Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 454)

Η παγκόσμια επιδημία του κοροναϊού είναι μια σοβαρότατη υγειονομική κρίση. Η πιο σοβαρή στην ιστορία του καπιταλισμού μετά το 1918-19, όταν η επιδημία της λεγόμενης «ισπανικής» γρίπης θέρισε κυριολεκτικά τις εξασθενημένες από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο νεότερες ηλικίες, προκαλώντας πολλά εκατομμύρια νεκρούς.

Αυτή τη στιγ­μή στην Ιτα­λία –μια χώρα των G7, δη­λα­δή μέσα στην κο­ρυ­φή του διε­θνούς συ­στή­μα­τος- και με επί­κε­ντρο τη Λομ­βαρ­δία (μια πε­ριο­χή πλού­σια, με σύ­στη­μα υγεί­ας από τα κα­λύ­τε­ρα στην Ευ­ρώ­πη) πε­θαί­νουν από τον Cov-19 πε­ρί­που 15 άν­θρω­ποι ανά ώρα.

Οι σο­βα­ροί επι­δη­μιο­λό­γοι –και με­τα­ξύ τους οι ρι­ζο­σπά­στες αντι­συ­στη­μι­κοί επι­στή­μο­νες- προει­δο­ποιούν ότι σε αυτήν τη τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση βα­δί­ζει ένα με­γά­λο μέρος της Ευ­ρώ­πης, όπως και ότι η ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση στην Ιτα­λία δεν απο­τε­λεί την κο­ρύ­φω­ση του δρά­μα­τος αλλά ένα με­τα­βα­τι­κό «σκαλί» προς μια ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη υγειο­νο­μι­κή και τε­λι­κά κοι­νω­νι­κή κρίση.

Οι ευ­θύ­νες των αστι­κών ηγε­σιών –εθνι­κών και διε­θνι­κών- σε αυτήν την τρα­γι­κή κλι­μά­κω­ση είναι ιστο­ρι­κές.

Ο κο­ρο­ναϊ­ός δεν ήταν ένας «αιφ­νι­δια­σμός» της φύσης. Η προει­δο­ποί­η­ση υπήρ­ξε πριν από χρό­νια με τις επι­δη­μί­ες SARS και MERS που σκό­τω­σαν χι­λιά­δες αν­θρώ­πους τη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ασία και στη Μέση Ανα­το­λή. Ο «ανα­πτυγ­μέ­νος» κό­σμος, η τάχα πο­λι­τι­σμέ­νη Ευ­ρώ­πη και η Βό­ρεια Αμε­ρι­κή, αντέ­δρα­σαν τότε «ανα­θέ­το­ντας» στα αυ­ταρ­χι­κά κα­θε­στώ­τα εκεί­νων των πε­ριο­χών να αντι­με­τω­πί­σουν την απει­λή κυ­ρί­ως με μέτρα στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νης κα­ρα­ντί­νας, ενώ στο «κέ­ντρο» συ­νε­χί­στη­κε αμέ­ρι­μνα η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­ρεία προς την τω­ρι­νή κα­τα­στρο­φή.

Σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη γί­νε­ται μέρα με τη μέρα (μετά την Ιτα­λία, η Γαλ­λία, η Ισπα­νία, η Αυ­στρία, η Γερ­μα­νία και βέ­βαια η Ελ­λά­δα…) το επί­κε­ντρο της κρί­σης του κο­ρο­ναϊ­ού. Είναι σαφές ότι ακο­λου­θούν τρέ­χο­ντας οι ΗΠΑ του Τραμπ και η Βρε­τα­νία του Τζόν­σον.

Ο εφη­συ­χα­σμός στην έρευ­να και στην πρό­λη­ψη –το γε­γο­νός ότι ο SARS1 δεν λει­τούρ­γη­σε ως κα­μπά­να συ­να­γερ­μού για την ια­τρι­κή του 21ου αιώ­να- είναι μόνο μια πτυχή του προ­βλή­μα­τος. Είναι σαφές ότι νέες τε­ρά­στιας κλί­μα­κας απει­λές όπως ο Cov-19 συν­δέ­ο­νται με το γε­νι­κό­τε­ρο μο­ντέ­λο «ανά­πτυ­ξης» που ονο­μά­στη­κε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Τα σύ­νο­ρα ανά­με­σα στην «άγρια» φύση και το αν­θρώ­πι­νο DNA δο­κι­μά­ζο­νται από την τρο­μα­κτι­κή απο­ψί­λω­ση των δασών, από την ανά­πτυ­ξη τε­ρά­στιων πα­ρα­γκου­πό­λε­ων στις πα­ρυ­φές των «μη­τρο­πό­λε­ων» του πα­γκό­σμιου Νότου, από τη με­γά­λη βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νη γε­ωρ­γία, κτη­νο­τρο­φία και πτη­νο­τρο­φία κ.ο.κ. Οι τε­ρά­στιες βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νες «φάρ­μες» -που λει­τουρ­γούν με από­λυ­το κρι­τή­ριο το κέρ­δος- πα­ρά­γουν νέους τε­ρά­στιους κιν­δύ­νους –με­τα­ξύ των οποί­ων ξε­χω­ρί­ζουν οι νέοι επι­κίν­δυ­νοι ιοί- έγρα­ψε πρό­σφα­τα ένας μαρ­ξι­στής επι­δη­μιο­λό­γος. Αυτά τα επι­χει­ρή­μα­τα είναι πολύ πιο κοντά στην αλή­θεια για την αφε­τη­ρία της ση­με­ρι­νής συμ­φο­ράς, από τι οι κρυ­πτο­ρα­τσι­στι­κές ερ­μη­νεί­ες για τις κακές συ­νή­θειες κά­ποιων αν­θρώ­πων στις επαρ­χί­ες της Κίνας που κα­τα­νά­λω­σαν ως τροφή άγρια ζωά.

Όμως οι ευ­θύ­νες των ηγε­σιών γί­νο­νται ολο­φά­νε­ρες μέσα από την εξέ­λι­ξη των δη­μό­σιων συ­στη­μά­των υγεί­ας και πε­ρί­θαλ­ψης στο «κέ­ντρο» του κα­πι­τα­λι­σμού. Στα 30 χρό­νια της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης οι πε­ρι­κο­πές στις δα­πά­νες και η συ­στη­μα­τι­κή υπο­βάθ­μι­ση προς όφε­λος του ιδιω­τι­κού τομέα, υπήρ­ξαν μό­νι­μο και πάγιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της πο­λι­τι­κής όλων των κυ­βερ­νή­σε­ων απέ­να­ντι στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία.

Σή­με­ρα ο Κόντι, ο Μα­κρόν και ο Μη­τσο­τά­κης έντρο­μοι στρέ­φο­νται προς τους «ήρωες και ηρω­ί­δες» που ερ­γά­ζο­νται στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία, κα­λώ­ντας τους να υπερ­βούν τα όρια της αν­θρώ­πι­νης αντο­χής προ­κει­μέ­νου να βοη­θή­σουν στην αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Δεν έχου­με καμιά αμ­φι­βο­λία για τον ηρω­ι­σμό που θα επι­δεί­ξουν στη δου­λειά οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ερ­γα­ζό­με­νες στα νο­σο­κο­μεία. Όμως αυτό σε τί­πο­τα δεν απαλ­λάσ­σει όλους όσους κυ­βέρ­νη­σαν και κυ­βερ­νούν από τις εγκλη­μα­τι­κές ευ­θύ­νες για τη μεί­ω­ση του δυ­να­μι­κού του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας και πε­ρί­θαλ­ψης. Οι υπο­κρι­σί­ες της Μα­ρέ­βας Μη­τσο­τά­κη –για το ανέ­ξο­δο «χει­ρο­κρό­τη­μα» προς τους νο­ση­λευ­τι­κούς- δεν αρ­κούν για να κο­ροϊ­δέ­ψουν κα­νέ­να. Στο με­τα­ξύ, ο χι­λιο­τρα­γου­δι­σμέ­νος ιδιω­τι­κός το­μέ­ας υγεί­ας λου­φά­ζει, χω­νεύ­ο­ντας τα κέρδη του, και πε­ρι­μέ­νει να πε­ρά­σει η κρίση. Κα­νέ­να Ια­τρι­κό και κα­νέ­να Metropolitan δεν βγήκε μπρο­στά για να ζη­τή­σει να ση­κώ­σει τμήμα του βά­ρους της κρί­σης που πέ­φτει ολο­κλη­ρω­τι­κά πάνω στα εξα­σθε­νη­μέ­να δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία.

Οι κυ­βερ­νή­σεις με αυτές τις κοι­νω­νι­κά εγκλη­μα­τι­κές ευ­θύ­νες, αντέ­δρα­σαν στην κρίση του κο­ρο­ναϊ­ού με την κή­ρυ­ξη γε­νι­κευ­μέ­νης κα­ρα­ντί­νας. Ο Τζόν­σον και ο Τραμπ απο­τε­λούν (για την ώρα…) εξαί­ρε­ση, υπο­λο­γί­ζο­ντας στο ότι μια ακραιφ­νής επι­μο­νή στην πο­λι­τι­κή τους αξί­ζει πα­ρα­πά­νω από με­ρι­κές χι­λιά­δες θύ­μα­τα, αλλά και έχο­ντας μια υπε­ρο­πτι­κή εκτί­μη­ση για την υπε­ρο­χή του δικού τους συ­στή­μα­τος υγεί­ας.

Στην Ελ­λά­δα ο Μη­τσο­τά­κης πήγε γρή­γο­ρα στη γε­νί­κευ­ση της κα­ρα­ντί­νας, γνω­ρί­ζο­ντας το βαθμό διά­βρω­σης του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος πε­ρί­θαλ­ψης κατά τη μνη­μο­νια­κή δε­κα­ε­τία. Οι προ­βλέ­ψεις επι­δη­μιο­λό­γων ότι σε λίγες εβδο­μά­δες είναι πι­θα­νό να χρεια­στούν πολ­λα­πλά­σιες κλί­νες ΜΕΘ απ’ ότι μπο­ρού­με να δια­θέ­του­με σή­με­ρα, είναι μια «κομψή» πε­ρι­γρα­φή του κιν­δύ­νου κα­τάρ­ρευ­σης του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας και μιας κρί­σης που πε­ρι­λαμ­βά­νει με­γά­λες αγριό­τη­τες.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή κα­μπά­νια με το σύν­θη­μα «μέ­νου­με σπίτι» έχει δυό στό­χους. Αφε­νός, να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση στα κατά το δυ­να­τόν πιο μα­λα­κά, δη­λα­δή να πε­ριο­ρί­σει τον αριθ­μό των θυ­μά­των, να κα­θυ­στε­ρή­σει τον κίν­δυ­νο για το σύ­στη­μα υγεί­ας, ελ­πί­ζο­ντας σε μια πιο ομαλή εξέ­λι­ξη της επι­δη­μί­ας. Αφε­τέ­ρου, να επι­βάλ­λει την εξα­το­μι­κο­ποί­η­ση μέσα στην κρίση, να εμπο­δί­σει τη δια­μόρ­φω­ση συλ­λο­γι­κών αι­τη­μά­των και διεκ­δι­κή­σε­ων, να διευ­κο­λύ­νει την πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση της επερ­χό­με­νης κρί­σης.

Ο κό­σμος έχει επί­γνω­ση του κιν­δύ­νου κα­τάρ­ρευ­σης του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας. Ο φόβος αυτός δίνει στην κα­ρα­ντί­να μια κατ’ αρχήν κοι­νω­νι­κή απο­δο­χή. Αυτό έχει μια αυ­θε­ντι­κό­τη­τα, είναι μια εκ­δή­λω­ση κοι­νω­νι­κό­τη­τας: πα­ρα­βιά­ζο­ντας κα­νείς σή­με­ρα τα μέσα προ­φύ­λα­ξης δεν θέτει σε κίν­δυ­νο μόνο τον εαυτό του, αλλά και πολ­λούς άλ­λους. Μέσα στις υπάρ­χου­σες σή­με­ρα συν­θή­κες, η κα­θυ­στέ­ρη­ση του «ση­μεί­ου κα­μπής» έχει ση­μα­σία για το αντί­τι­μο που τε­λι­κά θα πλη­ρώ­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις.

Όμως κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι η κα­ρα­ντί­να δεν είναι μα­κρο­χρό­νια βιώ­σι­μη, ότι είναι απο­λύ­τως τα­ξι­κά άνιση, ότι δη­μιουρ­γεί με­γά­λους κιν­δύ­νους για μια ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη διά­βρω­ση των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.

Η κα­ρα­ντί­να δεν πρέ­πει να επι­τρα­πεί να λει­τουρ­γή­σει ως άλ­λο­θι για άλλες κα­θυ­στε­ρή­σεις στην επεί­γου­σα ενί­σχυ­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη αρ­χι­κά μί­λη­σε για «ενί­σχυ­ση» ύψους… 15 εκα­τομ­μυ­ρί­ων, τε­λι­κά απο­φά­σι­σε να δια­θέ­σει 100 εκατ. ευρώ. Πρό­κει­ται για ασπι­ρί­νες. Οι μα­ζι­κοί διο­ρι­σμοί προ­σω­πι­κού τώρα, η απο­φα­σι­στι­κή αύ­ξη­ση πόρων για προ­μή­θεια υλι­κού, η επί­τα­ξη των ιδιω­τι­κών κλι­νι­κών, τα μέτρα ανα­κού­φι­σης και προ­στα­σί­ας του νο­ση­λευ­τι­κού προ­σω­πι­κού κλπ είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά μέτρα ζωής ή θα­νά­του για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Η κα­ρα­ντί­να δεν είναι βιώ­σι­μη για με­γά­λο τμήμα του πλη­θυ­σμού. Οι συ­ντα­ξιού­χοι –έχο­ντας χάσει το 40% του ει­σο­δή­μα­τός τους στη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο- δεν μπο­ρούν να επι­βιώ­σουν κλει­σμέ­νοι στο σπίτι για μακρό διά­στη­μα. Οι ερ­γα­τι­κές οι­κο­γέ­νειες δεν μπο­ρούν να συ­ντη­ρη­θούν χωρίς το με­ρο­κά­μα­το. Νέα προ­βλή­μα­τα γί­νο­νται απί­στευ­τα πιε­στι­κά: αλή­θεια ποιος θα «κρα­τή­σει» τα παι­διά, έξω από το σχο­λείο; Η άμεση ενί­σχυ­ση του ει­σο­δή­μα­τος των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών –η αύ­ξη­ση σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, τα επι­δό­μα­τα ενί­σχυ­σης όσο κρατά η κρίση κλπ είναι απο­λύ­τως επεί­γου­σες ανά­γκες.

Η κα­ρα­ντί­να δεν πρέ­πει να αφε­θεί να λει­τουρ­γή­σει ως βάση για επέ­λα­ση της ελα­στι­κο­ποί­η­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων. Όλα τα μέτρα του Σταϊ­κού­ρα (αύ­ξη­ση τη­λε­ερ­γα­σί­ας, σχε­τι­κο­ποί­η­ση ωρα­ρί­ου, σχε­τι­κο­ποί­η­ση­πρου­πο­θέ­σε­ων από­λυ­σης, σχε­τι­κο­ποί­η­ση­τη­ςυ­πο­χρε­ω­τι­κής ασφά­λι­ση­ςκ.ο.κ.) κι­νού­νται σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση.

Η κα­ρα­ντί­να δεν πρέ­πει να αφε­θεί να δια­βρώ­σει τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά εξορ­γι­στι­κό ότι κα­νείς δεν μιλά για μέτρα προ­στα­σί­ας των προ­σφύ­γων μέσα στα άθλια στρα­τό­πε­δα, ότι κα­νείς δεν τολμά να βάλει χέρι στην ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σία που παί­ζει ζάρια με τη δη­μό­σια υγεία, ενώ ο Χρυ­σο­χο­ΐ­δης και άλλοι κυ­βερ­νη­τι­κοί προει­δο­ποιούν για έκτα­κτα μέτρα κατά των δια­δη­λώ­σε­ων με πρό­σχη­μα τη δη­μό­σια υγεία. Το πάγιο ερώ­τη­μα και «που θα βρε­θούν τα λεφτά;», μέσα στις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες ει­ί­ναι προ­κλη­τι­κό, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν το κρά­τος έχει μόλις πα­ραγ­γεί­λει μια σειρά πα­νά­κρι­βα όπλα και τις μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις συ­νο­ριο­φυ­λά­κων και αστυ­νο­μι­κών ΔΙΑΣ.

Μέσα σε νέες και δύ­σκο­λες συν­θή­κες έχου­με να δια­μορ­φώ­σου­με νέα και επεί­γο­ντα αι­τή­μα­τα, να βρού­με τους τρό­πους διεκ­δί­κη­σης κι επι­βο­λής τους. Όπως σε πολ­λές άλλες με­γά­λες κρί­σεις, αυτό αρ­χι­κά μοιά­ζει δύ­σκο­λο. Όμως, όπως πάντα, το αρ­χι­κό μού­δια­σμα δεν θα είναι διαρ­κεί­ας. Η πίεση με­γά­λων προ­βλη­μά­των πάνω στους αν­θρώ­πους εγκυ­μο­νεί αλ­λα­γές στις συ­νει­δή­σεις, με­τα­το­πί­σεις, πα­νί­σχυ­ρα αι­τή­μα­τα για αλ­λα­γές, αιφ­νί­διες με­τα­τρο­πές στους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς.

Σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο η επι­δη­μία του κο­ρο­ναϊ­ού κα­τα­γρά­φει μια τε­ρά­στια κρίση πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας και προ­σα­να­το­λι­σμού των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, αυτή η επί­μο­νη και διαρ­κής επι­λο­γή του υπαρ­κτού κα­πι­τα­λι­σμού στα τε­λευ­ταία 30 χρό­νια, βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μια με­γά­λη δο­κι­μα­σία. Πριν ακόμα το ξέ­σπα­σμα της επι­δη­μί­ας, ήταν σαφές ότι η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία βά­δι­ζε προς μια νέα βα­θειά επι­δεί­νω­ση. Στο πο­λι­τι­κό πεδίο, αυτή η δια­πί­στω­ση οδη­γού­σε στην ενί­σχυ­ση του ρεύ­μα­τος του «εθνο-φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» ή νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Οι συ­νέ­πειες της επι­δη­μί­ας στην Κίνα και της πα­ρά­λυ­σης της οι­κο­νο­μί­ας στην Ιτα­λία θα είναι κα­τα­λυ­τι­κές στην πα­γκό­σμια «ανά­πτυ­ξη» και στο διε­θνές εμπό­ριο. Η κρα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση με­γά­λης κλί­μα­κας θα απο­δει­χθεί ξανά βα­σι­κό απο­κού­μπι των κα­πι­τα­λι­στών. Αν και πλη­θαί­νουν οι φωνές που ζη­τούν μια στρο­φή στη συ­στη­μα­το­ποί­η­ση και μο­νι­μο­ποί­η­ση του κρα­τι­κού πα­ρεμ­βα­τι­σμού όσον αφορά τα συμ­φέ­ρο­ντα των «από πάνω», πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρή η ομο­φω­νία για τη δια­τή­ρη­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και της διαρ­κούς απορ­ρύθ­μι­σης, όσον αφορά τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών μαζών. Το στα­μά­τη­μα αυτού του κα­τή­φο­ρου θα είναι αντι­κεί­με­νο σκλη­ρής πάλης διε­θνώς.

Η αντί­θε­ση στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, η ει­λι­κρι­νής απαί­τη­ση για την ανα­τρο­πή του, είναι στην πράξη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή. Είναι κα­κό­γου­στο ανέκ­δο­το η εμ­φά­νι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με «απαί­τη­ση» για μια αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρο­φή σε εθνι­κό και πα­νευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Αλή­θεια, πότε ανα­κά­λυ­ψε ο Αλ. Τσί­πρας τη δυ­να­τό­τη­τα μιας «συ­ναι­νε­τι­κής» λύσης σε πα­νευ­ρω­παι­κό επί­πε­δο για τη διά­θε­ση ση­μα­ντι­κών πόρων για την ενί­σχυ­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων; Γιατί δεν την επι­δί­ω­ξε ο ίδιος με­τα­ξύ 2015-2019; Γιατί συ­νέ­χι­σε «ομαλά» τη μνη­μο­νια­κή-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή των αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων;

Η υπε­ρά­σπι­ση των απλών αν­θρώ­πων από τις συ­νέ­πειες της κα­πι­τα­λι­στι­κής απλη­στί­ας, είναι υπό­θε­ση βα­θιών πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ανα­τρο­πών. Αυτό το νήμα οφεί­λου­με να ξε­δι­πλώ­σου­με μέσα στις δύ­σκο­λες, αλλά και εκρη­κτι­κές συν­θή­κες, που έχει δη­μιουρ­γή­σει η με­γά­λη κρίση της παν­δη­μί­ας.

Η υπαρ­κτή ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά έχει να παί­ξει κρί­σι­μο ρόλο. Χωρίς να πα­ρα­βιά­ζει τα όρια των συ­γκε­κρι­μέ­νων συν­θη­κών, συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας την τάση των αν­θρώ­πων για αυ­το­προ­στα­σία, οφεί­λει να πρω­το­στα­τή­σει στο πέ­ρα­σμα από το «μού­δια­σμα» και το φόβο στην ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση της οργής, στην απαί­τη­ση για βα­θιές και ου­σια­στι­κές κα­τα­κτή­σεις. Με άμεση αιχμή το αί­τη­μα για ενί­σχυ­ση στο μα­χό­με­νο δη­μό­σιο νο­σο­κο­μείο, αλλά και ξε­δι­πλώ­νο­ντας στη συ­νέ­χεια το σύ­νο­λο των αι­τη­μά­των που προ­κύ­πτουν από τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες μέσα στις συν­θή­κες ρευ­στό­τη­τας που πάντα δη­μιουρ­γεί μια σο­βα­ρή κρίση.