Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 516)

 

Ένα µήνα µετά την κατάπαυση του πυρός στην Ινδική Χερσόνησο, που έβαλε τέλος στην σύρραξη Ινδίας-Πακιστάν, το Κράτος του Ισραήλ εξαπέλυσε βοµβαρδισµούς κατά του Ιράν, προκαλώντας τα ιρανικά αντίποινα και τον «πόλεµο των 12 ηµερών», που ολοκληρώθηκε (προσωρινά;) µε τον αµερικανικό βοµβαρδισµό του Ιράν.

Ο πό­λε­µος αυτός ήταν του Νε­τα­νιά­χου και υπεν­θυ­µί­ζει τους κιν­δύ­νους που φέρ­νει στους λαούς της πε­ριο­χής του δόγµα του «διαρ­κούς πο­λέ­µου» που έχει κυ­ριαρ­χή­σει στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος. Στην καρ­διά αυτού του δό­γµα­τος βρί­σκε­ται ασφα­λώς η γε­νο­κτο­νία στη Γάζα που φτά­νει σε νέα ύψη απαν­θρω­πιάς και η κα­τα­στρο­φή της Δυ­τι­κής Όχθης που συ­νε­χί­ζε­ται «σιω­πη­λά» αλλά συ­στη­µα­τι­κά.

Η τε­λευ­ταία πράξη αυτού του πο­λέ­µου είχε την υπο­γρα­φή του Ντό­ναλντ Τραµπ, που έκανε επί­δει­ξη (και δο­κι­µή…) της αµε­ρι­κα­νι­κής πο­λε­µι­κής τε­χνο­λο­γί­ας, για να πεί­σει ότι οι απει­λές του δεν είναι µπλό­φα, ενώ τρα­βού­σε το «χει­ρό­φρε­νο» µπρο­στά σε µια κλι­µά­κω­ση που θα είχε αβέ­βαιη έκ­βα­ση.

 

Η ρω­σι­κή χερ­σαία ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία, η διά­θε­ση πυ­ραύ­λων µε­γά­λου βε­λη­νε­κούς στον ου­κρα­νι­κό στρα­τό από να­τοϊ­κές δυ­νά­µεις, οι  αε­ρο­µα­χί­ες στην Ιν­δι­κή Χερ­σό­νη­σο, η πρώτη απευ­θεί­ας πο­λε­µι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση Ιράν-Ισ­ρα­ήλ στην ιστο­ρία και ο αµε­ρι­κα­νι­κός βο­µβαρ­δι­σµός των πυ­ρη­νι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων της Τε­χε­ρά­νης, υπεν­θυ­µί­ζει ότι τα τε­λευ­ταία 3 χρό­νια, σπάνε δια­δο­χι­κά «τα­µπού» όσον αφορά τη χρήση όπλων στις δια­κρα­τι­κές σχέ­σεις και τους αντα­γω­νι­σµούς.

Σε αυτό το φόντο, η από­φα­ση της Συ­νό­δου του ΝΑΤΟ στη Χάγη για αύ­ξη­ση των πο­λε­µι­κών δα­πα­νών στο 5% του ΑΕΠ κάθε κρά­τους-µέ­λους, σε συ­νέ­χεια της εξαγ­γε­λί­ας του ReArm Europe από την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, προει­δο­ποιούν για τον «πο­λε­µι­κό κα­πι­τα­λι­σµό» της επο­χής µας.

Η άνο­δος του µι­λι­τα­ρι­σµού απο­τε­λεί µια πο­λύ­πλευ­ρη απει­λή. Προ­φα­νώς βάζει σε κίν­δυ­νο την ει­ρή­νη, σε πεί­σµα της ορ­γου­ε­λι­κής αντι­στρο­φής της πρα­γµα­τι­κό­τη­τας που επι­χει­ρεί η κα­θε­στω­τι­κή προ­πα­γάν­δα. Σε έναν κόσµο που φλέ­γε­ται από ενερ­γά µέ­τω­πα αντι­πα­ρά­θε­σης, κα­νείς δεν µπο­ρεί να είναι σί­γου­ρος ότι όλες οι κρί­σεις θα εκτο­νώ­νο­νται, όλες οι συρ­ρά­ξεις θα πε­ριο­ρί­ζο­νται χρο­νι­κά και γε­ω­γρα­φι­κά, όλες οι απει­λές χρή­σης ένο­πλης βίας ή οι µε­µο­νω­µέ­νες-επι­δει­κτι­κές χρή­σης τέ­τοιας ένο­πλης βίας θα απο­τε­λούν το «τέλος» της έντα­σης κι όχι το πρε­λού­διο µιας διο­λί­σθη­σης προς την κλι­µά­κω­σή της.

Η άνο­δος της «πο­λε­µι­κής οι­κο­νο­µί­ας» απο­τε­λεί απει­λή για το βιο­τι­κό επί­πε­δο και τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­µα­τα. Ακόµα και ο Σάν­τσεθ, που έχει δη­λώ­σει την θε­τι­κή αντα­πό­κρι­ση του Ισπα­νι­κού Κρά­τους στο ReArm Europe και που υπεν­θυ­µί­ζει στους Συ­µµά­χους ότι η κυ­βέρ­νη­σή του έχει «πρά­ξει τα δέ­ο­ντα» σε στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες όλα αυτά τα χρό­νια, προει­δο­ποιεί ότι το 5% θα είναι εξου­θε­νω­τι­κό οι­κο­νο­µι­κά. Οι πρό­θυ­µοι να βα­δί­σουν σε αυτόν το στόχο, βά­ζουν ωµά στο στό­χα­στρο τη δη­µό­σια υγεία ως τον τοµέα που θα υπο­στεί τις συ­νέ­πειες της αύ­ξη­σης των πο­λε­µι­κών δα­πα­νών και του αυ­ξη­µέ­νου χρέ­ους που αυτή θα προ­κα­λέ­σει. Όπως έλε­γαν οι Ιτα­λοί σύ­ντρο­φοι στην κο­ρύ­φω­ση της παν­δη­µί­ας Covid, συ­γκρί­νο­ντας τις πο­λε­µι­κές δα­πά­νες µε την ανε­πάρ­κεια του ιτα­λι­κού ΕΣΥ, «τα όπλα σκο­τώ­νουν και σε καιρό ει­ρή­νης!». Πέρα από το ζή­τη­µα της κα­τεύ­θυν­σης των κοι­νω­νι­κών πόρων, η «πο­λε­µι­κή οι­κο­νο­µία» απει­λεί και τον τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σµό. Στα ζη­τή­µα­τα «εθνι­κής ασφά­λειας», δεν χω­ρά­νε «πε­ριο­ρι­σµοί» στην επι­χει­ρη­µα­τι­κή δράση της πο­λε­µι­κής βιο­µη­χα­νί­ας (και των κλά­δων που συν­δέ­ο­νται µε αυτήν), ούτε «πο­λυ­τέ­λειες» όπως το στα­θε­ρό-αν­θρώ­πι­νο ωρά­ριο και οι ασφα­λείς συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας  για τους ερ­γα­ζό­µε­νους.

Η άνο­δος του µι­λι­τα­ρι­σµού απει­λεί τα δη­µο­κρα­τι­κά δι­καιώ­µα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες. Η anti-woke υστε­ρία της ακρο­δε­ξιάς συ­µπλη­ρώ­νε­ται σή­µε­ρα από την προ­ώ­θη­ση του «πνεύ­µα­τος του στρα­τώ­να» από κυ­βερ­νή­σεις κάθε ιδε­ο­λο­γι­κής από­χρω­σης. Οι κραυ­γές ενά­ντια στη «θη­λυ­κο­ποί­η­ση των κοι­νω­νιών» ήταν κά­πο­τε απο­κλει­στι­κό προ­νό­µιο κά­ποιων Γάλ­λων ακρο­δε­ξιών δια­νο­ου­µέ­νων που καλ­λιερ­γού­σαν συ­στη­µα­τι­κά τη φα­ντα­σί­ω­ση/απει­λή ενός ερ­χό­µε­νου «εµφυ­λί­ου πο­λέ­µου µε τους Ισλα­µι­στές», τον οποίο η Ευ­ρώ­πη –λέει– θα έχανε γιατί είχε απω­λέ­σει τις πα­ρα­δο­σια­κές αξίες. Με λι­γό­τε­ρο «Απο­κα­λυ­πτι­κούς» όρους, πα­ρό­µοιες αντι­δρα­στι­κές θε­ω­ρί­ες γί­νο­νται πλέον mainstream στην Ευ­ρώ­πη, προ­α­ναγ­γέ­λο­ντας µια κλι­µά­κω­ση του πο­λέ­µου κατά των µε­τα­να­στών, µια σε­ξι­στι­κή αντε­πί­θε­ση ανά­σχε­σης της φε­µι­νι­στι­κής διεκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας, µια νέα επί­θε­ση στα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ άτοµα, τα δι­καιώ­µα­τα και την ορα­τό­τη­τά τους.

Αυτή η διε­θνής τάση είχε ήδη εγκα­τα­στα­θεί στην Ελ­λά­δα –µε τις εξο­πλι­στι­κές δα­πά­νες στα­θε­ρά ψηλές, µε τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­µά­των επί µνη­µο­νί­ων, µε τις «επα­να­προ­ω­θή­σεις» στο Αι­γαίο και στον Έβρο, µε τις προ­σπά­θειες του Κ. Μη­τσο­τά­κη να κρατά ικα­νο­ποι­η­µέ­νη την ακρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα της ΝΔ. Ανα­µέ­νε­ται να κλι­µα­κω­θεί. Το εξο­πλι­στι­κό πρό­γρα­µµα της ΝΔ και οι ονει­ρώ­ξεις των µε­γά­λων Οµί­λων, το νο­µο­σχέ­διο της Κε­ρα­µέ­ως, τα σχέ­δια του Δέν­δια για την «πο­λε­µι­κή ετοι­µό­τη­τα» της χώρας, η αντι­κα­τά­στα­ση του έκ­πτω­του Μ. Βο­ρί­δη µε τον… Θ. Πλεύ­ρη στο υπουρ­γείο Με­τα­νά­στευ­σης, οι ιδε­ο­λο­γι­κές-στρα­τη­γι­κές «πα­ρε­µβά­σεις» του Αντώ­νη Σα­µα­ρά, η ντρο­πια­στι­κή επι­µο­νή στη στρα­τη­γι­κή σύ­µπλευ­ση µε το Κρά­τος-Δο­λο­φό­νο και τον Νε­τα­νιά­χου και η προ­ώ­θη­ση νέων ντιλς µαζί του προει­δο­ποιούν.

Την πολ­λα­πλή αυτή επί­θε­ση κα­θο­δη­γεί µια τραυ­µα­τι­σµέ­νη κυ­βέρ­νη­ση που τρε­κλί­ζει στο φόντο των απο­κα­λύ­ψε­ων για τον ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ. Θα χρεια­στεί να κλι­µα­κώ­σου­µε τις αντι­στά­σεις µας απέ­να­ντί της.

Η εξά­πλω­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη απο­τε­λεί µια πολύ ση­µα­ντι­κή εξέ­λι­ξη σε αυτήν την κο­ρυ­φαία δια­χω­ρι­στι­κή γρα­µµή της εποχή µας: Απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, απέ­να­ντι σε µια στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης, απέ­να­ντι σε όσους ερ­γά­ζο­νται για έναν κόσµο που τα εγκλή­µα­τα στη Γάζα είναι το «νέο κα­νο­νι­κό».

Η νίκη της 10ή­µε­ρης απερ­γί­ας των ναυ­τερ­γα­τών της γρα­µµής Αδρια­τι­κής έδει­ξε ότι µε τις σω­στές προ­ϋ­πο­θέ­σεις –ορ­γά­νω­σης, απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας, αλ­λη­λεγ­γύ­ης– το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα δια­τη­ρεί τη δύ­να­µη απέ­να­ντι και στους πιο σκλη­ρούς αντι­πά­λους.

Διε­θνώς, οι επί­µο­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις στη Σερ­βία, η λα­ο­θά­λασ­σα που πλη­µµύ­ρι­σε τη Βου­δα­πέ­στη σε ένα κρα­τι­κά απα­γο­ρευ­µέ­νο Pride, η άνο­δος της αντί­στα­σης απέ­να­ντι στην επι­κίν­δυ­νη κλι­µά­κω­ση του αυ­ταρ­χι­σµού από τον Τραµπ, υπεν­θυ­µί­ζουν ότι η φορά των εξε­λί­ξε­ων πα­ρα­µέ­νει ανοι­χτή ακόµα και στις πιο «σκλη­ρές» συν­θή­κες.

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει την τύχη να αντι­µε­τω­πί­ζει ψο­φο­δε­είς κοι­νο­βου­λευ­τι­κές αντι­πο­λι­τεύ­σεις. Αλλά η επέ­τειος των Ιου­λια­νών του 1965 θυ­µί­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα του πε­ζο­δρο­µί­ου να «κάνει πο­λι­τι­κή», και την ανα­γκαιό­τη­τα µιας τέ­τοιας πα­ρέ­µβα­σης των «από κάτω» σή­µε­ρα.

Οι πο­λι­τι­κές µάχες χρειά­ζο­νται και την Αρι­στε­ρά τους. Ο διά­λο­γος για την πλού­σια εµπει­ρία και την κα­τά­λη­ξη του 2010-15 είναι χρή­σι­µος. Όσες δυ­νά­µεις µπο­ρέ­σουν και θε­λή­σουν να αξιο­ποι­ή­σουν δη­µιουρ­γι­κά τα συ­µπε­ρά­σµα­τα εκεί­νης της επο­χής, θα δια­θέ­τουν εφό­δια για να αντι­µε­τω­πί­σουν τις προ­κλή­σεις που έρ­χο­νται.

Οι συ­ζη­τή­σεις στο Αντι­ρα­τσι­στι­κό Φε­στι­βάλ της Αθή­νας (4-6 Ιούλη), στο Camping Resist.​Reclaim.​Revolt (30 Ιού­λη-5 Αυ­γού­στου), στο Φε­µι­νι­στι­κό Φε­στι­βάλ (27-28 Σε­πτέ­µβρη) είναι µέρος της προ­ε­τοι­µα­σί­ας του κό­σµου µας να αντι­µε­τω­πί­σει ενιαία κι ενω­τι­κά όλα τα µέ­τω­πα που ανοί­γει αυτή η εποχή των όπλων. Με αγώνα για την ζωή, για την ει­ρή­νη, για την ελευ­θε­ρία.