Η αμερικάνικη ήττα είναι χαστούκι και για όλους τους συμμάχους των ΗΠΑ και βέβαια για τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ. Όσες βάσεις και να παραχωρήσει ακόμα ο Μητσοτάκης από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, ο απόηχος της ήττας δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να διορθωθεί. Όσα κροκοδείλια δάκρυα και να χύσουν οι φιλελέδες της ΝΔ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν, το γεγονός είναι ότι οι ΗΠΑ παραδίδουν την εξουσία στους Ταλιμπάν και οι Μητσοτάκηδες και οι Ανδριανόπουλοι είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν με τη νέα κατάσταση. Σε λίγο θα τρέχουν να παρακαλούν ώστε το νέο καθεστώς στην Καμπούλ να συνεργάζεται με την Ελλάδα (και όχι μόνο με την Τουρκία), αντίστοιχα, όπως το Ισραήλ ήδη συνεργάζεται με τους σπόνσορες των Ταλιμπάν, δηλαδή τους Σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας.
Το άμεσο πρόβλημα όμως για την κυβέρνηση είναι η κατάρρευση του αφηγήματος περί επιστροφής στην κανονικότητα. Πριν από δυο χρόνια, η νίκη της ΝΔ στις εκλογές διαφημίστηκε ως το κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης» που αποτελούσε μια «ανωμαλία». Πριν από έναν χρόνο ο Μητσοτάκης διαφημιζόταν ως …Μωυσής που οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από την έρημο της πανδημίας. Φέτος, τα κυβερνητικά επιτελεία είναι αναγκασμένα να κλαψουρίζουν ότι το σύνθημα που έκανε θραύση στους οργισμένους πυρόπληκτους («Μητσοτάκη γαμιέσαι») παραβιάζει τον πολιτικό πολιτισμό.
Αυτή η αλλαγή δεν είναι μια στιγμιαία εξέλιξη. Η πολιτική κρίση, όπως και οι άλλες πλευρές της κρίσης του συστήματος, έχει πίσω της μακρόχρονες διαδικασίες. Η κατάρρευση της αμερικάνικης κατοχής στο Αφγανιστάν έχει πίσω της διεργασίες είκοσι χρόνων. Η οικονομική κρίση έχει πίσω της πάνω από δέκα χρόνια αν πάρουμε ως αφετηρία την χρεοκοπία της Λήμαν Μπράδερς. Αντίστοιχα, η σημερινή πολιτική κατάσταση κουβαλάει τα τραντάγματα της κατάρρευσης του παλιού δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το φιάσκο της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, την άνοδο και το συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι θεωρίες που βιάστηκαν να χαιρετίσουν τον «νέο δικομματισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ» ως σταθεροποίηση της κατάστασης βρίσκονται σε απορία μπροστά στην νέα έκρηξη της λαϊκής οργής.
Οι προσπάθειες του Μητσοτάκη να διαχειριστεί την κατάσταση με ταμπούρωμα στο λεγόμενο «επιτελικό κράτος» στου Μαξίμου μόνο επιδείνωση της πολιτικής κρίσης μπορούν να σημάνουν. Όσους Γεραπετρίτες και Σκέρτσους να συγκεντρώσει σαν άμεσες γέφυρες με τις κατασκευαστικές εταιρείες και τον ΣΕΒ, το «οχυρό» θα παραμένει πολιορκημένο. Όχι μόνο γιατί οι κραδασμοί της οικονομικής, της κλιματικής και της γεωπολιτικής κρίσης είναι πιο ισχυροί από τέτοιες «γέφυρες», αλλά πάνω απ’ όλα γιατί ο καθοριστικός παράγοντας είναι η οργισμένη εργατική τάξη που πολιορκεί την άρχουσα τάξη και το «επιτελικό» κράτος.
Στην αφετηρία της ήττας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού βρίσκεται το τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα που ξεπήδησε μετά τη Γένοβα το 2001 και κορυφώθηκε το 2003 ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ. Ήταν το κίνημα που ονομάστηκε «νέα υπερδύναμη» και καμιά κυβέρνηση από τότε δεν μπορούσε να αγνοήσει τη μαζική απαίτηση να σταματήσουν οι επεμβάσεις. Ο Ομπάμα έγινε πρόεδρος με την υπόσχεση ότι έχει εναλλακτική αλλά ποτέ δεν έδωσε λύση. Ο Τραμπ έφτασε να δημαγωγεί ότι αυτός θα «φέρει τα (στρατευμένα) παιδιά πίσω στην πατρίδα».
Βαθιά ριζωμένη οργή
Η μαζική οργή ενάντια στον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του που αφήνουν τα δάση να καούν δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι συνέχεια και φούντωμα από τις πανεργατικές απεργίες ενάντια στα νομοσχέδια του Χατζηδάκη, πρώτα για τις εργασιακές σχέσεις και ύστερα για το ασφαλιστικό. Έχει ρίζες στα συλλαλητήρια εκπαιδευτικών και νεολαίας ενάντια στην Κεραμέως, στις απεργίες των εργατών της Υγείας στα νοσοκομεία, στις συγκρούσεις με την αστυνομία και τις απαγορεύσεις του Χρυσοχοΐδη στο Πολυτεχνείο και στη Νέα Σμύρνη, στην κατακραυγή των γυναικών για τις σεξιστικές επιθέσεις…
Αυτή την πραγματικότητα έχει φτάσει να αγνοεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που προσφέρει περισσότερη συναίνεση στην κυβέρνηση παρά στο κίνημα. Βήμα-βήμα, ο Αλέξης Τσίπρας και μαζί του όλα τα ηγετικά στελέχη, δεξιά και πρώην αριστερά, εγκαταλείπουν το πεδίο των κινητοποιήσεων και αγκαλιάζουν τις επιλογές των καπιταλιστών- το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, τα μέτρα για την πανδημία, τις γεωπολιτικές συμμαχίες. Όλα κρίνονται αναγκαία μπροστά στις διαστάσεις της κρίσης και η όποια υπόσχεση για βελτιώσεις παραπέμπεται για «μετά»: Θα λογαριαστούμε μετά, θα συμμαζέψουμε τις «νεοφιλελεύθερες υπερβολές» αργότερα, τώρα δεν μπορούμε να ζητήσουμε ούτε καν εκλογές. Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να ταμπουρώνεται σε ένα αδιέξοδο που διαιωνίζεται.
Αυτό το κενό από τα αριστερά δεν το καλύπτει η τακτική του ΚΚΕ. Είναι ενδεικτικό ότι την επόμενη μέρα από το οργισμένο αντικυβερνητικό συλλαλητήριο της 9 Αυγούστου στο Σύνταγμα, ο Ριζοσπάστης μόνο αρνητικά σχόλια είχε να προσφέρει. Γκρίνια γιατί την πρωτοβουλία την είχε η επαναστατική αριστερά και ανόητοι αριστερισμοί ότι τάχα τα αντικυβερνητικά συνθήματα «παίζουν το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ». Με έμμεσο τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ ομολογεί ότι περιορίζει τη δυναμική μιας ανατροπής της κυβέρνησης από τη λαϊκή κατακραυγή στο κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Το βάρος πέφτει στην επαναστατική αριστερά να αναδείξει ότι η δυναμική μιας κυβερνητικής ανατροπής στις σημερινές συνθήκες κρίσης είναι πολύ πιο μεγάλη. Η απαίτηση να πέσει η κυβέρνηση είναι άμεσο μαζικό αίτημα, μπορεί να γίνει πράξη κλιμακώνοντας, συνδέοντας και ενώνοντας τους αγώνες και να ανοίξει δρόμους για την εργατική τάξη και το κίνημά της. Σε αυτή την πρό(σ)κληση ανταποκρίνεται το ΣΕΚ.
Έχουμε μπροστά μας άμεσα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε να αγκαλιάσουμε τη νέα εσωτερική προσφυγιά, τους πυρόπληκτους και τα αιτήματα τους για προστασία της ζωής τους, της δουλειάς τους αλλά και του περιβάλλοντος στον τόπο τους. Να σταματήσουμε τη λεηλασία που ετοιμάζουν τα λαμόγια των ιδιωτικοποιήσεων στη γη, στην ενέργεια, στο νερό. Να συνδέσουμε αυτές τις μάχες με τους αγώνες που είναι ήδη ξεκινημένοι στα νοσοκομεία για τη δημόσια Υγεία και πανεργατικά για τις συντάξεις. Ο Χατζηδάκης τρέχει να περάσει από τη Βουλή το νομοσχέδιο λεηλασίας των ασφαλιστικών ταμείων μόλις ανοίξει η Βουλή στις 23 Αυγούστου. Τα νοσοκομεία απεργούν στις 26 Αυγούστου. Είναι αναγκαίο να πάμε για πανεργατική απεργία πριν ακόμα πολιορκήσουμε τον Μητσοτάκη στη ΔΕΘ στις 10-11 Σεπτέμβρη.
Και σε όλες αυτές τις κινήσεις γενικεύουμε πολιτικά, αντιπαλεύουμε την κυβερνητική ρατσιστική υποκρισία, στηρίζουμε τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες. Η ΕΕ που συμμετείχε στην κατοχή του Αφγανιστάν κλείνει τα σύνορά της για τους νέους πρόσφυγες που φεύγουν μαζικά από εκεί. Οι τελάληδες του «ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» έχουν το θράσος να μιλάνε για τις γυναίκες του Αφγανιστάν την ώρα που τις στέλνουν πίσω στους Ταλιμπάν. Η ΕΕ έστειλε πίσω στο Αφγανιστάν ως «ασφαλή χώρα» 70.000 πρόσφυγες τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Περίπου 20.000 ήταν γυναίκες. Η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ σε αυτόν τον τραγικό απολογισμό.
Στον Μητσοτάκη της καταστροφής, της λεηλασίας και της υποκρισίας αυτό που αξίζει είναι μια θέση σε ελικόπτερο από του Μαξίμου με προορισμό την Καμπούλ. Και θα το πετύχουμε με τις εργάτριες και τις προσφύγισσες μπροστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου