Η κυβέρνηση δεν παραιτείται από το στόχο, όχι βεβαίως γιατί η επίτευξή του είναι ικανή να στρέψει σε φιλολαϊκή κατεύθυνση μια φύσει και θέσει αντιλαϊκή λυκοσυμμαχία όπως η ΕΕ, ή να σηματοδοτήσει απαλλαγή του λαού από τα βάρη της κρίσης και της ανάκαμψης, σταμάτημα της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτά δεν είναι παρά αυταπάτες με τις οποίες κοροϊδεύει το λαό.
Το κίνητρο των προσπαθειών, αυτό που φέρνει γύρω απ' το ίδιο τραπέζι τον Ολάντ, τον Ραχόι, τον Ρέντσι και τον Τσίπρα μεταξύ των άλλων, δεν είναι παρά η κοινή τους αγωνία να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών τους, προσπαθώντας να συντονιστούν για την απόσπαση ρυθμίσεων που αφορούν στο χρέος, να διεκδικήσουν από κοινού χαλάρωση του δημοσιονομικού «κορσέ», που επίσης εμποδίζει την πιο αποφασιστική στήριξη της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε αντιπαράθεση με τις θέσεις της Γερμανίας και άλλων κρατών της ΕΕ.
Την ενδοαστική διαπάλη στο εσωτερικό της ΕΕ αποτύπωνε ο Αλ. Τσίπρας, όταν ήδη απ' το 2014 δήλωνε: «Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην Ευρώπη σε μία σύγκρουση στρατηγικών... Μία επιλογή που θέλει την Ευρώπη απλά ένα πεδίο εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών... Οφείλουμε να σταθούμε εμπόδιο και να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων για να αντιμετωπίσουμε και την πολιτική της λιτότητας» και «η κρίση δημιουργεί συγκρούσεις ανάμεσα σε χώρες, συγκρούσεις μέσα στις χώρες, αλλά και συγκρούσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών. Η αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας στην εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ... οι δυνατότητες συμμαχιών για μια αριστερή ελληνική κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται και η συμπαράταξη των χωρών του Νότου γίνεται πια ρεαλιστικός στόχος...». Βεβαίως, για «Συμμαχία του Νότου» δεν μίλαγε μόνο ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Ο διακηρυγμένος τους στόχος για «τερματισμό της λιτότητας», σκοπίμως ασαφής ώστε να αφήνει θετική αίσθηση στους λαούς, δεν αφορά παρά στην απαίτηση να τους δοθεί η δυνατότητα να ρίξουν περισσότερο χρήμα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Δεν πρέπει, επίσης, να αφαιρεθούμε απ' το γεγονός ότι οι ομοτράπεζοι του Αλ. Τσίπρα στις χώρες τους εφάρμοσαν με πυγμή σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, που εξανέμισαν το λαϊκό εισόδημα και τσάκισαν δικαιώματα. Γνωστά τα έργα και οι μέρες του Ραχόι στην Ισπανία, περισσότερο αυτά του Ολάντ και του Ρέντσι, σε κράτη μάλιστα δίχως μνημόνια, με πανταχού παρόν ωστόσο το υπερμνημόνιο της στρατηγικής της ΕΕ και του κεφαλαίου. Με την πολιτική τους απέναντι στους λαούς επιβεβαίωσαν πλήρως ότι η εξουσία του κεφαλαίου και η ανάκαμψη της κερδοφορίας του είναι ασύμβατα με οποιαδήποτε σκέψη για μέτρα έστω ανακούφισης των λαών. Απεναντίας, ζητάνε διαρκώς νέο «αίμα» στην «αρένα».
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στο πλαίσιο της ανισομετρίας που υπάρχει μέσα στην ΕΕ, οι «χώρες του νότου» δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές σε μια σειρά ζητήματα, εκτός από αυτά που τους ενώνουν. Διαφορές που έχουν εκδηλωθεί κατά καιρούς με διαφορετική στάση σε μια σειρά από θέματα και που προσπαθούν βεβαίως σήμερα να βάλουν στην άκρη. Αυτές οι διαφορές, άλλωστε, κάνουν σοβαρό το ενδεχόμενο οι προσπάθειές τους να μην καρποφορήσουν.
Ο στόχος, λοιπόν, της «Συμμαχίας του Νότου», που θα βγάλει δήθεν την Ευρώπη από την κρίση και τη λιτότητα, μπορεί να ικανοποιεί τις πιο φιλόδοξες προσδοκίες τμημάτων του κεφαλαίου αυτών των κρατών, είναι όμως ένας μύθος για τους εργαζόμενους.
Πηγή : rizospastis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου