η Ελλάδα του τρίτου μνημονίου βρίσκεται ξανά στο μάτι του τυφώνα.
Αγνοώντας την τύχη όπου έχουν τα βατράχια όταν συγκρούονται δύο ιπποπόταμοι σε ένα βάλτο, η κυβέρνηση Τσίπρα σπέρνει αυταπάτες στο λαό, ποντάροντας στο “αμερικανικό άλογο” και το ΔΝΤ(!) για μια ανακουφιστική “αναδιάρθρωση” του μη βιώσιμου χρέους που γιγαντώνεται ολοένα, ανεξέλεγκτα. Όλες οι προτεινόμενες “λύσεις” (πλην της ολοσχερούς και μονομερούς διαγραφής) καταδικάζουν τον λαό σε αιώνια λιτότητα και υποδούλωση (μέχρι το 2070, κατά ένα σενάριο των “θεσμών”).
Το ΔΝΤ στο σήμα κινδύνου που μόλις εξέπεμψε τονίζει, αναφορικά με την ΕΕ και την ευρωζώνη, πρωταρχικά το συντριπτικό βάρος των “κόκκινων δανείων” του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που μικρό του μέρος είναι το πρόβλημα των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών και της περιβόητης “ανακεφαλαιοποίησής” τους. Στο στόχαστρο έχουν μπει επειγόντως τα επιχειρηματικά και τα στεγαστικά “κόκκινα δάνεια” (μαζί κι εκείνα της πρώτης κατοικίας) γιατί μέχρι τέλους του χρόνου είτε θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση είτε θα εφαρμοστούν, από τις αρχές του 2016 οι νέοι κανόνες της ΕΕ για το κούρεμα καταθέσεων (bail in).
Ο δρόμος μπροστά μας, για να βγούμε από τον εφιάλτη, απαιτεί ρήξη με κάθε αυταπάτη ότι μπορούμε να συμβιβαστούμε ψάχνοντας τα υποσχημένα από τον Τσίπρα “ισοδύναμα” και τα “αντισταθμιστικά” στον ανυπόφορο εφιάλτη. Ας μην τρέφει αυταπάτες η κυβέρνηση: δεν ξεχάστηκε ούτε αμνηστεύτηκε η συνθηκολόγηση ντροπής. Η γραμμή υποταγής στην ΕΕ και το κεφάλαιο που την έφερε συνεχίζεται και τώρα, αυτή τη φορά χωρίς προσχήματα και με αρκετή δόση αλαζονείας και κυνισμού της εξουσίας. Καθόλου δεν προμηνύεται μια περίοδος πολιτικής σταθερότητας αλλά αναταραχών.
Η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση, με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, μαζί κι εκείνα μιας ιστορικής οπισθοδρόμησης ή ενός επαναστατικού άλματος προς την χειραφέτηση.
7. Τον δρόμο προς τα εμπρός θα πρέπει να τον ανοίξουμε οι ίδιοι.
Γι’ αυτό χρειάζεται τώρα περισσότερο παρά ποτέ, μετά την πικρή εμπειρία του ρεφορμιστικού ναυάγιου το 2015, ένας ανοιχτός, συντροφικός, χωρίς αποκλεισμούς, πολιτικός διάλογος ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις, τις συλλογικότητες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της Αριστεράς, του εργατικού κινήματος, των λαϊκών και των κοινωνικών κινημάτων, του αντιεξουσιαστικού χώρου, ένας διάλογος για τους δρόμους της Ελευθερίας που πρέπει να ανακαλύψουμε, να χαράξουμε, να βαδίσουμε μαζί. Το ΕΕΚ είναι πρόθυμο να συνεισφέρει σε ένα τέτοιο διάλογο και ταυτόχρονα σε κάθε ενιαία δράση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής καταστροφής, ενάντια στο κοινό εχθρό, το κεφάλαιο, το κράτος του, τους ιμπερια-ληστές της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Θα ήταν λάθος να αυτοπροσδιοριζόμαστε απλώς σαν μια γραμμική συνέχεια ενός “Όχι μέχρι τέλους” χωρίς ένα θετικό, καταληκτικό, επαναστατικό ΝΑΙ. Σαν μια αιώνια αντιπολίτευση, τύπου ΚΚΕ, που κάπως, κάπου, κάποτε θα θέσει και ζήτημα εξουσίας.
Ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν πρέπει να φετιχοποιείται, να μετατρέπεται σε ταμπού απαραβίαστο. Καθορίζεται από την δυναμική των αντικειμενικών κοινωνικών αντιφάσεων και την πολιτική υποκειμενική παρέμβαση των συγκρουόμενων δυνάμεων σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Μέσα σε ένα πολιτικά ρευστό περιβάλλον, στις συνθήκες μιας οξυνόμενης παγκόσμιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού, η ανάπτυξη μιας συλλογικής ανατρεπτικής δύναμης αντίστασης στην κοινωνική καταστροφή δεν μένει στο στατικό δίπολο κυβέρνηση-αντιπολίτευση. Αλλάζει και τους όρους με τους οποίους τίθεται το ίδιο το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Το ζήτημα ποια κοινωνική και πολιτική δύναμη μπορεί να βγάλει την κοινωνία από την αποσύνθεσή της.
Απαιτείται επαναστατικός στρατηγικός επανεξοπλισμός, στηριγμένος στη διαρκή, αδογμάτιστη, μαρξιστική ανάλυση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της αλληλεπίδρασης και των συνεπειών της στη χώρα, την περιοχή, την Ευρώπη. Εδώ βρίσκεται το στέρεο έδαφος για τα αναγκαία βήματα μιας ευέλικτης τακτικής που θα προωθεί το απαραίτητο όσο ποτέ Ενιαίο ταξικό Μέτωπο .
Χρειάζεται μεταβατικό πρόγραμμα. Το προγραμματικό πλαίσιο με το οποίο πάλεψε το μπλοκ ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ-ανένταχτων αριστερών δίνει βασικούς του άξονες: κατάργηση των μνημονίων κι όλων των συνοδευτικών νόμων, μονομερής διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, προοπτική εργατικής εξουσίας στην Ελλάδα, διεθνιστική σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Το μεταβατικό πρόγραμμα, για το ΕΕΚ, δεν είναι μια λίστα από συνταγές και συνθήματα, ούτε μια σκάλα, όπου σκαλί-σκαλί, βαθμιαία, από στάδιο σε στάδιο προσεγγίζουμε μια Ουτοπία που διαρκώς απομακρύνεται στον ορίζοντα, την εργατική εξουσία και τον κομμουνισμό. Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι πρόγραμμα εξουσίας. Δεν είναι πανάκεια ούτε προεξόφληση της επιτυχίας. Οι μάζες, εργατικές και μικροαστικές, δεν κοιτούν απλώς αν το πρόγραμμα είναι καλό κι ανταποκρίνεται στις πραγματικές τους ανάγκες αλλά προπαντός ποιος μπορεί να το εφαρμόσει.
Για να έχουμε την δύναμη να το εφαρμόσουμε, χρειάζεται επαναστατική οργάνωση μέσα στις μάζες, με τις μάζες, για την αυτενέργεια και αυτοχειραφέτηση των μαζών.
Με αυτό το πνεύμα και ακλόνητη θέληση, καλούμε σε συστράτευση μαζί μας για να χτίσουμε μαζί ένα διεθνιστικό Κόμμα επαναστατών κομμουνιστών κι όχι γραφειοκρατών, το Κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης και την Διεθνή.
Για την κοινωνική επανάσταση, την εργατική εξουσία, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό!
4 Οκτωβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου