Κλείνουν 51 χρόνια από την κατάρρευση της Χούντας και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ελπίζει ότι η επέτειος θα της δώσει κάποιο περιθώριο ανάσας από τον ασφυκτικό κλοιό των σκανδάλων και των εγκλημάτων της. Τα μοτίβα της επίσημης προπαγάνδας είναι γνωστά: ο «εθνάρχης» Καραμανλής άφησε πίσω του το αμαρτωλό παρελθόν της ΕΡΕ και έφερε από το Παρίσι την καλύτερη Δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Όποιος αμφιβάλει, ας ρίξει μια ματιά στη δεξίωση που τιμά την επέτειο στον κήπο του Προεδρικού μεγάρου με τις ηγεσίες των κομμάτων της Βουλής να γιορτάζουν μαζί.
Αυτή η «βιτρίνα» ποτέ δεν ήταν αληθινή και σήμερα πια δεν μπορεί καθόλου να κρύβει την πραγματικότητα. Βρισκόμαστε μέσα στη μεγαλύτερη απαξίωση των «θεσμών», με τη Δικαιοσύνη κατάπτυστη για το ρόλο της στη συγκάλυψη φρικαλέων δολοφονιών, στα Τέμπη, στην Πύλο, στις γυναικοκτονίες. Και με την κυβέρνηση να ζητάει από την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να επιβάλει πειθαρχία στους βουλευτές που ακόμα κι αυτοί χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση ως «εγκληματική οργάνωση»!
Κουκουλώματα
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Μητσοτάκης προσπαθεί να κλιμακώσει την καταστολή. Παίζει το χαρτί του ρατσισμού χτίζοντας φυλακές για τους πρόσφυγες και προωθώντας το νομοσχέδιο Πλεύρη που καταπατάει όλα τα δικαιώματα των προσφύγων. Χτυπάει τη νεολαία κλείνοντας την πρόσβαση στη δημόσια Παιδεία και προσπαθώντας να επιβάλει αστυνομοκρατία στα Πανεπιστήμια. Στοχοποιεί τη μονιμότητα των εργαζόμενων στο Δημόσιο συρρικνώνοντας όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και απειλώντας με απόλυση όσους/ες αντιστέκονται στην «αξιολόγηση». Αξιολόγηση από ποιους; Από υπουργούς που βάζουν συστηματικά τα κέρδη πάνω από τις ζωές και χρειάζονται κουκουλώματα για να ξεφύγουν από τα εγκλήματά τους, όπως ο Καραμανλής για τα τρένα και ο Βορίδης για την κτηνοτροφία.
Αυτή είναι η δημοκρατία της Νέας Δημοκρατίας. Και δεν είναι νέα. Έχει τις ρίζες της στη συνέχεια του κράτους. Από τον Καραμανλή της ΕΡΕ που έφυγε σκαστός στο Παρίσι ως Τρανταφυλλίδης μετά τη βία και νοθεία του 1961 και τη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963. Αλλά και από τον Καραμανλή της Μεταπολίτευσης που έβγαλε ΜΑΤ, αύρες και δακρυγόνα ενάντια στους απεργούς οικοδόμους στην πρώτη επέτειο μετά την ανατροπή της Χούντας, στις 23 Ιούλη 1975.
Η απάντηση σε αυτή την εικόνα δεν είναι μια στρατηγική για «αποκατάσταση της ομαλότητας». Δεν αρκεί μια αντιπολίτευση που λέει «Εξεταστική προτείνει η ΝΔ; Προανακριτική προτείνουμε εμείς». Αυτή η λογική έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει ξανά και ξανά. Αυτή ήταν η εμπειρία των Ιουλιανών του 1965, όταν ο κόσμος στους δρόμους πάλευε για ανατροπή της Μοναρχίας και η ηγεσία της ΕΔΑ έλεγε «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Ίδια ήταν η εμπειρία το 1989, όταν οι ηγεσίες του Συνασπισμού της Αριστεράς, ο Κύρκος κι ο Φλωράκης συνεργάστηκαν με τη Νέα Δημοκρατία για «κάθαρση» των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που πέτυχαν είναι να βοηθήσουν τον πατέρα Μητσοτάκη να φτιάξει το δικό του «τζάκι», αυτό που διαχειρίζεται σήμερα ο Κυριάκος βουτηγμένος στα σκάνδαλα.
Χρειαζόμαστε αλλαγή στρατηγικής.
Χρειαζόμαστε Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής, έτσι που να μη μείνει
«πέτρα πάνω στην πέτρα» από το κράτος που υπηρετεί τους καπιταλιστές,
όπως έλεγε ο Λένιν. Και μπορούμε να τη χτίσουμε γιατί βρισκόμαστε σε
περίοδο όπου η εργατική τάξη βιώνει καθημερινά την κρίση του συστήματος,
συγκρούεται με τα αίσχη του και ξεκαθαρίζει. Στους χώρους δουλειάς,
στους δρόμους, στη νεολαία με απεργίες και διαδηλώσεις, εκεί είναι η
θέση της Αριστεράς με καθημερινή δράση και με ορίζοντα την ανατροπή και
όχι την «ομαλοποίηση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου