Απαράδεκτη Κάθε Εκδοχή Υπερλιτότητας / του Πάνου Κοσμά

του Πάνου Κοσμά

Με μια κίνηση που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, οι δανειστές, δηλαδή οι κυρίαρχοι πόλοι του δυτικού ιμπεριαλισμού, κατέστρεψαν οριστικά τη βιτρίνα της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης, αποκαλύπτοντας ότι γι’ αυτούς «το ανώτατο στάδιο της διαπραγμάτευσης είναι ο ωμός εκβιασμός».

Με μια κί­νη­ση που δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια πα­ρερ­μη­νεί­ας, οι δα­νει­στές, δη­λα­δή οι κυ­ρί­αρ­χοι πόλοι του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, κα­τέ­στρε­ψαν ορι­στι­κά τη βι­τρί­να της υπο­τι­θέ­με­νης δια­πραγ­μά­τευ­σης, απο­κα­λύ­πτο­ντας ότι γι’ αυ­τούς «το ανώ­τα­το στά­διο της δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι ο ωμός εκ­βια­σμός». 

Δεν είναι βέ­βαια η πρώτη φορά που οι δα­νει­στές χρη­σι­μο­ποιούν τον ωμό εκ­βια­σμό τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, αρ­χί­ζο­ντας από το δε­κα­ή­με­ρο που προ­ε­τοί­μα­σε τη συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτός συ­νο­δεύ­ε­ται τόσο εμ­φα­νώς από εκ­δη­λώ­σεις μόλις υπο­κρυ­πτό­με­νου φόβου αν όχι πα­νι­κού για τις συ­νέ­πειες όχι μόνο μιας «ρήξης» αλλά έστω και ενός «ατυ­χή­μα­τος» στη δια­δι­κα­σία της δια­πραγ­μά­τευ­σης με την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Από τη μια, λοι­πόν, ο πλα­νή­της όλος (από τον Ομπά­μα και τη Μέρ­κελ μέχρι τον Γιούν­κερ και τον Σουλτς) «νου­θε­τεί» –με άκομ­ψο έως ωμό τρόπο– την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να «συ­νε­τι­στεί» και να συμ­βι­βα­στεί με τη χωρίς πε­ρι­στρο­φές υλο­ποί­η­ση ενός σκλη­ρού προ­γράμ­μα­τος, από την άλλη το ΔΝΤ προ­τεί­νει το ίδιο τη συ­γκέ­ντρω­ση των δό­σε­ων στο τέλος του μήνα και απο­δέ­χε­ται ακα­ριαία τη... δική του πρό­τα­ση ώστε να μην «ανοί­ξει μύτη» στις πε­ρι­βό­η­τες αγο­ρές τους. Από τη μια υπο­βάλ­λουν προ­τά­σεις που γνω­ρί­ζουν και οι ίδιοι ότι δεν θα γί­νουν απο­δε­κτές, από την άλλη το «ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα» πα­ρό­τι εκτός επί­ση­μης ατζέ­ντας, είναι βα­σι­κό στη Σύ­νο­δο των G7, ενώ ο Ομπά­μα κάνει αγω­νιώ­δη ρα­ντε­βού με τον υπουρ­γό του των Οι­κο­νο­μι­κών Τζ. Λιου για το «ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα» και δη­λώ­νει ότι πρέ­πει να απο­φευ­χθεί πάση θυσία η έξο­δος της Ελ­λά­δας από την Ευ­ρω­ζώ­νη.

Η κρίση στο υπό­βα­θρο

Η αντι­φα­τι­κή αυτή ει­κό­να οφεί­λε­ται σε έναν και τον αυτό σο­βα­ρό λόγο: τη βαθιά κρίση του κα­πι­τα­λι­στι­κού-ιμπε­ρια­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, που 7 χρό­νια ύστε­ρα από το πρώτο της ξέ­σπα­σμα όχι μόνο δεν έχει τι­θα­σευ­τεί, αλλά σοβεί αδιέ­ξο­δη και διαρ­κώς πε­ρι­πλε­κό­με­νη. Μόνο στο πλέον πρό­σφα­το διά­στη­μα, το αγα­πη­μέ­νο τους παιδί η Ου­κρα­νία χρε­ο­κό­πη­σε, τα χρη­μα­τι­στή­ρια έχουν πάρει την κάτω βόλτα, οι αγο­ρές ομο­λό­γων δια­κρί­νο­νται από υψηλή με­τα­βλη­τό­τη­τα (όπως «κομψά» δια­τύ­πω­σε ο Μάριο Ντρά­γκι την κα­τά­στα­ση εκτί­να­ξης των spreads των κρα­τι­κών ομο­λό­γων ακόμη και της Γερ­μα­νί­ας, άρα και του κό­στους δα­νει­σμού για τα κράτη), το ΔΝΤ συ­στή­νει στην αμε­ρι­κα­νι­κή ομο­σπον­δια­κή κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα (FED) να μην ανε­βά­σει ακόμη τα επι­τό­κια του δο­λα­ρί­ου και ανα­θε­ω­ρεί προς τα κάτω τις προ­βλέ­ψεις του για την ούτως ή άλλως ασθε­νι­κή αμε­ρι­κα­νι­κή ανά­πτυ­ξη κ.λπ. Αλλά και στην ίδια την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, τα «άγχη» για το δη­μο­ψή­φι­σμα της Μ. Βρε­τα­νί­ας για πα­ρα­μο­νή ή όχι στην Ένωση, η «πληγή» της Ου­κρα­νί­ας στα ανα­το­λι­κά της, το μείγ­μα οι­κο­νο­μι­κής στα­σι­μό­τη­τας και απο­πλη­θω­ρι­σμού που επι­μέ­νει, αλλά πάνω απ’ όλα το «ελ­λη­νι­κό ρήγμα», όχι μόνο κα­θη­λώ­νουν το ευρώ σε κα­θο­δι­κή πο­ρεία, αλλά εντεί­νουν τις ανη­συ­χί­ες για την τύχη της ίδιας της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Η ερ­μη­νευ­τι­κή βάση αυτής της αντι­φα­τι­κό­τη­τας είναι λοι­πόν το γε­γο­νός ότι το σύ­στη­μα είναι εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­το: Είναι λόγω της κρί­σης που εκ­βιά­ζουν για ένα πρό­γραμ­μα σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, για ένα νέο σκλη­ρό μνη­μό­νιο –αλ­λιώς, το μή­νυ­μα ότι σε μια χώ­ρα-μέ­λος ανα­τρέ­πε­ται ή έστω με­τριά­ζε­ται ου­σια­στι­κά η λι­τό­τη­τα, θα απο­κτή­σει δια­λυ­τι­κή δυ­να­μι­κή για το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­ζώ­νης και κατ’ επέ­κτα­ση της ΕΕ και θα πυ­ρο­δο­τή­σει τον ξερό λόγω της πα­ρα­τει­νό­με­νης κρί­σης «κάμπο» του πα­γκό­σμιου συ­στή­μα­τος. Είναι επί­σης λόγω της κρί­σης που κρα­τούν και την ανα­πνοή τους έχο­ντας στή­σει ένα πα­γκό­σμιο πα­ρα­τη­ρη­τή­ριο «έγκαι­ρης προει­δο­ποί­η­σης» με στόχο να εντο­πί­ζο­νται και ελέγ­χο­νται κατά το δυ­να­τόν άμεσα οι υπο­ψή­φιες «θρυαλ­λί­δες» –και η Ελ­λά­δα συ­νι­στά την κο­ρυ­φαία με­τα­ξύ αυτών.

Προ­σω­ρι­νό συ­μπέ­ρα­σμα, απο­φα­σι­στι­κής πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας: Είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να εκ­βιά­ζουν, και όταν εκ­βιά­ζουν το «εν­νο­ούν», αλλά είναι ταυ­τό­χρο­να εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­τοι, το σύ­στη­μά τους και οι ίδιοι. Αν εμείς δεν αφή­σου­με πε­ρι­θώ­ρια, αν αρ­νη­θού­με απο­φα­σι­στι­κά να γί­νου­με θύ­μα­τα των εκ­βια­σμών τους, τότε οι εκ­βια­σμοί τους μπο­ρεί να απο­δει­χτούν «μπλό­φα». Αλ­λιώς, θα απο­δει­χτούν «πραγ­μα­τι­κοί», πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ όσο πραγ­μα­τι­κά είναι!

Οι 47 σε­λί­δες

Το τε­λε­σί­γρα­φο των δα­νει­στών είναι προ­φα­νές ότι απο­τε­λεί πο­λι­τι­κό εκ­βια­σμό! Οι προ­τά­σεις του είναι τέ­τοιες ώστε να ξε­περ­νούν τα όρια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης. Είναι «μα­νι­φέ­στο» βί­αι­ης ανα­τρο­πής της! Είναι η υπερ­λι­τό­τη­τα των μνη­μο­νί­ων στην ακραία της, «αυ­το­κρα­το­ρι­κή» εκ­δο­χή. Αλλά και η πρό­τα­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, με το κεί­με­νο των 47 σε­λί­δων που διέρ­ρευ­σε (!!!) από διε­θνή ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κά μέσα, είναι επί­σης εκ­δο­χή μνη­μο­νια­κής υπερ­λι­τό­τη­τας. Το γε­γο­νός μά­λι­στα ότι κα­τα­τί­θε­ται «οι­κειο­θε­λώς» (πράγ­μα που την ανα­κη­ρύσ­σει «αρι­στε­ρό όριο» της πι­θα­νής συμ­φω­νί­ας) και ότι ήδη βλέ­πουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας διαρ­ρο­ές περί κυ­βερ­νη­τι­κής διά­θε­σης για εν­σω­μά­τω­ση σ’ αυτήν μέ­τρων από την πρό­τα­ση των δα­νει­στών, ση­μαί­νει ότι η όποια συμ­φω­νία θα είναι με­τα­το­πι­σμέ­νη προς την πλευ­ρά των δα­νει­στών, εξα­λεί­φο­ντας ακόμη και τα αδύ­να­μα στοι­χεία που έχει ως πρό­τα­ση «ήπιας υπερ­λι­τό­τη­τας» (η διαρ­κής επι­δεί­νω­ση των μορ­φών της μνη­μο­νια­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας μας υπο­χρε­ώ­νει σε λε­κτι­κούς και εκ­φρα­στι­κούς «βαρ­βα­ρι­σμούς»...).

Επί­σης, η κα­τά­θε­ση της ελ­λη­νι­κής πρό­τα­σης των 47 σε­λί­δων απο­τε­λεί «αρι­στε­ρό όριο» και στην πε­ρί­πτω­ση που πάμε σε νέα «εν­διά­με­ση» συμ­φω­νία με νέα πα­ρά­τα­ση του υπάρ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος –που ση­μαί­νει ότι η «συ­νο­λι­κή» συμ­φω­νία που σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση θα ακο­λου­θή­σει θα με­τα­το­πί­σει το μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο στο έδα­φος της συ­νο­λι­κής πρό­τα­σης των δα­νει­στών!

Πέραν όλων αυτών όμως, μια συμ­φω­νία με νέα-υψη­λή φο­ρο­ε­πι­βά­ρυν­ση για τα λαϊκά και μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα (ει­σφο­ρά αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ), με σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, με ρυθ­μί­σεις για τα κόκ­κι­να δά­νεια και την προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας χει­ρό­τε­ρες και από την πρό­τα­ση Χα­τζη­δά­κη, με τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» σε ερ­γα­σια­κά-ασφα­λι­στι­κό να ξε­θω­ριά­ζουν και με το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να «πα­γώ­νει μέχρι νε­ω­τέ­ρας» στο πλαί­σιο της δέ­σμευ­σης για απο­φυ­γή των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», ση­μαί­νει ότι όχι απλώς δια­τη­ρεί­ται το εγκα­τε­στη­μέ­νο τα τε­λευ­ταία χρό­νια μνη­μο­νια­κό «κα­θε­στώς», αλλά επι­δει­νώ­νε­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Κάτι τέ­τοιο είναι απλώς αδια­νό­η­το και απα­ρά­δε­κτο! Η ιστο­ρι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, όχι η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση των όρων τους. Ήταν η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης, κι όχι η δια­πραγ­μά­τευ­ση της λαϊ­κής εντο­λής και του προ­γράμ­μα­τός του και μά­λι­στα μέχρι του ση­μεί­ου να ακυ­ρω­θούν εντε­λώς. Επι­πλέ­ον, μια τέ­τοια προ­γραμ­μα­τι­κή-πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή θα οδη­γή­σει ανα­πό­φευ­κτα και στην ανα­τρο­πή της ίδιας της κυ­βέρ­νη­σης με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη ρήξη των σχέ­σε­ών του με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, στη δη­μιουρ­γία κρί­σης πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης με «θύμα» τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με ευ­νοη­μέ­νες τις πιο επι­θε­τι­κές δυ­νά­μεις του μνη­μο­νια­κού τόξου και του συ­στή­μα­τος.

Αν η πρό­τα­ση των δα­νει­στών είναι απλώς αδια­νό­η­τη γε­νι­κώς, η πρό­τα­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης είναι αδια­νό­η­τη για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: δεν είναι πρό­τα­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπο­ρεί να γίνει απο­δε­κτή ούτε καν να συ­ζη­τη­θεί, «κα­τα­ψη­φί­ζε­ται»!

Ο μόνος ρε­α­λι­στι­κός δρό­μος πλέον είναι η δια­κο­πή της δια­πραγ­μά­τευ­σης, η στάση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές (αρ­χί­ζο­ντας από τη «συ­γκε­ντρο­ποι­η­μέ­νη» δόση του 1,55 δισ. ευρώ του τέ­λους Ιου­νί­ου), ο άμε­σος έλεγ­χος των τρα­πε­ζών (αλ­λα­γή διοι­κή­σε­ων - εθνι­κο­ποί­η­ση) με ταυ­τό­χρο­νη λήψη μέ­τρων πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων, η τα­χύρ­ρυθ­μη υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας, η υλο­ποί­η­ση μνη­μο­νί­ου ενά­ντια στο κε­φά­λαιο, συ­νο­λι­κό­τε­ρα η υλο­ποί­η­ση ενός προ­γράμ­μα­τος ρήξης με το σύ­στη­μα.

(το σκί­τσο είναι του Δη­μή­τρη Γε­ωρ­γο­πά­λη, από την Real News)

Πηγή : rproject