ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Ταξικές Αλήθειες Μέσα Στη Χειρότερη Κρίση

Πάνε πενήντα χρόνια από τότε που ο Γιάννης Νεγρεπόντης μας χάρισε τους στίχους για τον Μαύρο Τζο τον φουκαρά, που όταν πολεμάει στο Βιετνάμ τον λεν παλικαρά, αλλά όταν γυρίζει ανάπηρος και ψάχνει για δουλειά τον λεν αληταρά. Αλλά η άρχουσα τάξη δεν έχει αλλάξει.

Σήμερα, ξαφνικά, οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία εισπράττουν εγκώμια για την προσφορά τους στην κοινωνία την ώρα της πανδημίας. Σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών είναι «Λίγοι, άοπλοι, αλλά μαχητές» -αλλά οι κυβέρνηση αρνείται να τους κάνει περισσότερους, πιο εξοπλισμένους και προστατευμένους. Το μόνο που τους προσφέρει είναι λίγο «χειροκρότημα». Και όταν τελειώσει αυτός ο «πόλεμος» θα γίνουν ξανά φορείς «δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας», «φακελάκηδες» και «τεμπέληδες».

Και δεν είναι οι μόνοι. Τα ίδια γίνονται με τους εργαζόμενους στα σουπερμάρκετ. Χτες τους τοποθετούσαν στην κατηγορία των «ανειδίκευτων», που μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν και δεν αξίζουν κάτι παραπάνω από ένα χαμηλό μεροκάματο. Τώρα αποδεικνύεται πόσο πολύτιμοι είναι για την κοινωνία. Το ίδιο ισχύει για όλους και όλες που δουλεύουν για να μπορεί ο πληθυσμός -όσος μπορεί κάτω από αυτό το καθεστώς- να έχει τροφή, φως, νερό, τηλέφωνο σε συνθήκες καραντίνας.

Παραλογισμός

Ζητάνε αυτοθυσία από όλον αυτόν τον κόσμο της δουλειάς χωρίς να δίνουν ούτε καν την υπόσχεση για στήριξη και αναγνώριση αυτής της προσφοράς. Πριν από έναν αιώνα, μέσα στη μαυρίλα του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, η Ρόζα Λούξεμπουργκ αναδείκνυε τον παραλογισμό αυτού του συστήματος καταγγέλλοντας ότι «Οι μετοχές ανεβαίνουν και οι προλετάριοι πέφτουν». Σήμερα μαζί με τους νεκρούς του κορονοϊού πέφτουν και τα χρηματιστήρια. Δίπλα στα κλεισίματα για λόγους καραντίνας έρχονται κλεισίματα για λόγους χρεοκοπίας. Η τρέλα του καπιταλισμού ανέβηκε στο τετράγωνο.

Η αλήθεια είναι ότι η φιλολογία περί «πολεμικής οικονομίας» είναι αφρός. Και το 1914 και το 1940 η παρέμβαση του κράτους στις εμπόλεμες ιμπεριαλιστικές Μεγάλες Δυνάμεις άνοιγε εργοστάσια και έβγαζε την οικονομία από την οικονομική κρίση. Σήμερα ο «νέος» κρατικός παρεμβατισμός ρίχνει τρισεκατομμύρια στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις για να σώσει τις φούσκες στα χρηματιστήρια, στις αγορές ομολόγων, στην κερδοσκοπία με τις πρώτες ύλες. Η πτώση της τιμής του πετρέλαιου δεν εξασφαλίζει θέρμανση για τα νοικοκυριά που είναι κλεισμένα στο σπίτι, αντίθετα οι κερδοσκόποι θέλουν να αντιστραφεί για να σωθούν από τη χρεοκοπία οι αμερικάνικες επιχειρήσεις εξορύξεων που καταστρέφουν το περιβάλλον για να αντλήσουν από δυσπρόσιτα κοιτάσματα.

Δεν πρόκειται για «ρήξη» με τον νεοφιλελευθερισμό, όπως βιάζονται να πουν δυνάμεις της Αριστεράς που τρέχουν να προσφέρουν τη συναίνεσή τους στην εγκληματική κυβερνητική πολιτική. Ο μόνος πόλεμος που διεξάγουν οι Μητσοτάκηδες αυτού του κόσμου είναι ο ταξικός ενάντια στην εργατική τάξη. Και πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους ταιριάζει, τόσο στο άμεσο καθημερινό επίπεδο, όσο και στο συνολικό-προοπτικό.

Απαιτούμε εδώ και τώρα μεταφορά πόρων για την άμεση προστασία του πληθυσμού, για να έχουν όλοι σπίτι, πρόσβαση στη δημόσια Υγεία, ρυθμούς και συνθήκες δουλειάς σύμφωνα με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τον ιό. Και διεκδικούμε ότι δεν θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα για τις τρέλες των καπιταλιστών: δεν θα πληρώσουμε τα χρέη για τις φούσκες των κερδοσκόπων, δεν θα πάρουν αποζημιώσεις οι μεγαλομέτοχοι για όσες κλινικές ή ξενοδοχεία χρειαστεί να επιταχθούν, δεν θα αφήσουμε να συνεχίζεται ο έλεγχος της οικονομίας και της κοινωνίας από αυτούς που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφή. Το μέλλον ανήκει στους «φουκαράδες» που σήμερα σκοτώνονται και δεν θα αφήσουν κανέναν να τους ξαναπεί «αληταράδες».