2 Χρόνια Χωρις Τον Γ. Δελαστίκ

Γιώργος Κρεασίδης - ΠΡΙΝ

 

 

Δημοσιογραφικός λόγος ανατρεπτικός και πριν τις εξελίξεις

«Στο περιοδικό γράφει και ο Δελαστίκ…». Η συμμετοχή του Γιώργου Δελαστίκ, με το πάντα ενδιαφέρον διεθνές ρεπορτάζ στον τύπο της Αριστεράς, στο πρώτο τεύχος του Πριν, γιατί αυτό ήταν το περιοδικό, ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να γνωρίσω άμεσα αυτήν την προσπάθεια στο ξεκίνημά της τον Μάη του 1989. Ήταν στο αποκορύφωμα της προεκλογικής περίοδου τότε, όταν το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός που μόλις είχε συγκροτήσει με ρεφορμιστικές δυνάμεις και παράγοντες, μαζί με το κλίμα ευφορίας για την ενότητα, δημιουργούσαν ερωτηματικά για την τακτική τους να μοιράζονται με τον αστικό κόσμο τον στόχο της «κάθαρσης της πολιτικής ζωής» από τα σκάνδαλα. Ελάχιστοι φαντάζονταν τι θα ακολουθούσε στην Ελλάδα και τον κόσμο, η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΚΚΕ και την Αριστερά δυο μήνες μετά και η πτώση του Τείχος του Βερολίνου τον Νοέμβρη της ίδιας χρόνιας, που στάθηκε αρχή του τέλους του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Το Πριν ξεκίνησε ως έκφραση αυτών των ερωτηματικών και της αντίστασης σε αυτήν πορεία ενσωμάτωσης της Αριστεράς και του ΚΚΕ, που ήταν παράλληλη με την αγωνία για την πορεία της χώρας της Οκτωβριανής Επανάστασης. Εκεί γεννήθηκε η ανταρσία της ΚΝΕ, το ρεύμα του ΝΑΡ, νέες προοπτικές για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ανάγκη της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
 

Ο Γιώργος Δελαστίκ, ο οποίος τελικά δεν έγραφε απλά στο Πριν αλλά ήταν ο διευθυντής του για χρόνια, του έδωσε έναν προσανατολισμό πολύ διαφορετικό από αντίστοιχα εγχειρήματα στον χώρο της επαναστατικής Αριστεράς. Με βάρος στο ρεπορτάζ και την ανάλυση μιας δημοσιογραφίας μαχόμενης, αλλά και με επαγγελματισμό, έστησε μια εφημερίδα με πλατιά απεύθυνση, με άποψη ξεκάθαρη, που όμως ήταν φιλόξενο βήμα διαλόγου.

Ο Γιώργος Δελαστίκ ήταν σε θέση, μέσα από την ευρύτητα της σκέψης του, τον διεθνή ορίζοντα, την ακαταπόνητη εργασία, αλλά και την ταξική πυξίδα στη δημοσιο-
γραφική ματιά του, να διακρίνει ότι η «κάθαρση» δεν θα έφερνε την Αριστερά στο «κέντρο των εξελίξεων», αλλά θα την έκανε βατήρα για τον βαλκανοθατσερισμό της ΝΔ του Μητσοτάκη πατρός. 

 

Ότι θα οδηγούσε την Αριστερά σε μια μεγάλη ήττα, κρίση και διάσπαση, αφήνοντάς την απροετοίμαστη στη μεγάλη δοκιμασία από τη διάλυση της ΕΣΣΔ που προκάλεσε με την πολιτική του ο Γκορμπατσόφ, ο «άνθρωπος του χτες», όπως γράφτηκε στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας. Ότι η «νέα τάξη» των νικητών δεν θα ήταν παρά η σκοτεινή εποχή των κρίσεων και των πολέμων που ζούμε. 

 

Ότι η ΕΕ θα ήταν το 4ο Ράιχ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου υπό την ηγεμονία του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Δημοσιογραφικός λόγος πριν από τις εξελίξεις, πάντα εκτός κυκλωμάτων, όταν η δημοσιογραφία λερώθηκε όσο ποτέ από την ιδιοτέλεια και την υπόκλιση στις εξουσίες. Σταθερά στο στόχαστρο, γιατί δεν χαρίστηκε στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ ή της ΕΕ. Και με αξιομνημόνευτη ικανότητα για ουσιαστικό διάλογο, πάντα έτοιμος να ακούσει με σεμνότητα τον αντίλογο για τις εκτιμήσεις του, αλλά και με την επιδίωξη να τις υπερασπιστεί τεκμηριωμένα.

Σημαντική παρακαταθήκη παραμένει το γεγονός ότι έδωσε έμπνευση σε πολλούς από τους συνεργάτες του, κάτι ορατό σε εκείνη τη δημοσιογραφία που δεν ξεχνά το κοινωνικό της χρέος