Στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου ένα μεγάλο λαϊκό κύμα οργής έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με την ρητή εντολή να σκιστούν τα Μνημόνια του κοινωνικού κανιβαλισμού, να μπει ένα τέλος στην χωρίς τέλος “λιτότητα”, να ανακουφιστεί ο λαός από το συντριπτικό βάρος του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους , να ελευθερωθεί από τα “αποφασίζω και διατάζω” της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, να ξεκουμπιστεί η λαομίσητη τρόικα.
Σχεδόν ένα μήνα μετά, με την επίτευξη “συμφωνίας με το Eurogroup, δηλαδή με το ιταμό τελεσίγραφο του Σόιμπλε και του Ντάισεμπλουμ, στις 20 Φεβρουαρίου, την κατάθεση μιας λίστας δεσμεύσεων από την πλευρά της Αθήνας και την καταρχήν επιφυλακτική αποδοχή της στις 24 Φεβρουαρίου από το Βερολίνο (Σόιμπλε,) την Φραγκφούρτη ( Ντράγκι) και την Ουάσιγκτον (Λαγκάρντ), “το κρέας βαφτίστηκε ψάρι”, κατά την παροιμιώδη πλέον φράση του Μανόλη Γλέζο: το Μνημόνιο δεν σκίστηκε αλλά ονομάστηκε “υφιστάμενος διακανονισμός”(current arrangement) κι η τρόικα δεν εκδιώχθηκε αλλά πήρε το σεβάσμιο όνομα “θεσμοί”(institutions), διατηρώντας την δικτατορική της επιτήρηση ( “αξιολόγηση”-review).
Τα βαφτίσια δεν σταμάτησαν χάρη στην “δημιουργική ασάφεια” του κειμένου συμφωνίας. Το αποκορύφωμα ήταν ότι ο Τσίπρας, η ηγετική του ομάδα κι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ βαφτίσανε την κατά κράτος υποχώρηση “νίκη¨.
Άλλη μια τέτοια “νίκη”, βέβαια, και κατατροπώθηκαν όλες οι ελπίδες του λαού. Μια μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από το μνημονιακό “Βήμα”, χαιρέτισε την συμφωνία σαν “έντιμο συμβιβασμό”. Μα τι “συμβιβασμός” είναι αυτός όταν αποδέχεσαι, τελικά, έναν ωμότατο, γκανγκστερικό εκβιασμό;
Ο εκβιασμός άρχισε ήδη με το πραξικόπημα Ντράγκι, όταν στις αρχές Φεβρουαρίου η ΕΚΤ έκοψε την κύρια οδό χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών μέσω ελληνικών κρατικών ομολόγων, αφήνοντας μόνο σαν περιορισμένη πηγή ρευστότητας την πιστωτική γραμμή του ELA. Στις 20 Φεβρουαρίου, τέλος ο Ντάισεμπλουμ παρουσίασε τελεσιγραφικά στην ελληνική κυβέρνηση το κείμενο της Απόφασης του Eurogroup απειλώντας ότι εάν δεν υπογραφεί διακόπτεται αμέσως και η ρευστότητα μέσω ELA.
Ο εκβιασμός δεν ήταν απλώς οικονομικός ούτε απευθύνονταν μόνο στον Βαρουφάκη και την κυβέρνηση Τσίπρα. Πρόκειται για ωμό πολιτικό εκβιασμό και επιχείρηση τρομοκράτησης του ελληνικού λαού και όλων των λαών της Ευρώπης Αποφασίζουν και διατάσσουν ότι, όποια κι αν είναι η δική τους επιλογή, θέλουν δεν θέλουν, η λιτότητα, ο κοινωνικός κανιβαλισμός που απαιτεί το Βερολίνο θα επιβληθεί. Ο εκβιασμός στο Eurogroup αποτελεί μια προληπτική ομοβροντία των καπιταλιστικών ελίτ της ΕΕ για να μην εξαπλωθεί ένα πανευρωπαϊκό εργατικό- λαϊκό κίνημα ενάντια στα φιρμάνια λιμοκτονίας του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Ο εκβιασμός κι η συνθηκολόγηση δεν μπορεί να καλυφθούν με την υποκριτική, κακόγουστη αλλαγή λέξεων που κανένα δεν εξαπατούν. Ούτε μπορεί κανείς να “παρηγορηθεί” ότι η συμφωνία είναι μόνο “τετράμηνη” ή ότι έστω “έδωσε μια ανάσα”.
Παρόλους τους ελιγμούς Βαρουφάκη, είναι σαφές ότι δεν υπήρξε μια ολιγόμηνη “επέκταση της δανειακής συμφωνίας” χωρίς το Μνημόνιο. Η δανειακή σύμβαση δεν χωρίζεται από τους όρους που την κάνουν δυνατή κι αυτοί είναι οι μνημονιακοί όροι, όπως και η ίδια η Λαγκάρντ λέει ρητά στο γράμμα του ΔΝΤ στις 24 Φεβρουαρίου. Ο “υφιστάμενος διακανονισμός” περιλαμβάνει αδιαχώριστα την δανειακή σύμβαση με το Μνημόνιο των όρων που την ενεργοποιούν.
Η προγραμματική θέση και προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για “διαπραγμάτευση για να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του χρέους” πήγε στα αζήτητα . Αντικαταστάθηκε με το αντίθετό της, την αποδοχή του “προγράμματος βιωσιμότητας του χρέους” και της πολιτικής των “πρωτογενών πλεονασμάτων” στο πλαίσιο που όρισε η τρόικα τον Νοέμβριο 2012. Το τελευταίο τονίστηκε ενάντια στην πρόταση Βαρουφάκη να διατυπωθεί απλώς σαν “ενδεδειγμένα πρωτογενή πλεονάσματα(appropriate primary surpluses)”.
Αυτή η αποδοχή σημαίνει κι αποδοχή της συνέχισης της λιτότητας. Όπως το ΕΕΚ τόνιζε πάντα και τονίζει είναι αδύνατο να πολεμήσεις και να καταργήσεις την λιτότητα χωρίς να πολεμήσεις και να καταργήσεις το μη βιώσιμο χρέος-μαμούθ που έχει τσακίσει την ραχοκοκκαλιά της οικονομίας. Το τελεσίγραφο, όμως, που υπόγραψε ο Βαρουφάκης εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα γράφει χωρίς “δημιουργικές ασάφειες” : “ Οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την σαφή τους δέσμευση να τιμήσουν τις χρηματοπιστωτικές τους υποχρεώσεις σε όλους τους πιστωτές τους στο ακέραιο και εγκαίρως”
Το “πρόγραμμα βιωσιμότητας” του (μη βιώσιμου) χρέους και η διαρκής λιτότητα είναι αλληλένδετα με την “πολιτική πρωτογενών πλεονασμάτων στα πλαίσια που καθορίστηκαν τον Νοέμβριο 2012”. Η κυβέρνηση, ο Βαρουφάκης κι ο συνεργάτης του καθηγητής Τζέιμς Γκαλπραίηθ αναγορεύουν σαν πρωταρχική και μέγιστη επιτυχία της συμφωνίας, την μείωση του “εξωπραγματικού πρωτογενούς πλεονάσματος” που δέχονταν με το e-mail Χαρδούβελη η τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Η συμφωνία αναγνωρίζει ότι “ Όσον αφορά τον στόχο του 2015 για πρωτογενές πλεόνασμα, οι θεσμοί θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015”. Σε αντάλλαγμα στην ( δημιουργικά ασαφή) παραχώρηση της τρόικας των Θεσμών, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τον εγκατεστημένο μηχανισμό πληρωμής του χρέους με την αφαίμαξη “πρωτογενών πλεονασμάτων” μέσω μέτρων λιτότητας.
Ο Πώλ Κρούγκμαν, σταθερός υποστηρικτής της κυβέρνησης Τσίπρα και της συμφωνίας με το Eurogroup, παραδέχεται(New York Times, 27/2/15) ότι η λίστα Βαρουφάκη όντως αποδέχεται την λιτότητα, ενώ το e-mail Χαρδούβελη δέχονταν “ακόμα περισσότερη λιτότητα”. Το κύριο ζήτημα, όμως, δεν είναι η ποσολογία των βασανιστηρίων της λιτότητας αλλά η αποδοχή της λογικής που συνδέει σε ένα κολασμένο φαύλο κύκλο λιτότητα και χρέος.
Είναι αυτή η λογική που ξετυλίγει κι όλα τα υπόλοιπα: την αποδοχή των μέχρι τώρα ιδιωτικοποιήσεων και την “εξέταση” των επερχόμενων, την δέσμευση να μην καταργηθούν “ τα μέχρι τώρα μέτρα” ή να γίνουν “ μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των δομικών μεταρρυθμίσεων” με αρνητικό αντίκτυπο στους στόχους “όπως αυτοί έχουν εκτιμηθεί από τους θεσμούς”...
Η συμφωνία είναι ένα λουρί με το οποίο η τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ κρατάει από τον λαιμό την χώρα, όχι μόνο για να την συγκρατήσει στα πλαίσια της λιτότητας αλλά και με την δυνατότητα να την στραγγαλίσει ανά πάσα στιγμή. Για ποια “ανάσα” μπορεί να μιλούν με το λουρί στο λαιμό;
“Κερδίσαμε μια ανάσα γιατί κερδίσαμε χρόνο, τέσσερις μήνες” ισχυρίζονται οι κυβερνώντες.
Πρώτον, αυτό είναι εντελώς αμφίβολο, μια κι από την επαύριο της συμφωνίας ο Σόιμπλε,ο Ντράγκι, η Λαγκάρντ κι οι λοιποί λύκοι σφίγγουν παραπέρα το λουρί κι απειλούν με “πιστωτικό γεγονός” που μπορεί μάλιστα να συμβεί μέσα στον Μάρτιο, με την δόση που πρέπει να πληρωθεί στο ΔΝΤ και με τα ταμεία του κράτους στεγνά.
Υπάρχει μια αδιάκοπη σειρά συνεχών δόσεων με υπέρογκα ποσά που πρέπει να πληρωθούν τους επόμενους έξι μήνες, αρχίζοντας τον Μάρτιο όπου πρέπει να πληρωθούν γύρω στα 4,3 δις. ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του 1,4 δις. Ευρώ στο ΔΝΤ μέχρι τις δόσεις στην ΕΚΤ το καλοκαίρι που φτάνουν τα 6,7 δις. ευρώ. Πρόκειται για ένα αδιάκοπο μαρτύριο με το “σφίξιμο της βίδας”, ένα εφιαλτικό θρίλερ με το “πιστωτικό γεγονός” διαρκώς να επικρέμαται σαν δαμόκλειο σπάθη.
Η ανασφάλεια δεν είναι “ανάσα” αλλά πολύ σοβαρός πολιτικός παράγοντας αποσταθεροποίησης, ιδιαίτερα σε ένα λαό που κλυδωνίζεται μεταξύ ελπίδας και φόβου.
Κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει τις έντονες αναταράξεις που ακολούθησαν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ κι ευρύτερα στον λαό. Τα ερωτήματα μπαίνουν επιτακτικά: Υπήρχε εναλλακτική; Η υποχώρηση ήταν αναπόφευκτη; Εάν δεν είναι “νίκη”, όπως ισχυρίζονται χωρίς να πείθουν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κι οι απολογητές τους, αυτή η υποχώρηση οφείλεται σε λαθεμένη τακτική ή σε σφαλερή στρατηγική που μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια; Ποια πρέπει να είναι η πολιτικά ανεξάρτητη στάση και πράξη του εργατικού κινήματος;
Κρίση, Γερμανία και Ελλάδα
Η πρωταρχική στρατηγική αστοχία είναι να υποτιμήσει κανείς το βάθος και την δυναμική της ίδιας της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης- ιδιαίτερα της κρίσης στην ΕΕ και της κρίσης της ίδιας της “κραταιάς” Γερμανίας. Αν η τρόικα, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η Γερμανία της Μέρκελ, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο θεωρηθούν οι παντοδύναμοι δράκοι τότε ο δύο εξίσου καταστροφικές πολιτικές στάσεις θα είναι είτε η υποταγή με αργά ή γρήγορα βήματα είτε η εθνικιστική απομόνωση, να κρύψουμε δηλαδή το κεφάλι σαν στρουθοκάμηλοι “στο χώμα της πατρίδας”, ενώ φλέγονται τα πάντα γύρω μας κι από παντού.
Κι όμως, ο παγκόσμιος καπιταλισμός, έχει μπει χωρίς ελπίδα διεξόδου στον όγδοο χρόνο της αξεπέραστης δομικής του κρίσης, της χειρότερης της Ιστορίας του. Ακόμα και το γεγονός ότι επιβάλανε στην Ελλάδα ξανά την ίδια πολιτική λιτότητας που απέτυχε οικτρά, αποδεικνύει το κενό στρατηγικής ( άρθρο του Münchau στους Financial Times, 1/3/15)
Επίκεντρο της κρίσης παραμένει μια ΕΕ που βυθίζεται στην ύφεση μέσα από την δίνη της υπερχρέωσης και του αποπληθωρισμού. Η ΕΚΤ του Ντράγκι που στραγγαλίζει την Ελλάδα με τον πραξικοπηματικό περιορισμό της ρευστότητας, μόλις το Ιανουάριο αποφάσισε να προχωρήσει στην “ποσοτική χαλάρωση” ( Quantitative Easing), πολύ αργά και με αμφίβολα αποτελέσματα, ενώ απειλείται, όπως αναγνωρίζουν οι διεθνείς καπιταλιστικές ελίτ από δύο μέγιστους κινδύνους: πρώτον, ένα νέο διεθνές αποπληθωριστικό σοκ πχ. με μια επιδείνωση της επιβράδυνσης της οικονομίας της Κίνας, και δεύτερον, φυσικά, ένα Grexit! ( Financial Times, “ Η ΕΚΤ μένει από πολεμοφόδια” 4/3/15).
Η Γερμανία παρόλους τους λεονταρισμούς του θλιβερού και μισητού Σόιμπλε βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο καθώς αντιμετωπίζει ταυτόχρονα, από την μια, στον κυρίως χώρο των εξαγωγών της, την Ευρωζώνη την επιδεινούμενη κρίση με αιχμή την Ελλάδα, κι από την άλλη, τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον γερμανικό καπιταλισμό να πληρώνει, για λογαριασμό των ΕΠΑ και της ΕΕ, μεγάλο μέρος του οικονομικού κόστους, λόγω των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, όπου υπάρχουν 6.700 γερμανικές επιχειρήσεις και η γερμανική οικονομία είναι εξαρτημένη από τις ρωσικές ενεργειακές πηγές κατά 40%. Γιαυτό και υπήρξε στην γερμανική κυβέρνηση κι ο καταμερισμός εργασίας με την Μέρκελ να αναλαμβάνει να πλασάρει στον Πούτιν την εκεχειρία του Μινσκ ΙΙ και τον Σόιμπλε να αναλαμβάνει τον ρόλο του κακού Λύκου που θα φάει την Ελληνίδα Κοκκινοσκουφίτσα στο Eurogroup...
Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ και οι γύπες των διεθνών τραπεζών , της ΕΚΤ και του ΔΝΤ δεν θα δίνανε πεντάρα για την χρεοκοπημένη μικρή Ελλάδα εάν δεν αντιπροσώπευε αυτό που οι ίδιοι και από τα πιο επίσημα χείλη ομολογούν: πρώτον, ότι ένα Grexit αντιπροσωπεύει ένα “ ένα παγκόσμιο συστημικό ρίσκο” και δεύτερον, ότι μια έξοδος της Ελλάδας από ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενώ βρίσκεται στο κέντρο του τριγώνου των πολέμων της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής θα άνοιγε μια τεράστια γεωπολιτική “μαύρη τρύπα” για τον διεθνή ιμπεριαλισμό και τα πιο επείγοντα και στρατηγικά συμφέροντά του. Κι όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προσήλθε στις ναρκοθετημένες “διαπραγματεύσεις” αυτό-αφοπλισμένη, πετώντας εκ προοιμίου και την απειλή του Grexit και το γεωπολιτικό χαρτί , διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι με κάθε θυσία θα μείνει η Ελλάδα εντός Ευρωζώνης και ΕΕ, πιστό μέλος στην ευρω-ατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία.
Με ποια στρατηγική;
Σημαντικό μέρος των επικριτών της λεόντειας συμφωνίας με το Eurogroup δεν ρίχνουν τα βέλη τους μόνο στους Ευρωπαίους εκβιαστές ούτε αποδίδουν την αποδοχή της απλώς σε λάθη τακτικής των Βαρουφάκη-Τσίπρα αλλά στην επικρατούσα σφαλερή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι περισσότεροι (όπως οι Κώστας Λαπαβίτσας και Στάθης Κουβελάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου) ρίχνουν όλο το βάρος της κριτικής στην “ευρωπαϊκή” στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ και το ευρώ, για να επιχειρήσει να αλλάξει τον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό της χάρη και στην αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων στις χώρες-μέλη και στους ευρωενωσιακούς θεσμούς. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να βρει ένα συμβιβασμό ανάμεσα στην λαϊκή εντολή και τις απαιτήσεις της ΕΕ, αποφεύγοντας πάση θυσία το Grexit δεν μπορούσε παρά να αποτύχει και να οδηγήσει σε συνθηκολόγηση. Μια έξοδος από το ευρώ ή ( για μερικούς από τους πιο πάνω) κι από την ΕΕ με την επιστροφή στην δραχμή θα ήταν η εναλλακτική λύση.
Για το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, οικονομολόγο, Γιάννη Μηλιό και την ομάδα του, η αποτυχία της διαπραγμάτευσης συνίσταται πρωταρχικά στην εγκατάλειψη της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ για την “ ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή εκείνης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που επιδιώκει να εναποθέσει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες ( από την εκπαίδευση και την κοινωνική ασφάλιση μέχρι το δημόσιο χρέος ) στην δικαιοδοσία των αγορών”. Η μόνη διέξοδος κατά τον Μηλιό είναι “ η έφοδος προς τα εμπρός [...] η κυβέρνηση να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τις προγραμματικές δεσμεύσεις για αναδιανομή του εισοδήματος και ισχύος προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, για ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, για δημοκρατία και συμμετοχή”, με άλλα λόγια, ένας αντί-νεοφιλελευθερισμός κεϋνσιανού τύπου.
Και οι δύο ομάδες αυτές επικριτών της συμφωνίας με το Eurogroup, κάνουν σωστές επιμέρους επισημάνσεις, πρώτα-πρώτα, την αναγκαιότητα ρήξης με την ΕΕ- φυλακή των λαών και την ευρωζώνη -ζουρλομανδύα ή και την ανάγκη απόρριψης της προσαρμογής και συνθηκολόγησης με την χρεοκοπημένη καπιταλιστική στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά τόσο οι μεν όσο και οι δε σταματούν σε ένα κρισιμότατο σημείο: ούτε η έξοδος και μόνο από την ΕΕ και το ευρώ ούτε ο αντί-νεοφιλελευθερισμός δεν αποτελούν από μόνα τους και έξοδο από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και τις αντιφάσεις του, την πηγή της κρίσης.
Περιέργως, στο σημείο ακριβώς αυτό η στρατηγική αντίληψη των επικριτών συναντιούνται με εκείνη του διακηρυγμένους στόχους τους, του προβεβλημένου πρωταγωνιστή της διαπραγμάτευσης και της συμφωνίας, του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο τελευταίος πολλές φορές, μαζί και στο διάσημο πλέον άρθρο του για τον “ανορθόδοξο μαρξισμό” του, με πολύ δραματικότερους τόνους και συχνά με μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, το αβυσσαλέο βάθος της παρούσας Μεγάλης Ύφεσης του παγκόσμιου καπιταλισμού και την απειλή που αντιπροσωπεύει όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για τον ανθρώπινο πολιτισμό συνολικά. Από την άλλη μεριά, όμως, θεωρεί ότι η ιστορική αποτυχία των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων του 20ου αιώνα, με αποκορύφωμα της διάλυση της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, ανοίγει ένα χάσμα τεράστιο ανάμεσα στο καταστροφικό παρόν του καπιταλισμού και την ανανέωση της πάλης για τον σοσιαλισμό. Η “γεφύρωση” αυτού του χάσματος - κι εδώ βρίσκεται όλη η πολιτική φιλοσοφία της στρατηγικής του Βαρουφάκη πίσω από την τακτική αναζήτησης ενός “προγράμματος γεφύρωσης” προς την μεταμνημονιακή περίοδο- απαιτεί, όπως ο ίδιος λέει, να “ εμποδίσουμε με κάθε τρόπο και συμμαχία την αυτοκαταστροφή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού” ώστε αργότερα, σε ένα επόμενο ιστορικό στάδιο, να γίνει δυνατή και η επανεκκίνηση της πάλης για τον σοσιαλισμό.
Δεν πρόκειται για μια ακόμα ιδιορρυθμία Βαρουφάκη. Στο θέμα ότι δεν μπορεί να τεθεί εδώ και τώρα ζήτημα ανατροπής του καπιταλισμού, εργατικής εξουσίας, σοσιαλισμού, συμφωνούν και οι επικριτές και οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίληψη Βαρουφάκη για τις ταξικές συμμαχίες, εθνικά και διεθνικά, βρίσκεται στην ίδια την συγκρότηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όχι πλέον σαν “κυβέρνησης της Αριστεράς” αλλά σαν “ κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας” και στην πολιτική της, ιδιαίτερα στην υπογραφή της συμφωνίας με το Eurogroup.
Στο σημείο αυτό, έχει δίκιο ο Γιάννης Μηλιός όταν τονίζει: “ Εκείνο που καθόρισε την αναδίπλωση της ελληνικής πλευράς ήταν η στρατηγική πολιτική απόφαση για οικοδόμηση συμπαγών σχέσεων κοινωνικής εκπροσώπησης με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που θεωρούν ως αδιανόητη την διαταραχή της “ομαλότητας της αγοράς” ” - δηλαδή με τους καπιταλιστές.
Μ' αυτήν την λογική όλα θυσιάστηκαν στο Eurogroup για “να σωθούν οι τράπεζες”- το ίδιο επιχείρημα με το οποίο πέρασαν τα Μνημόνια και που άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την εθνικοποίησή τους, περιορίζοντάς την αργότερα στον “δημόσιο έλεγχό”τους.
Αλλά και με την ίδια λογική της ταξικής συνεργασίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έφερε του ακροδεξιούς εθνικιστές του Καμμένου στην κυβέρνηση και στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον πατενταρισμένο δεξιό πρώην υπουργό της ΝΔ και υποστηρικτή όλων των μέχρι τώρα Μνημονίων, Προκόπη Παυλόπουλο. Όλα γίνανε στο όνομα της “πλατιάς εθνικής λαϊκής αντιμνημονιακής ενότητας” που τάχα θα επέτρεπε την πιο στιβαρή αντιμετώπιση των πιέσεων της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις. Αντί, βέβαια, να πετύχει κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση Τσίπρα έγινε ακόμα πιο ευάλωτη στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις, άνοιξε τον δρόμο της υποταγής, έσπειρε σύγχυση και σκεπτικισμό στην διευρυμένη πλειοψηφική λαϊκή βάση που είχε ξεσηκωθεί, ενθουσιαστεί και κινητοποιηθεί με τις αρχικές δηλώσεις και στάση αμφισβήτησης των Μνημονίων και της τρόικας.
Η “επιστροφή στον ρεαλισμό”, για την οποία μιλάνε δεξιόστροφοι συνήγοροι της κυβέρνησης και χαιρέκακοι εχθροί της, μέσα κι έξω από την χώρα είναι φυγή από την πραγματικότητα, οικονομική, πολιτική, κοινωνική. Η “ανώμαλη προσγείωση” είναι απώλεια της γείωσης στα λαϊκά στρώματα,τις ανάγκες τους που δεν σηκώνουν αναβολή, στις προσδοκίες τους που αρνούνται να συμβιβαστούν με την διάψευση.
Είναι αυτός ο λαϊκός παράγοντας κι η επέκταση της εξέγερσής του ενάντια στην λιτότητα σε όλη της Ευρώπη που φοβίζει τις άρχουσες τάξεις σε Ευρώπη και Ελλάδα. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί απεγνωσμένα να ισορροπήσει πάνω στο τεντωμένο σκοινί των απειλών της αντίδρασης, ντόπιας και ξένης, και των επιτακτικών απαιτήσεων του λαού, συμπυκνώνοντας όλες τις κοινωνικές αντιφάσεις, όπως κάποτε η κυβέρνηση Κερένσκυ ή οι κυβερνήσεις “λαϊκού μετώπου” στην μεσοπολεμική Ευρώπη ή στην Χιλή του Αλιέντε.
Δεν είναι μοίρα μας να περιμένουμε ένα Έλληνα Πινοσέτ, μια νέα δικτατορία ή την χρυσαυγίτικη ναζιστική πανούκλα που καραδοκεί. Ούτε θα δέσουμε την μοίρα του λαού με την τύχη της κυβέρνησης ταξικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, στην οποία δεν έχουμε καμιά πολιτική εμπιστοσύνη και γιαυτό το ΕΕΚ δεν της δίνει πολιτική υποστήριξη. Αρνούμαστε να ακολουθήσουμε την κατηφόρα της συνθηκολόγησης, δεν θα συνυπογράψουμε ποτέ μια νέα Βάρκιζα.
Αντίθετα, καλούμε τους αγωνιστές στις γραμμές και την βάση του ΣΥΡΙΖΑ να απαιτήσουν από την ηγεσία τους να σπάσει τους δεσμούς της με την αστική τάξη και τα κόμματά της, με τους ακροδεξιούς ξενόφοβους του Καμμένου, την καραμανλική Δεξιά, ή και με το “Ποτάμι” που την φλερτάρει,. Να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ και να καλέσει τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης, όχι τους εχθρούς των εργατών Ρέντσι και Ολάντ, στον κοινό διεθνή και διεθνιστικό αγώνα για μια σοσιαλιστική Ευρώπη στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Μέσα από την εμπειρία τους θα δούνε οι αγωνιστές ότι οι ανάγκες του αγώνα απαιτούν μια άλλη , ταξική, επαναστατική πολιτική, αυτήν ακριβώς που αρνείται επίμονα η Κουμουνδούρου και το Μέγαρο Μαξίμου.
Η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης είναι προϋπόθεση για να ηγηθεί στα λαϊκά στρώματα σε έναν νικηφόρο αγώνα για απελευθέρωση από τον ζυγό των μνημονίων, της τρόικας, της λιτότητας και του χρέους, για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, για κοινωνική χειραφέτηση.
Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος: ο επαναστατικός δρόμος
Δεν μας δεσμεύει καμιά υπογραφή στα τελεσίγραφα των τυράννων στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Προτεραιότητα όλου του εργατικού κινήματος είναι οι ανάγκες του χειμαζόμενου λαού. Ενιαίο Μέτωπο πάλης όλων των εργατικών, λαϊκών οργανώσεων και κοινωνικών κινημάτων, μέσα από Επιτροπές Δράσης και μορφή εργατικής -λαϊκής αυτοοργάνωσης (λαϊκές συνελεύσεις, κοινωνικά ιατρεία αλληλεγγύης, συλλογικές κουζίνες, επιτροπές ενάντια στις εξώσεις και για στέγη στους αστέγους κλπ.). Για να βρούμε το δίκιο μας, να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, την ίδια την ζωή μας. Τα θέλουμε όλα που μας στέρησαν και μας στερούν, τα διεκδικούμε ΤΩΡΑ και τα θέλουμε ΤΩΡΑ.
Ενεργητική αλληλεγγύη σε κάθε εργατικό και λαϊκό αγώνα. Για να απαγορευτούν οι απολύσεις, να καταργηθεί η σκλαβιά των “ελαστικών σχέσεων εργασίας”, για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας.
Για να επανεθνικοποιηθούν όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν, να πάψει αμέσως η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών, να απαλλοτριωθούν οι απαλλοτριωτές μας. Να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες κι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.
Για να μπορέσουμε να έχουμε ψωμί και δουλειά πρέπει να καταργηθεί μονομερώς το γιγάντιο χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους. Από όλα τα “δάνεια διάσωσης” των μνημονίων μετά το 2010, το 90% των χρημάτων επέστρεψε επισήμως, στους “δανειστές” σε Ευρώπη και Αμερική μαζί με το αίμα του λαού. Τέρμα η αφαίμαξη.
Τα μνημόνια πάνε χέρι-χέρι με την κρατική καταστολή, με την τρομοκρατική νομοθεσία, το καθεστώς “εξαίρεσης” που έγινε κανόνας, με τις φυλακές- κολαστήρια και ιδιαίτερα τις φυλακές τύπου Γ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, τους φράχτες στον Έβρο και τα Φαρμακονήσια.
Ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχει η τρομοκρατία του κράτους και του παρακράτους, με όλες τις θεσμικές κι εξωθεσμικές φωλιές-ορμητήρια των Ναζί της “Χρυσής Αυγής”. Οργάνωση ομάδων εργατικής-λαϊκής αυτοάμυνας ενάντια στους φασίστες, τα τάγματα εφόδου, τους επίδοξους δικτάτορες, την κρατική βία.
Έξω τώρα από το ΝΑΤΟ, έξω όλες οι βάσεις του θανάτου, όλες οι σφηκοφωλιές των πρακτόρων του ιμπεριαλισμού! Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους στο Ντονμπάς και τον λαό της Ουκρανίας ενάντια στο καθεστώς Κουίσλινγκ του Κιέβου! 'Έξω ο ιμπεριαλισμός από την Μέση Ανατολή, λευτεριά στην Παλαιστίνη, στο Κουρδιστάν,σε όλους τους καταπιεσμένους λαούς!
Το μοναδικό, πραγματικό “σχέδιο Β” στα τωρινά κοινωνικά ερείπια και στην καταστροφή είναι ένα: να ανοίξουμε τον δρόμο στην εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό σε Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη ,στον κόσμο!
Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ, 28 Φεβρουαρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου