Σε μήνυμά της η ΚΕ του του ΚΚΕγια την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σημειώνει:
«Με την ευκαιρία της ιστορικής επετείου της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, η ΚΕ του ΚΚΕ στέλνει χαιρετιστήριο μήνυμα στις εργάτριες, στις μισθωτές, στις άνεργες, στις συνταξιούχους, στις αυτοαπασχολούμενες, στις γυναίκες της υπαίθρου, στις νέες γυναίκες που βρίσκονται στα σχολεία, στις σχολές Μαθητείας, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, στην Έρευνα, στις μετανάστριες, στις γυναίκες των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών, στις μητέρες παιδιών με αναπηρία, στις νέες μητέρες. Στέλνει αγωνιστικό χαιρετισμό στις γυναίκες σε όλο τον κόσμο που βασανίζονται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ιδιαίτερα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η θυσία των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 για "δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών", ένα πράγμα μάς θυμίζει, ότι οι όποιες γυναικείες κατακτήσεις γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα στον καπιταλισμό, δεν χαρίστηκαν. Προηγήθηκε σκληρή ταξική πάλη, χρειάστηκε μια γυναικεία πρωτοπορία να συσπειρώσει πολλές γυναίκες.
Η ελπίδα και η αισιοδοξία για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να γεννηθούν στο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, του ταξικού αγώνα, με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να ξανακερδίσουμε κατακτήσεις που χάσαμε, να αποσπάσουμε νέες. Αν δεν δράσουμε τώρα, θα μας πάρουν κι άλλα. Γι’ αυτό οι αγώνες σήμερα αποκτούν μεγάλη σημασία για να γίνει το αύριο δικό μας.
Τα καλέσματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να επενδύσουν οι γυναίκες το παρόν και το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους στις διαπραγματεύσεις με τους "εταίρους", τους "θεσμούς", την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, δηλαδή την τρόικα, είναι καλέσματα συμβιβασμού και στήριξης από το λαό της συνέχισης των αντιλαϊκών πολιτικών που μάτωσαν τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα τις γυναίκες που προέρχονται από αυτά.
Η διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης δεν γίνεται με αρχή την υπεράσπιση των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων, αλλά για να εξασφαλιστεί η δυνατότητα του καπιταλιστικού κράτους για επενδύσεις σε τομείς και κλάδους της οικονομίας σε σύμπραξη με επιχειρηματικούς ομίλους, για νέα προνόμια (φοροαπαλλαγές, ασφαλιστικές εισφορές) που ενισχύουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Όρος είναι οι νέες περικοπές από την κρατική χρηματοδότηση σε κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στη Συνταξιοδότηση, στην Παιδεία. Επιχειρούν ανάπτυξη με λιτότητα.
ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν την "ισότητα των φύλων" και κατάργησαν κατακτήσεις προς όφελος των γυναικών που ανταποκρίνονταν στις ιδιαίτερες ανάγκες της μητρότητας όπως η 5ετής διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης μεταξύ ανδρών και γυναικών, ισοπεδώθηκαν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα εις βάρος της κοινωνικής προστασίας της εργαζόμενης μητέρας, καταργήθηκαν οι περιορισμοί στη νυχτερινή εργασία στη βιομηχανία και στη βιοτεχνία των εργαζόμενων γυναικών. Χρησιμοποίησαν τις αντικειμενικές δυσκολίες συνδυασμού της εργασίας με τη μητρότητα στο εκμεταλλευτικό σύστημα, προκειμένου να ανατρέψουν το σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα, χρόνο. Με ανάλογη επιχειρηματολογία "έντυσαν" τη μερική απασχόληση και ανασφάλιστη δουλειά των φοιτητριών/ φοιτητών, δήθεν ως "μέτρο" για να ανταποκριθούν στις σπουδές και στη δουλειά. Αυτές τις δυσκολίες που φέρνει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποίησαν για να κάμψουν την εργατική αντίσταση και πάλη ενάντια στις "ευέλικτες" εργασιακές σχέσεις και μάλιστα τις παρουσιάζουν ως φιλεργατικές.
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις αξιοποιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ για να είναι πιο ανταγωνιστικά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια σε σχέση με τα αμερικανικά, τα ρωσικά, τα κινεζικά κλπ. Στο όνομα του ανταγωνισμού υποφέρουν οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η ΕΕ δεν είναι το δικό μας σπίτι, είναι το κοινό σπίτι των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Με τις συνθήκες της, με τις δεσμεύσεις και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς αφαιρούνται κοινωνικές παροχές, εργατικά, ασφαλιστικά, λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες.
Οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών έχουν σκληρή πείρα από αυτόν το δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, της κοινωνίας. Οι περικοπές των συντάξεων για τις πολύτεκνες μητέρες, οι περικοπές στα επιδόματα για τις μονογονεϊκές μητέρες, για τα ΑμΕΑ, η κατάργηση του επιδόματος τοκετού για όσες γυναίκες γεννούν σε δημόσια ή ιδιωτικά μαιευτήρια έχουν τη σφραγίδα των αντιλαϊκών κατευθύνσεων ΕΕ, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ.
Σήμερα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καλεί τις γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο να ξεχάσουν τις απώλειες σε δικαιώματα που είχαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά να αποδεχτούν τις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες και μέτρα που χτυπούν κάθε πλευρά της κοινωνικής τους ζωής και αυξάνουν την ταξική εκμετάλλευση και τη γυναικεία ανισοτιμία.
Για τις εργαζόμενες και τις άνεργες "δεσμεύονται" για συνέχιση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, που επενδύθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με τον ιδεολογικό μανδύα του "συγκερασμού οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων". Βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, δομές για τη φροντίδα ηλικιωμένων, χρονίως πασχόντων, αναπήρων δεν είναι, σύμφωνα με την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, ευθύνη του κράτους να τις χρηματοδοτεί, αλλά η λειτουργία τους να είναι ανταποδοτική με ιδιωτικές πληρωμές ή μέσω ληξιπρόθεσμων ευρωενωσιακών προγραμμάτων. Άδειες μητρότητας και επιδόματα στήριξης της οικογένειας περιορίζονται και καταργούνται. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσονται τα προγράμματα "ενεργητικής απασχόλησης" για την αντιμετώπιση της γυναικείας ανεργίας, δηλαδή της κακοπληρωμένης, χωρίς δικαιώματα δουλειάς με προκαθορισμένη "ημερομηνία λήξης". Οι εργαζόμενες μητέρες έχουν ζήσει τι σημαίνει "περισσότερη δημοκρατία" και "ευελφάλεια" στους χώρους δουλειάς: Με τις ατομικές συμβάσεις, με τις εργοδοτικές απειλές σε όσες μένουν έγκυες, με τις απολύσεις εγκύων, με τα ωράρια-λάστιχο, ακόμα και τις Κυριακές. Χωρίς ανάσα οι εργαζόμενες με τις ευθύνες του οικογενειακού νοικοκυριού, με όλα τα βάρη της φροντίδας παιδιών, αρρώστων, ηλικιωμένων, των ατόμων με ανημπόρια και αναπηρία, ευθύνες που έπρεπε να έχει το κράτος, δυσκολεύονται πολύ να συμμετέχουν στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση. Γίνεται συζήτηση για κατάργηση ακόμα και αυτών των εξαιρέσεων στο ασφαλιστικό καθεστώς μητέρων με ανήλικα ή ανάπηρα μέλη της οικογένειάς τους. Η κυβέρνηση δεν συζητάει να καταργήσει τους αντιασφαλιστικούς νόμους που αύξησαν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, που κατάργησαν τις μειώσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για τις εργαζόμενες στα ΒΑΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όσες δουλεύουν σε αυτά τα επαγγέλματα και στους κλάδους.
Για τις συνταξιούχους "δεσμεύονται" ότι θα συνεχίσουν τις "αναδιαρθρώσεις" στο Ασφαλιστικό, που σημαίνει συντάξεις πείνας κι αν χρειαστούν νέες περικοπές, νέα μέτρα με την επιβολή φόρου για να καλυφθούν τα κενά στα ασφαλιστικά ταμεία και νέες απαλλαγές για την εργοδοσία.
Για τις αυτοαπασχολούμενες, τις γυναίκες της υπαίθρου, η νέα συμφωνία δεν τις απαλλάσσει από το άγχος να καλύψουν την ασφάλισή τους, τα χρέη σε εφορία, ΔΕΗ, τις ανάγκες της φροντίδας της οικογένειας, του νοικοκυριού, που αποτελούν ατομική τους ευθύνη.
Για τις νέες γυναίκες στα σχολεία, στις σχολές Κατάρτισης, στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ εκτός από τους ταξικούς φραγμούς, από το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγονται παλιές και νέες αναχρονιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για τη θέση των γυναικών στην κοινωνία.
Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ρίχνει το δίχτυ της δήθεν "αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης", προκειμένου να παγιδεύσει την εργατική - λαϊκή πλειοψηφία σε συμβιβαστική συναίνεση στις απώλειες της εξαετούς κρίσης και ας έχουν ανακάμψει για παράδειγμα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων κάποιων κλάδων κλπ. Η κυβέρνηση αξιοποιεί το λαϊκό αίσθημα αλληλεγγύης και αλτρουισμού που υπάρχει στις λαϊκές μάζες για να αποδεχτούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα νέες θυσίες και να πληρώσουν για τα "ψίχουλα" προς την ακραία φτώχεια που θα εξανεμιστούν πολύ γρήγορα. Να εναποθέτει η εργατική - λαϊκή οικογένεια τις ελπίδες και τις προσδοκίες για τα παιδιά της, που με βάση πρόσφατα στοιχεία το 60% βρίσκεται σε επισιτιστική ανασφάλεια, στα προγράμματα σίτισης μέσω ΜΚΟ στα σχολεία. Έτσι, εκτός των άλλων, ανοίγουν το δρόμο για την είσοδο των επιχειρηματικών ομίλων σε κάθε τομέα που καλύπτει σήμερα λαϊκές ανάγκες.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΔΕΣΜΑ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ
ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Οι γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με αγωνιστική ετοιμότητα, με την οργάνωσή τους στο εργατικό, λαϊκό, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα μπορούν να απαντήσουν στους ελιγμούς της κυβέρνησης, η οποία μοιράζει "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" με βάση την πορεία των διαπραγματεύσεων: Από την έλλειψη κάλυψης των τεράστιων κενών σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι τον περιορισμό στη χρηματοδότηση των κοινωνικών υπηρεσιών και δομών σε Δήμους και Περιφέρειες, που θα εξαρτάται από τα ανταποδοτικά τέλη.
Οι όποιες διακηρύξεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, της ΕΕ, του ΟΗΕ για την "ισότητα" είναι χωρίς αντίκρισμα σε μια ανισότιμη, εκμεταλλευτική κοινωνία. Ακόμα και για το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, οι προτάσεις της συγκυβέρνησης περιορίζονται σε καμπάνιες ενημέρωσης, χωρίς ουσιαστικά μέτρα για τη στήριξη των άνεργων, πολύτεκνων γυναικών, των μονογονεϊκών οικογενειών, ώστε οι γυναίκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας να μπορούν να αντιμετωπίσουν τη βία της ταξικής κοινωνίας, σε όλες τις εκφράσεις της. Αφήνουν απ’ έξω την εργοδοτική βία, τους εκβιασμούς, τις απειλές και σε πολλές περιπτώσεις την προσβολή της προσωπικότητας των γυναικών στους τόπους δουλειάς.
Σε αυτές τις συνθήκες αναπαράγονται παλιές και νέες αντιδραστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις, προλήψεις, διακρίσεις με βάση το φύλο, την καταγωγή, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Τη θέση των κατάλοιπων για τη "βιολογική κατωτερότητα των γυναικών" παίρνουν νέες θεωρίες που διαχωρίζουν το "βιολογικό" και "κοινωνικό" φύλο, που διαστρεβλώνουν τη σύμφυση των βιολογικών με τα ταξικά χαρακτηριστικά του ζητήματος της γυναικείας ανισοτιμίας. Με αυτό τον τρόπο παραμορφώνουν την ταξική και φυλετική καταπίεση των γυναικών, αλλά και τις ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες των γυναικών που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, αντιπαλεύει ανισοτιμίες και διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, αντιπαλεύει σκοταδιστικές και αντιεπιστημονικές θεωρίες για το γυναικείο ζήτημα. Αναδεικνύει σταθερά μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα τον ιδιαίτερο ρόλο της πάλης για ισότιμα δικαιώματα μεταξύ των δύο φύλων στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό ρόλο της γυναίκας.
Πάνω από ενάμιση αιώνα από τον αγώνα των εργατριών στη Ν. Υόρκη, η ανάπτυξη των επιστημών και των τεχνολογιών, των μέσων παραγωγής, των γυναικών ως εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, δίνει νέες δυνατότητες για μαζική συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνική εργασία, για πραγματοποίηση της μητρότητας, για ελεύθερο δημιουργικό χρόνο. Η δυνατότητα να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες προσκρούει στο καπιταλιστικό κέρδος, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες μπορεί να απελευθερώσει αυτές τις τεράστιες δυνατότητες για τη λαϊκή ευημερία. Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, που τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας είναι στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού και κίνητρο είναι η ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, οι γυναίκες μπορούν να απολαμβάνουν δωρεάν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές για την προστασία και στήριξη της μητρότητας και της οικογένειας.
Η παραγωγή στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού είναι προϋπόθεση για να απελευθερωθεί ο μη εργάσιμος χρόνος, για την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών στον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, για να οικοδομηθούν οι σχέσεις των δύο φύλων σε πραγματικά ισότιμη βάση, αμοιβαίου σεβασμού και ενδιαφέροντος, πλήρως απαλλαγμένων από υλικά κίνητρα, για να εκμηδενιστούν οι αναχρονιστικές και αντιδραστικές προκαταλήψεις και συμπεριφορές σε βάρος των γυναικών, για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση.
Η πορεία των αγώνων, πάνω από 100 χρόνια, για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών επιβεβαιώνει ότι η μαζική συμμετοχή των γυναικών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορεί να προσδώσει νέα δυναμική στον αγώνα για την απόκρουση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τη βελτίωση της ζωής της λαϊκής οικογένειας, για το ελπιδοφόρο μέλλον της σοσιαλιστικής κοινωνίας, την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου