Ένα χρόνο μετά την 11η Ιουνίου 2013, ο αγώνας της ΕΡΤ συνεχίζεται. Η ουσία ωστόσο είναι ότι πλέον αυτός ο αγώνας βρίσκεται στην πιο καθοριστική του ίσως φάση. Είναι τώρα, ένα χρόνο μετά, που είναι ανάγκη να αποφασιστεί εάν ο αγώνας θα συνεχιστεί και ποια χαρακτηριστικά θα αποκτήσει. Είναι η παρούσα στιγμή που απαιτεί αποφάσεις για συντονισμό των αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ, για οργάνωση και κυρίως για την ένωση με την κοινωνία, με τους απολυμένους καθηγητές των ΕΠΑΛ, με τους σχολικούς φύλακες, με τις καθαρίστριες, με τους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που πλήττονται από την αξιολόγηση, με τους δημοτικούς υπαλλήλους, με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που βιώνουν την απόλυτη αγριότητα της εργοδοσίας…
Είναι τώρα που πρέπει να αποφασιστεί ότι αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να ενισχυθεί και να αποκτήσει χαρακτηριστικά κινήματος.
Την 11η Ιουνίου 2013 η απόφαση να διατηρηθεί ανοιχτός ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας ελήφθη σχεδόν αυτόματα. Η διασπορά ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών σε όλη την Ελλάδα και η παραμονή όλων των εργαζομένων στην ΕΡΤ, ασχέτως ειδικότητας ή θέσης, τον πρώτο καιρό καταμαρτυρεί το «αυτόματο» της απόφασης, υπό την έννοια ότι δεν ήταν δυνατή η συνεννόηση εκ του σύνεγγυς. Ο πρώτος καιρός του αγώνα είχε θυμό, ενθουσιασμό, δυναμισμό. Ήταν σχεδόν όλοι αποφασισμένοι – πλην λίγων αρχικώς, καθοριστικών όμως ως αποδείχθηκε εκ των υστέρων εξαιρέσεων.
Το κομβικό χρονικό σημείο στον αγώνα ήρθε τον Αύγουστο του 2013. Τότε που περίπου 1000 αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή να δώσουν «συγχωροχάρτι» στην κυβέρνηση, να «ξεχάσουν» το μαύρο και να «αντισταθούν εκ των έσω», διότι όπως περιφανώς έλεγαν δεν ήταν δυνατό να μη συμμετέχουν στον σχεδιασμό του νέου φορέα. Προφάσεις εν αμαρτίες, βέβαια, καθώς αυτό το κομμάτι των πρώην αγωνιζόμενων ήταν απολύτως συνειδητό σε αυτό που έκανε. Και αυτό δεν ήταν άλλο, από τη νομιμοποίηση του κυβερνητικού πραξικοπήματος για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί που πούλησαν τον αγώνα. Το άλλο κομμάτι ήταν πιο μετριοπαθές. Ήταν εκείνοι που προέτασσαν το φόβο της πείνας των παιδιών τους και της ανεργίας των ίδιων. Εκείνοι που δεν έβλεπαν κανένα μέλλον στον αγώνα – όπως δεν βλέπουν όλοι όσοι δεν αγωνίζονται συνειδητά – και ενέδωσαν στην καθόλα επιτυχή επιχείρηση διάσπασης της κυβέρνησης.
Ο αγώνας θα είχε χαθεί, εάν η κοινωνία δεν προέβαλε δυναμικά το αίτημα της συνέχισής του και εάν εκείνοι που έμειναν πίσω δεν σήκωναν πιο ψηλά τη σημαία. Ακόμα και σήμερα σε περιφερειακούς σταθμούς, όπως για παράδειγμα στην ΕΡΑ Τρικάλων υπάρχουν άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, που είναι καθημερινά στο στούντιο της ΕΡΑ. Άνεργοι, που συμβάλλουν όχι μόνο ηθικά αλλά και υλικά στον αγώνα της ΕΡΤ, γιατί πρέπει να υπάρχει μία προοπτική αγώνα, γιατί πρέπει να παραμείνει το αγωνιζόμενο κομμάτι των εργαζομένων της ΕΡΤ, στην προοπτική διεκδίκησης του αυτονόητου: δουλειάς και ζωής.
Επόμενο καθοριστικό χρονικά σημείο, η 7η Νοεμβρίου. Τότε που η κυβέρνηση απεκδύθηκε τον μανδύα της «υπομονετικής» (όπως διατείνονταν και ο πρώην υπουργός της ΔΤ και νυν αποτυχών να εκλεγεί ευρωβουλευτής Παντελής Καψής) και έστειλε τις δυνάμεις καταστολής στο ραδιομέγαρο (αφού είχε φροντίσει να διασπάσει τον αγώνα και να τάξει λαγούς με πετραχήλια σε όλους όσοι θα τον πουλούσαν) . Από τότε μέχρι σήμερα η ΕΡΤ3 και οι περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΤ είναι που κράτησαν την ιστορία της ΕΡΤ ψηλά, παράγοντας καθημερινό πρόγραμμα, κυρίως ραδιοφωνικό, παραμένοντας κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινωνίας, συμμετέχοντας σε όλους τους αγώνες και τα τοπικά κινήματα.
Τώρα πια όμως, τα πράγματα είναι περισσότερο καθοριστικά από ποτέ. Σήμερα είναι που πρέπει να αποφασίσουμε επί των εξής καθοριστικών ζητημάτων:
Α) πώς θα συνεχίσουμε τον αγώνα
Β) πώς θα συντονίσουμε και θα οργανώσουμε τις δυνάμεις μας
Γ) ποια ΕΡΤ θέλουμε πραγματικά
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο ο αγώνας να συντονιστεί. Να συντονιστούν και να οργανωθούν οι 16 εν λειτουργία περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΤ ώστε να εμπλακούν στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα όσο το δυνατό μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Είναι ανάγκη ο αγώνας να οργανωθεί με την έμπρακτη συμμετοχή της κοινωνίας στα προγράμματα, ώστε η ΕΡΤ να γίνει κίνημα ισχυρό. Είναι ανάγκη εν ολίγοις το τοπικό να γίνει ολικό και το αντίστροφο. Ο αγώνας για μία πραγματικά δημόσια, ανεξάρτητη ΕΡΤ υπό λαϊκό έλεγχο θα καταστεί νικηφόρος ως προς τον στόχο της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ όταν όσοι συμμετέχουν σε αυτόν αντιληφθούν και πιστέψουν ότι η ΕΡΤ είναι η φωνή του κάθε αγωνιστή που πρέπει να ενισχυθεί. Αυτή είναι και η ΕΡΤ, εν τέλει, που θέλουμε. Ένας δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας που θα λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα με την εμπλοκή της κοινωνίας, των εργαζόμενων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων σε όλα τα επίπεδα της διοίκησής του.
Είναι τώρα που πρέπει να αποφασιστεί ότι αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να ενισχυθεί και να αποκτήσει χαρακτηριστικά κινήματος.
Την 11η Ιουνίου 2013 η απόφαση να διατηρηθεί ανοιχτός ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας ελήφθη σχεδόν αυτόματα. Η διασπορά ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών σε όλη την Ελλάδα και η παραμονή όλων των εργαζομένων στην ΕΡΤ, ασχέτως ειδικότητας ή θέσης, τον πρώτο καιρό καταμαρτυρεί το «αυτόματο» της απόφασης, υπό την έννοια ότι δεν ήταν δυνατή η συνεννόηση εκ του σύνεγγυς. Ο πρώτος καιρός του αγώνα είχε θυμό, ενθουσιασμό, δυναμισμό. Ήταν σχεδόν όλοι αποφασισμένοι – πλην λίγων αρχικώς, καθοριστικών όμως ως αποδείχθηκε εκ των υστέρων εξαιρέσεων.
Το κομβικό χρονικό σημείο στον αγώνα ήρθε τον Αύγουστο του 2013. Τότε που περίπου 1000 αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή να δώσουν «συγχωροχάρτι» στην κυβέρνηση, να «ξεχάσουν» το μαύρο και να «αντισταθούν εκ των έσω», διότι όπως περιφανώς έλεγαν δεν ήταν δυνατό να μη συμμετέχουν στον σχεδιασμό του νέου φορέα. Προφάσεις εν αμαρτίες, βέβαια, καθώς αυτό το κομμάτι των πρώην αγωνιζόμενων ήταν απολύτως συνειδητό σε αυτό που έκανε. Και αυτό δεν ήταν άλλο, από τη νομιμοποίηση του κυβερνητικού πραξικοπήματος για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί που πούλησαν τον αγώνα. Το άλλο κομμάτι ήταν πιο μετριοπαθές. Ήταν εκείνοι που προέτασσαν το φόβο της πείνας των παιδιών τους και της ανεργίας των ίδιων. Εκείνοι που δεν έβλεπαν κανένα μέλλον στον αγώνα – όπως δεν βλέπουν όλοι όσοι δεν αγωνίζονται συνειδητά – και ενέδωσαν στην καθόλα επιτυχή επιχείρηση διάσπασης της κυβέρνησης.
Ο αγώνας θα είχε χαθεί, εάν η κοινωνία δεν προέβαλε δυναμικά το αίτημα της συνέχισής του και εάν εκείνοι που έμειναν πίσω δεν σήκωναν πιο ψηλά τη σημαία. Ακόμα και σήμερα σε περιφερειακούς σταθμούς, όπως για παράδειγμα στην ΕΡΑ Τρικάλων υπάρχουν άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, που είναι καθημερινά στο στούντιο της ΕΡΑ. Άνεργοι, που συμβάλλουν όχι μόνο ηθικά αλλά και υλικά στον αγώνα της ΕΡΤ, γιατί πρέπει να υπάρχει μία προοπτική αγώνα, γιατί πρέπει να παραμείνει το αγωνιζόμενο κομμάτι των εργαζομένων της ΕΡΤ, στην προοπτική διεκδίκησης του αυτονόητου: δουλειάς και ζωής.
Επόμενο καθοριστικό χρονικά σημείο, η 7η Νοεμβρίου. Τότε που η κυβέρνηση απεκδύθηκε τον μανδύα της «υπομονετικής» (όπως διατείνονταν και ο πρώην υπουργός της ΔΤ και νυν αποτυχών να εκλεγεί ευρωβουλευτής Παντελής Καψής) και έστειλε τις δυνάμεις καταστολής στο ραδιομέγαρο (αφού είχε φροντίσει να διασπάσει τον αγώνα και να τάξει λαγούς με πετραχήλια σε όλους όσοι θα τον πουλούσαν) . Από τότε μέχρι σήμερα η ΕΡΤ3 και οι περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΤ είναι που κράτησαν την ιστορία της ΕΡΤ ψηλά, παράγοντας καθημερινό πρόγραμμα, κυρίως ραδιοφωνικό, παραμένοντας κομμάτι της αγωνιζόμενης κοινωνίας, συμμετέχοντας σε όλους τους αγώνες και τα τοπικά κινήματα.
Τώρα πια όμως, τα πράγματα είναι περισσότερο καθοριστικά από ποτέ. Σήμερα είναι που πρέπει να αποφασίσουμε επί των εξής καθοριστικών ζητημάτων:
Α) πώς θα συνεχίσουμε τον αγώνα
Β) πώς θα συντονίσουμε και θα οργανώσουμε τις δυνάμεις μας
Γ) ποια ΕΡΤ θέλουμε πραγματικά
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο ο αγώνας να συντονιστεί. Να συντονιστούν και να οργανωθούν οι 16 εν λειτουργία περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΤ ώστε να εμπλακούν στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα όσο το δυνατό μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Είναι ανάγκη ο αγώνας να οργανωθεί με την έμπρακτη συμμετοχή της κοινωνίας στα προγράμματα, ώστε η ΕΡΤ να γίνει κίνημα ισχυρό. Είναι ανάγκη εν ολίγοις το τοπικό να γίνει ολικό και το αντίστροφο. Ο αγώνας για μία πραγματικά δημόσια, ανεξάρτητη ΕΡΤ υπό λαϊκό έλεγχο θα καταστεί νικηφόρος ως προς τον στόχο της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ όταν όσοι συμμετέχουν σε αυτόν αντιληφθούν και πιστέψουν ότι η ΕΡΤ είναι η φωνή του κάθε αγωνιστή που πρέπει να ενισχυθεί. Αυτή είναι και η ΕΡΤ, εν τέλει, που θέλουμε. Ένας δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας που θα λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα με την εμπλοκή της κοινωνίας, των εργαζόμενων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων σε όλα τα επίπεδα της διοίκησής του.
Πηγή : AΡΙΣΤΕΡΟ blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου