ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Για Την Ανατροπή Της Χάρτινης «Παντοδυναμίας»

Έχει γίνει ρεφρέν της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι ο Μητσοτάκης είναι «παντοδύναμος» και «παίζει χωρίς αντίπαλο». Τα πάντα υποκλίνονται στο «σαράντα τακατό» που πήρε στις εκλογές. Τα πάντα; Όχι ακριβώς. Οι αντιφάσεις ενός καπιταλισμού μέσα στην πολυκρίση του έρχονται να γελοιοποιήσουν τον «παντοδύναμο».

Ο Μητσοτάκης πήγε στο Λονδίνο με στόχο να προσελκύσει επενδύσεις διαφημίζοντας την Ελλάδα ως τον καλύτερο προορισμό. Αντί γι’ αυτό, κατάφερε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο όταν ο Σούνακ ακύρωσε ξαφνικά τη συνάντησή τους. Βέβαια, τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, και όχι μόνο, τρέχουν να αποδώσουν την ακύρωση της συνάντησης σε λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης του βρετανού πρωθυπουργού. 

Πραγματικά, ο Σούνακ αντιμετωπίζει πολιτική κρίση. Το μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη τον ανάγκασε να παραιτήσει την ακροδεξιά υπουργό Εσωτερικών Σουέλα Μπράβερμαν που ήθελε να στείλει την αστυνομία κόντρα σε οχτακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές! Αλλά μια τέτοιας έκτασης πολιτική αστάθεια δεν αντιμετωπίζεται με «επιδείξεις πυγμής» για τα …Γλυπτά του Παρθενώνα.

Αποσταθεροποίηση

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι ήθελε να συζητήσει με τον βρετανό ομόλογό του «τις μεγάλες προκλήσεις της διεθνούς συγκυρίας: Γάζα, Ουκρανία, κλιματική κρίση, μετανάστευση». Προκλήσεις που αποσταθεροποιούν την κυβέρνηση και εδώ. Παραμονές της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα, βγήκε ο Σαμαράς με συνέντευξή του στην Καθημερινή να πει ότι είναι αντίθετος με μια πολιτική «κατευνασμού» απέναντι στην Τουρκία. Και δεν έμεινε «μόνο» σε αυτό. Είναι αντίθετος με την κύρωση από τη Βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών με τη Βόρεια Μακεδονία. Και δεν θα ψηφίσει ρύθμιση για το γάμο των ομόφυλων αν η κυβέρνηση τη φέρει στη Βουλή. Μαζί και ο Βορίδης. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο ο Σούνακ που χρειάζεται να ψάχνει ισορροπίες με την ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του. 

Η πιο μεγάλη αντίφαση, όμως, που αντιμετωπίζει κάθε κυβέρνηση, είναι το ταξικό ρήγμα μέσα στην κοινωνία. Ο «χωρίς αντίπαλο» Μητσοτάκης αντιμετωπίζει την οργή της εργατικής τάξης για τις επιθέσεις που μεθοδεύει σε βάρος της. Παραμονές της ψήφισης του προϋπολογισμού από τη Βουλή, η 48ωρη απεργία των εργατών της Υγείας παίρνει πανεργατικές διαστάσεις, με τη στήριξη της ΑΔΕΔΥ και Εργατικών Κέντρων, και στέλνει μηνύματα πανεργατικής κλιμάκωσης του απεργιακού κύματος.

 

Αυτή η εξέλιξη δεν έπεσε από τον ουρανό. Στις αρχές του Σεπτέμβρη, όταν συνεδρίαζε το Γενικό Συμβούλιο της ΠΟΕΔΗΝ στη Θεσσαλονίκη, η Ζαννέτα Λυσικάτου, εκπροσωπώντας το Συντονιστικό των Νοσοκομείων και το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, έβαλε την πρόταση για απεργιακή κλιμάκωση. Τότε, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες ήταν αντίθετες με αυτή την προοπτική. Οι Κασσελάκηδες είχαν προτεραιότητα την εκκαθάριση του ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά «βαρίδια» του.  Όλες οι ηγεσίες επαναλάμβαναν κουραστικά τη θεωρία των «αρνητικών συσχετισμών» για να αρνηθούν την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.

 

Η μαχόμενη εργατική τάξη, όμως, δεν συμμορφωνόταν με τέτοιες υποδείξεις. Νοσοκομείο το νοσοκομείο, γιατροί και νοσηλευτές, συμβασιούχοι της καθαριότητας και μόνιμοι του διοικητικού προσωπικού άνοιγαν τις μάχες. Το Βενιζέλειο ξεσήκωσε ολόκληρη την Κρήτη για να σωθούν τα νοσοκομεία από την κυβερνητική λεηλασία. Κανένας εργαζόμενος δεν «βρίσκεται στον καναπέ», όταν δικηγόροι και ταξιτζήδες πλημμυρίζουν τους δρόμους ενάντια στις επιθέσεις του Χατζηδάκη.

Είναι τεράστιο πρόβλημα να βγαίνουν οι Κασσελάκηδες στο πλευρό του Μητσοτάκη γιατί «τον πρόσβαλε ο Σούνακ». Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσβάλλει βάρβαρα την εργατική τάξη καθημερινά με επιθέσεις οικονομικές, πολεμικές, ρατσιστικές, σεξιστικές. Είναι ώρα να συσπειρωθούμε στις γραμμές της επαναστατικής αριστεράς που παλεύει για την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων μέχρι τη νίκη.