Editorial - Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (30.12.23)
Αν κάτι μας έμαθαν τα τελευταία χρόνια, είναι πως μόνο εάν αγωνιστούμε για την ανατροπή μπορούμε να ανασάνουμε και τελικά να ζήσουμε ελεύθερα. Αλλά έχει έρθει η ώρα να φέρουμε τα πάνω-κάτω, όχι μόνο του συστήματος, μα και του κινήματος. Να πάμε αλλιώς. Να σπάσουμε τα τείχη που ορίζουν ως τέλος του κοινωνικού ορίζοντα τον καπιταλισμό, με τις όποιες παραλλαγές του. Ας σηκώσουμε το βλέμμα, ας ρίξουμε τους μακρινούς προβολείς για να δούμε τον στόχο και τον δρόμο. Τη στρατηγική επιδίωξη της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης και την επαναστατική τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, με τις καμπές, τα πισωγυρίσματα, τις εφόδους και το επαναστατικό άλμα. Πατάμε γερά στη γη, είμαστε τμήμα των καταπιεσμένων που λιώνουν, συμβιβάζονται και εξεγείρονται, αλλά θέλουμε να τραβάμε μπροστά. Όχι με μια χιλιαστική πίστη, αλλά με τις νέες δυνατότητες της εργατικής τάξης.
Έτσι υποδεχόμαστε το 2024: «Είπα να σας μιλήσω σε χρόνο μέλλοντα / Θα διαπράξω νοσταλγία που δεν είναι ο προθάλαμος θανάτου / αλλά το κόκκινο της ζωής που αφηνιάζει / Θα πιάσουμε τον κομμουνισμό από την αρχή / κανείς δεν θα είναι ο κανένας όταν γίνουμε ένα / Δεν ξέρω εάν θα έχουμε, αλλά θα είμαστε / με μονάδα μέτρησης τον έρωτα / χρόνος χαμένος δεν υπάρχει» (Κίμων Ρηγόπουλος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου