1. Στην απάντηση που δώσαμε, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940–41» από τις εκδόσεις ΣΥΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, στις ιστορικές αυθαιρεσίες και στη διαστρέβλωση του μαρξισμού από την σταλινοζαχαριαδική τριάδα (Γ. Πετρόπουλος, Β. Λιόσης, Δ. Δημητριάδης),[1] όπως ήταν φυσικό δεν υπήρξε καμιά απάντηση. Δημοσίευσαν στην ιστοσελίδα τους την απάντησή μας, κάτω από τον τίτλο:«Όταν οι νεοτροτσκιστικές γκρούπες αγκαλιάζουν την ηγεσία του ΚΚΕ» και με ένα σχόλιο που λέει: «…προέκυψε και έτερος χειροκροτητής της ηγεσίας του ΚΚΕ στην προσπάθεια που καταβάλει η τελευταία να αναθεωρήσει την ιστορία του κόμματος και να ξεριζώσει την ιστορική συνείδηση των κομμουνιστών. Πρόκειται για την νεοτροτσκιστική Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ), η οποία στην ιστοσελίδα της δημοσιεύει ένα μακροσκελέστατο άρθρο πολεμικής ενάντια σε όσους αντιτάχθηκαν, με αρθρογραφία, στο τελευταίο πόνημα του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το άρθρο αυτό επικροτεί την αναθεώρηση της ιστορίας του ΚΚΕ από την ηγεσία του…».[2]
Πραγματικά χρειάζεται μεγάλη αντιτροτσκιστική εμμονή για να «καταλάβει» κάποιος ότι από την απάντηση που δώσαμε στην σταλινοζαχαριαδική τριάδα (Γ. Πετρόπουλος, Β. Λιόσης, Δ. Δημητριάδης) γίναμε χειροκροτητές της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτό που κάναμε με την απάντησή μας είναι να ανατρέψουμε για ακόμη μια φορά μια χυδαία –και που ιστορικά είναι η λιγότερο επαρκής– απόπειρα αναθεώρησης του μαρξισμού, στην οποία είναι αλήθεια ότι συστηματικά επιδίδεται η συγκεκριμένη τριάδα (μέσα από τις ιστοσελίδες ergatikosagwnas.gr και kordatos.org). Και βέβαια να αποκαταστήσουμε την αλήθεια γύρω από τις θέσεις του τροτσκιστικού κινήματος, απαντώντας στις ύβρεις και στις συκοφαντίες των εξαφανιζόμενων σταλινικών ομάδων. Όχι τόσο γι’ αυτά τα απολιθώματα, όσο για τις νέες γενιές των επαναστατών. Τους ίδιους αφορά ένα πράγμα, αν έχουν ίχνος εντιμότητας, η υποχρέωση σε αυτά που γράφουν για τον τροτσκισμό και τους τροτσκιστές να αναφέρουν και τις πηγές τους και όχι απλά να αναπαράγουν αυτά που άκουσαν σε κάποιο σταλινικό καφενείο ή κατασκευάστηκαν σε κάποιο χαλκείο.
2. Ο Μάκης Μαΐλης (μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ), στις κατηγορίες της σταλινοζαχαριαδικής τριάδας για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για «τροτσκισμό ή νεοτροτσκισμό», ««είναι αποφασισμένη να διαλύσει το Κόμμα, όπως το ξέραμε, όπως το ζήσαμε κι όπως καταγράφηκε στην ιστορία και στην συνείδηση του εργαζόμενου λαού»[3], απάντησε στο Ριζοσπάστη στις 17/5/2015, κατηγορώντας τους ότι αυτοί «ξεπατικώνουν» τον Άγι Στίνα! Πράγματι, ο Γ. Πετρόπουλος στο άρθρο του αναφέρει εκτεταμένα αποσπάσματα από κείμενα του Στίνα για να αποδείξει ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ τον «ξεπατικώνει»!
Σε νέο του κείμενο ο Β. Λιόσης,[4] ως συνήθως, κατηγορεί τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και τον Μ. Μαΐλη για νεοτροτσκισμό. Μάλιστα, προς υπεράσπιση της άποψής του αναφέρεται και στη απάντηση που του έδωσαν εκ μέρους της ΟΚΔΕ οι σύντροφοί Β. Ζόγκας και Σ. Παπαδόπουλος και αποσπάσματα από κείμενα του Π. Πουλιόπουλου ή τροτσκιστών του πυρήνα της Ακροναυπλίας, τα οποία είναι παρμένα από το βιβλίο του Μάριου Εμμανουηλίδη «ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, Ο ελληνικός τροτσκισμός και ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος».
Για ακόμη μια φορά, η σταλινοζαχαριαδική ομάδα με αυτά που υποστηρίζει, αφήνει ό,τι έγινε στο παγκόσμιο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, στον πόλεμο, στην κατοχή, στο ΕΑΜ κ.λπ. στο χώρο του ανεξήγητου. Δεν φταίει τίποτα και κανένας. Δεν φταίει τίποτα και κανένας που η «νικηφόρα επανάσταση» δεν κέρδισε αλλά χάθηκε με τραγικό τρόπο και βέβαια προδοτικό των αρχών του επαναστατικού μαρξισμού. Αυτή η εξέλιξη δεν σχετίζεται με την «αντιφασιστική» και εθνικοπατριωτική πολιτική του ΚΚΕ που εξάλειψε και κατέστειλε (τροτσκιστές, Βελουχιώτης κ.α.) το ταξικό της περιεχόμενο, ακόμη και όταν η ταξική σύγκρουση έγινε πραγματικότητα (Δεκεμβριανά, Εμφύλιος); Ποιος μπορεί να αμφιβάλει, σήμερα, ότι οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ (1934), το 7ο Συνέδριο της ΚΔ και η «εθνικοπατριωτική» υπερεπένδυση/διαστροφή της ταξικής πάλης καθόρισαν την τύχη της «νικηφόρας επανάστασης»; Για τους σταλινικούς και την σταλινοζαχαριαδική ομάδα, αρκεί που βρίζουν και συκοφαντούν το τροτσκιστικό κίνημα ή να γράφουν παραδοξολογίες, όπως: «Τα τρία αυτά γράμματα δεν ταυτίζονται στο πολιτικό τους περιεχόμενο, συνιστούν όμως μια διαλεκτική συνέχεια. Ο λόγος είναι απλός. Αναφέρονται σε διαφορετικές φάσεις –και συνεπώς σε διαφορετικές συνθήκες– του πολέμου που τροποποιούσαν τον χαρακτήρα του.»[5]
3. Σε κανένα από τα κείμενά τους, όπως και γενικά των σταλινικών, που αναφέρονται για το έθνος, τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό δεν αναφέρονται στους κλασικούς του μαρξισμού (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Λουξεμπουργκ κ.α.), παρά μόνο στον Δημητρόφ, στον Ζαχαριάδη και όμοιούς τους, αποσπασματικά και μόνο στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ και φυσικά στο τι έλεγαν οι τροτσκιστές, τα οποία όλα ήταν πάνω στις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού, έστω, σε ορισμένες περιπτώσεις, και με μια υπερβολική καθαρότητα. Οι αντιλήψεις της σταλινοζαχαριαδικής ομάδας δεν είναι ούτε κλασικές αστικές, είναι εθνικιστικές.
Για τους μαρξιστές όλα τα έθνη είναι πρόσφατα, σχετικά τεχνικά δημιουργήματα και δεν προϋπήρξαν του έθνους–κράτους. Το έθνος δεν είναι μια κοινότητα που σχηματίζεται αυθόρμητα, πάνω στη βάση της σύμπτωσης ορισμένων χαρακτηριστικών, αλλά μια κοινότητα που δομείται συνειδητά πάνω στην δυνατότητα και ικανότητα ορισμένων τάξεων να υποδυθούν ηγεμονικούς ρόλους, επομένως να μετασχηματίσουν σε «εθνικό» τα διάσπαρτα λαϊκά στοιχεία, αλλά όχι μόνο αυτά. Το έθνος δεν προκύπτει, αλλά δημιουργείται, χτίζεται, κατασκευάζεται από κοινωνικές τάξεις, οι οποίες επιδιώκουν την κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ηγεμονία κ.λπ. Οι κυρίαρχες τάξεις/αστική τάξη οικειοποιούνται και «εθνικοποιούν» το ιστορικό παρελθόν (ιστορικοί περίοδοι, προσωπικότητες, μεγαλοφυΐες, ποιητές, μνημεία κ.α.) για να κατασκευάσουν την έννοια της συνέχειας και έθνους. «Κάθε έθνος έχει τους δικούς του ποιητές, μνημεία του λόγου για τα οποία υπερηφανεύεται: o Όμηρος για την Ελλάδα, ο Δάντης για την Ιταλία, ο Θερβάντες για την Ισπανία, ο Καμόες ή Καμόενς για την Πορτογαλία, ο Σαίξπηρ για την Αγγλία ο Γκαίτε για την Γερμανία», λέει Γκράμσι . Η αστική προπαγάνδα, που αποδίδει στην «αφυπνισμένη» εθνική συνείδηση των λαών τη δημιουργία των εθνικών κρατών, δεν είναι παρά ένας μύθος πολύ χρήσιμος στους υποστηρικτές του εθνικού κράτους, αλλά όχι λιγότερο ψευδής λόγω αυτής της χρησιμότητάς του. Το έθνος είναι το αποτέλεσμα του κράτους και όχι η αιτία. Είναι το κράτος που δημιουργεί το έθνος και όχι το έθνος που δημιουργεί το κράτος. Η μετατροπή των ανθρώπινων ομάδων σε έθνη, δηλαδή σε λαούς ενός κράτους (πέρα ίσως από μια μικρή ιστορική περίοδο) δεν άνοιξε το δρόμο σε καμιά νέα προοπτική για τον κόσμο. Αντίθετα, τα «έθνη–κράτη» αποτελούν έναν ισχυρό εμπόδιο, προμαχώνα κάθε διεθνούς αντίδρασης για την κοινωνική απελευθέρωση και ενάντια στο Σοσιαλισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η ρητορική όλων των ακροδεξιών και φασιστικών ρευμάτων αρχίζει και τελειώνει με τον «έθνος» και την «πατρίδα».
4. Όλα τα λιβελογραφήματα των σταλινικών καταλήγουν με ένα «ατράνταχτο» επιχείρημα: «…αντίληψη που δοκιμάστηκε στη ζωή και απορρίφθηκε από τις μάζες, μετατρέποντας τους τροτσκιστές και τις οργανώσεις τους ανά τον κόσμο σε γκρούπες –μέσα από αλλεπάλληλες διασπάσεις– χωρίς κύρος και εμβέλεια στις λαϊκές μάζες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έπαιξαν ανοικτά προβοκατόρικο ρόλο στο όνομα της προστασίας της επανάστασης…».[6] Μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούν οι σταλινικοί κάθε απόχρωσης, πόση απήχηση έχουν σήμερα οι αντεπαναστατικές τους απόψεις; Αν δεν το ξέρουν, ας το μάθουν, σχεδόν τίποτα. Όσο για το κύρος του σταλινισμού σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, είναι κάτι περισσότερο απόανύπαρκτο. Αλλά και εκείνη την εποχή, η επικράτηση των σταλινικών απόψεων («η λέπρα του διεθνούς εργατικού κινήματος»[7])-δυστυχώς για την πορεία της επανάστασης- οφείλεται όχι στη λάμψη τους αλλά στο λεπίδι της γραφειοκρατικής αντεπανάστασης και στην εκμετάλλευση της Οκτωβριανής Επανάστασης.
5. Αποκαλούν το τροτσκιστικό κίνημα από χαρακτηριστική άγνοια, νωθρότητα σκέψης και κυρίως σκόπιμης συκοφάντησής του «γκρούπες». Το πόσο έχει συμβάλει ο επαναστατικός μαρξισμός-τροτσκισμός σε παγκόσμια κλίμακα-στη θεωρία, πολιτική και πρακτική αλλά και στα επαναστατικά κινήματα είναι πασίγνωστα, όπως και οι οργανώσεις και κόμματα της 4ης Διεθνούς. Σήμερα το κίνημα του επαναστατικού μαρξισμού-τροτσκισμού είναι το μοναδικό ρεύμα σε παγκόσμια κλίματα και με σημαντικές οργανώσεις/κόμματα. Μήπως μπορούν να μας πουν τα σταλινικά απολιθώματα τι αποτελούν, σήμερα, οργανωτικά σε παγκόσμια κλίμακα; Αποτελούν έστω και μικρές «γκρούπες»-για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο τους. Μήπως μπορούν να μας πουν για τη χώρα μας;
Είναι χαρακτηριστική η αμετροέπεια της σταλινοζαχαριαδικής ομάδας να εγκαλεί τους πάντες και τα πάντα – αλλά μπορούν να μας πουν γιατί δεν εμφανίζονται πουθενά, γιατί δεν τους συναντάει ποτέ κανένας σε κάποια παρέμβαση και γενικά μέσα στο κίνημα;
Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα, παραθέτουμε το ρώσικο λαϊκό μύθο που χρησιμοποίησε ο Λένιν προς υπεράσπιση της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες ποτέ δεν μπορούν να πετάξουν στα ύψη που πετάν οι αετοί».[8]
Β.Ζ. – Σ.Π., 5/6/2015
[1] okde.gr, 12/5/2015
[2] ergatikosagwnas.gr, 15/5/2015
[3] Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη, Γ Πετρόπουλος, ergatikosagwnas.gr
[4] Όταν ο μαρξισμός μετατρέπεται σε θεολογία, Β. Λιόσης, kordatos.org, 19/5/2015
[5] Το πρώτο και τα άλλα δύο γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη, Γ. Πετρόπουλος, ergatikosagwnas.gr, 17/5/2015
[6] Τελικά ποιος είχε δίκιο για την στάση του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;, Ευγενία Καβαλλάρη,14/5/2015 και 18/5/2015, alfavita.gr
[7] Τα εγκλήματα του Στάλιν, Λ. Τρότσκι, σ. 307, εκδόσεις Προμηθέας
[8] Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου, Β. Λένιν, σελ. 421, Άπαντα τόμ. 44, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου