ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Ο Δρόμος Του Νοέμβρη Σήμερα

Πενήντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο έχουμε μια τεράστια εμπειρία. Τα συλλαλητήρια για την Παλαιστίνη σε όλο τον κόσμο θυμίζουν τα συλλαλητήρια ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Πώς ξεκίνησε το Πολυτεχνείο, πώς ξεκίνησε ο Μάης του '68; Γιατί ξεσηκώθηκαν όχι μόνο οι φοιτητές στην Αμερική, αλλά σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο ενάντια στον πόλεμο και τις δικές τους κυβερνήσεις που ήταν μέσα στον πόλεμο. Έτσι ξεσηκωνόμαστε κι εμείς ενάντια στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη που είναι μέχρι τα μπούνια μέσα στον πόλεμο στην Παλαιστίνη.

Σε αυτή την περίοδο ζούμε. Παγκόσμια ο κόσμος παλεύει και οι κυβερνήσεις βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Η μεγαλύτερη πολιτική κρίση που έχουν περάσει οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Κοιτάξτε που βρίσκονται, είτε είναι δεξιές, συντηρητικές, είτε σοσιαλδημοκρατικές. Αυτό δεν έχει γίνει μόνο επειδή ο καπιταλισμός τους δεν δουλεύει. Προφανώς δεν δουλεύει. Έχουν οικονομική κρίση, δεν έχουν σταματήσει να καταστρέφουν το περιβάλλον, δημόσια αγαθά, ζωές. Μόνο φέτος: δολοφονίες στα Τέμπη, στην Πύλο, στη Δαδιά, στο Αιγαίο, δολοφονίες τώρα στην Παλαιστίνη. Τότε λέγαμε αντίσταση στη χούντα, τώρα λέμε αντίσταση στον καταστροφικό καπιταλισμό.

 

Ο κόσμος ζητά μια Αριστερά στην οποία θα στηριχτεί. Και έχουμε την εμπειρία ότι αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να είναι αυτή που δεν βάζει μπροστά τη σύγκρουση με το σύστημα. Κοιτάξτε τι συμβαίνει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όλη τη Ευρώπη. Το 2012 δημιουργήθηκε η “νέα αριστερά” σε όλη την Ευρώπη. Μέσα από την κρίση, τα μνημόνια, τις επιθέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% έφτασε στο 30%, το Ποδέμος από ανύπαρκτο έγινε μια μεγάλη δύναμη με 20% και 30%, το Die Linke από ένα σπάσιμο από τη σοσιαλδημοκρατία έγινε ένα μεγάλο κόμμα. Αντίστοιχα το Μπλόκο στην Πορτογαλία. Πού είναι τώρα όλα αυτά τα κόμματα;

Ανέβηκαν σαν ρουκέτες και πέφτουν σαν τούβλα. Γιατί; Γιατί έβαλαν ένα προορισμό, ότι θα γίνουν κυβερνήσεις, ότι ο δρόμος περνάει μέσα από το κοινοβούλιο. Αυτή είναι η εικόνα της τελευταίας δεκαπενταετίας. Μιας πορείας ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, που πάλεψε και μεγάλωσε την αριστερά και καλά έκανε. Και υπήρχε μια ολόκληρη συζήτηση. Τι θα γίνει; Θα εκπροσωπήσετε το εργατικό κίνημα στη Βουλή; Δεν υπάρχει ελπίδα εκεί, θα χάσετε, θα πέσετε. Ή θα βαδίσετε με το εργατικό κίνημα μπροστά που θα αρχίσει να βάζει το θέμα του κράτους, του εργατικού ελέγχου, της ανατροπής;

Εμπειρία

Η εμπειρία για τα αδιέξοδα των συμβιβασμών και της δεξιάς προσαρμογής είναι διδακτική. Κοιτάξτε τι έγινε στην Ιταλία. Ένα μεγάλο Κομμουνιστικό Κόμμα, που κατέληξε στο ότι θα αλλάξουμε τα πράγματα σε συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες. Οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες, το φοιτητικό κίνημα «δεν βοηθούν» έλεγε η ηγεσία, να βάλουμε έναν «Κασσελάκη». 'Εβαλαν τον Ρέντζι που μετέτρεψε το ΙΚΚ σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς. Τι έγινε; Μέσα από την απογοήτευση και τη διάλυση, βγήκε η Μελόνι. Αυτή είναι η προοπτική που φέρνει ο δρόμος του ρεφορμισμού.

 

Δεν θα αφήσουμε να συμβεί το ίδιο εδώ. Είναι καθήκον μας να κερδίσουμε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την επαναστατική προοπτική. Δεν αρκεί να τους κάνουμε απλώς κριτική. Πρέπει να παλέψουμε μαζί τους για να έρθουν εδώ. Με τους χιλιάδες που ήθελαν την αλλαγή και τώρα βρίσκονται στη μέση του πελάγους και αναζητούν προοπτική. 

Μπροστά μας είναι όλες οι μάχες. Πρώτα απ' όλες οι εργατικές, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, παντού. Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος, απαιτεί αυξήσεις, προσλήψεις, ελεύθερο συνδικαλισμό, ενάντια στις αξιολογήσεις. Σε αυτές τις μάχες έχουμε κοινή δράση με τον κόσμο που απογοητεύεται από την κοινοβουλευτιή αριστερά και φεύγει. Δεν θέλουμε να είναι απογοητευμένος, θέλουμε να είναι μαχητής, στην πρώτη γραμμή μαζί μας.

Έχουμε τη μεγάλη μάχη για την Παλαιστίνη. Είναι το αντίστοιχο του Βιετνάμ, μπορεί να τους τσακίσει όλους μα όλους, σε όλες τις χώρες. Χρειάζεται να παλέψουμε με όλο αυτόν τον κόσμο. Η πρωτοβουλία Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο – Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη είναι αναγκαία. Μέσα στους εργατικούς χώρους προτείνουμε και τη μάχη της απεργίας και τη μάχη της Παλαιστίνης. Το ίδιο στις σχολές. Είναι οι μάχες ενάντια στην καταπίεση. Το Υπουργείο Οικογένειας ετοιμάζεται να οργανώσει ένα «μονοήμερο». Θα πρέπει να τους το διαλύσουμε όπως όλες τις σεξιστικές απόπειρες να ρίξουν τα βάρη στις γυναίκες.. 

Άρα έχουμε να οργανώσουμε πολλές μάχες, με όλο τον κόσμο της αριστεράς και ταυτόχρονα ανοίγοντας τη συζήτηση για την στρατηγική. Αυτό έχει να μας δείξει το Πολυτεχνείο. Το γιατί ο δρόμος είναι ο σοσιαλισμός, η επανάσταση, ο επαναστατικός δρόμος του Νοέμβρη. Τότε η επαναστατική αριστερά δεν είχε τη δύναμη, την αριθμητική αλλά και την εμπειρία, να κερδίσει μέχρι το τέλος. Παρόλο που καθόρισε τις εξελιξεις, δεν μπόρεσε να κερδίσει όλη την προοπτική.

Αυτή τη στιγμή η επαναστατική αριστερά δεν είμαστε τρεις ή χίλιοι δεκατρείς, είμαστε χιλιάδες. Η Διακήρυξη της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης για την Παλαιστίνη είναι απόδειξη ότι είμαστε σε πολλά μέρη του κόσμου και μπορούμε παντού να δώσουμε αυτή τη μάχη. Είμαστε και εδώ, στηρίζουμε τις μάχες, μεγαλώνουμε και τραβάμε όλη την αριστερά στην επαναστατική προοπτική. Μπορούμε να νικήσουμε.

• Το κείμενο αυτό στηρίζεται στην εισήγηση της Μαρίας Στύλλου στις εκδηλώσεις που οργάνωσε το ΣΕΚ για τα 50 χρόνια του Πολυτεχνείου.