Τη Δευτέρα 15/12, πραγματοποιήθηκε, στη Νομική Σχολή Aθήνας, εκδήλωση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος. Σκοπός της, να συζητηθούν οι επαναστατικές προοπτικές μέσα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης που σοβεί σε όλο τον πλανήτη. Η εκδήλωση αρχικά είχε προγραμματιστεί να γίνει με την συμμετοχή συντρόφου από το Partido Obrero, οργάνωσης του Μετώπου της Αριστεράς (4η κοινοβουλευτική δύναμη στο Αργεντίνικο κοινοβούλιο), η οποία όμως μετατέθηκε για το νέο έτος.
Ο χαρακτήρας της εκδήλωσης δεν θα μπορούσε να μην συνδέεται με την πορεία του ΕΕΚ προς το 14ο Συνέδριό του, αλλά και με την πορεία της χώρας προς τις εκλογές, και τον επακόλουθο πολιτικό διάλογο που ανοίγει μέσα στους κόλπους της επαναστατικής Αριστεράς, στο βάθεμα του οποίου θέλησε να συμβάλει η εκδήλωση. Κεντρικός εισηγητής, εκ μέρους του ΕΕΚ, ήταν ο γενικός γραμματέας του, σ. Σάββας Μιχαήλ.
Η ημερομηνία κι ο τίτλος της εκδήλωσης δεν είναι τυχαίος. Ο μήνας Δεκέμβρης για τη χώρα, ιστορικά έχει μια βαρύνουσα σημασία (1944, 2008, 2014). Ο φετινός Δεκέμβρης δεν είναι ούτε ’44, ούτε ’08, αλλά κατά μία έννοια τους εμπερικλείει, ξαναζούνε μέσα από αυτόν. Αν η εποποιία του αντάρτικου της Kατοχής με αποκορύφωση την επανάσταση του Δεκέμβρη ’44 τέλειωσε με την επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του λαϊκού κινήματος, ο Δεκέμβρης του 2008, με την εξέγερσή του, έδωσε το σύνθημα για την αποκατάσταση της ιστορικής αδικίας και προδοσίας: «Βάρκιζα τέλος!». Όμως, το φάντασμα του ανολοκλήρωτου Δεκέμβρη του ’08, επανήλθε 6 χρόνια μετά, και με φόντο την ηρωική μάχη του Ν. Ρωμανού, απείλησε να βάλει φωτιά, ξανά, σε όλη την Ελλάδα, οδηγώντας σε τρομαγμένη αναδίπλωση και ήττα την καταρρέουσα κυβέρνηση Σαμαρά.
Όπως έγραψαν οι Financial Times, όλος ο λαός ταύτισε τον πόνο του, με τον πόνο του Ν. Ρωμανού. Όσο οι τάσεις εξατομίκευσης υπάρχουν, οι κρατούντες μπορούν να διατηρούν την εξουσία τους. Όταν οι ατομικές σπίθες ενώνονται, τότε υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ανατραπούν. Φοβήθηκαν ένα νέο Δεκέμβρη, αυτή τη φορά χωρίς την κατάληξη της Βάρκιζας. Αλλά για να ολοκληρώσουμε τις επερχόμενες εξεγέρσεις, για να μην οδηγηθούμε σε νέες ήττες και νέες Βάρκιζες, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απάντηση στο ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το κοινό ανάμεσα στους τρεις Δεκέμβρηδες, που τέθηκε καθαρά και το ’08, και σήμερα, χωρίς να βρει απάντηση από καμιά πλευρά, και είναι το ερώτημα που θέτει η ίδια η κρίση της εξουσίας: ποιος θα κυβερνάει ποιόν, ποια κοινωνική δύναμη θα μας βγάλει από την μαύρη τρύπα που έχουμε πέσει;
Επιδείνωση της κρίσης και ριζοσπαστικοποίηση
H επιδείνωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης επιταχύνει τις εξελίξεις της κοινωνικής σύγκρουσης, όπως φαίνεται στην εξέγερση που μαίνεται στις ΗΠΑ, ή τις μαχητικές γενικές απεργίες στην Ευρώπη (Βέλγιο, Ιταλία), τη συνεχιζόμενη ριζοσπαστικοποίηση μετά το δημοψήφισμα στη Σκωτία κ.ο.κ. Οι εξελίξεις αυτές στην Ελλάδα, παίρνουν τη μορφή της εσπευσμένης εκλογής Προέδρου, όπως επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τα διεθνή κέντρα των δανειστών. Είναι ξεκάθαρο, πως οι πιεστικές απειλές της Τρόικας σε σχέση με τα νέα Μνημόνια, έχουν ως αποδέκτη όχι απλά τον συνομιλητή τους, Σαμαρά, αλλά και τον Τσίπρα, προειδοποιώντας πως θα υπάρξει «μηδενική ανοχή» σε οποιονδήποτε βρεθεί στο τιμόνι της χώρας. Γιατί, αυτό που «καίει» πλέον τις Βρυξέλλες, είναι η Ιταλία, με το υπέρογκο χρέος, που μόνο για το 2015, πρέπει να πληρώσει 300 δις σε τοκοχρεολύσια, αλλά και το χτύπημα της κρίσης στην καρδιά της Ευρωζώνης, με την ύφεση στη Γαλλία, και την επιβράδυνση της οικονομίας στη Γερμανία. Οι προσπάθειες εφησυχασμού σε σχέση με την εξέλιξη της κρίσης είναι κάλπικες όπως το 2010, όταν δήλωναν πως δεν θα επεκταθεί η χρεοκοπία πέρα από την Ελλάδα, αλλά ακολούθησαν η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Αν τότε, χρησιμοποίησαν τον ελληνικό λαό ως πειραματόζωο για το τι θα ακολουθούσε και στην υπόλοιπη Ευρώπη, σήμερα ετοιμάζονται με τα νέα Μνημόνια να μας συντρίψουν, προμήνυμα για το τι θα ακολουθήσει και για τους υπόλοιπους λαούς.
Στο πανευρωπαϊκό αδιέξοδο, και στα αλληλοσυνδεόμενα ανοιχτά ζητήματα του χρέους, της λιτότητας, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται μια συνολική απάντηση, κανείς δεν μπορεί να αποκόψει το ένα από τα άλλα. Οι FT, σχολιάζοντας το πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα, «διερωτήθηκαν» αν θα εξελιχθεί σε «Τρότσκι ή Ολάντ;». Το ερώτημα αυτό, μπορεί να αποδοθεί και ως εξής: «Σοσιαλιστική Επανάσταση και διαγραφή του χρέους ή εξομάλυνση και ενσωμάτωση;».
Κρίση εξουσίας στην Ελλάδα – οι απαντήσεις της Αριστεράς
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στο παραπάνω ερώτημα πάσχει. Το ΕΕΚ, δεν υποτιμά την ανάγκη του λαού για μιαν ανάσα. Αλλά από την άλλη, δεν εκχωρούμε σε κανένα το δικαίωμα να διαπραγματευτεί τη ζωή μας. Τα Μνημόνια μπορεί να τα σκίσει ο λαός, και μόνον αυτός. Το κριτήριο για εμάς είναι η απάντηση στο ερώτημα «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;»
Μια αλλαγή στην κυβέρνηση, οπωσδήποτε συνιστά ένα άλμα στην κρίση εξουσίας, αλλά όχι μια λύση της. Όλο το κράτος ελέγχεται ασφυκτικά από αυτούς που κυβερνούν σήμερα, κι αυτό δεν θα αλλάξει με την κυβερνητική αλλαγή.
Η κρίση χρέους στην Ελλάδα και το ζήτημα της Ευρωζώνης αλληλοσυνδέονται. Δεν μπορεί να υπάρξει τέλος στην λιτότητα αν δεν υπάρξει διαγραφή του χρέους. Για να πραγματωθούν αυτά, είναι απαραίτητη η ρήξη με την Ε.Ε. και τους δανειστές. Αλλά η «εξίσωση» δεν λύνεται απλά με αυτές τις παραδοχές, και οποιοσδήποτε συμβιβασμός με τον οικονομικό εθνικισμό, είτε «αριστερό» είτε δεξιό, είναι συνταγή καταστροφής, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες. Από αυτήν διεθνιστική σκοπιά, o γραμματέας του ΕΕΚ άσκησε δριμύτατη κριτική στον “αριστερό” εθνικισμό που εκπροσωπούνταν στην εκδήλωση που οργάνωσε την ίδια μέρα η “Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση” με ομιλητές του “αριστερού πατριωτικού αντι-ΕΕ χώρου” από την Γαλλία και την Ιταλία.
Παλεύουμε, τόνισε ο Σάββας Mιχαήλ, για τη διάλυση της Ε.Ε. από την σκοπιά της επαναστατικής προοπτικής -κι όχι από αυτήν του αντιδραστικού εθνικισμού- με επαναστατική κινητοποίηση σε όλη την Ευρώπη, για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης.
Η επαναστατική απάντησή μας πρέπει να είναι: συνεχίζουμε στο δρόμο του Δεκέμβρη, «Βάρκιζα τέλος», αλλά προχωρώντας ακόμα παραπέρα. Οι εργάτες και όλοι οι απόκληροι πρέπει να πάρουν την εξουσία, με πάλη για την λαϊκή αυτοοργάνωση, για την εργατική εξουσία. Μέσα από την άμεση δράση των μαζών που θα καταργήσει το χρέος και θα εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά, δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία και κοινωνική ασφάλιση.
Για να πραγματοποιηθούν αυτά, χρειαζόμαστε την από κοινού δράση των επαναστατικών δυνάμεων, σε Ενιαίο Μέτωπο, για να ανοίξει ο δρόμος της Επανάστασης. Γι’ αυτό το ΕΕΚ είναι ανοιχτό σε διάλογο, με τις δυνάμεις της Αριστεράς και του Αντιεξουσιαστικού χώρου. Βασικός όρος για εμάς είναι η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Δεν δεχόμαστε καμιά συμμαχία, ούτε με την αστική τάξη, ούτε με καμιά σκιά της.
Τοποθετήσεις
Στη συνέχεια, πήρε τον λόγο ο σ. Α. Δραγανίγος, εκ μέρους του ΝΑΡ/ANTAPΣYA. Μίλησε για μια πολύ κρίσιμη περίοδο για το αστικό πολιτικό σύστημα, που βάζει την ανάγκη για την πλατιά πάλη πάνω στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος. Αυτό απαιτεί την κοινή δράση όλων των δυνάμεων, έστω κι αν κάποιες ταλαντεύονται σε ζητήματα που η επαναστατική αριστερά απαντάει ξεκάθαρα, κάτω όμως από την ηγεμονία της επαναστατικής αριστεράς. Χρειάζεται πανευρωπαϊκά ένα μέτωπο δυνάμεων που θα παλέψουν γι’ αυτό το πρόγραμμα. «Το ΕΕΚ πρέπει είναι σε ένα τέτοιο μέτωπο, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται ένας πλατύς πόλος όλων των λαϊκών δυνάμεων».
Ο σ. Γ. Σηφακάκης, από το ΣΕΚ/ANTAPΣYA, μίλησε για τις ομοιότητες και τις διαφορές με τον Δεκέμβρη του 2008. Αν το 2008, στην αρχή της κρίσης, ακολούθησε μια περίοδος αντίδρασης, αυτή κατέληξε στην κατάρρευσή τους. Σήμερα υπάρχει δυναμική στο κίνημα και η επαναστατική αριστερά μπορεί να παίξει ρόλο γιατί δυναμώνει η αντικαπιταλιστική προοπτική. «Ναι σε κοινή δράση, αλλά ναι και σε ευρύτερες πολιτικές πρωτοβουλίες. Το ΕΕΚ είναι πολύτιμο όχι μόνο στην κοινή δράση, αλλά και στις εκλογικές μάχες. Με τη δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση του μετώπου, που τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει και να διευρυνθεί».
Τέλος, τοποθετήθηκε εκ μέρους της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας, ο σ. Η. Αρμένης, απευθύνοντας χαιρετισμό στην εκδήλωση. Μίλησε για τα τεκταινόμενα στα πανεπιστήμια, με τον αυταρχισμό του Φορτσάκη που στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους φοιτητές, αλλά και τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού που συνεπήρε όλο τον λαό και τη νεολαία. Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αναμονή για τους νεολαίους αυτής της χώρας, να λυθούν τα προβλήματά τους από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη λύση είναι η ενεργός δράση της νεολαίας από κοινού με την εργατική τάξη για την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και την ανατροπή της κυβέρνησης από τα κάτω.
Κ. Αποστολόπουλος
Πηγή : eek
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου