ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Να Σπάσουμε Την Κυβερνητική Υποκρισία: Εργατική Ασπίδα Ενάντια Στη Σεξιστική Καταπίεση

Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό της από μεγαλοπαράγοντα της ΕΙΟ είναι συγκλονιστική. Είναι μια στιγμή αντίστοιχη με τις καταγγελίες στην Αμερική που άνοιξαν το δρόμο για το κίνημα #metoo. Οργισμένο ποτάμι οι αποκαλύψεις τότε. Όπως θυμίζει η Μαρία Στύλλου στο βιβλίο «Πάλη για την απελευθέρωση των Γυναικών»:

«σε δημοσκόπηση που απευθυνόταν σε εργαζόμενες και είχε το ερώτημα: “Έχετε αντιμετωπίσει σεξιστική συμπεριφορά στη δουλειά σας;”, οι απαντήσεις ήταν 42% ΝΑΙ με συχνότητα βδομάδας, 31% ΝΑΙ τουλάχιστον μια φορά το χρόνο».

Αυτός είναι λόγος που η «καλή κοινωνία», όχι μόνο οι κορυφαίοι της βιομηχανίας των σπορ αλλά όλα τα αφεντικά και οι φίλοι τους στην κυβέρνηση έχουν πανικοβληθεί. Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του τρέχουν να πάρουν αποστάσεις και να παριστάνουν τους προστάτες των γυναικών. Το κόμμα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» στεγάζει βιαστές και τρέχει να καλύψει τις πομπές του.

Λένε ψέματα! Οι γυναίκες που κινδυνεύουν από τις σεξιστικές επιθέσεις των αφεντικών και όλων των παραγόντων που τα υπηρετούν δεν θα βρουν προστασία από τους υπουργούς του Μητσοτάκη. Αντίθετα, αυτοί είναι που ξηλώνουν κάθε κατάκτηση του εργατικού και του γυναικείου κινήματος που προστατεύει τις γυναίκες και όλους τους εργαζόμενους από τις αυθαιρεσίες και τις ορέξεις της εργοδοσίας και των υποτακτικών της.

Εκβιασμός

Αν ένας αθλητικός παράγοντας μπορεί να εκβιάζει μια πρωταθλήτρια για να κρατήσει το στόμα της κλειστό, όλοι και όλες καταλαβαίνουμε πόσο πιο εύκολο είναι να το πετύχει αυτό η εργοδοσία και οι μηχανισμοί της απέναντι σε εργαζόμενες που αναγκάζονται να δουλέψουν μαύρα, χωρίς συλλογική σύμβαση, με επισφάλεια. Είναι το άκρον άωτο της υποκρισίας να βγαίνουν υπουργοί και να λένε ότι στηρίζουν γυναίκες να «σπάνε τη σιωπή» την ώρα που η ατζέντα του Υπουργείου Εργασίας είναι να «απελευθερώσει» την αγορά εργασίας από κάθε επίβλεψη του συνδικαλισμού, ακόμη και της Επιθεώρησης Εργασίας.

Πότε μπορεί μια νέα φοιτήτρια να βρει το θάρρος να καταγγείλει σεξιστικές επιθέσεις- όταν υπάρχει οργανωμένο φοιτητικό κίνημα ή όταν ο Χρυσοχοΐδης και η Κεραμέως βάζουν τους μπάτσους στις σχολές;

Πώς θα βρουν οι γυναίκες το κουράγιο να μιλήσουν δημόσια για τις σεξιστικές παρενοχλήσεις όταν το κράτος τους φορτώνει διαρκώς κι άλλα βάρη διαλύοντας όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες; Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλει τις γυναίκες να τρέχουν και να μην φτάνουν για να κάνουν μάθημα στα παιδιά στο σπίτι, να φροντίσουν τους ηλικιωμένους που είναι αποκλεισμένοι από τα νοσοκομεία, να περνάνε ώρες στην κουζίνα επειδή η εστίαση είναι κλειστή.

Απέναντι σε όλα αυτά, η πραγματική ελπίδα είναι οι εργατικοί αγώνες που ενώνουν τα αιτήματα των γυναικών με τα αιτήματα όλης της εργατικής τάξης.

Δύναμη για όλες τις Σοφίες δίπλα μας είναι οι νοσοκόμες και οι γιατροί που βγαίνουν μαζί στις πύλες και πάλι για να απαιτήσουν δημόσια και δωρεάν Υγεία και περίθαλψη για όλες και για όλους.

Είναι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι δασκάλες, οι νηπιαγωγοί και οι καθηγήτριες που βγαίνουν στους δρόμους για να έχουν όλα τα παιδιά πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Είναι το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα που αγκαλιάζει τα προσφυγόπουλα και τις μανάδες τους για να ξεφύγουν από την αθλιότητα του εγκλεισμού και της περιθωριοποίησης.

Είναι η καμπάνια για την Απεργιακή 8 Μάρτη που ενώνει όλες και όλους στην κοινή πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και του σεξισμού.

Έτσι θα σπάσουμε τα δεσμά για να φτάσουμε σε μια κοινωνία όπου καμιά Σοφία δεν θα αναγκάζεται να ζήσει τις σκληρές εμπειρίες της καταπίεσης.