Σάι, περιέγραψε μας με δυο λόγια ποια είναι αυτή την στιγμή η κατάσταση στην Γάζα;
Αυτή την στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια βάρβαρη σφαγή του πληθυσμού στην Γάζα. Ήδη πάνω από 500 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, χιλιάδες είναι οι τραυματίες, δεκάδες χιλιάδες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και δεκάδες χιλιάδες δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και ρεύμα.
Το σύνολο του πληθυσμού βρίσκεται σε κατάσταση πανικού κάτω από το διαρκές σφυροκόπημα των δυνάμεων του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού. Υπάρχουν δρόμοι, ειδικά στην συνοικία Σατζαϊα που θρηνεί τα περισσότερα θύματα της χερσαίας επίθεσης, κυριολεκτικά σπαρμένοι με πτώματα.
Όλα τα παραπάνω, και σε αντίθεση με τα όσα λεει η προπαγάνδα της ισραηλινής κυβέρνησης, είναι εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων και όχι «χειρουργικά χτυπήματα ενάντια στους τρομοκράτες». Η δολοφονία των 3 παιδιών που έπαιζαν μπάλα στην παραλία πριν μερικές μέρες έκανε ξεκάθαρο αυτό το γεγονός στους πάντες.
Ποιοι είναι οι λόγοι που η ισραηλινή κυβέρνηση προχώρησε σε αυτή την επίθεση;
Το σύνολο του πληθυσμού βρίσκεται σε κατάσταση πανικού κάτω από το διαρκές σφυροκόπημα των δυνάμεων του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού. Υπάρχουν δρόμοι, ειδικά στην συνοικία Σατζαϊα που θρηνεί τα περισσότερα θύματα της χερσαίας επίθεσης, κυριολεκτικά σπαρμένοι με πτώματα.
Όλα τα παραπάνω, και σε αντίθεση με τα όσα λεει η προπαγάνδα της ισραηλινής κυβέρνησης, είναι εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων και όχι «χειρουργικά χτυπήματα ενάντια στους τρομοκράτες». Η δολοφονία των 3 παιδιών που έπαιζαν μπάλα στην παραλία πριν μερικές μέρες έκανε ξεκάθαρο αυτό το γεγονός στους πάντες.
Ποιοι είναι οι λόγοι που η ισραηλινή κυβέρνηση προχώρησε σε αυτή την επίθεση;
Η κυβέρνηση δεν έχει λύση στα προβλήματα που δημιουργεί η διαρκής ρίψη ρουκετών από την Χαμάς και άλλες οργανώσεις. Η συχνότητα που γίνεται η εκτόξευση αυτών των ρουκετών δεν είναι σταθερή, πχ. τον περασμένο Μάη εκτοξεύτηκαν μόλις 6-7 ρουκέτες, άλλους μήνες μπορεί να φτάνουν μέχρι και τις 20, κ.ο.κ. Την προηγούμενη περίοδο αυτές οι ρουκέτες προσγειώνονταν κυρίως στο νότο του Ισραήλ, αλλά τώρα πλέον πέφτουν ακόμα και στην Χάιφα που βρίσκεται στον βορρά της χώρας.
Μετά την απαγωγή 3 ισραηλινών εφήβων από Παλαιστίνιους που φέρονται να έχουν κάποια σχέση με τη Χαμάς (η Χαμάς επίσημα το αρνείται) η ισραηλινή κυβέρνηση προχώρησε σε επίθεση. Μια επίθεση που έγινε με το σύνθημα «να τους φέρουμε πίσω». Όπως αποδείχτηκε όμως στην συνέχεια, η κυβέρνηση ήξερε από την πρώτη μέρα της απαγωγής πως οι 3 έφηβοι είχαν δολοφονηθεί.
Τώρα η κυβέρνηση δικαιολογεί την χερσαία επίθεση με το επιχείρημα ότι θα σταματήσει τις εκτοξεύσεις ρουκετών. Στην πραγματικότητα όμως όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει καμία λύση στο πρόβλημα αυτό, της διαρκούς δηλαδή εκτόξευσης ρουκετών από τα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα.
Είναι οι πολιτικές της κατοχής, του αποκλεισμού και εξευτελισμού του παλαιστινιακού πληθυσμού που δημιουργούν το έδαφος για την στήριξη από μεριάς των Παλαιστινίων πράξεων όπως η εκτόξευση ρουκετών εναντίον αμάχων, οι απαγωγές, ακόμα και οι δολοφονίες.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, η ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη μόνο για τα ανείπωτα δεινά που περνούν οι Παλαιστίνιοι, αλλά και για το διαρκές αίσθημα ανασφάλειας που βιώνουν οι Ισραηλινοί.
Ποιο είναι το κλίμα ανάμεσα στον ισραηλινό πληθυσμό;
Μετά την απαγωγή 3 ισραηλινών εφήβων από Παλαιστίνιους που φέρονται να έχουν κάποια σχέση με τη Χαμάς (η Χαμάς επίσημα το αρνείται) η ισραηλινή κυβέρνηση προχώρησε σε επίθεση. Μια επίθεση που έγινε με το σύνθημα «να τους φέρουμε πίσω». Όπως αποδείχτηκε όμως στην συνέχεια, η κυβέρνηση ήξερε από την πρώτη μέρα της απαγωγής πως οι 3 έφηβοι είχαν δολοφονηθεί.
Τώρα η κυβέρνηση δικαιολογεί την χερσαία επίθεση με το επιχείρημα ότι θα σταματήσει τις εκτοξεύσεις ρουκετών. Στην πραγματικότητα όμως όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει καμία λύση στο πρόβλημα αυτό, της διαρκούς δηλαδή εκτόξευσης ρουκετών από τα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα.
Είναι οι πολιτικές της κατοχής, του αποκλεισμού και εξευτελισμού του παλαιστινιακού πληθυσμού που δημιουργούν το έδαφος για την στήριξη από μεριάς των Παλαιστινίων πράξεων όπως η εκτόξευση ρουκετών εναντίον αμάχων, οι απαγωγές, ακόμα και οι δολοφονίες.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, η ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη μόνο για τα ανείπωτα δεινά που περνούν οι Παλαιστίνιοι, αλλά και για το διαρκές αίσθημα ανασφάλειας που βιώνουν οι Ισραηλινοί.
Ποιο είναι το κλίμα ανάμεσα στον ισραηλινό πληθυσμό;
Η συντριπτική πλειοψηφία του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ (σημ: που αποτελεί το 80% του πληθυσμού, το υπόλοιπο 20% είναι Ισραηλινοί πολίτες αραβικής καταγωγής) στηρίζει την επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση. Ο βασικός λόγος για αυτό βέβαια είναι ότι, παρότι οι Ισραηλινοί μετρούν πολύ λίγες ανθρώπινες απώλειες από την εκτόξευση ρουκετών, πολύ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, ιδιαίτερα στο Νότο της χώρας, ζουν κάτω από τον φόβο πως μπορεί να σκοτωθούν, γεγονός που έχει δημιουργήσει μεγάλη οργή και μίσος ενάντια στην Χαμάς και όποιον θεωρούν ότι την υποστηρίζει.
Την ίδια ώρα βέβαια δεν υπάρχει καμία μαζική αριστερή αντιπολίτευση που να εξηγεί γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και τι πρέπει να γίνει για να βρεθεί λύση. Το ενδιαφέρον είναι πως ούτε και αυτοί που στηρίζουν την επίθεση, πιστεύουν πως θα φέρει κάποια λύση. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 92% των ερωτηθέντων θεωρούν πως η επίθεση του Ισραήλ δεν θα σταματήσει την εκτόξευση ρουκετών, δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα.
Ποια είναι η κατάσταση με την Αριστερά;
Την ίδια ώρα βέβαια δεν υπάρχει καμία μαζική αριστερή αντιπολίτευση που να εξηγεί γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και τι πρέπει να γίνει για να βρεθεί λύση. Το ενδιαφέρον είναι πως ούτε και αυτοί που στηρίζουν την επίθεση, πιστεύουν πως θα φέρει κάποια λύση. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 92% των ερωτηθέντων θεωρούν πως η επίθεση του Ισραήλ δεν θα σταματήσει την εκτόξευση ρουκετών, δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα.
Ποια είναι η κατάσταση με την Αριστερά;
Στο Ισραήλ βιώνουμε μια κατάσταση ιστορικής απουσίας τόσο της Αριστεράς, όσο και του οργανωμένου εργατικού κινήματος.
Το «Εργατικό» Κόμμα, «εργατικό» μόνο κατ’ όνομα, στην πραγματικότητα κόμμα της άρχουσας τάξης, ήταν υπεύθυνο για την εξάπλωση των εποικισμών και τον πόλεμο του 2008-9. Εξακολουθεί να στηρίζει την κατοχή και τις επιθέσεις του στρατού και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με κανέναν τρόπο σαν αριστερό.
Μετά υπάρχει το ΜΕΡΕΤΖ που είναι ένα κόμμα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως αριστερό-φιλελεύθερο, στηριγμένο κυρίως σε μεσαία στρώματα και διανοούμενους. Το κίνημα των Αγανακτισμένων του 2011 τους έδωσε μια νέα δυναμική και έτσι αύξησαν τις έδρες τους στο κοινοβούλιο από 3 σε 7 στις εκλογές του 2013. Ήταν αυτό το καινούργιο στρώμα που ψάχνει για εναλλακτική που «έσπρωξε» την ηγεσία του ΜΕΡΕΤΖ να πάρει μια καθαρή θέση ενάντια στον πόλεμο. Όμως ο τρόπος που το κάνει, με αφηρημένες ανθρωπιστικές εκκλήσεις για «διάλογο» και «συνεννόηση» δεν είναι καθόλου πειστικός.
Τέλος, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ, θεωρείται από τον εβραϊκό πληθυσμό ένα αραβικό κόμμα καθώς το 90% των ψηφοφόρων του και οι 3 από τους 4 βουλευτές του είναι Άραβες.
Μια καινούργια εξέλιξη είναι πως η ισραηλινή κυβέρνηση ετοιμάζεται να βάλει όριο εισόδου στην βουλή (3.5%) προκειμένου να αναγκάσει τα αραβικά κόμματα και μαζί μ’ αυτά και το ΚΚ, να κατέβουν σε μια ενιαία λίστα. Αυτό το κάνει γιατί θέλει να δείξει στον πληθυσμό πως αυτοί εκπροσωπούν γενικώς και αορίστως «τους Άραβες» - να υποσκάψει δηλαδή ακόμα και τη μικρή απήχηση που έχει το ΚΚ στον εβραϊκό πληθυσμό.
Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέβει σε ενιαία λίστα μαζί με όλα τα αραβικά κόμματα, θα έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος. Το θετικό είναι πως υπάρχουν στελέχη του που συζητάνε για μια ευρύτερη συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος, ιδιαίτερα αυτές στις οποίες συσπειρώνεται ο εβραϊκός πληθυσμός. Αυτή είναι μια πρόταση την οποία σαν Σοσιαλιστικός Αγώνας έχουμε βάλει στο τραπέζι στο παρελθόν: για τη συνεργασία της Αριστεράς σε μια ταξική βάση, σε μια προσπάθεια δηλαδή να συνενώσουμε Άραβες κι Εβραίους εργαζόμενους σε ταξική βάση και στη βάση ενός ταξικού προγράμματος.
Το «Εργατικό» Κόμμα, «εργατικό» μόνο κατ’ όνομα, στην πραγματικότητα κόμμα της άρχουσας τάξης, ήταν υπεύθυνο για την εξάπλωση των εποικισμών και τον πόλεμο του 2008-9. Εξακολουθεί να στηρίζει την κατοχή και τις επιθέσεις του στρατού και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί με κανέναν τρόπο σαν αριστερό.
Μετά υπάρχει το ΜΕΡΕΤΖ που είναι ένα κόμμα που θα μπορούσε να περιγραφεί ως αριστερό-φιλελεύθερο, στηριγμένο κυρίως σε μεσαία στρώματα και διανοούμενους. Το κίνημα των Αγανακτισμένων του 2011 τους έδωσε μια νέα δυναμική και έτσι αύξησαν τις έδρες τους στο κοινοβούλιο από 3 σε 7 στις εκλογές του 2013. Ήταν αυτό το καινούργιο στρώμα που ψάχνει για εναλλακτική που «έσπρωξε» την ηγεσία του ΜΕΡΕΤΖ να πάρει μια καθαρή θέση ενάντια στον πόλεμο. Όμως ο τρόπος που το κάνει, με αφηρημένες ανθρωπιστικές εκκλήσεις για «διάλογο» και «συνεννόηση» δεν είναι καθόλου πειστικός.
Τέλος, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ, θεωρείται από τον εβραϊκό πληθυσμό ένα αραβικό κόμμα καθώς το 90% των ψηφοφόρων του και οι 3 από τους 4 βουλευτές του είναι Άραβες.
Μια καινούργια εξέλιξη είναι πως η ισραηλινή κυβέρνηση ετοιμάζεται να βάλει όριο εισόδου στην βουλή (3.5%) προκειμένου να αναγκάσει τα αραβικά κόμματα και μαζί μ’ αυτά και το ΚΚ, να κατέβουν σε μια ενιαία λίστα. Αυτό το κάνει γιατί θέλει να δείξει στον πληθυσμό πως αυτοί εκπροσωπούν γενικώς και αορίστως «τους Άραβες» - να υποσκάψει δηλαδή ακόμα και τη μικρή απήχηση που έχει το ΚΚ στον εβραϊκό πληθυσμό.
Αν το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέβει σε ενιαία λίστα μαζί με όλα τα αραβικά κόμματα, θα έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος. Το θετικό είναι πως υπάρχουν στελέχη του που συζητάνε για μια ευρύτερη συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος, ιδιαίτερα αυτές στις οποίες συσπειρώνεται ο εβραϊκός πληθυσμός. Αυτή είναι μια πρόταση την οποία σαν Σοσιαλιστικός Αγώνας έχουμε βάλει στο τραπέζι στο παρελθόν: για τη συνεργασία της Αριστεράς σε μια ταξική βάση, σε μια προσπάθεια δηλαδή να συνενώσουμε Άραβες κι Εβραίους εργαζόμενους σε ταξική βάση και στη βάση ενός ταξικού προγράμματος.
Τι γίνεται από πλευράς κινήματος και κινητοποιήσεων ενάντια στον πόλεμο;
Αμέσως μετά την απαγωγή και δολοφονία των 3 ισραηλινών εφήβων έγιναν μια σειρά διαδηλώσεις ενάντια στον αυξανόμενο ρατσισμό ενάντια στους Άραβες και την ισραηλινή ακροδεξιά.
2 με 3 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ, το ίδιο και στην Ιερουσαλήμ, ενώ στην Χάιφα οργανώθηκε μια πορεία στην οποία συμμετείχαν αρκετές εκατοντάδες. Την ίδια περίοδο, στις ισραηλινές πόλεις όπου κυριαρχεί το αραβικό στοιχείο, έγιναν διαδηλώσεις μερικών εκατοντάδων, κύρια νεολαίων.
Το ενδιαφέρον είναι πως οι επίσημες ηγεσίες των Αράβων του Ισραήλ ήταν σε εκείνη την φάση ενάντιοι στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων. Το πιο χαρακτηριστικό, παράδειγμα ήταν η στάση του δημάρχου της Ναζαρέθ, της μεγαλύτερης αραβικής πόλης του Ισραήλ, ο οποίος με έναν καθαρό τρόπο πήρε θέση ενάντια στις διαδηλώσεις. Ο βασικότερος λόγος γι’ αυτή τη στάση των επίσημων ηγετών της αραβικής μειονότητας στο Ισραήλ είναι η σχέση των Αράβων επιχειρηματιών (μεγάλων ή μικρών) με το εβραϊκό κεφάλαιο και τους Εβραίους καταναλωτές – ο φόβος τους πως θα επηρεάζονταν αρνητικά οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές ανάμεσά τους.
Στις διαδηλώσεις που αυθόρμητα οργανώθηκαν από τμήματα της νεολαίας, ένα μειοψηφικό κομμάτι έκφρασε την οργή του με βίαιο τρόπο όχι μόνο ενάντια στην αστυνομία, αλλά ακόμα και σε Εβραίους πολίτες. Σε κάποιες περιπτώσεις, οργανώθηκαν μπλόκα στους δρόμους που σταματούσαν τα αυτοκίνητα και όταν διαπίστωναν ότι οι επιβαίνοντες είναι Εβραίοι, τότε τους επιτίθονταν.
Αφότου ξεκίνησε η επίθεση, είχαμε ένα δεύτερο κύμα διαδηλώσεων, αρκετά πιο μικρών αυτή την φορά.
Το κλίμα γενικά είναι πολύ δύσκολο για την Αριστερά και όσους διαφωνούν με τον πόλεμο και τη σφαγή στη Γάζα. Από την μια όλα τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε μια πραγματική μηχανή πολέμου, κρατώντας μια υστερική πολεμόχαρη στάση επί 24ωρου βάσεως, από την άλλη όλες οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν δέχθηκαν την επίθεση ομάδων ακροδεξιών. Και βέβαια το γεγονός πως δεν υπάρχει μια ορατή εναλλακτική απάντηση στην εθνικιστική ρητορεία από αριστερή και ταξική σκοπιά, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει πραγματοποιηθεί από την έναρξη της επίθεσης ήταν στο Τελ Αβίβ στις 19/7 με περίπου 1.000 συμμετέχοντες, ενώ σήμερα (σημ: η συνέντευξη πάρθηκε στις 21/7) υπάρχει γενική απεργία του αραβικού πληθυσμού του Ισραήλ και διαδήλωση στη Ναζαρέθ, οργανωμένη αυτή την φορά από τις επίσημες ηγεσίες της αραβικής μειονότητας.
Ποια είναι η κατάσταση στην ισραηλινή άρχουσα τάξη και τα κόμματα της;
2 με 3 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ, το ίδιο και στην Ιερουσαλήμ, ενώ στην Χάιφα οργανώθηκε μια πορεία στην οποία συμμετείχαν αρκετές εκατοντάδες. Την ίδια περίοδο, στις ισραηλινές πόλεις όπου κυριαρχεί το αραβικό στοιχείο, έγιναν διαδηλώσεις μερικών εκατοντάδων, κύρια νεολαίων.
Το ενδιαφέρον είναι πως οι επίσημες ηγεσίες των Αράβων του Ισραήλ ήταν σε εκείνη την φάση ενάντιοι στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων. Το πιο χαρακτηριστικό, παράδειγμα ήταν η στάση του δημάρχου της Ναζαρέθ, της μεγαλύτερης αραβικής πόλης του Ισραήλ, ο οποίος με έναν καθαρό τρόπο πήρε θέση ενάντια στις διαδηλώσεις. Ο βασικότερος λόγος γι’ αυτή τη στάση των επίσημων ηγετών της αραβικής μειονότητας στο Ισραήλ είναι η σχέση των Αράβων επιχειρηματιών (μεγάλων ή μικρών) με το εβραϊκό κεφάλαιο και τους Εβραίους καταναλωτές – ο φόβος τους πως θα επηρεάζονταν αρνητικά οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές ανάμεσά τους.
Στις διαδηλώσεις που αυθόρμητα οργανώθηκαν από τμήματα της νεολαίας, ένα μειοψηφικό κομμάτι έκφρασε την οργή του με βίαιο τρόπο όχι μόνο ενάντια στην αστυνομία, αλλά ακόμα και σε Εβραίους πολίτες. Σε κάποιες περιπτώσεις, οργανώθηκαν μπλόκα στους δρόμους που σταματούσαν τα αυτοκίνητα και όταν διαπίστωναν ότι οι επιβαίνοντες είναι Εβραίοι, τότε τους επιτίθονταν.
Αφότου ξεκίνησε η επίθεση, είχαμε ένα δεύτερο κύμα διαδηλώσεων, αρκετά πιο μικρών αυτή την φορά.
Το κλίμα γενικά είναι πολύ δύσκολο για την Αριστερά και όσους διαφωνούν με τον πόλεμο και τη σφαγή στη Γάζα. Από την μια όλα τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε μια πραγματική μηχανή πολέμου, κρατώντας μια υστερική πολεμόχαρη στάση επί 24ωρου βάσεως, από την άλλη όλες οι διαδηλώσεις που οργανώθηκαν δέχθηκαν την επίθεση ομάδων ακροδεξιών. Και βέβαια το γεγονός πως δεν υπάρχει μια ορατή εναλλακτική απάντηση στην εθνικιστική ρητορεία από αριστερή και ταξική σκοπιά, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει πραγματοποιηθεί από την έναρξη της επίθεσης ήταν στο Τελ Αβίβ στις 19/7 με περίπου 1.000 συμμετέχοντες, ενώ σήμερα (σημ: η συνέντευξη πάρθηκε στις 21/7) υπάρχει γενική απεργία του αραβικού πληθυσμού του Ισραήλ και διαδήλωση στη Ναζαρέθ, οργανωμένη αυτή την φορά από τις επίσημες ηγεσίες της αραβικής μειονότητας.
Ποια είναι η κατάσταση στην ισραηλινή άρχουσα τάξη και τα κόμματα της;
Όλη αυτή η τρομακτική επίθεση που σας περιέγραψα δεν έχει μπορέσει να σταματήσει την εκτόξευση ρουκετών – αντίθετα, ο αριθμός των ρουκετών που χτυπάνε το Ισραήλ αυτές τις μέρες έχει αυξηθεί σε 100 την ημέρα.
Κάποιοι ακραίοι δεξιοί υποστηρίζουν την κατάληψη ολόκληρη της Γάζας για να σταματήσουν υποτίθεται την εκτόξευση ρουκετών. Όμως αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο το οποίο κανένας σοβαρός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης δεν υποστηρίζει.
Άλλωστε, ακόμα κι αν «εξαφάνιζαν», θεωρητικά τη Χαμάς, ποιος θα την αντικαθιστούσε; Η Φατάχ; Αυτό αποκλείεται καθώς στη Γάζα η Φατάχ έχει χάσει εντελώς το κύρος της. Οι παλαιστινιακές μάζες την βλέπουν ως πλήρως υποταγμένη στον ιμπεριαλισμό. Αυτοί που θα αντικαθιστούσαν την Χαμάς σε περίπτωση «ισοπέδωσης» της (αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο) από τον ισραηλινό στρατό είναι οργανώσεις που υιοθετούν πιο ακραίες τακτικές από αυτήν. Οι σημαντικότερες τέτοιες οργανώσεις στην Γάζα, πέρα από την Χαμάς, είναι η «Ισλαμική Τζιχάντ», οι «Σαλαφιστές».
Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος που έχει η ισραηλινή άρχουσα τάξη για να ελέγξει την κατάσταση είναι μέσω της Χαμάς. Όμως για να σταματήσει η Χαμάς τις επιθέσεις –πολύ περισσότερο για να φροντίσει να μην κάνουν επιθέσεις και οι υπόλοιπες οργανώσεις– πρέπει το Ισραήλ να κάνει παραχωρήσεις που να εξασφαλίζουν ένα καλύτερο κλίμα – τουλάχιστον για μια περίοδο. Αυτό δεν διαφαίνεται από πουθενά. Η κατάσταση επομένως είναι πλήρες αδιέξοδο, χωρίς καμία προοπτική επίλυσης.
Ποιες είναι οι προτάσεις του «Σοσιαλιστικού Αγώνα»;
Κάποιοι ακραίοι δεξιοί υποστηρίζουν την κατάληψη ολόκληρη της Γάζας για να σταματήσουν υποτίθεται την εκτόξευση ρουκετών. Όμως αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο το οποίο κανένας σοβαρός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης δεν υποστηρίζει.
Άλλωστε, ακόμα κι αν «εξαφάνιζαν», θεωρητικά τη Χαμάς, ποιος θα την αντικαθιστούσε; Η Φατάχ; Αυτό αποκλείεται καθώς στη Γάζα η Φατάχ έχει χάσει εντελώς το κύρος της. Οι παλαιστινιακές μάζες την βλέπουν ως πλήρως υποταγμένη στον ιμπεριαλισμό. Αυτοί που θα αντικαθιστούσαν την Χαμάς σε περίπτωση «ισοπέδωσης» της (αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο) από τον ισραηλινό στρατό είναι οργανώσεις που υιοθετούν πιο ακραίες τακτικές από αυτήν. Οι σημαντικότερες τέτοιες οργανώσεις στην Γάζα, πέρα από την Χαμάς, είναι η «Ισλαμική Τζιχάντ», οι «Σαλαφιστές».
Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος που έχει η ισραηλινή άρχουσα τάξη για να ελέγξει την κατάσταση είναι μέσω της Χαμάς. Όμως για να σταματήσει η Χαμάς τις επιθέσεις –πολύ περισσότερο για να φροντίσει να μην κάνουν επιθέσεις και οι υπόλοιπες οργανώσεις– πρέπει το Ισραήλ να κάνει παραχωρήσεις που να εξασφαλίζουν ένα καλύτερο κλίμα – τουλάχιστον για μια περίοδο. Αυτό δεν διαφαίνεται από πουθενά. Η κατάσταση επομένως είναι πλήρες αδιέξοδο, χωρίς καμία προοπτική επίλυσης.
Ποιες είναι οι προτάσεις του «Σοσιαλιστικού Αγώνα»;
Καταρχήν εξηγούμε πως δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην διαμάχη. Ζητάμε τη άμεση παύση της επίθεσης.
Ζητάμε να σταματήσει κάθε δημιουργία νέων εποικισμών και την διάλυση των παλιών.
Ένα άλλο βασικό αίτημα που προβάλλουμε είναι η άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστινίων που κρατούνται στις φυλακές χωρίς να έχουν δικαστεί – και μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους.
Επιπλέον, παλεύουμε για πλήρη δικαιώματα για τις μειονότητες – ιδιαίτερα για την αραβική μειονότητα του Ισραήλ που είναι θύμα διαρκών ρατσιστικών διακρίσεων.
Στηρίζουμε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, σε ισότιμη βάση με το ισραηλινό σε όλα τα επίπεδα, με την Ιερουσαλήμ να είναι πρωτεύουσα και των δυο κρατών.
Όλα αυτά είναι αδύνατα στο έδαφος του καπιταλισμού. Ούτε η ισραηλινή άρχουσα τάξη θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο, ούτε η παλαιστινιακή άρχουσα τάξη που συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές παρά τις μεταξύ τους τριβές είναι ποτέ δυνατό να φέρει σε πέρας αυτό το καθήκον.
Έτσι λοιπόν, το βασικό καθήκον είναι το χτίσιμο νέων, μαζικών αριστερών σχηματισμών τόσο στο Ισραήλ, όσο και στην Παλαιστίνη. Στο Ισραήλ υπάρχουν νέες δυνατότητες για κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα μετά το κίνημα του 2011 που προαναφέραμε, τα αιτήματα του οποίου παραμένουν επίκαιρα, ενώ στην Παλαιστίνη, είναι απαραίτητο η αυτοάμυνα και η αντίσταση του πληθυσμού να πάρει την μορφή του μαζικού αγώνα, στηριγμένου σε λαϊκές επιτροπές που θα οργανώνουν αποτελεσματικά και με δημοκρατικό τρόπο την αντίσταση.
Τελικός μας στόχος είναι το χτίσιμο ενός σοσιαλιστικού Ισραήλ, δίπλα σε μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη, στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ένας δύσκολος στόχος, όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσει η αιματοχυσία. Αυτό το αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία του Παλαιστινιακού προβλήματος που κοντεύει να κλείσει ένα αιώνα.
Ζητάμε να σταματήσει κάθε δημιουργία νέων εποικισμών και την διάλυση των παλιών.
Ένα άλλο βασικό αίτημα που προβάλλουμε είναι η άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστινίων που κρατούνται στις φυλακές χωρίς να έχουν δικαστεί – και μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους.
Επιπλέον, παλεύουμε για πλήρη δικαιώματα για τις μειονότητες – ιδιαίτερα για την αραβική μειονότητα του Ισραήλ που είναι θύμα διαρκών ρατσιστικών διακρίσεων.
Στηρίζουμε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, σε ισότιμη βάση με το ισραηλινό σε όλα τα επίπεδα, με την Ιερουσαλήμ να είναι πρωτεύουσα και των δυο κρατών.
Όλα αυτά είναι αδύνατα στο έδαφος του καπιταλισμού. Ούτε η ισραηλινή άρχουσα τάξη θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί κάτι τέτοιο, ούτε η παλαιστινιακή άρχουσα τάξη που συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές παρά τις μεταξύ τους τριβές είναι ποτέ δυνατό να φέρει σε πέρας αυτό το καθήκον.
Έτσι λοιπόν, το βασικό καθήκον είναι το χτίσιμο νέων, μαζικών αριστερών σχηματισμών τόσο στο Ισραήλ, όσο και στην Παλαιστίνη. Στο Ισραήλ υπάρχουν νέες δυνατότητες για κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα μετά το κίνημα του 2011 που προαναφέραμε, τα αιτήματα του οποίου παραμένουν επίκαιρα, ενώ στην Παλαιστίνη, είναι απαραίτητο η αυτοάμυνα και η αντίσταση του πληθυσμού να πάρει την μορφή του μαζικού αγώνα, στηριγμένου σε λαϊκές επιτροπές που θα οργανώνουν αποτελεσματικά και με δημοκρατικό τρόπο την αντίσταση.
Τελικός μας στόχος είναι το χτίσιμο ενός σοσιαλιστικού Ισραήλ, δίπλα σε μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη, στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Αυτός είναι ένας δύσκολος στόχος, όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσει η αιματοχυσία. Αυτό το αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία του Παλαιστινιακού προβλήματος που κοντεύει να κλείσει ένα αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου