Κόκκινο Δίκτυο στο ΣΥΡΙΖΑ : Όχι στα Μνημόνια, Όχι στη λιτότητα, Όχι στους εκβιασμούς και στους εκβιαστές

Η απόφαση της κυβέρνησης να απορρίψει το τελεσίγραφο των δανειστών, να δηλώσει ότι δεν υπογράφει ένα νέο Μνημόνιο υπερλιτότητας, να καταφύγει στην έκφραση της θέλησης του λαού με το Δημοψήφισμα στις 5/7, είναι μια απόφαση που αλλάζει τα δεδομένα

Απο­δει­κνύ­ει ότι το ρήγμα που άνοι­ξαν οι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες αντί­στα­σης και οι εκλο­γές στις 25 Γε­νά­ρη, είναι πιο βαθύ και αν­θε­κτι­κό, απ’ ότι υπο­λό­γι­ζαν οι ντό­πιοι και διε­θνείς υπο­στη­ρι­κτές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Απε­γκλω­βί­ζει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις λαϊ­κές ελ­πί­δες, από τον βάλτο των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τους δα­νει­στές και από τα αδιέ­ξο­δα της συμ­φω­νί­ας της 20ης Φλε­βά­ρη.

Απο­δει­κνύ­ει αυτό που – ακόμα και οι πιο «κρι­τι­κές» φωνές μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ισχυ­ρι­ζό­μα­σταν στους μήνες που πέ­ρα­σαν: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι – και δεν είναι κα­θό­λου εύ­κο­λο να με­τα­τρα­πεί σε – κόμμα λι­τό­τη­τας.

Από τη στιγ­μή που ο ΑΛ. Τσί­πρας εξήγ­γει­λε το δη­μο­ψή­φι­σμα, έχει ξε­κι­νή­σει μια μάχη κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας:
Οι δα­νει­στές, οι «θε­σμοί», οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες, απει­λούν πλέον ανοι­χτά με οι­κο­νο­μι­κό στραγ­γα­λι­σμό την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά και τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις στην Ελ­λά­δα.
Οι ντό­πιοι συ­νερ­γά­τες τους, η «τρόι­κα εσω­τε­ρι­κού», η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Πο­τά­μι, βλέ­πουν με πα­νι­κό να τί­θε­ται αντι­κει­με­νι­κά σε αμ­φι­σβή­τη­ση, η μνη­μο­νια­κή επι­τρο­πεία, η διε­θνής προ­στα­σία του κα­θε­στώ­τος υπερ­λι­τό­τη­τας που οι ίδιοι επέ­βα­λαν τα προη­γού­με­να χρό­νια, για λο­γα­ρια­σμό των τρα­πε­ζι­τών, των βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών.

Όπως όλα δεί­χνουν στις μέρες που έρ­χο­νται θα κο­ρυ­φω­θεί μια λυσ­σα­λέα μάχη, χωρίς κα­νό­νες και πε­ριο­ρι­σμούς.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι λαϊ­κές δυ­νά­μεις, έχουν κάθε λόγο να δώ­σουν αυτή τη μάχη με σκοπό μια κα­θα­ρή νίκη. Να υπε­ρα­σπί­σουν το Όχι: Ένα Όχι στα Μνη­μό­νια, Όχι στη λι­τό­τη­τα, Όχι στο χρέος, Όχι στους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών.

Η νίκη στη μάχη αυτή θα ανα­νε­ώ­σει τη δυ­να­μι­κή της ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής ψήφου στην αρι­στε­ρά στις εκλο­γές του Γε­νά­ρη. Θα δεί­ξει ξανά ότι ο πο­λι­τι­κός και κοι­νω­νι­κός συ­σχε­τι­σμός των δυ­νά­με­ων στην Ελ­λά­δα έχει αλ­λά­ξει.

Η νίκη αυτή δεν θα επα­να­φέ­ρει, ασφα­λώς, τις εξε­λί­ξεις στη στιγ­μή της κα­τάρ­ρευ­σης των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, με το κα­τά­πτυ­στο τε­λε­σί­γρα­φο των δα­νει­στών. Θα επα­να­φέ­ρει, πιο επι­τα­κτι­κά, την ανά­γκη να προ­ω­θη­θεί συ­γκε­κρι­μέ­να, γρή­γο­ρα και μο­νο­με­ρώς, το ελά­χι­στο πρό­γραμ­μα αντι­λι­τό­τη­τας που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­σχέ­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη: στάση πλη­ρω­μών προς τους το­κο­γλύ­φους και μέτρα προς την αμ­φι­σβή­τη­ση – δια­γρα­φή του χρέ­ους, μέτρα βελ­τί­ω­σης της ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών, χρη­μα­το­δό­τη­σή τους με βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και ανά­κτη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων με­γά­λων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σμών, αλλά και των τρα­πε­ζών...

Είναι μια πο­λι­τι­κή που θα πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθεί με κάθε ανα­γκαίο πο­λι­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό, νο­μι­σμα­τι­κό, μέτρο. Οι εκ­βια­σμοί των δα­νει­στών προ­κα­λούν – και θα πρέ­πει να λά­βουν – την απά­ντη­ση ότι ο αγώ­νας μας ενά­ντια στην λι­τό­τη­τα δεν έχει ως όριο την αντο­χή του ευρώ και την συ­ναί­νε­ση των ευ­ρω­η­γε­σιών.

Στις μέρες που έρ­χο­νται θα συ­γκρου­στούν δύο δια­κρι­τοί κό­σμοι. Από τη μια, οι ντό­πιοι νι­κη­τές της μνη­μο­νια­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας κατά την πε­ρί­ο­δο της κρί­σης, μαζί με τους διε­θνείς προ­στά­τες και συ­νερ­γά­τες τους. Που θα στη­ρι­χθούν στα κόλπα με τις τρά­πε­ζες, στη δρα­πέ­τευ­ση κε­φα­λαί­ων, στην πρό­κλη­ση χα­ο­τι­κής κρί­σης. Από την άλλη, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και της φτώ­χειας, που δεν έχει να στη­ρι­χτεί παρά στο γε­γο­νός ότι είναι κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, αξιο­ποιώ­ντας τα κόμ­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα του.

Η νίκη του ενός θα είναι ήττα του άλλου. Γι’ αυτό καμιά δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς δεν έχει δι­καί­ω­μα να δι­στά­σει: όλοι και όλες μαζί οφεί­λου­με με τα­χύ­τα­τες δια­δι­κα­σί­ες, να συ­γκρο­τή­σου­με το Μέ­τω­πο του ΟΧΙ, το Μέ­τω­πο της νίκης των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων. Ανε­ξάρ­τη­τα από τα λάθη που έγι­ναν από το Γε­νά­ρη μέχρι σή­με­ρα – χωρίς να υπο­τι­μά κα­νείς τις πρω­το­φα­νείς δυ­σκο­λί­ες της συ­γκυ­ρί­ας – τώρα δεν είναι η ώρα ακα­δη­μαϊ­κής συ­ζή­τη­σης. Είναι ώρα μάχης, ώρα διεκ­δί­κη­σης μιας με­γά­λης ερ­γα­τι­κής – λαϊ­κής νίκης. Που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει ση­μα­ντι­κά την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των.

Πηγή : rproject