ΟΜΑΔΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ
Η κυβέρνηση οξύνει την επίθεση στο εργατικό κίνημα με τη νομοθέτηση σχετικά με τις απεργίες. Συγκεκριμένα, επιβάλλονται προϋποθέσεις για την κήρυξη απεργίας, οι οποίες ανατρέπουν το νόμο 1264/1982, ο οποίος θεσμοθετούσε έναν «εκδημοκρατισμό» του συνδικαλιστικού κινήματος και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, και περιλαμβάνουν: υποχρεωτική κήρυξη απεργίας μετά από συνέλευση και με ποσοστό 51% των μελών, μεγαλύτερο χρονικό διάστημα προειδοποίησης στους εργοδότες, επαναφορά του λοκ-άουτ, αλλαγές στις συνδικαλιστικές άδειες, και επανεξέταση της χρηματοδότησης των συνδικάτων. Αν λάβουμε υπόψη ότι πολύ πρόσφατα επαναφέρθηκε το δικαίωμα των συνδικάτων στη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία, φαίνεται ότι η κυβέρνηση πετάει ένα τυράκι για να πιαστούν τα ποντίκια στη φάκα, και για να ευνοήσει τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Πατώντας στην επαίσχυντη (από πλευράς συνδικαλιστικού κινήματος) συνδιαλλαγή με το κράτος μεγάλων ρεφορμιστικών συνδικάτων, ώστε να αποσπαστεί και η σχετική νομιμοποίηση στα πλαίσια του φασίζοντος κοινωνικού αυτοματισμού, επιχειρείται από πλευράς κυβέρνησης και κεφαλαίου τόσο μία όξυνση της φασιστικοποίησης στην προοπτική του τσακίσματος του εσωτερικού εχθρού που βάζει φρένο στην ανάπτυξη, τον τουρισμό (και λοιπές αηδίες), όσο και βέβαια να τελειώνουν με τρέχουσες κλαδικές διεκδικήσεις, όπως με τις καθαρίστριες κλπ. Φυσικά, αφορμή φαίνεται να είναι η πιθανότητα απεργίας και μπλακάουτ από πλευράς ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (άσχετα βέβαια αν οι εργατοπατέρες αποδείχτηκαν για μία ακόμα φορά γατάκια κάνοντας γαργάρα τα «καψίματα των επιταξόχαρτων»), πράγμα που δείχνει ότι το καθεστώς σχεδιάζει να τελειώνει όχι μόνο με τον πρωτοβάθμιο αγωνιστικό ταξικό συνδικαλισμό, αλλά και με τους, μέχρι τώρα συμμάχους τους, εργατοπατέρες των μεγάλων συνδικάτων, κυρίως του δημόσιου τομέα.
Έτσι, προετοιμάζεται το έδαφος για την αντιμετώπιση πιθανών απεργιακών αντιστάσεων στο χώρο της εκπαίδευσης και της υγείας με αιχμή την αξιολόγηση, καθώς η επιστράτευση από μόνη της πιθανόν να μην μπορεί στο μέλλον να αποτελεί από μόνη της αποτελεσματικό μέτρο καταστολής των απεργιών. Εξ άλλου, το ξεπάστρεμα του συνδικαλισμού, απλά ολοκληρώνεται. Τα πρωτοβάθμια συνδικάτα στους χώρους δουλειάς είναι θεσμικά «ανέφικτο» να στηθούν με το θεσμικό μίνιμουμ των 20+ μελών, εκτός κι αν υπάρχει αντίληψη δράσης στα όρια της αστικής νομιμότητας και κόντρα σε αυτήν. Με ρεφορμιστική ευθύνη από την άλλη, η πλειοψηφία των δευτεροβάθμιων οργανώσεων, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν με «αντιπροσωπευτικό δημοψηφισματικό τρόπο» όταν μαζεύουν με το ζόρι τον κόσμο, μόνο στις εκλογές. Στην ουσία, οι ίδιοι οι εργατοπατέρες αναιρούν επί χρόνια στο όνομα ενός ασαφούς «συνόλου εργαζομένων» τις αποφάσεις όσων ενεργά συμμετέχουν. Άλλωστε τα φασιστικής έμπνευσης σχέδια διανθίζονται με λαϊκά «δημοφιλή» πυροτεχνήματα περί περιορισμού των οργίων χρηματοδότησης των εργατοπατέρων, που το ίδιο το αστικό κράτος θεμελίωσε όταν το είχε ανάγκη. Το καθεστώς εξαίρεσης που πλέον κυριαρχεί σε συνθήκες κρίσης χρειάζεται νομοθεσία που να κατοχυρώνει πλήρως το δόγμα «νόμος και τάξη» σε νομικό επίπεδο. Αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο της φασιστικοποίησης που προετοιμαζόταν για χρόνια από το καθεστώς και έχει πλέον εξαπλωθεί στην κρισιακή συγκυρία. Όπως κάποιοι μειοψηφικοί στον ευρύτερο αντικαπιταλιστικό χώρο προειδοποιούσαν πολύ πιο πριν από την εκτίναξη των ναζήδων (και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς και αναρχίας κώφευε), η φασιστικοποίηση είναι επίσημη κρατική πολιτική διαχείρισης της κρίσης και της εργασίας και δεν χρειάζεται σβάστικα για να επιβληθεί. Ο αντισυνδικαλιστικός νόμος αποτελεί μία ακόμη ψηφίδα στο προφίλ της σιδηράς πυγμής που δείχνει η κυβέρνηση απέναντι στους εργατικούς αγώνες με την πάγια απεικόνισή τους ως κυρίως υπαίτιους για την κρίση, από τον ισχυρισμό ότι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και οι υπέρμετρες συντεχνιακές κατακτήσεις εξουσιάζουν τον τόπο, μέχρι την παρουσίαση της υπεράσπισης της καπιταλιστικής οικονομίας ως συμφέρον του λαού, το οποίο βάζουν σε κίνδυνο οι απεργίες και οι συγκρούσεις με το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας, το μπλοκάρισμα των λιμανιών και την παρεμπόδιση του τουρισμού και τη δημιουργία εικόνας χάους για τη χώρα στα διεθνή ΜΜΕ. Αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ένταση της καταστολής, το νόμο για τις φυλακές τύπου Γ, και το νόμο για το μέγεθος των πορειών που θα γίνονται επιτρεπτές στους δρόμους των πόλεων. Προμηνύουν για τα καλά την παρανομοποίηση των αγώνων και τείνουν να θωρακίσουν τον ολοκληρωτισμό του καθεστώτος, αποσπώντας την κοινωνική νομιμοποίηση για το τσάκισμα του εσωτερικού εχθρού, και γι’ αυτό μιλάμε όχι απλά για αντισυνταγματική εκτροπή (όπως θα ισχυριστούν οι Συριζαίοι σοσιαλδημοκράτες), αλλά για φασιστικοποίηση στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Θα πρέπει όλοι όσοι τασσόμαστε με την κομμουνιστική προοπτική (ακόμα και όσοι συνδέουν τον αγώνα κύρια με τη διαχειριστικής γραμμής κατάργηση του μνημονίου) να γνωρίζουμε από ΧΤΕΣ ότι θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για φυλακές και ότι οι «όμορφοι αγώνες» (που προδίδονται πριν καν ξεκινήσουν) και οι ειρηνικές διαδηλώσεις με παλαμάκια και καπελάκια των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν από πολύ καιρό ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ. Η ειρωνεία είναι ότι όλα αυτά γίνονται χωρίς στην πραγματικότητα οι οργανωμένες δυνάμεις που δρουν στο κίνημα – και συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα – να έχουν απειλήσει το καθεστώς, πόσο μάλλον να του καταφέρουν χτυπήματα. Οι κλαδικές ΣΣΕ έχουν πλέον πάψει να ισχύουν, με τις επιχειρησιακές-ατομικές συμβάσεις να αλωνίζουν, οι απολύσεις και διώξεις συνδικαλιστών δίνουν και παίρνουν, ενώ ακόμη και πολύμηνοι δυναμικοί απεργιακοί αγώνες όπως της Χαλυβουργίας έληξαν χωρίς καμία απολύτως νίκη.
Τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια η αριστερά για να προστατεύσει και να προετοιμάσει το συνδικαλιστικό κίνημα για τον επερχόμενο αντιδραστικό κατακλυσμό που απειλεί πλέον το συνδικαλισμό και την ίδια τη νόμιμη ύπαρξή του; Νομίζουμε ότι είναι συντριπτικά αρνητικά όσα έκανε. Καταρχήν, υποταγή στο θεσμικό, συνδικαλισμός των υπουργικών διαδρόμων, επίκληση της «αντισυνταγματικότητας» των αντεργατικών νόμων και νομικίστικες τακτικές για την κατάργησή τους. Εκλογικίστικη αντίληψη «κατάληψης της εξουσίας» των ΔΣ μέσω της πλειοψηφίας στις αρχαιρεσίες, μεταχείριση των σωματείων ως μικρογκουβέρνα της αριστεράς όπου περισσεύουν τα ηχηρά ψηφίσματα και τα ξεμπροστιάσματα μεταξύ αριστερών παρατάξεων για το τι έκανε ο τάδε και ο δείνα συνδικαλιστής. Ασφαλώς, δίνουν και παίρνουν οι αγωνιστικές αποφάσεις στα ΔΣ που βέβαια ποτέ δεν υλοποιεί το πόπολο (και ο νέος νόμος πατάει πάνω σε αυτό) ακριβώς γιατί το μόνο που ενδιαφέρονται οι αριστεροί είναι να υπογράφονται οι προτάσεις τους για να νομίζουν ότι ελέγχουν πολιτικά την εργατιά και τα σωματεία (σωματεία-σφραγίδες λέμε εμείς) ώστε να αποδεικνύεται ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία η «μαρξιστική ορθότητα» της κομματικής γραμμής. Από τα πάνω συνεννοήσεις αριστερών παρατάξεων με καθεστωτικές για πέρασμα αποφάσεων και δράσεων χωρίς να τίθενται υπό συζήτηση στα όργανα. Ακόμη, καμία μίνιμουμ συνεργασία μεταξύ των παρατάξεων για την ανυποχώρητη υπεράσπιση των πραγματικών δικαιωμάτων των εργαζομένων αν δεν υπάρχει συμφωνία πάνω στα υπερπλαίσια των λαϊκών συμμαχιών, των διαγραφών του χρέους και των πτώσεων των κυβερνήσεων, των ομφαλοσκοπήσεων για το αν η Ελλάδα είναι υπόδουλη ή αλληλοεξαρτημένη και φυσικά αν δεν μπαίνει η γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Βέβαια, όλοι τους κατηγορούν όλους για σεχταρισμό και άρνηση της ενότητας. Και φυσικά, συνδιαλλαγή με κάθε λογής μικροαφεντικά/ ΕΒΕ γιατί και αυτοί λαός είναι και η εργατική τάξη χρειάζεται συμμάχους για τη συγκρότηση του μεγάλου λαϊκού μετώπου. Η έννοια απλής συμπόρευσης – όχι συνδιαλλαγής – με προλεταριοποιούμενα μικρομεσαία στρώματα, θεωρείται αριστερισμός. Και βέβαια ούτε κουβέντα – λόγω αμήχανης αδυναμίας – για συνάντηση με τη φτωχή αγροτιά, τους εργάτες γης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστες προλετάριους, που ζουν σε συνθήκες δουλοκτησίας. Αντίθετα, γλείψιμο στα θολά νερά της «φτωχομεσαίας αγροτιάς» που περιλαμβάνει ιδιοκτήτες γης-αφεντικά που δίνουν ξεροκόμματα στους μετανάστες εργάτες (αλήθεια αυτά δεν δικαιολογούνται στο όνομα της κρίσης και των επιπτώσεων της ΚΑΠ;). Θα πουν μερικοί, εδώ κάποιοι ταξικότατοι λέγανε να μην εκβιαστεί η κυβέρνηση μέσα στις πανελλαδικές (δηλαδή να μην θιχτούν οι νοικοκυραίοι για τα λεφτά που έδωσαν για τα φροντιστήρια των παιδιών τους), στους απλούς εργοδότες θα κολλήσουμε; Για να μην μιλήσουμε για το ότι εκδιώχτηκαν 10.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί με το ξεπούλημα της απεργίας της ΟΛΜΕ. Όπως και για το γεγονός ότι σταμάτησε η απεργία των εκπαιδευτικών τον Σεπτέμβριο του 2013 από την συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, γιατί το ποσοστό των ΕΛΜΕ που πήραν απόφαση για συνέχιση των πενθήμερων απεργιών ήταν 65,7% αντί για το απαιτούμενο 66,6% (μετά η κυβέρνηση τους φταίει για το 51% που απαιτεί;) Αυτή η αριστερά έχει σαπίσει και βρωμίσει, όχι μόνο δεν είναι χρήσιμη, αλλά είναι επικίνδυνη γιατί κοιμίζει τον κόσμο, γιατί προδίδει τον κόσμο που στηρίζει μαχητικές αποφάσεις και τον στρέφει στην αδράνεια ή/ και την αντίδραση, και εκτός από αυτό, γιατί δίνει η ίδια στο αστικό κράτος τα επιχειρήματα για να την τσαλαπατήσει.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του μετά τα επερχόμενο χτύπημα, να απαντήσει μαζικά και κινηματικά στη φασιστικοποίηση αν δεν αποτινάξει από πάνω του τον πλήρως αστικό χαρακτήρα που έχει αποκτήσει μετά από χρόνια ρεφορμισμού και λεγκαλισμού, τα απομεινάρια του πασοκισμού και του νεοπασοκισμού που μας έχει φορτώσει η κυβερνοαριστερά και δεν δράσει για τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων χωρίς να τα υποτάσσει στις δικές της αφηρημένες πολιτικές γραμμές. Εμείς δεν θα πούμε τι σόι μέτωπο πρέπει να φτιαχτεί ούτε θα μιλήσουμε για τη μεγάλη ενότητα. Μας ενδιαφέρει κυρίως οι ταξικοί αγωνιστές να θέσουν τις οργανωμένες δυνάμεις προ των ευθυνών τους και να τις ξεπεράσουν. Αν δεν ανατραπεί τώρα η θεσμολαγνεία και ο λεγκαλισμός που κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ανατραπούν στην πράξη οι διατάξεις που επιβάλλουν συγκεκριμένα ποσοστά για λήψεις αποφάσεων. Όταν αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη του κινήματος με τη δημιουργία νέου πλαισίου, το να είσαι προσκολλημένος σε ήδη υπάρχοντα ποσοστά το μόνο που κάνουν είναι να ευνοούν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και το πέρασμα των νόμων. Κανένας σεβασμός στις γραφειοκρατικές δομές ομοσπονδιών τύπου Γ.Σ. προέδρων ΕΛΜΕ που η μόνη τους προσφορά μέχρι τώρα είναι να αναιρούν ειλημμένες αποφάσεις για απεργίες. Όσοι ισχυρίζονται ότι η μαζικότητα είναι το ζητούμενο είναι αυτοί οι οποίοι δεν πράττουν τίποτα για να υλοποιούνται οι αποφάσεις από την πλειοψηφία των μελών των σωματείων. Όχι άλλες απεργίες των 500 συνδικαλιστών-«ατμομηχανών» που θα κρατήσουν την τιμή των υπολοίπων συναδέλφων που προτρέπονται να πάνε στη δουλειά. Αυτοί που ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί μία χούφτα συνδικαλιστών να λύσει το πρόβλημα με φωνές μπροστά στις κάμερες δεν καταλαβαίνουν τη νέα εποχή στην οποία έχουμε μπει. Και αυτό γιατί κάποιοι που έχουν αυτοχριστεί πρωτοπορίες μέσα από τα ΔΣ φοβούνται την αυτοοργάνωση των συναδέλφων γιατί τα κομματικά τους σχέδια για την «πολιτικοποίηση των αγώνων» θα πάνε άπατα. Ας το καταλάβουμε όλοι: πολιτικοί είναι οι αγώνες που γίνονται και δημιουργούν οδοφράγματα στην επέλαση των νόμων. Η μόνη πολιτική λύση που μπορεί να δοθεί ΤΩΡΑ είναι το ίδιο το κίνημα και οι ταξικοί αγώνες και όχι η κάθε είδους κυβέρνηση που στο απροσδιόριστο μέλλον θα επαναφέρει τους μισθούς, ούτε οι μομφές και τα δημοψηφίσματα που κανονίζονται μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Δεν θα μας απειλούν οι κομματικοί δήθεν ταξικοί συνδικαλιστές ότι αν δεν ψηφίζουν οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις τα προγράμματα αριστερής ή «δυαδικής» εξουσίας ενσωματωμένα σε πλαίσια-σεντόνια δεν μπορεί να μπει φραγμός στα σχέδια του κεφαλαίου. Καμία κυβέρνηση δεν θα πέσει με ευχολόγια για την πτώση της, αλλά με το να την καταστήσει οι κλαδικοί και πανεργατικοί αγώνες ανίκανη να εφαρμόσει την πολιτική της στην πράξη. Η μόνη επιλογή που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικοί φορείς για να ανατρέψουν την καπιταλιστική πολιτική και τη φασιστικοποίηση είναι η συγκρότηση της τάξης, το ξεκαθάρισμα των αυταπατών για τις μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες ταξικής συνεργασίας και η απάντηση στη θεσμική και φυσική καταστολή με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιεί το αστικό κράτος για να μας τελειώσει.
Πηγή : athens.indymedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου