Του Πάσχου Λαζαρίδη.
Θεωρητικά η απάντηση είναι εύκολη. Χωρά ολόκληρος ΣΥΡΙΖΑ που πήγε από το 4% στο 27%, αναμένει την πρωτιά στις εκλογές, ίσως και την αυτοδυναμία, για να υπάρξει πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς, να σωθεί ο λαός, να πέσει επιτέλους η κυβέρνηση του Σαμαρά και να απαλλαγούμε μια και καλή από τη μνημονιακή πανούκλα.
Προτού όμως κυλήσουν δάκρυα συγκίνησης, καλό είναι να αναλογιστούμε προς τι η τρικυμία και η αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ για τον Κουβέλη. Και οι πέτρες γνωρίζουν ότι υπάρχει συμφωνία από τον Α. Τσίπρα για ένταξη της ΔΗΜΑΡ στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην τελευταία Γραμματεία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θέλησαν να τα ψάλλουν στον πρόεδρο για τη συγκεκριμένη συμφωνία. Ο τελευταίος – σοφά ποιώντας- προτίμησε να ακούσει τα κάλαντα αλλού.
Εδώ, ας αναρωτηθούμε. Δεν μπορεί να μην ξέρει ο Α. Τσίπρας ότι η επιρροή του κόμματος Κουβέλη είναι πλέον μηδαμινή. Ότι αφαιρεί και δεν προσθέτει.
Δύο τινά λοιπόν μπορεί να συμβαίνουν.
Το πρώτο είναι ότι η ένταξη Κουβέλη και λοιπών «αριστερών της ευθύνης» στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε ως υπόσχεση για να μην υπαναχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από το ΟΧΙ στο Σ. Δήμα και να κλειδώσει έτσι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Το δεύτερο είναι ότι όσο περνούν οι μέρες και κοντοζυγώνει η ώρα που ο Σταθάκης και ο Μηλιός θα πάνε να κάνουν «πραγματική διαπραγμάτευση», σφίγγουν τα γάλατα και ένας Κουβέλης είναι απαραίτητος ως εγγύηση παραμονής στο ευρώ, ως μοχλός εκβιασμού, αποσταθεροποίησης ή πτώσης μιας νεοσύστατης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ή ως γεφυροποιός μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Αντικειμενικά και πέρα από τους μυριάδες ευρηματικούς τρόπους με τους οποίους θα δικαιολογηθεί ο συγκεκριμένος αρραβώνας, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί τη λογική Κουβέλη. Διαπραγμάτευση μέχρι ενός ορισμένου σημείου, κρατώντας τη χώρα στην ΕΕ, χωρίς εθνικές περιπέτειες και μονομερείς ενέργειες. Και βεβαίως μπόλικα συνθήματα για κοινωνική πολιτική, για ανάκαμψη από την καταστροφή, για εθνική αξιοπρέπεια, αλλαγή σελίδας, σκίσιμο μνημονίων κλπ. Ως γνωστόν, τα συνθήματα είναι τσάμπα.
Στον αντίποδα βρίσκεται μια είδηση με περιορισμένη απήχηση, που έχει όμως μια μικρή σημασία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Μετωπική Συμπόρευση (στην οποία μετέχει και το Σχέδιο Β) κατέληξαν σε πολιτική συμφωνία η οποία και ανακοινώθηκε. Προκλήθηκαν βεβαίως δυσαρέσκειες σε ένα τμήμα της ΑΝΤΑΣΥΑ που καταγγέλλει ότι ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας της ακρωτηριάστηκε χάριν του Αλαβάνου. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι εκεί. Η ιδέα της Συμπόρευσης της Αριστεράς που συμφωνεί στο αναγκαίο πρόγραμμα ρήξεων, τομών και αποδεσμεύσεων, αφού πέρασε από σαράντα κύματα και έπαιζε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει, φαίνεται να κάνει ένα δειλό βήμα.
Προφανώς η εκλογική επίδοση του συγκεκριμένου σχήματος θα είναι πενιχρή. Το στοίχημα όμως αφορά την επόμενη μέρα, τα διλήμματα και τους εκβιασμούς που θα τεθούν και την παρουσία στο τραπέζι μιας πολιτικής πρότασης που θα επιμένει: Ούτε βήμα πίσω μπροστά στα τελεσίγραφα δανειστών και εταίρων. Παύση πληρωμών, εθνικό νόμισμα, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση.
Ανεξάρτητα από την επιτυχή ή όχι κατάληξη των δύο αρραβώνων (ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Συμπόρευση) το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορείς την κρίσιμη ώρα να είσαι κάπου ανάμεσα σε αυτό που λέει ο Κουβέλης και σε αυτό που λέει ο Αλαβάνος. Ακόμη κι αν είσαι η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας ή θα είσαι με αυτό που υποστηρίζει ο πρώτος, ή θα είσαι με αυτό που υποστηρίζει ο δεύτερος. Το δίλημμα είναι σαφές, καθαρό και επαναλαμβανόμενο σε κάθε ευκαιρία από την κοινή λογική και την πραγματική εμπειρία: Διαπραγμάτευση με όριο την παραμονή στο διεθνές πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ή έξοδος από το ευρώ και παύση πληρωμών στο χρέος. Οι παραλλαγές μπορεί να είναι πολλές, αλλά οι βασικές ιδέες παραμένουν δύο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να υποστηρίζει την επανάληψη της Κουβέλειας πολιτικής, με μόνη διαφορά ότι προσέρχεται να την εφαρμόσει από θέση ισχύος (πρώτο κόμμα) και όχι ως τρίτος εταίρος σε μια συγκυβέρνηση υπό τη Δεξιά. Η ουσία όμως παραμένει ο σεβασμός στο διεθνές πλαίσιο, η αποφυγή μονομερών ενεργειών, η «πειθώ» και όχι η ανυπακοή προς τους εταίρους και δανειστές. Κοιτώντας τα πράγματα με ψυχραιμία και ρεαλισμό δεν υπάρχει τίποτα το εξοργιστικό σε όσους αναφέρουν ότι «η Ευρώπη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το ΣΥΡΙΖΑ». Ανεξαρτήτως των δικών τους ιδιοτελών σκοπών, λένε την πικρή αλήθεια.
Υπάρχει βεβαίως πάντα η περίπτωση του πολιτικού ατυχήματος, όπως και η υπαρκτή δυσαρέσκεια της βάσης του κόμματος για τις συγκεκριμένες επιλογές. Η πάση θυσία κυβερνησιμότητα είναι όμως ακαταμάχητη, και ακόμη πιο ακαταμάχητο θα είναι μετεκλογικά το «κοιτάξτε μην πέσουμε γιατί θα έρθει η Χρυσή Αυγή».
Από την άλλη, η αντι-ευρώ Αριστερά προσέρχεται σε αυτή την εκλογική μάχη με ψαλιδισμένα τα φτερά από χρόνιες αναξιοπιστίες. Το βασικό έλλειμμα αφορά τον ανθρώπινο και πλειοψηφικό λόγο, που μιλά στην καρδιά και στο νου της κοινωνίας και δίνει απάντηση στο στρατηγικό δίλημμα που θα τεθεί πολύ σύντομα στην Ελλάδα. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει επικίνδυνα και θα τεθούν επώδυνες ερωτήσεις. Απαντήσεις θεωρητικά υπάρχουν, αλλά χωρίς πολιτική έκφραση έχουν ελάχιστη επιρροή.
Το κριτήριο υπό το οποίο θα κληθούν να αποφασίσουν οι δυνάμεις και οι αγωνιστές αυτής της αντίληψης, δεν είναι ούτε η εκλογική επίδοση, ούτε η αυτοαναφορική συγκρότηση μιας κάποιας επαναστατικότερης -του ΣΥΡΙΖΑ- Αριστεράς. Είναι οι καλύτερες θέσεις μάχης και ο καλύτερος δυνατός συσχετισμός για την επόμενη ώρα. Την ώρα της πικρής αλήθειας για τις γενικόλογες αντιμνημονιακές φλυαρίες που επί πέντε χρόνια εμφανίζουν και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο.
Πηγή : antapocrisis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου