Το μήνυμα από τη Γαλλία είναι συγκλονιστικό. Είναι μια τεράστια εμπειρία για το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, για τον κόσμο που πάλεψε για να αναγκάσει να δημιουργηθεί ένα Λαϊκό Μέτωπο και που, πάνω από όλα, όλη αυτήν την περίοδο έδωσε τη μάχη ενάντια στην Λεπέν και στους φασίστες.
Είναι ένα μαζικό κίνημα που μπορεί να εμπνεύσει το εργατικό κίνημα, που έκανε τεράστιες απεργίες στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια, να ξαναζωντανέψει και να καθορίσει τις εξελίξεις.
Αυτό έχει να κάνει με τη συνολική κατάσταση σε όλο τον κόσμο. Για τους από πάνω η περίοδος που διανύουμε είναι καταστροφική, έχουμε έκτακτες συνθήκες και τεράστια πολιτική κρίση, στη Γαλλία, την Ελλάδα, σε όλη την ΕΕ όπως φάνηκε στις εκλογές.
Αλλά δεν είναι μόνο η πολιτική κρίση. Έχουμε μια οικονομική κρίση που τραβάει από το 2008 και όλο λένε θα την ελέγξουν και όλο δεν μπορούν. Κατρακυλάνε όλο και περισσότερο από τον καπιταλισμό της «ομαλής λειτουργίας» στον καπιταλισμό της αρπαχτής. Δεν μπορεί να πάει και πολύ μακριά ένας καπιταλισμός που δουλεύει μονίμως με «αρπαχτές» στα χρηματιστήρια, στις τράπεζες, στις ζωές των ανθρώπων.
Αυτή η κατάσταση έχει συνέπειες πάνω τους. Συνεχείς ανταγωνισμοί, πολεμικές δαπάνες που εκτοξεύονται στα ύψη και πόλεμοι. Γίνονται οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που βρίσκουν για να επιβιώσουν οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά. Βλέπουμε τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη με ένα πόλεμο που απειλεί να απλωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή, τι συμβαίνει στην Ουκρανία μέσα στην Ευρώπη ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία και τι μπορεί να συμβεί στην Ασία και τον Ειρηνικό, στην πιο μεγάλη κόντρα που είναι ανοιχτή ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα.
Πριν λίγα χρόνια έλεγαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή και τις καταστροφές που δημιουργεί. Τώρα έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά -ποια κλιματική αλλαγή να ελέγξουν; Το μόνο τους πραγματικό μέλημα είναι το κυνήγι του κέρδους για το ποιος θα μείνει όρθιος και θα επιβιώσει μέσα στους πιο σκληρούς ανταγωνισμούς.
Οι προσπάθειες που κάνουν να ελέγξουν τα πράγματα με τον παλιό τρόπο δεν δουλεύουν. Αυτό σημαίνει καταστροφικός καπιταλισμός. Και έτσι οδηγούνται σε πολιτικές κρίσεις, εκεί που νόμιζαν ότι ελέγχουν τα πάντα, να καταλήγουν να μην ελέγχουν τίποτε. Αυτό συμβαίνει με τον Μακρόν στη Γαλλία, με τον Μητσοτάκη στην Ελλάδα.
Εκρηκτικές συνθήκες
Αν οι από πάνω είναι σε έκτακτες συνθήκες, οι από κάτω βρίσκονται σε εκρηκτικές συνθήκες. Ο χειμώνας πέρασε με τους φοιτητές μαζί με τους εργάτες και τους αγρότες να κατεβαίνουν ταυτόχρονα σε καταλήψεις, απεργίες, μπλόκα και διαδηλώσεις – δεν είναι συχνά αυτά τα φαινόμενα. Το σύνθημα του Μάη του ’68 «οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες» είναι σήμερα ξανά δυνατότητα. Παλιά φωνάζαμε «εργάτες, αγρότες και φοιτητές ενάντια σε ΝΑΤΟ και καπιταλιστές» και θεωρούσαμε ότι ήταν προεπαναστατικό σύνθημα. Φέτος ένα τέτοιο σύνθημα ήταν γραμμένο στα πλακάτ στη διαδήλωση των αγροτών στο Σύνταγμα.
Μιλάμε για μια νέα περίοδο. Οι εκρηκτικές συνθήκες ξεκινάνε από ένα κόσμο που έχει την διάθεση να παλέψει και να οργανωθεί ενάντια σε ένα σύστημα που του καταστρέφει τη ζωή, αλλά χρειάζεται και μια Αριστερά, μια επαναστατική Αριστερά που παίζει ρόλο ώστε αυτή η διάθεση να μετουσιωθεί σε οργάνωση και πράξη. Φτάνει να βρεθεί ένας ή μία μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, να πάρει την πρωτοβουλία και να κάνει τη διαφορά, όπως μας μετέφεραν οι σύντροφοι από το νοσοκομείο Έλενα Βενιζέλου.
Ένα σωματείο που οργανώνει κεντρική συζήτηση για την καταπίεση των γυναικών μέσα στο νοσοκομείο, όχι μια αφηρημένη ιδεολογική συζήτηση αλλά μια συζήτηση που γίνεται αφετηρία για αγώνα: για προσλήψεις για να μπορεί το ΕΣΥ να παρέχει ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις, για να μπορεί να δουλέψει το τμήμα φυλομετάβασης. Κανένας αγώνας σήμερα δεν είναι μονοθεματικός, υπάρχει μια μεγάλη τάση για γενίκευση από ένα κόσμο που θέλει να απλώσει τη σύγκρουσή του, και οι επαναστάτες χρειάζεται να είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης.
Βλέπουμε το εργατικό κίνημα να μπαίνει μπροστά στους αγώνες ενάντια στον σεξισμό. Ενάντια στον ρατσισμό. Δείτε τι έγινε στην Καλαμάτα στη δίκη των 9 της Πύλου. Τα συνδικάτα και όλα τα κόμματα της Αριστεράς βρέθηκαν έξω από τα δικαστήρια αναγκάζοντας το δικαστήριο να αθωώσει τους 9 εκεί που όλος ο κρατικός μηχανισμός και η κυβέρνηση ήθελαν το ανάποδο.
Οι επαναστάτες είναι στην πρώτη γραμμή όλων αυτών των αγώνων για να τους οργανώσουν, να τους συνδέσουν μεταξύ τους αλλά και για να βάλουν την προοπτική. Και εδώ να σταθούμε. Υπάρχει ένας κόσμος που παλεύει αλλά είναι απογοητευμένος από την εξέλιξη της Αριστεράς, όπως καταγράφηκε και στις ευρωεκλογές, ένας κόσμος που αντιστέκεται και εξακολουθεί να αναζητά απαντήσεις για το προς τα που πάμε.
Χρειάζεται να απαντάμε ότι δεν υπάρχουν «παρακαμπτήριοι», «μισο-λύσεις» απέναντι στην καταστροφική κατάσταση του καπιταλισμού που βιώνουμε. Υπάρχει μια εργατική τάξη που παράγει όλο τον πλούτο αλλά το ζήτημα είναι πως θα καταφέρει να πετύχει τον έλεγχο αυτού του πλούτου. Χρειάζεται να το βάζουμε ανοιχτά αυτό το ζήτημα. Αυτό σημαίνει εργατικός έλεγχος. ¨Ότι η απάντηση στις εταιρείες ενέργειας που κάθε λίγο ανεβάζουν τις τιμές είναι κρατικοποίηση και εργατικός έλεγχος και το ίδιο ισχύει παντού για όλους τους χώρους. Είναι ουτοπία αυτό; Να μιλάμε για εργατικό έλεγχο, σοσιαλισμό, μια άλλη κοινωνία;
Το γεγονός ότι η εργατική τάξη δεν ικανοποιείται από τις απαντήσεις που δίνουν οι από πάνω, κινείται και αναζητά διέξοδο δείχνει από μόνο του ότι έχει ανάγκη για πραγματικές λύσεις, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Μέσα από την κίνησή της η τάξη αποκτά νέες εμπειρίες και μέσα από την κοινή δράση με τους επαναστάτες ανακαλύπτει τη δύναμή της και τις δικές της λύσεις όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Χρειάζεται κοινή δράση και αυτό σημαίνει παρουσία των επαναστατών σε όλους τους εργατικούς χώρους. Να τραβήξουμε όλη την Αριστερά προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτό σημαίνει κοινή δράση με όλη την Αριστερά, δεν μας νοιάζει τι κάνουν οι ηγεσίες τους που ψάχνονται πώς στις επόμενες εκλογές θα αυξήσουν λίγο τα ποσοστά τους. Μας νοιάζει τι θέλει ο κόσμος που μαύρισε τη ΝΔ. Πάνω σε αυτήν την κοινή δράση θέλουμε να τραβήξουμε όλο τον κόσμο της Αριστεράς που θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση και να απαλλαγεί από αυτό το σύστημα. Και αυτό μας πάει σε άλλα δύο ζητήματα.
Πρώτο, να ανοίξουμε με αυτόν τον κόσμο ειλικρινά το ζήτημα πώς μπορεί να συμβεί αυτό. Μπορεί να γίνει καλλιεργώντας αυταπάτες για μεταρρυθμίσεις του αστικού κράτους; Ή χρειάζεται να ανατρέψουμε εκ των βάθρων αυτόν τον μηχανισμό που ιστορικά φτιάχτηκε από τις κυρίαρχες τάξεις για ένα και μόνο σκοπό, να εξασφαλίζει την κυριαρχία τους στα μέσα παραγωγής;
Για να μπορέσει να επιβληθεί στα τεράστια συμφέροντα η εργατική τάξη χρειάζεται να βάλει την προοπτική ότι θα παλέψει για να χτίσει το δικό της εργατικό κράτος, τη δική της εξουσία των εργατικών συμβουλίων. Δεν πρόκειται να ελευθερωθεί ψηφίζοντας μια φορά στα τέσσερα χρόνια τα αριστερά κόμματα που υπόσχονται ότι οι αλλαγές θα έρθουν από το κοινοβούλιο. Η εργατική τάξη δεν χρειάζεται εκπροσώπους -μπορεί μέσα από τη δική της κίνηση να εκπροσωπήσει τον εαυτό της.
Και δεύτερο, πάνω σε αυτήν την προοπτική η εργατική τάξη χρειάζεται να έχει το δικό της επαναστατικό κόμμα που θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να εξασφαλίσει ότι τα πράγματα θα πάνε σε αυτήν την κατεύθυνση.
Δεν είναι ένας δρόμος σπαρμένος με ροδοπέταλα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά είναι ένας δρόμος που έχει προοπτική. Μια προοπτική που περνάει από το σήμερα, κάθε βδομάδα στις μάχες που δίνει η τάξη με την Εργατική Αλληλεγγύη στο χέρι, κάθε βδομάδα μέσα στους τοπικούς μας πυρήνες να συζητάμε και να οργανώνουμε τις μάχες, κάθε μέρα έξω από τους εργατικούς χώρους, συζητώντας και οργανώνοντας το επαναστατικό κόμμα.
Μαρία Στύλλου,
περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου