Η οργή ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει φτάσει σε σημείο βρασμού. Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε οι υπουργοί του δεν μπορούν να εμφανιστούν κάπου χωρίς να βρουν μπροστά τους αγανακτισμένους διαδηλωτές να τους κράζουν. Ο πρωθυπουργός στην Πεντέλη και ο Γεωργιάδης στα νησιά γεύτηκαν αυτήν την πραγματικότητα από πρώτο χέρι. Πλέον, το εκλογικό «κράξιμο» που έριξε το 41% στο 28% έχει μετατραπεί σε ενεργητικά ξεσπάσματα στο δρόμο.
Δεν είναι «μόνο» η οργή για τις φωτιές που καταστρέφουν την Αττική και φτάνουν πια να απειλούν την ίδια την Αθήνα. Η διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και από τη διάλυση της δασοπυρόσβεσης. Η ακρίβεια δεν σταματάει, αλλά από τα «επιδόματα» η κυβέρνηση έχει περάσει στη φορολεηλασία των εισοδημάτων. Και η εμπλοκή στο πλευρό του Ισραήλ που κορυφώνει τη Γενοκτονία των Παλαιστίνιων στη Γάζα σημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε μια κυβέρνηση δολοφόνων με βάρβαρες διαστάσεις.
Κι όμως, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι για κλάματα. Τα δυο μεγαλύτερα κόμματά της «χτενίζονται». Στον ΣΥΡΙΖΑ, η αρχηγική «πυγμή» Κασσελάκη έχει μετατραπεί σε ανέκδοτο. Έχει φτάσει στο σημείο να του φταίνε ο Πολάκης και ο Τσίπρας, λες και θα ήταν πρόεδρος χωρίς αυτούς. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, οι υποψήφιοι για την ηγεσία του πέρασαν το καλοκαίρι της φωτιάς τρέχοντας σε …εσωκομματικές περιοδείες.
Κανένα τμήμα από τα κόμματα που φιλοδοξούν να εμφανιστούν ως μεγάλη Κεντροαριστερά δεν πήρε την παραμικρή πρωτοβουλία σε κανένα μέτωπο. Δικαιολογημένα προκύπτει το ερώτημα: Τι φταίει;
Η συνηθισμένη απάντηση από τα ΜΜΕ είναι ότι φταίνε οι υπερβολικές αρχηγικές φιλοδοξίες που φέρνουν κατακερματισμό. Πληθώρα υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, πληθώρα εσωκομματικών αντιπάλων της ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτή η ερμηνεία είναι ρηχή, είναι περιγραφή της κρίσης ηγεσίας και όχι εξήγηση.
Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το πόσο δεξιά έχουν μετατοπιστεί τα κόμματα αυτά. Κάποτε δήλωναν ότι είναι κόμματα της Αριστεράς και μάλιστα ριζοσπαστικά και σοσιαλιστικά, που με την εκλογή τους στην κυβέρνηση φέρνουν την αλλαγή. Στην πράξη, το ΠΑΣΟΚ έφτασε να είναι το κόμμα στήριξης της κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων και ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα συνέχισης των Μνημονίων. Τώρα όλοι μαζί δεν καταφέρνουν να αρθρώσουν ούτε μια πρωτοβουλία σύγκρουσης με την κυβέρνηση των δολοφόνων.
Μέτωπο Ανατροπής
Είναι απαραίτητα ένα Μέτωπο Ανατροπής ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις που σκοτώνουν, την ακρίβεια που τσακίζει μισθούς και συντάξεις, τον σεξισμό που κάνει τις γυναικοκτονίες καθημερινότητα, τον ρατσισμό που δολοφονεί, τον πόλεμο που αρνείται τη λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Το εργατικό κίνημα και όλες οι μάχες έχουν διαμορφώσει τα αιτήματα που μπορούν να ενώνουν στη δράση τα συνδικάτα, τους συλλόγους, όλες, όλους, όλα.
Στην εργατική τάξη, που ματώνει παλεύοντας, αξίζει μια Αριστερά που λέει άμεσα και κατηγορηματικά όχι στις ιδιωτικοποιήσεις με στόχο την επιστροφή στο δημόσιο όλων των κοινωνικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο.
Ποιος ξέρει καλύτερα τις ανάγκες ενός νοσοκομείου στην υπηρεσία των ασθενών: οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που δουλεύουν σε αυτό και αγωνίζονται για τη βελτίωσή του ή κάποιος μάνατζερ διορισμένος από τη CVC ή από έναν υπουργό Υγείας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια; Ο εργατικός έλεγχος δεν είναι «ουτοπία», είναι χειροπιαστή λύση.
Όλο και πιο πολλοί σχολιαστές παραδέχονται ότι η πολιτική των τραπεζών με τα επιτόκια χειροτερεύει και την ακρίβεια και την κρίση στέγης. Άραγε δεν είναι ώρα για να γυρίσουν οι τράπεζες στο δημόσιο, για να συσταθεί ξανά ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, για να χτιστούν νέες φοιτητικές εστίες αντί να ιδιωτικοποιούνται τα πανεπιστήμια;
Όταν υπουργοί λένε ότι «η γυναικοκτονία έχει μια βιολογική βάση», ο κύκλος της βίας ολοκληρώνεται με γυναίκες δολοφονημένες ή βιασμένες. Το κίνημα που έφερε την ήττα της κυβέρνησης στις ευρωεκλογές χρειάζεται να συνεχίσει για να ολοκληρώσει το έργο του.
Χιλιάδες και χιλιάδες ξεσηκώθηκαν ενάντια στο «μπάζωμα» του εγκλήματος στα Τέμπη. Η ίδια δύναμη μπορεί να απαιτήσει να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το ρατσιστικό έγκλημα στην Πύλο. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτή τη μάχη. Η πάλη ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς αγκαλιάζει τον κόσμο του αγώνα σε όλη την Ευρώπη, όπως έδειξε ο κόσμος και στη Γαλλία και στη Βρετανία.
Για να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα χρειαζόμαστε την κοινή δράση στους δρόμους, αλλά και ξεκάθαρη αντιμετώπιση για την προοπτική.
Η πολυδιάστατη κρίση του καπιταλισμού δημιουργεί καταστάσεις ρήξης όπου ταυτόχρονα συνυπάρχουν συνθήκες καταστροφών αλλά και δυνατότητες εξέγερσης, όπως έδειξαν οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες στο Μπαγκλαντές. Η συνειδητή παρέμβαση των πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης κάνει τη διαφορά. Ένα επαναστατικό κόμμα που συσπειρώνει στις γραμμές του τα πρωτοπόρα κομμάτια μπορεί να παρεμβαίνει και να πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες της τάξης μας. Να αρπάζει τις ευκαιρίες συνδέοντας τους αγώνες, να απαντάει στις ρεφορμιστικές αυταπάτες και να ανεβάζει την εργατική τάξη σε ηγεμονική δύναμη.
Για αυτήν την Αριστερά παλεύουμε. Πάμε να κάνουμε το διήμερο 6-7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη αφετηρία για το φθινόπωρο της ανατροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου