Ο λαός βλέπει με δέος την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης σε όλες τις χώρες. Κάθε αντίσταση συντρίβεται από την ιδεολογική επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Τα ΜΜΕ είναι παντού ελεγχόμενα. Η ελευθερία του Τύπου έχει καταργηθεί από τον ίδιο τον Τύπο. Εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέρονταδιαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και τίποτα δεν περνάει χωρίς έλεγχο. Η οικονομική κρίση χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα για να αφαιρέσει από τους εργαζόμενους κατακτήσεις 150 ετών και πλέον. Μέσα σε 5 χρόνια εφαρμογής των μνημονίων οι εργαζόμενοι, όσοι εργάζονται ακόμη, ζουν με το φόβο της απόλυσης. Και πάνω στο φόβο αυτό εκβιάζονται και εργάζονται υπό καθεστώς δουλείας. Οι ατομικές συμβάσεις που έχουν αντικαταστήσει τις συλλογικές συμβάσεις, σε υποχρεώνουν να εργάζεσαι 12- 13 ώρες. Και βέβαια σου αντιτάσσουν ότι είναι καλύτερα από το 16ωρο ωράριο των κινέζων ή πακιστανών εργατών . Στο Μπαγκλαντές , η βιοτεχνία υφασμάτων που κατέρρευσε και καταπλάκωσε πάνω από 500 εργαζόμενους ,πριν από λίγους μήνες, έδινε μισθούς 21 δολάρια το μήνα για εργασία 16 ωρών, κάτω από άθλιες συνθήκες.
Μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες η απουσία της Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος είναι εμφανής. Η κατάρρευση του αντίπαλου δέους για τον καπιταλισμό έδωσε το έναυσμα για να αρχίσει το party πάνω στο πτώμα της εργατικής τάξης. Ευθύνη μεγάλη τα αριστερά κόμματα στη Δ. Ευρώπη που μεταμορφώθηκαν σε κεντροαριστερά και ασπάστηκαν εν μια νυκτί πλήρως το νεοφιλελευθερισμό. Στη χώρα μας οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που ελέγχονταν τα τελευταία 30 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ στήριξαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις με τις 24ωρες απεργίες που μοναδικό σκοπό είχαν να αποσυντονίσουν τους αγώνες των εργαζομένων και το πέτυχαν. Απεργίες έγιναν και μάλιστα μεγάλες, αλλά κρίθηκαν με τη συνδρομή των δικαστηρίων παράνομες και έκλεισαν. Αυτό έχει φέρει μεγάλη απογοήτευση. Αν δεν υπάρξει από το εργατικό κίνημα απόφαση για σύγκρουση μέχρις εσχάτων με την κυβέρνηση –υποχείριο της τρόικας, δεν υπάρχει ελπίδα καμία από τους εργαζόμενους. Η τελευταία απεργία τηςΔΕΗ που κρίθηκε παράνομη, αποκάλυψε και το μέγεθος του προβλήματος. Όταν κάθε απεργία αντιμετωπίζεται με επιστράτευση ή κρίνεται παράνομη με απόφαση των δικαστηρίων και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες υποχωρούν , τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Την τελευταία διετία έγινε πολιτική επιστράτευση των ναυτικών της ΠΝΟ, των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, των καθηγητών και της ΔΕΗ. Και η κυβέρνηση «έκλεισε» τις αντιστάσεις χωρίς απώλειες. Και όταν δεν υπάρχει επιστράτευση, αναλαμβάνουν την υπόθεση τα δικαστήρια: το 85% των απεργιών έχουν κριθεί παράνομες από το 1985 με στοιχεία από την τράπεζα Νομικών πληροφοριών «Νόμος».
Μετά την ήττα που έχουν γνωρίσει οι εργαζόμενοι με ευθύνη των συνδικάτων και των κομμάτων της αριστεράς, ήταν αναπόφευκτο τα απανωτά χαστούκια που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Σαν έτοιμοι από καιρό περιμένουν το επόμενο κτύπημα από την κυβέρνηση. Την κατάσταση επιδεινώνει και το γεγονός της επίθεσης του καπιταλισμού και της ανόδου του φασισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα γεγονότα τηςΟυκρανίας, η απαγόρευση του κομμουνιστικού κόμματος και η διάλυσή του με την ανοχή της «δημοκρατικής» Ευρώπης, η σφαγή των Παλαιστινίων με το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου από τη Διεθνή κοινότητα, η επικράτηση μιας αμερικανόδουλης χούντας στην Αίγυπτο μετά από τόσο αίμα που χύθηκε στην αιγυπτιακή άνοιξη, η σιωπή όλων των Αράβων ηγετών μπροστά στη σφαγή των παλαιστινίων από το νεοχιτλερικό καθεστώς της κυβέρνησης Νετανιάχου , έχουν εμβολιάσει το λαό με το σύνδρομο της ήττας και έχει παραδοθεί στη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση του Σύριζα, και ας μην πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση.
Μπορεί το παγκόσμιο κλίμα να είναι αρνητικό και πάντα αρνητικό ήταν, ακόμη και στις παραμονές μεγάλων εξεγέρσεων, αλλά ποτέ δεν υπήρχε τόση τυφλότητα από τα αριστερά κόμματα και αριστερές συλλογικότητες. Ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση και η πολιτική της Ε.Ε που έχει επιβάλει τα μνημόνια στη χώρα μας αντιμετωπίζονται μόνο με ένα πλατύ μέτωπο εργαζομένων και με ένα πρόγραμμα που θα είναι πειστικό και θα προτείνει την έξοδο των εργαζομένων από την κρίση και θα δίνει ελπίδες στον άνεργο, στον εργαζόμενο των 400€,στον μικρομεσαίο και στους αγρότες που τους ληστεύει η εφορία, τα αριστερά κόμματα και οι συλλογικότητες συζητούσαν επί 3 χρόνια , για να αναδείξουν τις διαφορές τους και να διατηρήσουν την καθαρότητά τους. Και κατέβηκαν στις ευρωεκλογές μόνα τους με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το σημερινό πολιτικό κλίμα χαρακτηρίζεται από τη λογική της ανάθεσης. φανερό σ” όλους. Η συγκυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να απομυζά το λαό με τους φόρους. Η κατάσταση χειροτέρευσε ακόμη περισσότερο τους τελευταίους 2 μήνες με τον ΕΝΦΙΑ, γιατί η κυβέρνηση φορολόγησε ακόμη και υπερήλικες αγρότες με σύνταξη ΟΓΑ των 330 €, που δεν υπάρχει περίπτωση να πληρώσουν, γιατί με την πενιχρή σύνταξή τους συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους. Και αντί να αρχίσουν οι διεργασίες για ένα μέτωπο του λαού, από τα αριστερά κόμματα και συλλογικότητες φυσικά, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, οι πάντες σιωπούν και προσπαθούν να σώσουν το μαγαζάκι τους. Και μέσα σ” αυτό το μέτωπο χωράει ο κόσμος του Σύριζα, αλλά δεν μπορεί να χωρέσει ο Σύριζα ως κόμμα. Έχουν προνοήσει γι” αυτό ο Τσίπρας που έλαβε πρόσφατα την ευλογία του Πάπα και μπορεί να διαλαλεί αριστερά και δεξιά ότι εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ, ο Σταθάκης που μόνο 5% του χρέους βλέπει ως επαχθές και που υπόσχεται ότι όχι μόνο δε θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες ,αλλά ότι ούτε τις διοικήσεις τους θα αλλάξει, για να μην τρομάξει ο Σάλλας. Υπάρχει έδαφος για κριτική υποστήριξη του Σύριζα; Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Τσίπρας δεν έχει αφήσει κανένα περιθώριο. Και νομίζω ότι έχει δίκιο εδώ από τη δική του πλευρά. Προσπαθεί να πείσει το σύστημα ότι δε θα πειράξει το ευρώ ,θεωρεί αναγκαία τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε και ΝΑΤΟ, θα διαπραγματευθεί το χρέος και δε θα προβεί σε καμία μονομερή ενέργεια. Χωράει κάποια παραχώρηση ή υπόσχεση εκ μέρους του Σύριζα ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού και αν η Ευρώπη δε δείξει κατανόηση , θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη; Είμαι απόλυτα σίγουρος ότιτέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει. Το ευρώ είναι απόλυτα συνυφασμένο με τη λιτότητα, το ευρώ ως νόμισμα δεν αντέχει χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία, αυτή που εφαρμόζεται στη ζώνη της ευρωζώνης, το ευρώ δεν επιτρέπει αλλαγή στο κατώτατο μισθό, χρηματοδοτήσεις για την παιδεία, για την υγεία. Οι προτάσεις Τσίπρα στη ΔΕΘ δημιούργησε κάποια ελπίδα στους εργαζόμενους, είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουν καμιά πιθανότητα να εφαρμοστούν μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Το πρόγραμμα του Σύριζα έχει πιθανότητες εφαρμογής, μόνο σε περίπτωση εγκατάλειψης του Ευρώ και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Ούτε υπάρχει περίπτωση εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας από την ευρωζώνη, γιατί αυτόματα θα τεθεί ζήτημα επιβίωσης του ευρώ. Εφόσον έχει αποκλεισθεί οποιαδήποτε ρήξη με το πρόγραμμα της τρόικας και εφόσον η διαπραγμάτευση συνδέεται με υποχρεωτική παραμονή στην ευρωζώνη, το πρόγραμμα του Σύριζα είναι «ευχής έργον και όχι έργον».
Το ΣΧΕΔΙΟ Β δεν μπορεί ετεροκαθορίζεται από τον Σύριζα. Προτείνει ένα πρόγραμμα που πιστεύουμε ότι μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση . Με βάση το πρόγραμμα που έχουμε καταθέσει υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία για Μετωπική Συμπόρευση προσπαθούμε για μια συμμαχία με όλες τις δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές που βλέπουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από ένα μέτωπο που δε θα προσδοκά ότι η ευρωζώνη θα δώσει διέξοδο στα προβλήματά τους, που η ίδια τα έχει δημιουργήσει. Σ” αυτή τη θέση το ΣΧΕΔΙΟ Β πρέπει να είναι ξεκάθαρο .
Υπάρχει πιθανότητα να δημιουργηθεί μια πίεση από τα αριστερά προς το Σύριζα και να πιεστεί η ηγετική ομάδα ν’ αλλάξει προσανατολισμό, όπως προσδοκά η αριστερή πλατφόρμα. Κατά την προσωπική μου άποψη δεν υφίσταται τέτοιο ενδεχόμενο.
Μέσα σ” αυτά τα πλαίσια το ΣΧΕΔΙΟ Β οφείλει να μην εμπλακεί σ” ένα τέτοιο ενδεχόμενο, γιατί κινδυνεύει όχι μόνο να χάσει τον προσανατολισμό του, αλλά δε θα έχει λόγο ύπαρξης. Έχουμε ένα πρόγραμμα που μπορεί να δώσει διέξοδο στους εργαζόμενους, επιμένουμε στις θέσεις μας και είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι μία ορθή πολιτική θα δικαιωθεί, ανεξάρτητα αν τώρα ισχύει το μη χείρον βέλτιστον και αυτό διευκολύνει την τακτική της ηγετικής ομάδας Σύριζα. Το ΣΧΕΔΙΟ Β δεν μπορεί να καταφύγει στην ευλογία του Πάπα, για να δικαιωθούν οι θέσεις του και να πείσει το σύστημα ότι δεν κινδυνεύει από το πρόγραμμά του.
Τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Εμμένουμε στο πρόγραμμά μας , στις θέσεις μας , γιατί είναι ειλικρινείς , γιατί το πρόγραμμά μας οδηγεί σε ρήξη με το σύστημα, σε σύγκρουση με τους συμμάχους που μας έχουν καταστρέψει. Επιβεβαιώνουμε σήμερα το δρόμο που έχουμε χαράξει, εμμένουμε στη θέση μας για τη συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την έξοδο από την κρίση, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν και δε δημιουργούν αισιοδοξία. Γιατί η πολιτική της τρόικας και του ΔΝΤ μόνο από ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο μπορεί να ανατραπεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου