Από τις 8 έως 11 Δεκεμβρίου 2022 πραγματοποιείται το 18ο Συνέδριο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ). Η δημόσια έναρξη του συνεδρίου θα γίνει στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 3ος όροφος).
Παρακάτω η ανακοίνωση του ΕΕΚ για το επερχόμενο συνέδριό του:
«Το συνέδριο πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά και της Ελλάδας. 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που πυροδοτεί τον /και πυροδοτείται από τον/ πόλεμο στην Ουκρανία. Αγκιστρωμένη ακόμη στη μέγγενη των τριών μνημονίων της καπιταλιστικής χρεοκοπίας του 2010 - 2012 και 2016, βρίσκεται, από τις αρχές του 2020 βουτηγμένη και στην υγειονομική κρίση της πανδημίας του Covid-19 με θανατηφόρα αποτελέσματα για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη θανατοπολιτική της κυβέρνησης. Και τώρα ο λαός πληρώνει ακριβά τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και των κυβερνητικών πολιτικών, με τον καλπάζοντα πληθωρισμό και την ακρίβεια που συνθλίβει τα νοικοκυριά, ενώ ένα νέο κύμα χρεοκοπιών αναμένεται να καταστρέψει δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίων επιχειρήσεων εκτινάσσοντας την ανεργία σε νέα ύψη.
Έναν αιώνα μετά την άδοξη εκστρατεία κατά των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία (1918) που συνεχίστηκε με την Μικρασιατική εκστρατεία και την Καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού (1922), η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τα αστικά κόμματα και η ελληνική μπουρζουαζία, επαναλαμβάνουν τις ίδιες και χειρότερες πολιτικές που κατέληξαν σε τραγωδίες. Δένουν τις τύχες της χώρας στα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., διακινδυνεύοντας μια νέα καταστροφή.
Η Ελλάδα, υπό την κυβέρνηση Μητσοτάκη αναδεικνύεται ως το πιο πολεμόχαρο κυνηγόσκυλο του ιμπεριαλισμού στον πόλεμο αποικιοποίησης της Ρωσίας και των περιοχών της πρώην ΕΣΣΔ. Ύστερα από δεκαετίες, από τον καιρό της ανατροπής της αντικομμουνιστικής στρατιωτικής χούντας (1974), επαναπροσδιορίζεται ως κύριος στρατηγικός εχθρός/απειλή κατά της Ελλάδας ο “από βορράν κίνδυνος” και όχι ο εξ ανατολών, την ίδια ώρα που τα σύννεφα του πολέμου και οι εκατέρωθεν εθνικιστικές προκλήσεις των καπιταλιστικών κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Τουρκία πυκνώνουν και απειλούν με αιματοχυσία στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η άρχουσα τάξη, το εφοπλιστικό κεφάλαιο με τις διεθνείς διασυνδέσεις του, η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό τους, στοιχιζόμενοι πίσω από τον αμερικανο-νατοϊκό ιμπεριαλισμό, βουλιάζοντας στην οικονομική χρεοκοπία, την πολιτική σήψη και την ιδεολογική και ηθική χρεοκοπία, είναι έτοιμοι, για τα ευτελή καπιταλιστικά συμφέροντά τους, προσδοκώντας κάποια ψίχουλα από τα κέρδη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να ρίξουν τη χώρα στα βράχια και το λαό στην καταστροφή. Την ίδια στιγμή, τo σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών αναδεικνύει σε όλο της το “μεγαλείο” την καταλυτική πολιτική κρίση που μαστίζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και το πολιτικό σύστημα συνολικά. Όλο το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και απαξίωση, με ένα σκιώδες κοινοβούλιο όπου κανένα από τα μεγάλα ζητήματα δεν συζητιέται ή όταν εισάγεται προς συζήτηση διεκπεραιώνεται όπως όπως με τις διαδικασίες του κατεπείγοντος χωρίς καμία συζήτηση, με μόνη συμμετοχή των βουλευτών στη ρίψη των… κουκιών. Μαζί με την κυβέρνηση βουλιάζει συνολικά η αστική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη φθορά της κυβέρνησης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένα από τα κόμματα του κοινοβουλίου μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική λύση.
Η έξοδος από την πολύπλευρη κρίση, οικονομική, πολιτική, ηθική, κρίση, κρίση διακυβερνησιμότητας και κρατικής εξουσίας, δεν μπορεί να προκύψει από την ανακύκλωση των φθαρμένων και ιστορικά χρεοκοπημένων κομμάτων και πολιτικών της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης. Ούτε από την επανάληψη των επίσης χρεοκοπημένων μεθόδων “αριστερής” διακυβέρνησης και ανίερων εκλογικών συγκολλήσεων με εθνικιστές ή ενός μαχητικού συνδικαλισμού που πάντα, σε όλες τις κρίσιμες καμπές της ιστορίας (Δεκέμβρης 1944, Πολυτεχνείο 1973, Δεκέμβρης 2008) συντάσσεται, στην πράξη, με το κυρίαρχο αφήγημα.
Απαιτείται μια επαναστατική διέξοδος από την κρίση, ένα άλμα στο μέλλον με την σοσιαλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία – την αντιεξουσία ενός ελευθεριακού κομμουνιστικού προτάγματος. Προς αυτήν την κατεύθυνση, το 18ο συνέδριο του ΕΕΚ έχει καθήκον να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης, εξοπλισμένο με ένα μεταβατικό πρόγραμμα και μαρξιστική θεωρία για την αντιμετώπιση των ιστορικών καθηκόντων που θέτει η παρούσα καμπή της ιστορίας.»
Πηγή : Εφημερίδα Των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου