Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 458)

Σε όλα τα μέτωπα, οι εξελίξεις γίνονται όλο και πιο προκλητικές.

Από τις πρώ­τες ημέ­ρες της εξό­δου από την κα­ρα­ντί­να, έγινε φα­νε­ρό ότι η «επα­νεκ­κί­νη­ση» της πα­ρα­γω­γής μέσα στις συν­θή­κες της νέας διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, ορ­γα­νώ­νε­ται από την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη και τους κα­πι­τα­λι­στές με ένα μόνο στα­θε­ρό δε­δο­μέ­νο: δεν πα­ρα­μέ­νει τί­πο­τα στα­θε­ρό και δε­δο­μέ­νο από όσα γνω­ρί­σα­με ως ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα! Ο μι­σθός, η σύ­ντα­ξη, οι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, η «ελευ­θε­ρία» των απο­λύ­σε­ων κ.ο.κ. έχουν τεθεί όλα στον «πάγκο του χα­σά­πη» όπου πρυ­τα­νεύ­ει η προ­τε­ραιό­τη­τα των συμ­φε­ρό­ντων των αφε­ντι­κών. Για «να βγει η χώρα από την κρίση» βε­βαί­ως βε­βαί­ως.

Στο μέ­τω­πο της παν­δη­μί­ας γί­νε­ται πλέον φα­νε­ρό ότι η κυ­βέρ­νη­ση παί­ζει ζάρια με ένα με­γά­λο κίν­δυ­νο για την υγεία και τη ζωή του πλη­θυ­σμού. Το άνοιγ­μα του μα­ζι­κού του­ρι­σμού, σε μια χώρα όπου οι υπο­δο­μές της δη­μό­σιας υγεί­ας πα­ρα­μέ­νουν σε τρα­γι­κά κα­τώ­τε­ρα επί­πε­δα από αυτά που κα­τέρ­ρευ­σαν στην Ιτα­λία, στη Γαλ­λία και στην Ισπα­νία, ενέ­χει το εν­δε­χό­με­νο μιας συμ­φο­ράς με­γα­λύ­τε­ρης από τις αντί­στοι­χες που έπλη­ξαν τις πα­ρα­πά­νω χώρες. Όμως η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη δεν τολμά να βάλει φρένο στην απλη­στία των βα­ρώ­νων της του­ρι­στι­κής βιο­μη­χα­νί­ας που δεν δέ­χο­νται «να χά­σουν μια σεζόν», έστω κι αν τα τε­λευ­ταία χρό­νια έκα­ναν δια­δο­χι­κά ρεκόρ (αφο­ρο­λό­γη­της) κερ­δο­φο­ρί­ας.

Ακόμα και στο μέ­τω­πο της προ­ο­πτι­κής σχε­τι­κά με την παν­δη­μία, οι εξε­λί­ξεις είναι δυ­σοί­ω­νες. Η πραγ­μα­τι­κή κά­λυ­ψη από τον πραγ­μα­τι­κό κίν­δυ­νο, το απο­τε­λε­σμα­τι­κό φάρ­μα­κο και το εμ­βό­λιο απέ­να­ντι στον Covid19, απο­δει­κνύ­ε­ται ότι δεν είναι (μόνο) μάχη της επι­στή­μης με τον ιό. Η κα­τά­τμη­ση της έρευ­νας με βάση τους αντα­γω­νι­σμούς, το σύ­στη­μα της εμπο­ρι­κής «πα­τέ­ντας» πάνω σε κάθε ελ­πι­δο­φό­ρα ανα­κά­λυ­ψη, ο ασφυ­κτι­κός έλεγ­χος των γι­γά­ντιων πο­λυ­ε­θνι­κών εται­ριών φαρ­μά­κων, προϊ­δε­ά­ζουν για την εφιαλ­τι­κή προ­ο­πτι­κή της ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νης και κερ­δο­σκο­πι­κής «αξιο­ποί­η­σης» της πι­θα­νής απο­τε­λε­σμα­τι­κής θε­ρα­πεί­ας ή του εμ­βο­λί­ου. Τα πα­νά­κρι­βα και δυ­σεύ­ρε­τα φάρ­μα­κα κατά του HIV (που εξα­κο­λου­θεί να σκο­τώ­νει εκα­τομ­μύ­ρια στους φτω­χούς πλη­θυ­σμούς της Αφρι­κής, της Ασίας και της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής) είναι μια τρα­γι­κή προει­δο­ποί­η­ση.

Οι εμπει­ρί­ες μέσα στις μέρες της παν­δη­μί­ας έχουν ήδη απο­δεί­ξει την υπε­ρο­χή της λο­γι­κής του «δη­μό­σιου αγα­θού» σε βάρος της λο­γι­κής της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, του ατο­μι­κού οφέ­λους και του αντα­γω­νι­σμού. Όμως η κα­θο­δη­γη­τι­κή αρχή του συ­στή­μα­τος γύρω μας, κι­νεί­ται στην ακρι­βώς αντί­στρο­φη κα­τεύ­θυν­ση. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη εξαγ­γέ­λει την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση πα­ντού: στην εκ­παί­δευ­ση, στις συ­γκοι­νω­νί­ες, στην ύδρευ­ση, στην ενέρ­γεια, στο έδα­φος, στον αέρα και στις θά­λασ­σες… Μέ­νο­ντας πα­γε­ρά αδιά­φο­ρη μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο ότι έτσι πα­ρα­δί­δει την κοι­νω­νία δε­μέ­νη χει­ρο­πό­δα­ρα ενό­ψει της επό­με­νης με­γά­λης κρί­σης.

Αυτή η απλη­στία είναι ολο­φά­νε­ρα σε αντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Γι’ αυτό και προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για επι­βο­λή με μέσα κάθε άλλο παρά δη­μο­κρα­τι­κά και ει­ρη­νι­κά. Ο ρα­τσι­σμός, ο φι­λο­πό­λε­μος εθνι­κι­σμός, η απο­θέ­ω­ση των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής, τα νο­μο­σχέ­δια για την απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων κ.ο.κ. είναι το απα­ραί­τη­το αλλά όχι δευ­τε­ρεύ­ον συ­μπλή­ρω­μα του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος.

Η μάχη που βρί­σκε­ται μπρο­στά μας έχει ως κε­ντρι­κό ση­μείο το ερώ­τη­μα του ποιο τμήμα της κοι­νω­νί­ας θα πλη­ρώ­σει το λο­γα­ρια­σμό της νέας οι­κο­νο­μι­κής και της υγειο­νο­μι­κής κρί­σης. Σε ανά­λο­γες συν­θή­κες, οι εκ­δο­χές είναι σκλη­ρά δι­λημ­μα­τι­κές: Ή αυτοί ή εμείς.

Παρά τις δύ­σκο­λες συν­θή­κες, πα­ρό­τι ο κό­σμος δεν έχει συ­νέλ­θει από το σοκ της παν­δη­μί­ας και της κα­ρα­ντί­νας, πα­ρό­τι βα­ραί­νει ακόμα στα μυαλά η συ­κο­φά­ντη­ση της Αρι­στε­ράς από τον εκ­φυ­λι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το πρό­σφα­το της εκλο­γι­κής νίκης της ΝΔ, ση­μειώ­νε­ται μια ανα­θέρ­μαν­ση της ερ­γα­τι­κής διεκ­δί­κη­σης πιο γρή­γο­ρα απ’ ότι εκτι­μού­σαν «τα επι­τε­λεία».

Στα νο­σο­κο­μεία, στην εκ­παί­δευ­ση, στους ΟΤΑ, σε κά­ποιους «ζό­ρι­κους» (αλλά και πρω­το­πό­ρους) χώ­ρους του ιδιω­τι­κού τομέα, η συλ­λο­γι­κή διεκ­δί­κη­ση έρ­χε­ται ξανά στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Και από γύρω, αλλά κα­θό­λου δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας, οι νε­ο­λαι­ί­στι­κες δια­δη­λώ­σεις, ο αντι­ρα­τσι­σμός, οι φε­μι­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για το πε­ρι­βάλ­λον.

Αυτή η δια­δι­κα­σία προ­ε­τοι­μά­ζει το «αντί­πα­λο δέος» στους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους μου­τζα­χε­ντίν του Κ. Μη­τσο­τά­κη. Προ­ε­τοι­μά­ζει, επί­σης, το «πρό­γραμ­μα» του κό­σμου μας. Που στο κέ­ντρο του, σε αυτήν την πε­ρί­ο­δο, θα έχει την πο­λε­μι­κή κραυ­γή: Να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι!