Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 472)

 

Λίγες μέρες αφότου η ΕΕ αποκάλυψε το σχέδιό της να καταστεί ζώνη μηδενικών εκπομπών διοξειδίου το… 2050, ήρθε η «καταστροφικότερη πλημμύρα στην ιστορία μας» στο Βέλγιο και ακόμα πιο πρωτοφανείς και πολύνεκρες πλημμύρες στη Γερμανία.

Μαζί με τους απί­στευ­τους (και επί­σης πο­λύ­νε­κρους) καύ­σω­νες σε Κα­να­δά και ΗΠΑ, ακόμα και επι­στή­μο­νες που είχαν χτυ­πή­σει έγκαι­ρα το συ­να­γερ­μό δη­λώ­νουν αιφ­νι­δια­σμέ­νοι από την τα­χύ­τη­τα με την οποία εκ­δη­λώ­νο­νται και κλι­μα­κώ­νο­νται οι συ­νέ­πειες της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής.

Μι­λώ­ντας στο BBC, ένας κα­θη­γη­τής γε­ω­φυ­σι­κής και κλι­μα­τι­κών απει­λών στο πα­νε­πι­στή­μιο του Λον­δί­νου συ­νό­ψι­σε την κα­τά­στα­ση ως εξής: «Εί­μα­στε πολύ βαθιά μέσα σε βαθιά σκατά». 

Δυ­στυ­χώς η πε­ρι­γρα­φή δεν είναι μόνο ακρι­βής, αλλά έχει πολ­λα­πλές χρή­σεις για την κα­τά­στα­ση του κό­σμου γύρω μας. Ο πα­γκό­σμιος χα­ρα­κτή­ρας της παν­δη­μί­ας κάνει την προ­σπά­θεια πε­ριο­ρι­σμού του Covid να θυ­μί­ζει εκεί­νο το παι­χνί­δι όπου χτυ­πάς με ένα σφυρί τον τυ­φλο­πό­ντι­κα που πε­τά­χτη­κε από τη μία τρύπα για να πε­τα­χτεί μετά από μια άλλη κ.ο.κ. Χώρες που είχαν απο­φύ­γει προη­γού­με­νες εξάρ­σεις  χτυ­πιού­νται τώρα, άλλες έχουν κου­ρα­στεί να με­τρά­νε… κύ­μα­τα. Η εξά­πλω­ση του ιού στην «πε­ρι­φέ­ρεια» του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού είχε συ­νέ­πειες. Το πρώτο εξά­μη­νο του 2021 οι απώ­λειες είχαν ξε­πε­ρά­σει  αυτές του πρώ­του έτους της παν­δη­μί­ας. Κά­ποιες χώρες κυ­ρί­ως στη Δύση ενα­πο­θέ­τουν τις ελ­πί­δες τους στον εμ­βο­λια­σμό, ενώ οι πε­ρισ­σό­τε­ρες (ο Πα­γκό­σμιος Νότος) πα­ρα­μέ­νουν χωρίς μα­ζι­κή πρό­σβα­ση στα εμ­βό­λια. Σαν «Νέ­με­ση» για αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η συ­νέ­χεια των με­ταλ­λά­ξε­ων θα δια­τη­ρεί μό­νι­μα ένα ερω­τη­μα­τι­κό πάνω από την επάρ­κεια των εμ­βο­λί­ων. 

Το ερω­τη­μα­τι­κό για την πο­ρεία της παν­δη­μία ρί­χνει τη σκιά του και στις προ­βλέ­ψεις για την οι­κο­νο­μία. Όσον αφορά τις φτω­χές ή ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες, δεν υπάρ­χει καν ερω­τη­μα­τι­κό, οι προ­ο­πτι­κές είναι ζο­φε­ρές και το πρό­βλη­μα είναι -όπως υπεν­θυ­μί­ζει ο Μάρ­τιν Γουλφ στους Financial Times- ότι τα 2/3 του πα­γκό­σμιου πλη­θυ­σμού ζουν σε αυτές τις χώρες. Στις ανα­πτυγ­μέ­νες χώρες, επι­κρα­τεί συ­γκρα­τη­μέ­νη αι­σιο­δο­ξία -με δια­βαθ­μί­σεις. Η Κίνα και οι ΗΠΑ δεί­χνουν να ανα­κάμ­πτουν, η ΕΕ βλέ­πει ένα «ξέ­φω­το» αν και είναι κατά κοινή ομο­λο­γία η με­γά­λη χα­μέ­νη. Αλλά δεν είναι μόνο το άγνω­στο μέλ­λον της παν­δη­μί­ας που υπο­νο­μεύ­ει την αι­σιο­δο­ξία για συ­νέ­χεια της ανά­καμ­ψης. Τα ανα­πτυγ­μέ­να κράτη βρί­σκο­νται με­τα­ξύ υψη­λού χρέ­ους που θα επέ­τασ­σε μια λήξη των κρα­τι­κών μέ­τρων στή­ρι­ξης και μιας εύ­θρα­στης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που κάνει θε­σμούς όπως το ΔΝΤ να προει­δο­ποιούν ενά­ντια σε μια «βια­στι­κή επι­στρο­φή στη λι­τό­τη­τα». Ακόμα και στις ΗΠΑ, όπου οι προ­ο­πτι­κές δεί­χνουν αυτή τη στιγ­μή καλές, είναι ανοι­χτή η συ­ζή­τη­ση αν αυτό που συμ­βαί­νει είναι μια στα­θε­ρή ανά­καμ­ψη που έχει θε­μέ­λια (πχ. την προ­σαρ­μο­γή στην παν­δη­μία από κά­ποιους κλά­δους ή την αξιο­ποί­η­σή της από κά­ποιους άλ­λους, τη θέση του δο­λα­ρί­ου στην πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία) ή αν πρό­κει­ται για εφή­με­ρα συμ­πτώ­μα­τα του κρα­τι­κού «ντο­πα­ρί­σμα­τος» (αυτό που ο μαρ­ξι­στής οι­κο­νο­μο­λό­γος Μάικλ Ρό­μπερτς απο­κα­λεί sugar-rush economy, την «υπερ­κι­νη­τι­κό­τη­τα» που δεί­χνουν παι­διά μετά από υπερ­βο­λι­κή λήψη ζά­χα­ρης). 

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι προ­κλή­σεις για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας είναι μπρο­στά. Η υψηλή κερ­δο­φο­ρία κά­ποιων κλά­δων εν μέσω παν­δη­μί­ας απλά αύ­ξη­σε δρα­μα­τι­κά την ανι­σό­τη­τα, χωρίς κα­νέ­να θε­τι­κό αντί­κρι­σμα στους «ανα­γκαί­ους ερ­γά­τες» που έτρε­ξαν αυ­τούς τους κλά­δους. Η θη­ριώ­δης κρα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση μπο­ρεί να απέ­τρε­ψε τη χει­ρό­τε­ρη αν­θρω­πι­στι­κή κρίση αλλά υπεν­θύ­μι­σε -εμπει­ρι­κά- ότι η «επι­στρο­φή του κρά­τους» δε ση­μαί­νει υπο­χρε­ω­τι­κά και κα­λύ­τε­ρες μέρες για τους ερ­γα­ζό­με­νους. Αυτά προει­δο­ποιούν για το μέλ­λον, ακόμα και σε συν­θή­κες «ανά­καμ­ψης». Πόσο μάλ­λον σε συν­θή­κες πα­ρά­τα­σης της κρί­σης, ή νέας υπο­τρο­πής -σε­νά­ρια που πα­ρα­μέ­νουν πάντα στο τρα­πέ­ζι, μιας κι ο Covid χτύ­πη­σε μια πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία που είχε ήδη πολλά «υπο­κεί­με­να νο­σή­μα­τα». 

Χωρίς μια ανα­σύ­ντα­ξη και κλι­μά­κω­ση των τα­ξι­κών αγώ­νων, όπως κι αν κι­νη­θούν οι επί­ση­μοι δεί­κτες κι όποιες στρα­τη­γι­κές κι αν προ­κρί­νουν οι κυ­βερ­νή­σεις, οι από κάτω «εί­μα­στε βαθιά μέσα σε βαθιά σκατά».

Πόσο μάλ­λον στην Ελ­λά­δα. Όπου έχου­με μια κυ­βέρ­νη­ση που απο­δει­κνύ­ε­ται από τις πλέον πρό­θυ­μες να σπεύ­σει στη «βια­στι­κή επι­στρο­φή στη λι­τό­τη­τα» ενά­ντια στην οποία προει­δο­ποιούν οι διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί (αυτή είναι η αλή­θεια πίσω από το «λεφτά για άλλο lockdown δεν έχου­με» του Άδωνι Γε­ωρ­γιά­δη). Μια κυ­βέρ­νη­ση που συν­δύ­α­σε τις όποιες, δει­λές όψεις «κρα­τι­κής στή­ρι­ξης» (σε τμήμα της μι­σθο­δο­σί­ας κλπ) με την αξιο­ποί­η­ση του «πα­γώ­μα­τος» της παν­δη­μί­ας για να προ­ω­θή­σει τις πιο επι­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες ενά­ντια στα ερ­γα­ζό­με­να στρώ­μα­τα, ως μο­νό­δρο­μο για την απο­κα­τά­στα­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας στην Ελ­λά­δα. 

Ο νόμος Χα­τζη­δά­κη υπήρ­ξε εμ­βλη­μα­τι­κός για αυτή τη στρα­τη­γι­κή επί­θε­ση. Η νέα επί­θε­ση στο ασφα­λι­στι­κό από Σε­πτέμ­βρη, η προ­ώ­θη­ση ενός (ακόμα!) νο­μο­σχε­δί­ου από την Κε­ρα­μέ­ως που φι­λο­δο­ξεί να αλ­λά­ξει προς το χει­ρό­τε­ρο το δη­μό­σιο σχο­λείο όπως το ξέ­ρα­με, η ξε­διά­ντρο­πη προ­α­ναγ­γε­λία Μη­τσο­τά­κη για κλει­σί­μα­τα νο­σο­κο­μεί­ων κ.ο.κ. υπο­δει­κνύ­ουν ότι κα­λού­μα­στε να αντι­με­τω­πί­σου­με μια ολο­μέ­τω­πη τα­ξι­κή επί­θε­ση.   

Αντί­στοι­χα πρέ­πει να απα­ντή­σου­με. Με μια ολο­μέ­τω­πη τα­ξι­κή αντε­πί­θε­ση. Ξε­κι­νώ­ντας από την πάλη ενά­ντια στην εφαρ­μο­γή του νόμου Χα­τζη­δά­κη, τη «ναυαρ­χί­δα» της κυ­βερ­νη­τι­κής-ερ­γο­δο­τι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, και ενο­ποιώ­ντας τους επί μέ­ρους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες (συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό, εκ­παι­δευ­τι­κό, πάλη για στή­ρι­ξη της υγεί­ας κλπ). Πα­ράλ­λη­λα, δεν θα πρέ­πει να υπο­τι­μη­θούν άλλα μέ­τω­πα. Πρώτα και κύρια γιατί επεί­γουν. 

Οι κα­κο­ποι­ή­σεις και οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες παίρ­νουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά επι­δη­μί­ας, ενώ αυ­ξά­νε­ται και η ορα­τό­τη­τά τους, γιατί υπάρ­χει πλέον η διά­θε­ση πολ­λών γυ­ναι­κών να κα­ταγ­γεί­λουν, να απο­κα­λύ­ψουν, να δια­δώ­σουν και να αγω­νι­στούν (τα δύο φαι­νό­με­να ίσως δεν είναι άσχε­τα με­τα­ξύ τους αλλά αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­νται). 

Στα καμπς, στα σύ­νο­ρα, στις θά­λασ­σες διε­ξά­γε­ται ένα έγκλη­μα διαρ­κεί­ας. Παρά τις προ­σπά­θειες αυτό να ξε­χα­στεί, η έκτα­ση και η αγριό­τη­τά του προ­κα­λεί διαρ­κώς νέες απο­κα­λύ­ψεις, με τε­λευ­ταία την διε­θνή κα­τα­κραυ­γή για τη συ­νερ­γεία Frontex-ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης στις επα­να­προ­ω­θή­σεις. 

Επει­τα γιατί η πραγ­μα­τι­κή ενο­ποί­η­ση των αγώ­νων, ο στό­χος της «τα­ξι­κής ενό­τη­τας», για να μην είναι απλός συν­δι­κα­λι­στι­κός-οι­κο­νο­μι­κός αγώ­νας, απαι­τεί την αντι­με­τώ­πι­ση των ει­δι­κών κα­τα­πιέ­σε­ων που αντι­με­τω­πί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά ολό­κλη­ρα τμή­μα­τα της τάξης. Τμή­μα­τα που -επι­πλέ­ον- όταν κι­νη­το­ποιού­νται στα λε­γό­με­να «κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τ

α» φέρ­νουν νέα ζω­ντά­νια στο ευ­ρύ­τε­ρο κί­νη­μα αντί­στα­σης.

Εί­κο­σι χρό­νια πριν, η δια­δή­λω­ση στη Γέ­νο­βα υπήρ­ξε μια «στιγ­μή» συμ­βο­λι­κής απο­τύ­πω­σης αυτής της ανά­γκης μα­ζι­κής-ενω­τι­κής-ρι­ζο­σπα­στι­κής δρά­σης που διευ­ρύ­νει τους ορί­ζο­ντες πέρα από την κα­θη­με­ρι­νή πάλη για τις άμε­σες διεκ­δι­κή­σεις. Τα συν­δι­κά­τα, οι κοι­νω­νι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, τα κι­νή­μα­τα, οι ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς «χτυ­πού­σαν μαζί» σε ένα πα­γκό­σμιο κί­νη­μα υπό το σύν­θη­μα «Ένας Άλλος Κό­σμος Είναι Εφι­κτός!». 

Σή­με­ρα, απέ­να­ντι στην κλι­μα­τι­κή, την υγειο­νο­μι­κή, την οι­κο­νο­μι­κή κρίση, ενά­ντια στον πό­λε­μο, το ρα­τσι­σμό, το σε­ξι­σμό, την κα­τα­πί­ε­ση και την εκ­με­τάλ­λευ­ση, για να βγού­με από τα «σκατά» στα οποία μας βυ­θί­ζουν, πρέ­πει να ξα­να­γί­νει το «Φτά­νει Πια!» πο­λε­μι­κή κραυ­γή. Θα χρεια­στεί να ξα­να-ανοί­ξου­με αντί­στοι­χους δρό­μους με εκεί­νους που άνοι­ξε το «αντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κό» κί­νη­μα. 

Αλλά κου­βα­λώ­ντας εμπει­ρί­ες από την κα­τά­λη­ξη αυτού του προη­γού­με­νου «κύ­κλου». Έξι χρό­νια μετά, ο Ιού­λης πα­ρα­μέ­νει πά­ντο­τε ο μήνας που όλοι-ες ανα­κα­λούν στη μνήμη το Δη­μο­ψή­φι­σμα και τη συν­θη­κο­λό­γη­ση του 2015. Την κο­ρύ­φω­ση και την ήττα αυτού του «κύ­κλου» -με τη μορφή που πήρε στην Ελ­λά­δα, αλλά και με συ­νέ­πειες διε­θνώς. 

Τα μα­θή­μα­τα από αυτή την εμπει­ρία είναι πο­λύ­τι­μα. Η κι­νη­τι­κό­τη­τα στο τμήμα της «εκτός των τει­χών» Αρι­στε­ράς που δεί­χνει πρό­θε­ση «να προ­σπα­θή­σου­με ξανά», χρειά­ζε­ται να δο­κι­μα­στεί στα βή­μα­τα που θα κάνει, γιατί θα χρεια­στεί επί­σης «να προ­σπα­θή­σου­με κα­λύ­τε­ρα».

Πηγή : rproject