Εν μέσω μιας οικονομικής κατάρρευσης, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας κατάφερε να επανεθνικοποιήσει τον ενεργειακό της τομέα, να μειώσει τις τιμέςτου ρεύματος, να επιβάλλει φόρο στις τράπεζες και τις πολυεθνικές, να αυξήσει τους μισθούς και να μειώσει την ανεργία. Δεν ξέρουμε τίποτα γι” αυτό. Ο διεθνής τύπος το έχει θαμμένο, οι διεθνείς οργανισμοί το ίδιο. Ούτε η νεοφιλελεύθερη Δεξιά, της πλήρους απορρύθμισης της οικονομίας και της ολοκληρωτικής διάλυσης του κράτους προνοίας, αλλά ούτε η ευρωπαϊκή Αριστερά, του «ήξεις-αφήξεις», βγάζουνε μιλιά. Γιατί άραγε;
Η απάντηση είναι εύκολη. Γιατί η Δεξιά είναι αντίθετη σ” αυτές τις πολιτικές και η Αριστερά έχει πρόβλημα γιατί αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονται από ένα ακροδεξιό κόμμα.
Ο δημοσιογράφος Neil Clark τα λέει έξω από τα δόντια. Στην Ουγγαρία, ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης στον οποίο συμμετέχουν οι αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ της συνέχισης των ιδιωτικοποιήσεων, της παροχής μεγαλύτερων προνομίων στους επενδυτές, της κατάργησης και των υπόλοιπων κρατικών οργανισμών κοινής ωφέλειας και τη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην περίοδο 2002-10, που οι σοσιαλιστές συμμετείχαν στη διακυβέρνηση.
Στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, οι πολιτικές ετικέτες έχασαν το νόημά τους. Το ποιος είναι «συντηρητικός» και ποιος είναι «αριστερός» δεν είναι πλέον σαφές στον τραυματισμένο πολίτη. Στην Ουγγαρία, το υπερσυντηρητικό κόμμα Fidesz ξανακέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 45% επειδή εφάρμοσε πολιτικές που σύμφωνα με την παραδοσιακή αξιολόγηση θα χαρακτηρίζονταν αριστερές. Κι από κοντά, με αρκετές ομοιότητες, το υπερεθνικιστικό κόμμα Jobbik εκτινάχθηκε από το 4% στο 20%! Άθροισμα; 65%!
Όλη η Αριστερά στην Ευρώπη, από την κομμουνιστική ως τη σοσιαλιστική και την πράσινη, εκδήλωσε την ανησυχία και την αποδοκιμασία της για την ισχυροποίηση των ακροδεξιών και συντηρητικών δυνάμεων στην Ουγγαρία. Καμία, όμως, πέρα από την κινδυνολογία, δεν μπήκε στον κόπο να κάνει την αυτοκριτική της, να εξηγήσει τη στροφή της κοινωνίας με βάση τις δικές της πολιτικές.
Πραγματικά, δεν ξέρω αν η αυταρέσκεια και ο στρουθοκαμηλισμός προηγούνται ή έπονται του πολιτικού αυτισμού. Ο Neil Clark, αναφερόμενος στα τρία μεγαλύτερα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, επισημαίνει ότι οι σοσιαλιστές ακύρωσαν οι ίδιοι τη φυσιογνωμία τους. Στη Γαλλία, ο σοσιαλιστής πρόεδρος Ολάντ, από το 2012 που εκλέχτηκε, αποδείχτηκε πιο πολεμοχαρής από τον προκάτοχο του υπερδεξιό Σαρκοζί, τόσο στην Αφρική, όσο και στη Μέση Ανατολή που επιδίωξε βομβαρδισμό και επέμβαση στη Συρία και αντιτάχθηκε στις ειρηνευτικές συνομιλίες ΗΠΑ-Ιράν. Στη Μεγάλη Βρετανία, το Εργατικό Κόμμα, από το 1997, όχι μόνο επαύξησε τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά διεύρυνε και τις κοινωνικές ανισότητες.
Και στη Γερμανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από το 1998, εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που δεν είχαν τολμήσει να εφαρμόσουν οι χριστιανοδημοκράτες. «Τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, αλώθηκαν από δυνάμεις που είναι υπέρ των πολέμων, υπέρ της παγκοσμιοποίησης, υπέρ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, των οποίων ο σκοπός είναι να καταστρέψουν και το τελευταίο ίχνος σοσιαλισμού και σοσιαλδημοκρατίας και να δέσουν την εξωτερική πολιτική των χωρών τους με τις ΗΠΑ, σε πλήρη συμμόρφωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με παροχή ισχυρής υποστήριξης στο Ισραήλ».
Στην Ουγγαρία, οι «προοδευτικοί», όπως ο πρώην πρωθυπουργός Cordon Bajnai, όχι μόνο αντιτάχθηκαν στις κρατικοποιήσεις ενεργειακών εταιριών, κατηγορώντας τον συντηρητικό Viktor Orban ότι δεν διευκολύνει τους ξένους επενδυτές, αλλά τάχθηκαν και υπέρ της τιμωρίας της Ρωσίας για τα γεγονότα της Ουκρανίας σε αντίθεση με τα δεξιά κόμματα Fidesz και Jobbik, που υποστήριξαν ότι αυτά τα μέτρα δεν είναι προς το συμφέρον της Ουγγαρίας. Να σημειωθεί ότι η κεντροαριστερή «Συμμαχία Ενότητας» της αντιπολίτευσης με το ζόρι συγκέντρωσε το 25% των ψήφων στις πρόσφατες εκλογές.
«Οι Ούγγροι, προς τιμήν τους, δεν παραμυθιάστηκαν από τους υπερασπιστές των παγκόσμιων εταιριών που μεταμφιέζονται σε” προοδευτικούς’», γράφει ο Neil Clark. «Οι σχολιαστές της καθεστηκυίας τάξης που προειδοποιούν για τους κινδύνους από την άνοδο του Jobbik, το οποίο δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση, είναι οι ίδιοι που υποστήριξαν ένα καθοδηγούμενο από την άκρα Δεξιά και τους νεοΝαζί βίαιο πραξικόπημα εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ουκρανία. Εκεί, η άνοδος στην εξουσία των ρατσιστών, αντισημιτών και ομοφόβων δεν αποτελεί πρόβλημα… Τους ενοχλεί το Jobbik επειδή είναι κατά της Ευρωπαϊκής” Ενωσης και όχι κατά της Ρωσίας.
Ot δυτικές ελίτ δεν κρίνουν τις πολιτικές δυνάμεις με βάση το πόσο εξτρεμιστικές και νεοφασιστικές είναι, αλλά με βάση το πόσο εξυπηρετούν τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις… Πολιτική του Orban είναι η παραμονή στην EE, αλλά με άρνηση του ξεφτιλισμού της Ουγγαρίας από την EE. Κι αυτή είναι μία στάση που είναι ξεκάθαρα δημοφιλής μεταξύ των ψηφοφόρων, αλλά όχι στις Βρυξέλλες… Τα μεγάλα συμφέροντα βολεύονταν την περίοδο 2002-10 όταν οι “σοσιαλιστές” ήταν στην εξουσία, ξεπουλώντας την περιουσία της χώρας και παίρνοντας δάνειο από το ΔΝΤ που δεν το χρειαζόταν η χώρα…».
Ο δημοσιογράφος καταλήγει λέγοντας ότι η συντριβή της πλαστής Αριστεράς στην Ουγγαρία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες χώρες, αφήνοντας χώρο για να αναπτυχθεί μία νέα γνήσια Αριστερά, αντι- ιμπεριαλιστική, αντι-παγκοσμιοποιητική, αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-ελιτίστικη, που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δεξιές κυβερνήσεις και την ακροδεξιά με αληθινά σοσιαλιστικές θέσεις στο άμεσο μέλλον.
Μερικές σχετικές επισημάνσεις:
1. Η άκρα Δεξιά δεν είναι ομοιογενής. Η δημοτικότητά της δεν οφείλεται μόνο σε μια ακροδεξιά παράδοση στην Ευρώπη, ούτε μόνο στη γείωσή της στα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τις κοινωνίες. Οφείλεται εξίσου και στον ραγδαίο εκφυλισμό της ευρωπαϊκής εν ευρεία εννοία Αριστεράς.
2. Δύο διαφορετικά συμπεράσματα από Ουγγαρία και Ουκρανία που ενδιαφέρουν άμεσα τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη, οι
Δυτικοί προχώρησαν σε βίαιη ανατροπή ενός άκρως καπιταλιστικού καθεστώτος επειδή, χωρίς να είναι εχθρικό προς τη Δύση, δεν ήταν πλήρως συντεταγμένο με τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Στη δεύτερη, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι αντιδράσεις των Δυτικών περιορίζονται σε φραστικές αποδοκιμασίες και φαινομενικά ήπιες πιέσεις, επιτρέποντας ή ανεχόμενοι σοβαρές παρεκκλίσεις από τη δική τους γραμμή συμφερόντων.
3. Στις σχέσεις μας με τους πολίτες, πρέπει να λαβαίνουμε συνεχώς υπόψη τη ζημιά που έχει κάνει στο «σοσιαλισμό» το άκρως διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, στον κομμουνισμό το ξερολιθικό ΚΚΕ και στην Αριστερά εν γένει, η ούλτρα-καθεστωτική ΔΗΜΑΡ.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως το «μέσο», η χρυσή τομή και εκτινάχθηκε στα ύψη του 27%. Ενωτικός, ανατρεπτικός και αδιά-φθορος. Αλλά, με την πάροδο του χρόνου, η τριφυής αυτή αβάντα εμφανίζει σημεία εξασθένισης μέσα στην κοινωνική συνείδηση . Πρέπει ταχύτατα να εντοπίσουμε το γιατί.
5. Ο ανήσυχος κόσμος, όσα κωλύματα κι αν έχει, που έχει, σε καταστάσεις μεγάλης κρίσης, δεν φοβάται να πάει ούτε πιο δεξιά ούτε πιο αριστερά, εάν τον πείθουν οι πολιτικές.
6. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μεγάλα βήματα, αλλά το ρέμα δεν το έχει ακόμα διαβεί. Τί του λείπει;
Η απάντηση είναι εύκολη. Γιατί η Δεξιά είναι αντίθετη σ” αυτές τις πολιτικές και η Αριστερά έχει πρόβλημα γιατί αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονται από ένα ακροδεξιό κόμμα.
Ο δημοσιογράφος Neil Clark τα λέει έξω από τα δόντια. Στην Ουγγαρία, ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης στον οποίο συμμετέχουν οι αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ της συνέχισης των ιδιωτικοποιήσεων, της παροχής μεγαλύτερων προνομίων στους επενδυτές, της κατάργησης και των υπόλοιπων κρατικών οργανισμών κοινής ωφέλειας και τη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην περίοδο 2002-10, που οι σοσιαλιστές συμμετείχαν στη διακυβέρνηση.
Στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, οι πολιτικές ετικέτες έχασαν το νόημά τους. Το ποιος είναι «συντηρητικός» και ποιος είναι «αριστερός» δεν είναι πλέον σαφές στον τραυματισμένο πολίτη. Στην Ουγγαρία, το υπερσυντηρητικό κόμμα Fidesz ξανακέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 45% επειδή εφάρμοσε πολιτικές που σύμφωνα με την παραδοσιακή αξιολόγηση θα χαρακτηρίζονταν αριστερές. Κι από κοντά, με αρκετές ομοιότητες, το υπερεθνικιστικό κόμμα Jobbik εκτινάχθηκε από το 4% στο 20%! Άθροισμα; 65%!
Όλη η Αριστερά στην Ευρώπη, από την κομμουνιστική ως τη σοσιαλιστική και την πράσινη, εκδήλωσε την ανησυχία και την αποδοκιμασία της για την ισχυροποίηση των ακροδεξιών και συντηρητικών δυνάμεων στην Ουγγαρία. Καμία, όμως, πέρα από την κινδυνολογία, δεν μπήκε στον κόπο να κάνει την αυτοκριτική της, να εξηγήσει τη στροφή της κοινωνίας με βάση τις δικές της πολιτικές.
Πραγματικά, δεν ξέρω αν η αυταρέσκεια και ο στρουθοκαμηλισμός προηγούνται ή έπονται του πολιτικού αυτισμού. Ο Neil Clark, αναφερόμενος στα τρία μεγαλύτερα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, επισημαίνει ότι οι σοσιαλιστές ακύρωσαν οι ίδιοι τη φυσιογνωμία τους. Στη Γαλλία, ο σοσιαλιστής πρόεδρος Ολάντ, από το 2012 που εκλέχτηκε, αποδείχτηκε πιο πολεμοχαρής από τον προκάτοχο του υπερδεξιό Σαρκοζί, τόσο στην Αφρική, όσο και στη Μέση Ανατολή που επιδίωξε βομβαρδισμό και επέμβαση στη Συρία και αντιτάχθηκε στις ειρηνευτικές συνομιλίες ΗΠΑ-Ιράν. Στη Μεγάλη Βρετανία, το Εργατικό Κόμμα, από το 1997, όχι μόνο επαύξησε τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά διεύρυνε και τις κοινωνικές ανισότητες.
Και στη Γερμανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από το 1998, εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που δεν είχαν τολμήσει να εφαρμόσουν οι χριστιανοδημοκράτες. «Τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, αλώθηκαν από δυνάμεις που είναι υπέρ των πολέμων, υπέρ της παγκοσμιοποίησης, υπέρ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, των οποίων ο σκοπός είναι να καταστρέψουν και το τελευταίο ίχνος σοσιαλισμού και σοσιαλδημοκρατίας και να δέσουν την εξωτερική πολιτική των χωρών τους με τις ΗΠΑ, σε πλήρη συμμόρφωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με παροχή ισχυρής υποστήριξης στο Ισραήλ».
Στην Ουγγαρία, οι «προοδευτικοί», όπως ο πρώην πρωθυπουργός Cordon Bajnai, όχι μόνο αντιτάχθηκαν στις κρατικοποιήσεις ενεργειακών εταιριών, κατηγορώντας τον συντηρητικό Viktor Orban ότι δεν διευκολύνει τους ξένους επενδυτές, αλλά τάχθηκαν και υπέρ της τιμωρίας της Ρωσίας για τα γεγονότα της Ουκρανίας σε αντίθεση με τα δεξιά κόμματα Fidesz και Jobbik, που υποστήριξαν ότι αυτά τα μέτρα δεν είναι προς το συμφέρον της Ουγγαρίας. Να σημειωθεί ότι η κεντροαριστερή «Συμμαχία Ενότητας» της αντιπολίτευσης με το ζόρι συγκέντρωσε το 25% των ψήφων στις πρόσφατες εκλογές.
«Οι Ούγγροι, προς τιμήν τους, δεν παραμυθιάστηκαν από τους υπερασπιστές των παγκόσμιων εταιριών που μεταμφιέζονται σε” προοδευτικούς’», γράφει ο Neil Clark. «Οι σχολιαστές της καθεστηκυίας τάξης που προειδοποιούν για τους κινδύνους από την άνοδο του Jobbik, το οποίο δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση, είναι οι ίδιοι που υποστήριξαν ένα καθοδηγούμενο από την άκρα Δεξιά και τους νεοΝαζί βίαιο πραξικόπημα εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ουκρανία. Εκεί, η άνοδος στην εξουσία των ρατσιστών, αντισημιτών και ομοφόβων δεν αποτελεί πρόβλημα… Τους ενοχλεί το Jobbik επειδή είναι κατά της Ευρωπαϊκής” Ενωσης και όχι κατά της Ρωσίας.
Ot δυτικές ελίτ δεν κρίνουν τις πολιτικές δυνάμεις με βάση το πόσο εξτρεμιστικές και νεοφασιστικές είναι, αλλά με βάση το πόσο εξυπηρετούν τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις… Πολιτική του Orban είναι η παραμονή στην EE, αλλά με άρνηση του ξεφτιλισμού της Ουγγαρίας από την EE. Κι αυτή είναι μία στάση που είναι ξεκάθαρα δημοφιλής μεταξύ των ψηφοφόρων, αλλά όχι στις Βρυξέλλες… Τα μεγάλα συμφέροντα βολεύονταν την περίοδο 2002-10 όταν οι “σοσιαλιστές” ήταν στην εξουσία, ξεπουλώντας την περιουσία της χώρας και παίρνοντας δάνειο από το ΔΝΤ που δεν το χρειαζόταν η χώρα…».
Ο δημοσιογράφος καταλήγει λέγοντας ότι η συντριβή της πλαστής Αριστεράς στην Ουγγαρία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες χώρες, αφήνοντας χώρο για να αναπτυχθεί μία νέα γνήσια Αριστερά, αντι- ιμπεριαλιστική, αντι-παγκοσμιοποιητική, αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-ελιτίστικη, που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δεξιές κυβερνήσεις και την ακροδεξιά με αληθινά σοσιαλιστικές θέσεις στο άμεσο μέλλον.
Μερικές σχετικές επισημάνσεις:
1. Η άκρα Δεξιά δεν είναι ομοιογενής. Η δημοτικότητά της δεν οφείλεται μόνο σε μια ακροδεξιά παράδοση στην Ευρώπη, ούτε μόνο στη γείωσή της στα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τις κοινωνίες. Οφείλεται εξίσου και στον ραγδαίο εκφυλισμό της ευρωπαϊκής εν ευρεία εννοία Αριστεράς.
2. Δύο διαφορετικά συμπεράσματα από Ουγγαρία και Ουκρανία που ενδιαφέρουν άμεσα τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη, οι
Δυτικοί προχώρησαν σε βίαιη ανατροπή ενός άκρως καπιταλιστικού καθεστώτος επειδή, χωρίς να είναι εχθρικό προς τη Δύση, δεν ήταν πλήρως συντεταγμένο με τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Στη δεύτερη, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι αντιδράσεις των Δυτικών περιορίζονται σε φραστικές αποδοκιμασίες και φαινομενικά ήπιες πιέσεις, επιτρέποντας ή ανεχόμενοι σοβαρές παρεκκλίσεις από τη δική τους γραμμή συμφερόντων.
3. Στις σχέσεις μας με τους πολίτες, πρέπει να λαβαίνουμε συνεχώς υπόψη τη ζημιά που έχει κάνει στο «σοσιαλισμό» το άκρως διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, στον κομμουνισμό το ξερολιθικό ΚΚΕ και στην Αριστερά εν γένει, η ούλτρα-καθεστωτική ΔΗΜΑΡ.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως το «μέσο», η χρυσή τομή και εκτινάχθηκε στα ύψη του 27%. Ενωτικός, ανατρεπτικός και αδιά-φθορος. Αλλά, με την πάροδο του χρόνου, η τριφυής αυτή αβάντα εμφανίζει σημεία εξασθένισης μέσα στην κοινωνική συνείδηση . Πρέπει ταχύτατα να εντοπίσουμε το γιατί.
5. Ο ανήσυχος κόσμος, όσα κωλύματα κι αν έχει, που έχει, σε καταστάσεις μεγάλης κρίσης, δεν φοβάται να πάει ούτε πιο δεξιά ούτε πιο αριστερά, εάν τον πείθουν οι πολιτικές.
6. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει μεγάλα βήματα, αλλά το ρέμα δεν το έχει ακόμα διαβεί. Τί του λείπει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου