Αποφάσεις Tου Κ.O. Tου Κ.Κ.Ε.(μ-λ) Για Τις Πολιτικές Εξελίξεις 16 -17 Απρίλη 2016

• Με βάση τις εξελίξεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής με επίκεντρο τη Συρία αλλά και τις επιπτώσεις τους στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας στο Αιγαίο, είναι προφανές ότι παραμένουν στην πρώτη γραμμή της πάλης μας τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά καθήκοντα. Οι ευρύτεροι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, έτσι όπως οξύνονται διεθνώς αλλά και εκφράζονται στις επιλογές των ΗΠΑ-ΕΕ, έχουν σαν αποτέλεσμα το βάθεμα της εξάρτησης της άρχουσας τάξης αλλά και της χώρας από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.
Η ολοένα και πιο φανερή και διευρυνόμενη άμεση παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ και ειδικότερα των ΗΠΑ στο Αιγαίο αποτελεί μια σημαντική κλιμάκωση της έντασης, φορτώνει νέες υποχρεώσεις στην άρχουσα τάξη. Η ανάγκη προώθησης των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων προκαλεί όξυνση στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, τροφοδοτεί ένα κυνήγι εύνοιας των δύο γειτονικών αστικών τάξεων από τους ιμπεριαλιστές, το οποίο με τη σειρά του διαμορφώνει όρους μεγαλύτερης εποπτείας και επιδιαιτησίας του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ αναδεικνύεται και σ’ αυτό το μέτωπο ιδιαίτερα «προσαρμόσιμη» και «πειθαρχημένη» με βάση τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών και ευελπιστεί(;) σε ορισμένα ανταλλάγματα με βάση τη στρατηγική της θέση, τα οποία μέχρι στιγμής δεν φαίνονται.

Το ΚΚΕ(μ-λ), η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, οι αντιπολεμικές επιτροπές οφείλουν με έναν μόνιμο τρόπο να βρουν μορφές και να πάρουν πρωτοβουλίες στην προοπτική ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ που θα προωθεί τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών στα Βαλκάνια και στην Τουρκία πρώτα απ’ όλα.
Ένα μέτωπο που για να μπαίνει εμπόδιο στους σοβινισμούς, στους τυχοδιωκτισμούς και επεκτατισμούς, στην παραβίαση και επαναχάραξη συνόρων πρέπει να έχει σταθερό προσανατολισμό αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και στην αντιδραστική πολιτική των εξαρτημένων τάξεων.
Οφείλουμε επίσης να προσανατολίζουμε με καθαρό τρόπο τις αντιστάσεις μας ενάντια στη φασιστικοποίηση και στρατιωτικοποίηση, στην επιχειρούμενη αναβάθμιση του ρόλου του κράτους και της αστυνομίας, στην επιχειρούμενη προσπάθεια εμπέδωσης ενός κλίματος φοβίας και υστερίας στο όνομα των όποιων «εθνικών κινδύνων».

• Όπως προέκυψε από τις εξελίξεις του τελευταίου μήνα, μια πλευρά της όλης μας αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής δράσης θα συνεχίσει να αφορά την παρέμβαση και κίνησή μας με βάση το προσφυγικό. Από τις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, οπότε δειλά η οργάνωσή μας ξεκίνησε στον Πειραιά και στην Ειδομένη την προσπάθειά της να έρθει σε επαφή με τους πρόσφυγες-μετανάστες, μέχρι την πρόσφατη πανελλαδική συνολική παρέμβασή της κατά βάση μέσα από τη ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ αλλά και από άλλες πρωτοβουλίες, που κορυφώθηκε το διήμερο 9-10 Απρίλη, αποκτήσαμε αρκετή πείρα και είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε κατά πόσο η όλη προσέγγισή μας για το μεγάλο αυτό πρόβλημα πατάει στα πόδια της.
Κάνοντας λοιπόν έναν πρώτο απολογισμό, διαπιστώσαμε ότι το πλησίασμα των προσφύγων-μεταναστών σε πολιτική βάση και η προσπάθεια να περάσει η αλληλεγγύη μας προς αυτούς σε αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική βάση, χωρίς να παραγνωρίζουμε την ανθρωπιστική, μπορεί να βρει ανταπόκριση και στον ελληνικό λαό αλλά και στους ίδιους τους μετανάστες-πρόσφυγες.

Πλησιάσαμε τους μετανάστες-πρόσφυγες (όχι πάντα με συνέχεια και συνέπεια) για να τους απευθύνουμε κάλεσμα κοινού αγώνα ενάντια στους υποκινητές του πολέμου και στους υπαίτιους της δικιάς τους εξαθλίωσης, στους υπαίτιους για τα δικά μας βάσανα και δεινά.
Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το όλο ζήτημα σαν ζήτημα ακτιβισμού και φιλανθρωπίας, ξεπεράσαμε τους φόβους μας και τις αναστολές μας και συμβάλαμε με τις δυνάμεις μας ώστε οι πρόσφυγες και εμείς να διατρανώσουμε το σύνθημα «Σταματήστε τον πόλεμο», «Κάτω ο ιμπεριαλισμός κι ο φασισμός». Έτσι συμβάλαμε -και πρέπει να συνεχίσουμε- στο σπάσιμο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και στο να μπουν οι βάσεις ώστε οι μάζες στη χώρα μας να δουν τους μετανάστες-πρόσφυγες όχι σαν ζητιάνους, όχι σαν παράσιτα, όχι σαν κλέφτες, αλλά σαν ανθρώπινες υπάρξεις που θέλουν να αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή ενάντια στους εχθρούς που θέλουν να τους τη στερήσουν.
Οι πρόσφυγες-μετανάστες έχουν δικαιώματα και πρέπει να τα διεκδικήσουν ανεξάρτητα σε ποια χώρα βρίσκονται. Συμβάλαμε και εμείς προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς βέβαια να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι. Προσπαθήσαμε -και πρέπει να συνεχίσουμε- να φέρουμε σε επαφή τους πρόσφυγες με την Αριστερά της αντίστασης, της διεκδίκησης, της συλλογικότητας και όχι με την καρικατούρα των ΜΚΟ, των «δικτύων», της εκκλησίας και της κυβέρνησης.
Ήρθαμε σε επαφή με τους πρόσφυγες-μετανάστες χωρίς να παρουσιαζόμαστε σαν την «αριστερά τροχονόμο» που απλώς νοιάζεται για να φύγουν οι πρόσφυγες προς την Ευρώπη, λες και εκεί θα βρουν δικαίωση οι στόχοι τους.
Εμείς μεταφέραμε το μήνυμα ότι όπου και να επιλέξουν να μείνουν, είτε τους υποχρεώσουν γιατί δεν θα έχουν τη δύναμη να το αποτρέψουν, αν δεν οργανωθούν και δεν διεκδικήσουν τα αυτονόητα θα συνεχίσουν να δυστυχούν.
Παρατηρήσαμε ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα οι προσφυγικές ροές θα συνεχίσουν και δεν θα ανακοπούν, ανεξάρτητα το ποιοι δρόμοι(;) θα προκριθούν από όλους εκείνους τους κρυφούς-φανερούς μηχανισμούς διακίνησης και εκμετάλλευσης. Παρατηρούμε επίσης ότι το μεγάλο κομμάτι των μεταναστών και προσφύγων που έφτασε στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες και κατάφερε να επιζήσει θα παραμείνει στην
Ελλάδα, αν όχι μόνιμα, για μεγάλο διάστημα. Εξέλιξη που, αν δεν υπάρξει αντίδραση και αντίσταση, μπορεί να τροφοδοτήσει μέσα στις λαϊκές μάζες της χώρας αλλά και στους πρόσφυγες αντιδραστικές συνειδήσεις με φασίζοντα χαρακτηριστικά.

Η Αριστερά στη χώρα μας, όντας ουσιαστικά παροπλισμένη, δεν δείχνει ικανή να παρέμβει ουσιαστικά και ανατρεπτικά. Εμείς ωστόσο, παρά τις μικρές μας δυνάμεις, δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι δικό μας. Γι’ αυτό και βρισκόμαστε μπροστά στην πρόκληση δίπλα στην προσπάθεια να συγκροτήσουν οι εργαζόμενοι την οργή τους, οι άνεργοι το δικό τους κίνημα αντίστασης και διεκδίκηση, να ξεδιπλώνεται μια παράλληλη δουλειά που θα προσπαθήσει να συμπαρασταθεί στους αγώνες των προσφύγων και μεταναστών να απαιτήσουν μια κανονική ζωή (όσο τουλάχιστον επιτρέπουν οι συνθήκες του καπιταλισμού σήμερα) με δουλειά, σπίτι. Μόνο σ’ αυτή τη βάση έχουν προοπτική να μην καταντήσουν σε εξαθλιωμένα γκέτο έρμαιο των κάθε λογής εκμεταλλευτών.
Φυσικά και τα περιθώρια που έχουν οι μετανάστες και πρόσφυγες καθορίζονται από τα όρια και τη δυνατότητα που έχει το ντόπιο διεκδικητικό κίνημα και που με βάση τις εκτιμήσεις μας βρίσκεται και αυτό πολύ πίσω και αποδιοργανωμένο.
Αυτό όμως μη μας πτοεί. Μπορούμε να δοκιμάσουμε, στο πλαίσιο της επικείμενης εργατικής Πρωτομαγιάς, να φθάσει το μήνυμα του ταξικού αγώνα και στους μετανάστες και πρόσφυγες, αφού ένα κομμάτι της προσφυγιάς προορίζεται για αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης. Σαν μια «αρχή», χωρίς να παραγνωρίζουμε τα όριά μας.

• Στο πλαίσιο της συζήτησης που έγινε στο ΚΟ, επισημάνθηκε εκ νέου το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του κινήματος, που δεν είναι άλλο από τη συνεχιζόμενη αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και το βάθεμα της αποδιοργάνωσης του κινήματός της.
Μία κατάσταση που είναι καθοριστικά υπεύθυνη για τους αρνητικούς συσχετισμούς σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού και που ένα από τα αρνητικά της αποτελέσματα είναι η αυξημένη δυνατότητα που δείχνει να έχουν οι ντόπιοι αστοί αλλά και οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες να συντηρούν και να τροφοδοτούν με ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα την άγρια επίθεσή τους.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία και την αξία μιας πιο ειδικής εκτίμησης για την πορεία του παζαρέματος μεταξύ ιμπεριαλιστών και ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να έχει η ντόπια άρχουσα τάξη αυξημένες δυνατότητες να αναπαράγεται και να εκμεταλλεύεται, αλλά και οι ιμπεριαλιστές το ελεύθερο να ξεζουμίζουν το λαό και τη χώρα και να προωθούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα, το καθοριστικό είναι ότι η επίθεση δεν θα έχει τέλος, θα είναι βαθιά και συνεχιζόμενη. Το καθοριστικό είναι ότι το «ξεπέταγμα» που εμφανίστηκε να δίνει το «παρών» στις αρχές του Φλεβάρη δεν έδειξε μεγάλη αντοχή και σχετικά γρήγορα μπλόκαρε στην «κινούμενη άμμο» της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης που έχει τροφοδοτήσει αυτό που οι πλατιές μάζες αντιλήφθηκαν σαν μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ανυπαρξία της Αριστεράς. Βρισκόμαστε λοιπόν ξανά ως κίνημα και ως αγωνιστές να μετράμε «απώλειες» και όχι «κέρδη». Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνεχιζόμενη αντιλαϊκή καταιγίδα που δεν έχει σταματημό και εμφανιζόμαστε ως λαός, ως τάξη, ως κίνημα σχεδόν άοπλοι.
Και το χειρότερο είναι ότι οι όποιες δυνάμεις στο όνομα της Αριστεράς θα μπορούσαν να βάλουν χέρι από κοινού στην αντίσταση περί άλλα τυρβάζουν. (Για την ακρίβεια, όχι «άλλα» αλλά τις εκλογές).
Είναι τόσο κραυγαλέα τα αδιέξοδά τους και τόσο πασίδηλη η αδυναμία τους να απευθυνθούν στις μάζες από τη στιγμή που τις έχουν τόσο πολύ απογοητεύσει, που το μόνο που «ελπίζουν» είναι να γίνουν εκλογές σύντομα μπας και βρουν περιεχόμενο και ευκαιρία να ξεστομίσουν ανέξοδα μεγάλα λόγια.

Φανταστείτε ότι μετά την ντρίμπλα Κατρούγκαλου δεν μπορούν να βρουν μέρα, έτσι, για το θεαθήναι, να «γιορτάσουν» την Πρωτομαγιά και να βγουν από την υποχρέωση. Τόσο «καλά».
Με αυτά τα δεδομένα, οι δυνάμεις της οργάνωσης, της Ταξικής Πορείας και της Λαϊκής Αντίστασης πρέπει να ξεδιπλώσουν άμεσα μια ολόκληρη πανελλαδική προσπάθεια που σταθμός -και όχι κορύφωση- θα είναι ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς.
Κεντρικό της σύνθημα θα είναι: ΤΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ; Να προσπαθήσουμε να καταδείξουμε πόσο ζημιογόνα είναι αυτή η «πονηρούτσικη» σύλληψη της 48ωρης απεργίας που ομολογημένα δεν δημιουργεί κανέναν όρο πίεσης προς την κυβέρνηση, δεν δημιουργεί κανέναν όρο οργάνωσης και διεκδίκησης και αποδέχεται ότι οι εργαζόμενοι είναι άμαχοι και χειροκροτητές μιας εντελώς ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας που απλώς θα κληθεί να θάψει ξανά τον νεκρό και να ξαναψηφιστούν τα μέτρα. Αυτή είναι βέβαια η επιδίωξή τους. Εμείς θα συμβάλουμε στο αντίστροφο και θα προχωρήσουμε με επιμονή και υπομονή να βάζουμε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του εργατικού ταξικού κινήματος. Με το βάρος να πέφτει στις εργατικές γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους.
Ιδιαίτερο βάρος επίσης πρέπει να δώσουμε και στους τομείς των νέων εργαζομένων, μιας και η εργαζόμενη νεολαία αλλά και η άνεργη μαζί με όλο εκείνο το κομμάτι των νέων ανθρώπων που βγαίνει από την εκπαίδευση θα αποτελέσει σίγουρα την πρώτη ύλη που θα τροφοδοτήσει με καύσιμα τους κινητήρες του κινήματος.

• Ιδιαίτερη συζήτηση έγινε και για τη σπουδάζουσα νεολαία, με αφορμή τα έντονα σημάδια καθίσματος και απαξίωσης του σ.κ. τα τελευταία χρόνια. Στο μεγάλο της μέρος η σπουδάζουσα νεολαία δείχνει αιφνιδιασμένη και ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στην κρίση αλλά και στην ιδιαίτερη επίθεση που εξελίσσεται και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Επισημάναμε την ανάγκη η οργάνωση να στηρίξει το δυναμικό της σπουδάζουσας και των Αγωνιστικών Κινήσεων, το οποίο ναι μεν διευρύνθηκε τα τελευταία χρόνια αλλά καλείται να παλέψει σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Πρέπει να αρχίσει να αντιστρέφεται η πορεία αυτή. Το δυναμικό μας έχει τις δυνατότητες να μην παρασυρθεί από το ρεύμα και να αποκτήσει αποφασιστικότητα και διορατικότητα.
Διορατικότητα για να μη μένει στα επιφαινόμενα. Κάτω από την «κρούστα» το πράγμα βράζει και όσοι σήμερα δείχνουν να είναι από πάνω θα τους καταπιεί η οργή των από κάτω. Αρκεί το υποκείμενο να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων. Και στη διαμόρφωση αυτού του υποκειμένου, το δυναμικό που επηρεάζεται από την οργάνωση και τις Αγωνιστικές Κινήσεις μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο.
Οι δυνάμεις δεν είναι μικρές. Είναι αρκετές, αρκεί να είναι προετοιμασμένες και με εμπιστοσύνη στις απόψεις μας. Το δυναμικό μας στην αμφίδρομη σχέση με τον κόσμο κυρίως έχει να δώσει, χωρίς να υποτιμάει αυτά που έχει να πάρει.

• Όπως είναι γνωστό από σειρά αποφάσεών μας σ’ όλα τα χρόνια της διαδρομής μας, έχοντας τη δική μας ιδιαίτερη προσέγγιση για τα αίτια και το βάθος της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, έχουμε εκθέσει τους όρους που συνολικά και στην αλληλεπίδρασή τους θα αρχίσουν να λειτουργούν αντίστροφα στο καθήκον της άρσης και της ανατροπής των όρων της ήττας. Έχουμε επίσης τοποθετηθεί ότι αυτό το κεφάλαιο με τα υποκεφάλαιά του δεν το αντιμετωπίζουμε σαν ακαδημαϊσμό, αλλά σαν ένα μάχιμο στόχο που πηγαίνει δίπλα δίπλα με τη χάραξη γραμμής για το σήμερα.
Τέλος πάντων, μέσα στα «προαπαιτούμενα» της μεγάλης πορείας για την επανασυγκρότηση του Κ.Κ. είναι η προσέγγιση των όρων και των αιτιών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πάλαι ποτέ σοσιαλιστικές χώρες και κυρίως στην ΕΣΣΔ και τη ΛΔ της Κίνας.
Όποτε λοιπόν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία και μας δίνεται η αφορμή, επιχειρούμε να συγκροτήσουμε τα όσα έχουμε κατακτήσει και ως συμβολή στην αντιπαράθεση-διάλογο με άλλα ρεύματα αλλά και για να αναβαθμίσουμε τις προσεγγίσεις μας μέσα από μελέτη και συλλογική επεξεργασία.
Έτσι λοιπόν έχουμε προγραμματίσει για το διήμερο 4-5 Ιούνη σειρά εκδηλώσεων και εργαστηρίων αφιερωμένα στη ΜΠΠΕ, μαζί με το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΤΚΡ/Μ-L (Τουρκίας), στις οποίες εκτός από άλλες ελλαδικές συμμετοχές προσκαλούμε και εκπροσώπους από άλλα σημεία του πλανήτη. (Θα υπάρχει σχετική αναλυτική ανακοίνωση μέσα στην «Π.Σ.»)

• Ένα χρόνο μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένο ότι η όλη μετεξέλιξη του κυβερνητικού κόμματος αλλά και η απότομη συντριβή των αυταπατών έτσι όπως ακολούθησαν μετά το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτέμβρη έχουν οδηγήσει τις λαϊκές μάζες στο περιθώριο…
…Θα ήταν αδύνατο αυτή η ασφυκτική κατάσταση να μην επιδράσει στην απήχηση, στη μαζικότητα και την εμβέλεια των όποιων πρωτοβουλιών παίρνει η οργάνωση είτε αυτοδύναμα είτε μέσω ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΑΑΣ, είτε μέσω κάποιων προσπαθειών κοινής δράση.
Όμως δεν είναι σωστό ούτε αντιπροσωπευτικό του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε να τα φορτώνουμε όλα στις μεγάλες δυσκολίες της περιόδου αλλά και στις συνεχώς διευρυνόμενες πολιτικές μας διαφορές με το όλο ρεύμα του αγωνιστικού ρεφορμισμού-κυβερνητισμού που με πολύ αργά και αντιφατικά βήματα επιχειρείται να ξανασυγκροτηθεί στη ΛΑΕ, γύρω απ’ αυτήν, δίπλα και μέσα στο Αριστερό Ρεύμα, δίπλα και μέσα στο πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. Χωρίς ακόμη σοβαρά αποτελέσματα και με πολλές αντιφάσεις, όλη αυτή η «νέα» προσπάθεια (καθόλου νέα) που αμετανόητα και παρά τις σφαλιάρες που δέχτηκε επιχειρούν όλοι αυτοί μας θέτει ένα πρόβλημα του πώς το αντιμετωπίζουμε.
Το ζήτημα με αυτό το ρεύμα είναι αν και κατά πόσο στις σημερινές συνθήκες μπορούμε να έχουμε μια συνεργασία κοινής δράσης (όχι φυσικά κεντρική, δεν το επιτρέπουν οι θέσεις τους και ο εκλογικός τους κρετινισμός), η οποία, χωρίς να ακυρώνει την αντιπαράθεση μ’ αυτό (κύρια πλευρά), θα επιτρέπει να διαμορφώνονται κάποιες προοπτικές δημιουργίας εστιών αντίστασης μέσα στους χώρους αλλά και σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών ζητημάτων (προσφυγικό, αντιιμπεριαλιστικό, απεργίες, εργασιακά κ.λπ.).

Βασικό ζήτημα που θα μας καθορίζει από δω και πέρα για το αν και με πόση βαρύτητα θα μπαίνουμε στις πρωτοβουλίες κοινής δράσης είναι καταρχάς το αν θα πλαισιώνονται στην κίνησή τους από κόσμο πλατύτερο. (Στη φάση αυτή δυστυχώς οι πρωτοβουλίες αυτές μένουν «μεταξύ» μας). Επίσης παίζει ρόλο και το κατά πόσο αυτές οι πρωτοβουλίες δεν θα καπελώνουν τα σημεία εκείνα των πολιτικών πλαισίων που θεωρούμε καθοριστικά.
Επίσης να προσέξουμε ότι η επίδραση που μπορούμε να ασκήσουμε σ’ αυτό το ρεφορμιστικό ρεύμα δεν είναι ζήτημα παραχωρήσεων στα κοινά πολιτικά πλαίσια. Ούτε βέβαια, απ’ την άλλη μεριά, διασφαλίζουμε κάτι περισσότερο που επιμένουμε να περάσει στα χαρτιά το δικό μας πλαίσιο όταν αυτό δεν μεταφράζεται σε κίνηση.

Έτσι λοιπόν εκτιμήσαμε ότι αυτό που προέχει είναι μέσα από μια ολόπλευρη δράση και ξεδίπλωμα πολιτικών πρωτοβουλιών να παράγουμε τα δικά μας δεδομένα μέσα στην κίνηση. Μια μαζική και πετυχημένη πρωτοβουλία του ΚΚΕ(μ-λ) στη βάση πραγματικών αναγκών είναι τις περισσότερες φορές πολύ καλύτερο μέσο πίεσης προς άλλους από το να ξημεροβραδιαζόμαστε να φτιάξουμε κοινές πολιτικές πλατφόρμες.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να βοηθήσει ακόμη περισσότερο η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΑΣ, όχι για να κλείσουμε τη δράση μας στο πλαίσιό της αλλά για να αποκτήσει υπόσταση και μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην κίνηση. Αυτό για να γίνει πρέπει να εντείνει τις ανοιχτές της πρωτοβουλίες και καλέσματα.

Το τελευταίο διάστημα, παρά την κινηματική βαρυχειμωνιά και παρά το ότι οι πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται από όλους είναι κατά βάση άμαζες, φαίνονται κάποιες καλύτερες προοπτικές για το εγχείρημα. Με κορύφωση στο λιμάνι του Πειραιά, όπου με έναν ευέλικτο και αποφασιστικό τρόπο οι δυνάμεις της ΛΑ-ΑΑΣ κατόρθωσαν και ολοκλήρωσαν με σχετικά μαζικούς όρους μια πετυχημένη πρωτοβουλία.

Είναι μεταφυσικό να διαχωρίζουμε την ισχυροποίηση των απόψεών μας με στεγανά: μόνο με την κοινή δράση ή μόνο με τις ανεξάρτητες πρωτοβουλίες. Θα τα προωθούμε σαν αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Επίσης δεν συμφωνούμε ότι οι προσπάθειές μας ξεκινάνε και τελειώνουν στο να επηρεάσουμε το δυναμικό που κινείται μέσα στο πλαίσιο των ρευμάτων του αγωνιστικού ρεφορμισμού-κινηματισμού. Δεν συντρέχουν πολιτικοί λόγοι για να προχωρήσουμε σε αλλαγή της πλεύσης που ακολουθούμε για δεκαετίες και να δεθούμε με αυτό το δυναμικό πιο μόνιμα και σταθερά. Θεωρούμε ότι μια τέτοια κατεύθυνση, όσο και να ντύνεται σαν μια επαναστατική παρέμβαση στην ταξική πάλη, που υποτίθεται ότι θα διαμορφώσει νέα δεδομένα, είναι ουσιαστικά παραίτηση απ’ τον δικό μας δρόμο και υπόκλιση στον αγωνιστικό ρεφορμισμό. Και μάλιστα σε εποχές που ο αγωνιστικός ρεφορμισμός αυτός είναι χρεωμένος με τόσες ήττες και πολύ ευάλωτος σε μια συστηματική αντιπαράθεση μαζί του.
Να κολυμπάμε στις μάζες, μάλιστα. Όχι όμως να βαλτώσουμε στα νερά του αγωνιστικού ρεφορμισμού.