Η κρίση επιδεινώθηκε από την πανδημία
Όλα τα οικονομικά στοιχεία δείχνουν μια μεγάλη χειροτέρευση: α) Η μεταποίηση καταρρέει και οι προοπτικές είναι ακόμη πιο δυσοίωνες λόγω της διαρκούς μείωσης των επενδύσεων. β) Περίπου το 1/3 των επιχειρήσεων (ιδιαίτερα των μικρών) προβλέπεται να βάλουν λουκέτο. γ) Η ανεργία και η υποαπασχόληση ή καλυμμένη ανεργία αναμένεται να φτάσει και πάλι σε μεγάλα ύψη, μάλλον μεγαλύτερα από την προηγούμενη δεκαετία. δ) Οι μισθοί, συντάξεις και γενικά τα λαϊκά εισοδήματα και το βιοτικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι θα γνωρίσουν νέες μειώσεις. ε) Επίσης η ανασφάλιστη, κακοπληρωμένη, μαύρη εργασία και γενικά το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευση της εργασίας θα αποτελέσουν την νέα κανονικότητα στη σχέση Κεφάλαιο-Εργασία. Όλα αυτά μαζί με τον νέο πτωχευτικό κώδικα και τους μαζικούς πλειστηριασμούς ακόμη και της πρώτης κατοικίας θα εκτινάξουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε επίπεδα πρωτόγνωρα μετά την Μεταπολίτευση.
Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι χρεοκοπημένος πολύ περισσότερο από το 2008-9: Το δημόσιο χρέος είναι σήμερα 365-370 δις ευρώ, δηλαδή παραπάνω από 215% του ΑΕΠ (κινείται κάτω από 170 δις ευρώ, όταν το 1998 ήταν 175 δις). Με λίγα λόγια το ΑΕΠ οπισθοχώρησε κατά 25 χρόνια και επιπλέον τότε το χρέος ήταν λίγο πιο κάτω από ένα ΑΕΠ και ακόμη το μεγαλύτερο μέρος των δανείων σήμερα βρίσκεται σε χέρια δανειστών/τοκογλύφων του εξωτερικού.
Με αυτό το βάρος του δημόσιου χρέους-χωρίς να υπολογίζει κανένας το ιδιωτικό και τα άλλα χρέη-και όλους τους ζωντανούς δείκτες της οικονομίας σε κατάρρευση, όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά προοπτική ανάπτυξης, αλλά μονάχα πλήρη καταστροφή των κατακτήσεων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Δικτατορικές μέθοδοι διακυβέρνησης
Η πλήρης αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού και της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας σε συνδυασμό με την πανδημία έκανε αναγκαία την παρέμβαση του κράτους. Όμως, του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης για να επιβάλει περισσότερη λιτότητα, μεγαλύτερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και διάλυση του δημόσιου τομέα, της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης και κυρίως τη βίαιη περιστολή εργασιακών, συνδικαλιστικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Κάθε μέρα που περνάει ο καπιταλισμός, γενικά και όχι μόνο η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, γίνεται ολοένα και πιο απροκάλυπτα βίαιος, αυταρχικός και προσφεύγει στα κατασταλτικά μέτρα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάθε μέρα καταπατάει τους θεσμούς ακόμη και της αστικής δημοκρατίας και όλο και περισσότερο καταργεί τις κατακτήσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες των εργαζομένων. Σχεδόν μισό αιώνα μετά την Μεταπολίτευση επανέρχονται κατά ριπάς τα Προεδρικά Διατάγματα, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης του «μπάτσου», του χαφιέ, κ.λπ., μισό αιώνα μετά την ήττα του, επανέρχεται με τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού. Το πανεπιστημιακό άσυλο, οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις των εργαζομένων, ανήκουν στο εξής στην δικαιοδοσία των συμμοριών των ΜΑΤ. Ακόμη και τη δημόσια υγεία την ανέθεσαν στις ορδές του Χρυσοχοϊδη. Ποτέ ξανά μετά το 1974 η αστυνομία δεν δρούσε τόσο ανεξέλεγκτα θυμίζοντας όχι υπηρεσία υποτίθεται εφαρμογής των νόμων αλλά σώμα πραιτοριανών που υπάρχει για να επιβάλλει τις εντολές του «αφεντικού» και των ελίτ που βρίσκονται στην εξουσία. Παντού Αστυνομία, βίαιη και ανεξέλεγκτη, ένα δόγμα που ξεκίνησε με την καταστολή των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων και τώρα παίρνει καθολικό χαρακτήρα, όπως αποδείχτηκε στις συγκεντρώσεις της επετείου του Πολυτεχνείου, στις 26 Νοεμβρίου, στις 6 Δεκεμβρίου και θεσμοθετείται με την πληθώρα αντεργατικών και αντιδημοκρατικών μέτρων. Ένα δόγμα που ήρθε για να μείνει και να προλάβει τις κοινωνικές ταραχές που έρχονται, λόγω της ακραίας κοινωνικής αδικίας, υπερεκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Αυτό το δόγμα των δικτατορικών μεθόδων διακυβέρνησης στηρίζεται παθιασμένα από τα ΜΜΕξαπάτησης για να δημιουργήσουν φόβο και τρόμο στις εργατικές/λαϊκές μάζες και στη νεολαία. Κάθε αντίθετη γνώμη στηλιτεύεται με τα χειρότερα επίθετα και αυτός που την εκφράζει χαρακτηρίζεται «ψεκασμένος», καθυστερημένος που πρέπει να κατασταλεί, γιατί είναι επικίνδυνος γιατί έχει γνώμη, είναι «εγκληματίας γνώμης».
Πρέπει να επιλέξουμε το δρόμο μας
Ό,τι και να λένε, όσο και να υποκρίνονται, όσο κι αν προσπαθούν να ξεπλυθούν, ο Τραμπ είναι δικός τους και εδώ που τα λέμε πιο «αθώος». Μπορεί να προσπάθησε, αλλά δεν κατάργησε τη λαϊκή κυριαρχία, ούτε την εθνική κυριαρχία, δεν μετέτρεψε το 62% ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε Ναι μιας συμμορίας ευρωλάγνων, δεν ξεπούλησε όλη τη δημόσια περιουσία στους δανειστές και τοκογλύφους… όπως έκαναν οι δικοί μας μνημονιακοί.
Ο δρόμος μας δεν είναι εύκολος αλλά είναι ο μόνος για να σώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, την υγεία, την παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Πρέπει αμέσως να σταματήσουμε να πληρώνουμε το χρέος, να βγούμε από την ΕΕ και να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα. Να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και όλους τους τομείς κλειδιά της οικονομίας. Να καταργήσουμε όλους τους αντεργατικούς και αντιδημοκρατικούς νόμους, που ψήφισαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Για να απαλλαγούμε από την άθλια αντεργατική κυβέρνηση Μητσοτάκη και το βάρβαρο σύστημα που υπερασπίζεται, χρειάζεται ένας παρατεταμένος και επίμονος εργατικός και νεολαιίστικος αγώνας. Μόνο αν οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων θυμίσουν ξανά τις μεγαλειώδεις στιγμές που ζήσαμε στο κίνημα των «αγανακτισμένων», το 2010-2012, μπορούμε να νικήσουμε. Μόνο με μια μεγάλη εξέγερση, μπορεί να σταματήσουμε τον αντιδημοκρατικό κατήφορο, την αφαίρεση των δικαιωμάτων μας, τις δικτατορικές μέθοδες διακυβέρνησης, που ζούμε και να αποφύγουμε τις πιο φρικτές, που δυστυχώς έρχονται.
Αν λοιπόν δεν απαλλαγούμε από τους άχρηστους και το χρεοκοπημένο σύστημά τους, αν δεν εξεγερθούμε ενάντια στην κοινωνία του ζόφου και του τρόμου, στους πραιτοριανούς των ΜΑΤ, αν δεν υπερασπίσουμε τα συμφέροντα της τάξη μας, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, τότε τίποτα δεν αποκλείεται, ακόμη και μια μεγάλη νύχτα, Μια νύχτα μέσα στα μεσάνυκτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου