Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 456)

Με την «έξοδο» από την καραντίνα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει συγκεκριμένα την κατεύθυνση πάνω στην οποία θα προσπαθήσει να διαμορφώσει τη νέα κατάσταση.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα δια­πι­στώ­σουν ότι η έξο­δος από την κα­ρα­ντί­να είναι το σύν­θη­μα για να συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θεί το πε­ριε­χό­με­νο των Πρά­ξε­ων Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου που προ­ε­τοι­μά­στη­καν στον καιρό του lockdown ως, τάχα, προ­σω­ρι­νά μέτρα. Οι Βρού­τσης και Σταϊ­κού­ρας ανα­κοί­νω­σαν υπουρ­γι­κές απο­φά­σεις που «απε­λευ­θε­ρώ­νουν» πλή­ρως το ερ­γο­δο­τι­κό δι­καί­ω­μα για απο­λύ­σεις, που με­τα­τρέ­πουν τις ΣΣΕ σε κου­ρε­λό­χαρ­τα, που μειώ­νουν δρα­στι­κά το μισθό και ει­δι­κό­τε­ρα το μισθό των πιο χα­μη­λό­μι­σθων τμη­μά­των της τάξης μας.

Το αστείο είναι ότι κατά το κυ­βερ­νη­τι­κό ρε­πορ­τάζ, οι Βρού­τσης και Σταϊ­κού­ρας θε­ω­ρού­νται από τον Μη­το­στά­κη όχι επαρ­κώς εν­θου­σιώ­δεις οπα­δοί των αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και κατά συ­νέ­πεια ως υπο­ψή­φιοι να αντι­κα­τα­στα­θούν στον επερ­χό­με­νο ανα­σχη­μα­τι­σμό. Γι’ αυτό, ίσως, σπεύ­δουν να συμ­μορ­φω­θούν παίρ­νο­ντας πάνω τους της βάρ­βα­ρη κυ­βερ­νη­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις.

Τα ερ­γα­σια­κά είναι απο­λύ­τως κρί­σι­μα, αλλά όχι τα μόνα πεδία της κυ­βερ­νη­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης.

Το νο­μο­σχέ­διο του Χα­τζη­δά­κη για το πε­ρι­βάλ­λον είναι μια με­γά­λη πρό­κλη­ση. Ακρι­βώς όπως η κα­τάρ­γη­ση των πιο βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των θε­ω­ρεί­ται από την κυ­βέρ­νη­ση ως ενί­σχυ­ση της απα­σχό­λη­σης, έτσι και η κα­τάρ­γη­ση των πιο ελά­χι­στων προ­στα­τευ­τι­κών για το πε­ρι­βάλ­λον προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρά­σης προ­βάλ­λε­ται σή­με­ρα σαν ενί­σχυ­ση των προ­ο­πτι­κών ανά­πτυ­ξης. Μια αντί­λη­ψη που, φυ­σιο­λο­γι­κά, είναι απο­λύ­τως ταυ­τι­σμέ­νη με την απλη­στία της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης δη­μο­σί­ων αγα­θών και δη­μό­σιων χώρων που απο­γειώ­νει το νο­μο­σχέ­διο Χα­τζη­δά­κη.

Η έμ­φα­ση σε ανά­λο­γες «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» πάει χέ­ρι-χέ­ρι με τη συ­σκό­τι­ση άλλων βα­σι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης: Η ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ βυ­θί­ζε­ται στη στα­σι­μό­τη­τα, η οχύ­ρω­ση κοι­νω­νι­κών χώρων ιδιαί­τε­ρα ευά­λω­των στην επι­δη­μία δεν έχει κάνει βήμα (camps προ­σφύ­γων, φυ­λα­κές, στρα­τό­πε­δα…), η Κε­ρα­μέ­ως στέλ­νει τα παι­διά στα σχο­λεία χωρίς να έχει κα­λύ­ψει καμιά από τις ανα­γκαί­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις κ.ο.κ.

Αυτή η συ­νο­λι­κή κα­τεύ­θυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης δεν είναι απλώς «τα­ξι­κά με­ρο­λη­πτι­κή», είναι απρο­κά­λυ­πτα αντι­δρα­στι­κή. Γι’ αυτό στη ΝΔ έχουν συ­νεί­δη­ση ότι θα χρεια­στούν τα μέτρα και τους μη­χα­νι­σμούς κα­τα­στο­λής. Τα «επει­σό­δια» στην Αγία Πα­ρα­σκευή και στην Κυ­ψέ­λη δεν θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν ως με­μο­νω­μέ­να ούτε ως «λάθη» κά­ποιων θερ­μο­κέ­φα­λων της Δε­ξιάς. Είναι προ­ε­τοι­μα­σία, είναι πρόβα, για μια τα­κτι­κή πιο γε­νι­κευ­μέ­νης χρή­σης των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής που εκτι­μούν ότι πι­θα­νό­τα­τα θα χρεια­στούν.

Είναι σαφές ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα πάρει κι άλλα μέτρα. Μια νέα διε­θνής βαθιά επι­δεί­νω­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας είναι ήδη σε εξέ­λι­ξη. Δέκα μόλις χρό­νια μετά την κρίση του 2008-10, χρό­νια που τα ζή­σα­με σε βάρ­βα­ρη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα. Αυτή τη φορά δεν θα υπάρ­χει έδα­φος για πα­ρα­πει­στι­κές δι­καιο­λο­γί­ες: ούτε «μαζί τα φά­γα­με», ούτε κά­ποιο «σπά­τα­λο κρά­τος» λει­τουρ­γού­σε πα­ρά­γο­ντας ελ­λείμ­μα­τα. Αυτή τη φορά η αντι­πα­ρά­θε­ση θα είναι χωρίς φτια­σί­δια, γυμνή και ωμή: Ποιος θα πλη­ρώ­σει το μάρ­μα­ρο της νέας κρί­σης; Αυτοί ή εμείς;

Οι απα­ντή­σεις δεν θα είναι εύ­κο­λες για καμιά από τις πλευ­ρές. Ο κό­σμος μας βγαί­νει από μια πο­λυ­ε­τή προ­σπά­θεια, που πε­ρι­λάμ­βα­νε σκλη­ρούς μα­ζι­κούς αγώ­νες αλλά και εκλο­γι­κή/πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, που όμως οδη­γή­θη­κε στην ήττα, μέσα από τη συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-νε­ο­μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων Τσί­πρα που ακο­λού­θη­σαν. Οι «από πάνω» έχουν την πρω­το­βου­λία και το κρά­τος στα χέρια τους, αλλά γνω­ρί­ζουν ότι θα οφεί­λουν να φτά­σουν το μα­χαί­ρι στο κόκ­κα­λο του κό­σμου, όπως επί­σης γνω­ρί­ζουν ότι η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή πλειο­ψη­φία έχει απο­κτή­σει μια εκ­παί­δευ­ση και μια πείρα στα χρό­νια που προη­γή­θη­καν. Ο Μη­τσο­τά­κης φτά­νο­ντας μπρο­στά στην ανά­γκη για ένα νέο, δικό του, «Κα­στε­λό­ρι­ζο», μπρο­στά στην ανά­γκη για την εξαγ­γε­λία ενός νέου, ακόμα σκλη­ρό­τε­ρου, μνη­μο­νί­ου, δεν θα πρέ­πει να ξεχνά τη μοίρα του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου και του κόμ­μα­τός του.

Για ανά­λο­γου με­γέ­θους κα­θή­κο­ντα θα πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­ζό­μα­στε στην πε­ρί­ο­δο που έρ­χε­ται, τόσο μέσα στο κί­νη­μα όσο και στην πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά.