EΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : “Αμηχανία” Αυτοί, Απεργίες Εμείς

«Τα μέτρα πέρασαν, οι απεργίες μένουν» διαπίστωνε με θλίψη το πρωτοσέλιδο στα ΝΕΑ της Δευτέρας. Και στο κείμενο κάτω από αυτόν τον τίτλο, προχωρούσε σε καταγγελία της κυβέρνησης ότι «παρακολουθεί αμήχανη την κλιμάκωση (των απεργιών) και περιορίζεται σε εκκλήσεις στους συνδικαλιστές».

Δυστυχώς για τους Ψυχάρηδες και ευτυχώς για εμάς, η τάξη των εφοπλιστών και των τραπεζιτών δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή μια κυβέρνηση που να μπορεί να τσακίσει τις απεργίες με την καταστολή, όπως θα ήθελαν. Προς το παρόν, είναι υποχρεωμένοι να περιορίζονται σε γκρίνιες ότι ο Τσίπρας και οι υπουργοί του είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν το κοινό τους μνημονιακό πρόγραμμα και να ανακαλύψουν και έναν κόφτη που να τσακίζει απεργίες.

Αμήχανη, όμως, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έχει στηρίξει τις ελπίδες της στη δόση που θα της δώσει ο Ρέκλινγκ και στις αρπαχτές των Λάτσηδων για να επιδείξει «ανάπτυξη» και να εκτονώσει την οργή από τα αίσχη του τρίτου μνημόνιου.
Αμήχανη είναι και η Νεοδημοκράτικη αντιπολίτευση που δεν μπορεί να βγει ανοιχτά υπέρ μιας απεργοσπαστικής εκστρατείας και ψάχνει «αγανακτισμένους της κατσαρόλας» για να εκτρέψει την αγανάκτηση και να πάρει τον έλεγχο των πολιτικών πρωτοβουλιών. Η θεατρική παράσταση με το δίδυμο Μητσοτάκη-Άδωνη να λέει στους καπιταλιστές «εμείς θα σας μειώσουμε τους φόρους» και στον κόσμο «βγείτε στους δρόμους για να κυβερνήσει η γνήσια νεοφιλελέ παράταξη» δεν κόβει εισιτήρια.

Aναθεώρηση του Συντάγματος;

Μέσα σε αυτή τη διπλή αμηχανία της άρχουσας τάξης, έρχεται η φιλολογία για αναθεώρηση του Συντάγματος και αλλαγή του εκλογικού νόμου να προσπαθήσει να καλύψει το πολιτικό κενό και να χτίσει συναινέσεις.

Όπως πριν ένα χρόνο με το δημοψήφισμα όταν ξεκίνησε με το ΟΧΙ για να πει ΝΑΙ, ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει για απλή αναλογική και προοδευτικές αλλαγές στο Σύνταγμα αλλά αυτό που προωθεί είναι σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος με κυβερνήσεις συνεργασίας και ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Διατήρηση του μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα (έστω μειωμένου), επέκταση αυτής της ρύθμισης και για τους συνασπισμούς κομμάτων, διατήρηση του φράχτη του 3% για είσοδο στη Βουλή, αναβάθμιση του Προέδρου ως «λαοπρόβλητου» με έξτρα δικαιοδοσίες- αυτό είναι ένα γαϊτανάκι για να πλεχτούν συναινέσεις που να σταθεροποιούν τις «αμήχανες» κυβερνήσεις.
Πρόκειται για σχέδια επί χάρτου που η Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα τινάξει στον αέρα. Πρώτα απ’ όλα γιατί, αντικειμενικά, οι εξελίξεις της κρίσης του καπιταλισμού συνεχίζουν να αποσταθεροποιούν τα πολιτικά συστήματα παντού: δημοψήφισμα-θρίλερ για το Brexit στη Βρετανία, εκλογική εισβολή Ποδέμος-Αριστεράς στην Ισπανία, απεργιακός πανικός στη Γαλλία.

Αλλά πάνω απ’ όλα, η Αριστερά εδώ μπορεί να αξιοποιήσει την «αμηχανία» των από πάνω παίρνοντας ενωτικές πρωτοβουλίες: για τη στήριξη του απεργιακού κύματος που διεκδικεί να ξηλώσει τους μνημονιακούς κόφτες και να σταματήσει τη λεηλασία των ιδιωτικοποιήσεων. Λιμάνια, συγκοινωνίες, τρένα, αεροδρόμια μπορούν να κλιμακώσουν σε ένα πανίσχυρο απεργιακό μέτωπο και μαζί τους τα Νοσοκομεία και οι Εκπαιδευτικοί να ξεσηκώσουν όλο το δημόσιο.

Οργανώνοντας έναν τέτοιο απεργιακό ξεσηκωμό, το εργατικό κίνημα μπορεί να συσπειρώσει γύρω του όλη τη λαϊκή αγανάκτηση και να δείξει ότι η διέξοδος είναι προς τα αριστερά. Μέσα σε ένα τέτοιο κύμα, η Αριστερά μπορεί να αναδείξει τη γνήσια εργατική εναλλακτική της ανατροπής του συστήματος που σπέρνει φτώχεια, πόλεμο και ρατσισμό, επιμένοντας αντικαπιταλιστικά. Η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν είναι και θα είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας.