 |
| Ντάριο Φο |
Γεννημένος στις 24 Μαρτίου 1926, ο βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συνθέτης, Ντάριο Φο, έχει σημαδέψει με το έργο του τον σύγχρονο πολιτισμό.
Μαρξιστής, εμπνευσμένος από την κινέζικη Πολιτιστική Επανάσταση, θα βρεθεί στο πλευρό όλων εκείνων που αγωνίζονται όχι μόνο για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά και για μια κοινωνία στην οποία δεν θα χωράει καμιά κοινωνική διάκριση που αναπαράγει σχέσεις ανισότητας.
Στο θεατρικό του έργο «Ο εργάτης ξέρει 300 λέξεις το αφεντικό 1000, γι” αυτό είναι αφεντικό» θα θέσει το ζήτημα της κατάργησης της διάκρισης διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, μέσω της διάχυσης της γνώσης σε όλη την κοινωνία, ως προϋπόθεση για την κομμουνιστική προοπτική, ενώ στο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!», απόσπασμα του οποίου δημοσιεύουμε, εκφράζει την υποστήριξή του στην αυτενέργεια των ίδιων των καταπιεσμένων:
Σ’ ένα καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Όχι! Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μες στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.
Κι έτσι θα ‘χαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ τη τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.
Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο που η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπά από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζούνε και υπάρχουνε χωρίς χαρά και φαντασία.
Πηγή : ekdohi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου