«Στην επανάσταση, όταν η ίδια η μάζα εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή, η ταξική συνείδηση γίνεται πρακτική και δραστήρια. Έτσι, ένας χρόνος επανάστασης έδωσε στο ρώσικο προλεταριάτο τόση “μόρφωση” όση δεν μπόρεσαν τεχνητά να δώσουν στο γερμανικό προλεταριάτο 30 χρόνια κοινοβουλευτικών και συνδικαλιστικών αγώνων».
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Σε πρόσφατο άρθρο τους στην εφημερίδα «Εποχή», ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Τσακαλώτος και το μέλος της ΠΓ Χ. Λάσκος, πραγματοποιούν ένα αξιοθαύμαστο άλμα στη σκέψη. Ξεκινούν με διάφορους προσδιορισμούς για τη σχέση του κομμουνισμού ως μετάβαση και του μεταβατικού προγράμματος και καταλήγουν ότι ...τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη εντάσσονται σε αυτή τη στρατηγική.
Το παρόν σχόλιο δεν επιδιώκει να απαντήσει στο σύνολο των υπεραπλουστεύσεων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταβατικό πρόγραμμα, το δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό και των ευρωκομμουνισμό και τα αποτελέσματα του στις απόπειρες του 20ου αιώνα. Αξίζουν όμως δύο παρατηρήσεις:
Πρώτο. Γύρω από το δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό και τον ευρωκομμουνισμό (αλλά και απέναντι στις ύστερες και χρεοκοπημένες απόψεις της Β’ Διεθνούς), υπάρχει μια ολόκληρη αντιπαράθεση κατά τον προηγούμενο αιώνα που δεν ξεπερνιέται με ευκολίες. Το άρθρο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το σχήμα «για να έχουμε μετάβαση στον κομμουνισμό πρέπει να πράττουν σε τέτοια κατεύθυνση η πλειοψηφία των ανθρώπων και τέτοια συνείδηση θα την αποκτήσουν μέσω της πράξης». Και αναφέρονται οι διάφορες μορφές κοινωνικής οικονομίας και διεύρυνσης της δημοκρατίας και της συμμετοχής ως το «πρακτικό σχολείο» που θα αλλάξει τις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Μάλιστα στοιχειοθετείται η καθοριστικότητα της πράξης με το ότι ο νεοφιλελευθερισμός το έχει καταλάβει και «γράφει» στις συνειδήσεις των ανθρώπων σε αντίθεση με την αριστερά που - υπονοείται τεχνηέντως από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι – ακόμα φλυαρεί γύρω από προγράμματα, μεγάλα λόγια κοκ. Πέρα από τη γνωστή ρήση της Λούξεμπουργκ (αλλά και άλλων «κλασικών» που είχαν οργανική σχέση με μαζικά επαναστατικά κινήματα όπως του Λένιν ή του Μάο), υπάρχει μια μεγάλη θεωρητική και πολιτική δουλειά, γύρω από το πως αλλάζουν οι συνειδήσεις και πως πραγματοποιούνται οι μεταβάσεις. Της σχέσης αυθόρμητου-συνειδητού, της σχέσης των πολιτικών προγραμμάτων αλλά και των «πρακτικών σχολείων» (πχ συνδικάτα, μορφές αυτοοργάνωσης), αλλά βασικά και κυρίως του αναντικατάστατου ρόλου της επανάστασης ως βασικού «δρόμου» για την αλλαγή των συνειδήσεων εκατομμυρίων ανθρώπων και μάλιστα με μαζικό και «απότομο» τρόπο. Το τι σημαίνει επανάσταση σήμερα μπορεί να είναι αντικείμενο εξαντλητικής συζήτησης, διερεύνησης, αντιπαράθεσης. Δεν μπορεί όμως να είναι αντικείμενο ευτελισμού, αναγάγοντάς την στην «αλληλέγγυα οικονομία». Ένα τέτοιο υπόδειγμα είναι σημαντικό, όμως, (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν υποκαθιστά τις μεγάλες ανατροπές και ρήξεις, τις βίαιες ρήξεις με το παλιό, τις κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές. Κάθε πόθος είναι ευσεβής, δεν σημαίνει όμως ότι είναι και λογικός.
Δεύτερο. Είναι σωστό ότι σε μια περίοδο μη επαναστατική είναι απαραίτητο εργαλείο και μέθοδος το μεταβατικό πρόγραμμα. Κανέναν δε μπορείς να πείσεις πάνω σε γενικούς στόχους όπως σοσιαλισμός, επανάσταση κοκ. Χρειάζονται συγκεκριμένοι στόχοι. Για την παιδεία, την υγεία, το δικαίωμα στην εργασία, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, την τραυματισμένη λαϊκή κυριαρχία, την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας, τις αλλαγές στο κράτος και στις μορφές εκπροσώπησης του λαού. Μπορεί κανείς να δει τα εξαγγλθέντα από τον Α.Τσίπρα στη ΔΕΘ με μεγαλοψυχία. Με ελαστικότητα. Με μεγαθυμία. Με ευελιξία. Με συγκατάβαση. Με όποιον τρόπο όμως κι αν τα δει κανείς, οι εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης δεν έχει καμία σχέση με το μεταβατικό πρόγραμμα. Είναι ένα πρόγραμμα οριακής ανακούφισης κάποιων μερίδων του λαού, κάποια από αυτά δεν εφαρμόζονται χωρίς συνολικότερες ρήξεις, αρκετά από αυτά δεν μπορούν να σηματοδοτήσουν την έξοδο από την κρίση, και πάνω από όλα είναι ένα πρόγραμμα που σε καμία του πτυχή δεν καλεί το λαό ως δρων υποκείμενο που μέσα από την πράξη του θα αλλάξει συνείδηση. Αντιθέτως τον καλεί ως ψηφοφόρο, όταν θα το επιτρέψει η κοινοβουλευτική εξέλιξη, να αναθέσει σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ να βάλει πάτο στο βαρέλι. Ένα πρόγραμμα διαχείρισης ενός γονατισμένου και απελπισμένου λαού. Και όχι ανάτασης και χειραφέτησής του. Να κατανοήσουμε μια προσπάθεια υπεράσπισής του από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι και σαν βήμα για τον... κομμουνισμό!
Πηγή : antapocrisis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου