Λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο και σε συνέχεια της ενημέρωσης για την ερώτηση του κόμματος αναφέρει: «Το ΚΚΕ έχει καταθέσει πολλές φορές τις θέσεις του και τις γνωρίζετε, όπως γνωρίζετε και τις προτάσεις των εργαζομένων που σας έχουν κοινοποιηθεί πολλές φορές».
Ας θυμηθούμε λοιπόν την πρόταση-τροπολογία που κατάθεσε στη βουλή το ΚΚΕ για τη ΛΑΡΚΟ πριν ένα χρόνο, το Δεκέμβρη του 2022.
Η πρόταση αυτή έχει θετικά στοιχεία, κυρίως σε ότι αφορά τις αμοιβές των εργαζομένων και το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων. Αλλά έχουμε στρατηγικές και πολιτικές διαφορές για τα ζητήματα της κρατικοποίησης, της κοινωνικοποίησης και γενικότερα της νέας κομμουνιστικής προοπτικής.
Η πρόταση του KKE αποτελεί πολιτική συμπύκνωση της στρατηγικής του, που δεν είναι άλλη από την επανάληψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της ΕΣΣΔ. Δηλαδή από μια κρατικά – κομματικά ελεγχόμενη παραγωγή, από τη μετατροπή των Σοβιέτ σε διακοσμητικά όργανα. Από την αφαίρεση των ουσιαστικών αρμοδιοτήτων δημοκρατικής αυτοδιεύθυνσης της παραγωγής από τους εργάτες και τις εργοστασιακές επιτροπές τους, σε όφελος της κρατικής, διευθυντικής και κομματικής γραφειοκρατίας.
Συγκεκριμένα:
α)Δεν εξασφαλίζει τον ουσιαστικό εργατικό, κοινωνικό και δημοκρατικό έλεγχο της επιχείρησης.
β)Δεν δίνει τη διοίκηση στην εργατική τάξη που κινεί την παραγωγή της ΛΑΡΚΟ και παράγει υπεραξία, αλλά σε τέσσερις μηχανικούς και έναν οικονομολόγο, εργαζόμενους για 10 χρόνια τουλάχιστον στην επιχείρηση, δηλαδή σε μισθωτά μικροαστικά, ημιδιευθυντικά και αστικά διευθυντικά στρώματα.
γ)Επιφυλάσσει διακοσμητικό ρόλο για τους εργάτες, αφού «μπορούν να παρίστανται χωρίς δικαίωμα ψήφου»,(σ.σ παρουσία δυνητική και όχι υποχρεωτική), να «ορίζονται από την αντιπροσωπευτικότερη οργάνωση των εργαζομένων».
Αντι να εκλέγονται, να εναλλάσσονται και να είναι άμεσα ανακλητοί από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων. Να εκτελούν τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και να λογοδοτούν σ΄ αυτές. Να ασκούν ουσιαστικό δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο, με δικαίωμα πρόσβασης στα λογιστικά βιβλία της επιχείρησης, με δικαίωμα ψήφου γενικά και δικαίωμα βέτο σε απολύσεις και εργασιακά ζητήματα. Χωρίς να δεσμεύονται από «εμπορικά μυστικά» και «απόρρητα» χωρίς πρόσθετα προνόμια ή απολαβές πέραν του μισθού τους.
δ)Δεν προβλέπεται και δεν μεριμνάται ο ευρύτερος δημοκρατικός κοινωνικός έλεγχος μέσω εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας, η οποία εξαρτάται και δέχεται επιπτώσεις από τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ.
ΚΚΕ: Πολιτική γραμμή αδυναμίας αντιμετώπισης των ιδιωτικοποιήσεων.
Παλιότερα, το ΚΚΕ απέκοβε την τακτική από τη στρατηγική. Σήμερα κάνει το αντίθετο λάθος: αποκόβει τη στρατηγική από την τακτική. Το πολιτικό πρόγραμμα τακτικής εμφανίζεται με τη μορφή συνδικαλιστικών, οικονομικών αιτημάτων στα μαζικά κινήματα.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της ερώτησής του στη βουλή ως προς το «τι προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση για την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, και συγκεκριμένα για τα εξής: Να ανανεωθούν οι συμβάσεις όλων των εργαζομένων και των εργαζομένων των εργολαβιών, μέχρι η ΛΑΡΚΟ να μεταβιβαστεί στον νέο ιδιοκτήτη και μέχρι τότε με ευθύνη της κυβέρνησης να υπάρξει διάλογος μεταξύ εργαζομένων και νέου ιδιοκτήτη. Να υπάρξει υλοποίηση σχεδίου συντήρησης - προετοιμασίας επαναλειτουργίας της ΛΑΡΚΟ. Παίρνοντας υπόψη τα στοιχεία που προσκομίζουν οι εργαζόμενοι, να συσταθεί επιτροπή, η οποία να εξετάσει εάν οι περικοπές στους μισθούς ξεπέρασαν τα προβλεπόμενα από τον νόμο 4664/2020 και εάν ξεπέρασαν τα προβλεπόμενα του νόμου, να επιστρέψει η διαφορά στους εργαζόμενους. Σε αυτήν τη βάση και ενόψει εορτών να τους καταβληθεί έκτακτο οικονομικό βοήθημα».
Είναι εμφανέστατη η διολίσθηση της πολιτικής του γραμμής από την επαναστατική λογοκοπία στον οικονομισμό. Από την κοινωνικοποίηση με εργατική–λαϊκή εξουσία στα συνέδρια, στην κρατικοποίηση εντός του καπιταλισμού με αστική εξουσία με την τροπολογία του Δεκέμβρη του 2022. Που καταλήγει, σήμερα, ένα χρόνο μετά με την ερώτηση στη βουλή, στο «συμβιβασμό» με την ιδιωτικοποίηση και στη διατύπωση οικονομικών αιτημάτων.
Πρόκειται για μια πολιτική γραμμή που παραπαίει στο δίπολο σεχταρισμού- οπορτουνισμού και αδυνατεί στην πράξη να αντιμετωπίσει την κυρίαρχη επιλογή της αστικής τάξης για ιδιωτικοποιήσεις.
Η αποτυχία αντιμετώπισης των ιδιωτικοποιήσεων δεν αφορά μόνο την αναποτελεσματικότητα της γραμμής του ΚΚΕ, αλλά όλης της μαχόμενης αριστεράς και ειδικότερα της κομμουνιστικής. Αναδεικνύει την αδυναμία μας να επιβάλλουμε κατακτήσεις οι οποίες θα συνιστούν εργατικές μεταρρυθμίσεις εντός και ενάντια του συστήματος, αλλά και που ταυτόχρονα θα ανοίγουν δρόμους προς τη συνολική επαναστατική ανατροπή.
Πέρα από την αναγκαία και επιβεβλημένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων της μαχόμενης αριστεράς, για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της κυβέρνησης και της αστικής τάξης, απαιτείται ο διάλογος, οι πολιτικές συμφωνίες και η συνεχής, οργανωμένη και με αρχές κοινή δράση στο εργατικό- λαϊκό κίνημα και σε επιμέρους πολιτικά μέτωπα.
Πηγή : kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου