ΠΑΝΘΗΡΑΣ *29
1. Η χρονιά ξεκίνησε με ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Το ν/σ για τα "ιδιωτικά πανεπιστήμια" έχει ξεσηκώσει την μαχόμενη νεολαία, το φιτίλι έχει ανάψει στα αμφιθέατρα και στους δρόμους. Μπορεί και πρέπει η μαχόμενη νεολαία και ο λαός να ανατρέψει τα σχέδια της ΝΔ αλλά απαιτείται ενιαίο μέτωπο της φοιτητικής αριστεράς και όχι διασπαστικές κινήσεις (στα πλαίσια πάλης, στις ξεχωριστές διαδηλώσεις...). Μόνο με ενιαίο μέτωπο παντού μπορεί να κοπεί ο βήχας του 41%...
2. Η Μέση Ανατολή φλέγεται. Η αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, οι αντάρτες Χούθι δεν αφήνουν περιθώρια για ίσες αποστάσεις. Είμαστε με την νίκη των όπλων της Αντίστασης απέναντι σε Ισραήλ και "αυτοκρατορία" των ΗΠΑ. Στο εσωτερικό μέτωπο παλεύουμε για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα ΝΑΤΟικά συμφέροντα και σχέδια...
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνοντας προς το συνέδριο, όλοι και περισσότεροι αλληθωρίζουν προς συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ("3", Τεμπονέρας...). Παραβλέποντας το λαϊκό παράγοντα, την αποχή...δεν βλέπουν πως μπορούν να νικήσουν την ΝΔ. Όσοι αποχώρησαν δεν θα έχουν καμία τύχη. Το ΚΚΕ είναι στον κόσμο του...
4. Η λεγόμενη ριζοσπαστική - επαναστατική αριστερά, χωρίς να μπορεί εδώ και χρόνια να ξεφύγει από τον μικρόκοσμο της και τους μικρο παραγοντισμούς, "ανοίγουν" πάλι οι οργανώσεις το διάλογο για την κάθοδο στις ευρωεκλογές. Ανεξάρτητα τι θέλει η αλεπού στο παζάρι... δεν υπάρχει σοβαρότητα, σχέδιο, προσγείωση στην "πραγματικότητα"... Ο σεκταρισμός κυριαρχεί σε αυτό το "χώρο"...
5. Και όμως ελπίδα υπάρχει, η ίδια η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει η πλατιά εργαζόμενη πλειοψηφία, η ίδια η ανάγκη, η ζωή θα δημιουργήσει νέες αντιστάσεις, αμφισβητήσεις, γενιές...
6. Το ζητούμενο είναι να είμαστε παρών, στις διεργασίες, στο μέτωπο ενάντια στην πολιτική της ΝΔ, στο χτίσιμο του ενιαίου μετώπου της αριστεράς και των εργαζόμενων, γιατί έχουμε διαλέξει την σωστή πλευρά της ιστορίας τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ...
Το Ποίημα Ανήκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων την πιο σημαντική ποιητική συλλογή του Μ. Κατσαρού.
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου