ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Απεργιακή «Ομοβροντία», Πολιτικός Κεραυνός

 Το απεργιακό κύμα που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες εξελίσσεται σε πανεργατική «ομοβροντία» που παίρνει ξεχωριστές πολιτικές διαστάσεις.

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι, βέβαια, η συμμετοχή όλο και περισσότερων κλάδων. Οι εργάτες της Υγείας έκαναν την αρχή την περασμένη Πέμπτη και τώρα μπαίνουν οι Ναυτικοί, οι Εκπαιδευτικοί, ο Τουρισμός-Επισιτισμός, οι εργαζόμενοι/ες στην Καθαριότητα των Σχολείων. Και ακολουθούν οι «ντελιβεράδες» της Wolt και της efood ξανά, οι οικοδόμοι, οι εποχικοί πυροσβέστες…

Αυτή η πανεργατική δυναμική έρχεται από τα κάτω. Οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες μπήκαν στο φθινόπωρο με προσανατολισμό να κηρύξουν απεργία όσο γίνεται πιο αργά και κατέληξαν να καλούν στις 20 Νοέμβρη. Τώρα βλέπουν τη βάση να έχει ήδη ξεσηκωθεί. Ευτυχώς η ΑΔΕΔΥ κάλυψε την απεργία των εκπαιδευτικών απέναντι στην προκλητική επίθεση της κυβέρνησης να βγάλει την απεργία παράνομη.

Το ίδιο ισχύει για τις πολιτικές ηγεσίες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Όχι μόνο είναι απορροφημένες στις εσωκομματικές τους διαδικασίες, αλλά έχουν μετατοπιστεί τόσο δεξιά ώστε δεν βρίσκουν ούτε λέξη στήριξης για τους απεργούς και τα αιτήματα της εργατικής τάξης.

Σύγκρουση 

Η τελευταία δημοσκόπηση που έγινε, δείχνει τη Νέα Δημοκρατία να βρίσκεται στο 22,5% και ταυτόχρονα ένα 49% των ερωτηθέντων να δηλώνει «κανένα κόμμα» ως απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η εναλλακτική. Οι απεργοί δεν έχουν τα μάτια τους στραμμένα στη Βουλή και στις εκλογές, ψάχνουν να κερδίσουν τις διεκδικήσεις τους σε σύγκρουση με την κυβέρνηση με τις δικές τους δυνάμεις.

 

Αυτή η διάθεση εκφράζεται και με την πολιτικοποίηση που χαρακτηρίζει αυτό το απεργιακό κίνημα. Οι απεργοί της Υγείας έκαναν τον Γεωργιάδη να τρέχει να κρυφτεί από την κατακραυγή τους. Τα μηχανάκια των εργαζόμενων στη Διανομή έδωσαν το «παρών» και στο πλευρό της συγκλονιστικής συναυλίας για τους νεκρούς των Τεμπών και στην κεφαλή της πορείας για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του Μοχάμεντ Καμράν. Οι Ναυτεργάτες διαδήλωσαν στο πλευρό της Παλαιστίνης έξω από τη Μότορ Όιλ και οι Λιμενεργάτες του Πειραιά μπλόκαραν πλοίο που κουβαλάει όπλα για το Ισραήλ.

Το απεργιακό κίνημα συγκρούεται με την κυβέρνηση και με τα αφεντικά, όχι «μόνο» για τα οικονομικά αιτήματά του ενάντια στην ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και ενάντια στον πόλεμο και στον ρατσισμό, με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή και σαν δασκάλες και σαν καθαρίστριες. Αυτά τα χαρακτηριστικά των αγώνων που ξεδιπλώνονται «φωνάζουν» ότι χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά.

Μια Αριστερά που δίνει τις δυνάμεις της για να στηρίζει και να οργανώνει αυτό το κίνημα, να δυναμώνει τις ρίζες του μέσα στους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές, να το συντονίζει και να κλιμακώνει τις μάχες του.

Μια Αριστερά που συνδέει και γενικεύει τα αιτήματα σε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ανατροπής, μια Αριστερά που απλώνει τους ορίζοντες της πολιτικοποίησης ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό για να τσακίζει τη φασιστική απειλή και να γκρεμίσει τη μισητή κυβέρνηση.

Μια Αριστερά με στρατηγική την εργατική επανάσταση, για μια κοινωνία σοσιαλιστική, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και κάθε καταπίεση.

Αυτό είναι το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, γι’ αυτήν την Αριστερά αγωνίζεται το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Ελάτε να την κατακτήσουμε μαζί.