Με τον τρόπο αυτό και με την απειλή «αποδεχτείτε τα μέτρα, αλλιώς χανόμαστε», επιχειρούσαν ν' αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση σε θυσίες δίχως τέλος, στην αφαίρεση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Βέβαια, στο τέλος κάθε «προγράμματος», αυτοί που έβγαιναν κερδισμένοι ήταν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, για λογαριασμό των οποίων παίρνονταν τα μέτρα. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα μετρούσαν μόνο απώλειες και χώνονταν βαθύτερα στο πηγάδι της χρεοκοπίας.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με τη δεύτερη θητεία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Από τη μία ψηφίζει νόμους που αποτελειώνουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και από την άλλη υπόσχεται «τέλος της ύφεσης» στα μέσα του 2016, αφού ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και διευθετηθεί το χρέος.Αυτό είναι το νέο «τυράκι», για να σύρουν το λαό στη φάκα του συμβιβασμού με τα μέτρα του τρίτου μνημονίου.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η διαχείριση που άσκησαν οι προηγούμενοι ήταν αδιέξοδη, για να κρύψει ότι η δική της πολιτική αποτελεί πιστή συνέχειά της.
Δεν χρειάζεται πολλά για να το συμπεράνει κανείς. Δεν είναι μόνο τα μέτρα και οι νόμοι των προηγούμενων που διατηρεί στο ακέραιο η νέα συγκυβέρνηση. Προπάντων, είναι οι ανατροπές που προσθέτει, κάνοντας πράγματι ένα άλμα στη χειροτέρευση της ζωής του λαού με μέτρα που υπηρετούν το κεφάλαιο.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ασφαλιστικού. Ολες οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά το 1990, προώθησαν ανατροπές που καταργούσαν βήμα βήμα τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, ακολουθώντας τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Στα χρόνια της κρίσης, οι ανατροπές επιταχύνθηκαν με μια σειρά από νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να ολοκληρώσει το έγκλημα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό δοκιμασμένες συνταγές των προηγούμενων: Τα πορίσματα των «ειδικών» και τον «κοινωνικό διάλογο».
Δηλαδή, «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» για το λαό, με την ανέξοδη υπόσχεση ότι έτσι τάχα θα σωθεί το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που παύει πλέον ακόμα και στα λόγια να είναι «κοινωνική».
Επομένως, ο «οδικός χάρτης» όλων των κομμάτων και των κυβερνήσεων που υπηρετούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεσμεύονται απέναντι στην ΕΕ και στοχεύουν στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, έχει την ίδια αφετηρία και την ίδια κατάληξη για το λαό, που πληρώνει ακριβά την ανάκαμψη των επιχειρηματικών ομίλων από την κρίση.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί που ο ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει τους στενούς συμμάχους του στη νέα σφαγή, όπως ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ. Τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι, επιλέγοντας στρατόπεδο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και διαμάχες μέσα κι έξω από την ΕΕ.
Οπως δεν ξενίζει και το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατηγορεί τα αστικά κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης ότι θέλουν να «αποτύχει η Ελλάδα» και ότι γι' αυτό δεν βάζουν πλάτη όσο θα 'πρεπε για την εφαρμογή των μέτρων. Η αντιστροφή των ρόλων βγάζει μάτι.
Το θέμα είναι, θα ανεχτεί ο λαός να τον κοροϊδεύουν, να τον χτυπάνε από παντού, να του αφαιρούν και τα τελευταία δικαιώματα που απέσπασε με αγώνες και αίμα; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να ακουστεί δυνατά, με αφορμή και τα συλλαλητήρια της Πέμπτης, αλλά και την απεργία στις 12 Νοέμβρη: Καμιά ανοχή! Πάλη για να ανατραπούν τα μέτρα!
Πηγή : rizospastis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου