Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 479)

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός, που θα επιφέρει μεγάλες αλλαγές στον κόσμο γύρω μας και θα έχει τεράστιες συνέπειες στις διεθνείς εξελίξεις.

Στο έδα­φος της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, της υπο­χώ­ρη­σης της αμε­ρι­κα­νι­κής ηγε­μο­νί­ας και των τριγ­μών στην «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση», πα­ρο­ξύ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί με­τα­ξύ με­γά­λων δυ­νά­με­ων και η άγρια πάλη για «σφαί­ρες επιρ­ρο­ής» -που θα κα­θι­στούν όλο και πιο εύ­θρα­στη την ισορ­ρο­πία ανά­με­σα στη «σθε­να­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση» και την πο­λε­μι­κή ανά­φλε­ξη.

Οι λαοί της Ου­κρα­νί­ας απο­τε­λούν σή­με­ρα το με­γα­λύ­τε­ρο θύμα αυτής της σύ­γκρου­σης και χρειά­ζο­νται την αλ­λη­λεγ­γύη μας. Αλλά αυτή η αλ­λη­λεγ­γύη δεν έχει σχέση με τις πο­λε­μο­κά­πη­λες κραυ­γές στη Δύση, που πα­σχί­ζουν να με­τα­τρέ­ψουν την απο­στρο­φή στον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία σε εντο­λή για… πε­ρισ­σό­τε­ρο πό­λε­μο.

Ολα προ­μη­νύ­ουν ότι και στις δυ­τι­κές πρω­τεύ­ου­σες και στη Μόσχα (αλλά και υπό το βλέμ­μα του Πε­κί­νου…) υπάρ­χει προ­θυ­μία αυτή η σύ­γκρου­ση να πα­ρα­τα­θεί και να διευ­ρυν­θεί. Θα έχει πολ­λές στρο­φές και δο­κι­μα­σί­ες, που θα δη­μιουρ­γούν και με­γά­λες πο­λι­τι­κές πιέ­σεις.

Η ανά­γκη ενός πραγ­μα­τι­κά αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος, που δεν θα σύ­ρε­ται στην ουρά κα­μιάς με­γά­λης δύ­να­μης, που θα επι­χει­ρεί να αντι­πα­ρα­τά­ξει τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη των ερ­γα­ζο­μέ­νων απέ­να­ντι σε όλους τους πο­λε­μο­κά­πη­λους γί­νε­ται με­γά­λη. Οι ηρω­ι­κοί Ρώσοι δια­δη­λω­τές δεί­χνουν το δρόμο που οφεί­λου­με να ακο­λου­θή­σου­με όλοι κι όλες στις χώρες μας.

Ούτε στη Ρωσία, ούτε στην Ου­κρα­νία, ούτε σε καμιά χώρα της Δύσης δεν έχου­με οι ερ­γα­ζό­με­νοι να κερ­δί­σου­με οτι­δή­πο­τε από μια συ­νέ­χεια και κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου. Αντί­θε­τα, εί­μα­στε αυτοί που θα πλη­ρώ­σουν τις συ­νέ­πειες –τις απώ­λειες σε ζωές, την πίεση στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, τις συ­νέ­πειες των οι­κο­νο­μι­κών πο­λέ­μων στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, ακόμα και την πα­ρα­νοϊ­κή προ­ο­πτι­κή μιας πυ­ρη­νι­κής σύ­γκρου­σης.

Το εν­δια­φέ­ρον των αρ­χου­σών τά­ξε­ων και των κυ­βερ­νή­σε­ών τους για τις αν­θρώ­πι­νες ζωές «απο­δεί­χθη­κε» πε­ρί­τρα­να στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας, με τα συ­στή­μα­τα υγεί­ας να πα­ρα­μέ­νουν στην ίδια ακρι­βώς τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση 2 χρό­νια (!) μετά την εμ­φά­νι­ση του κο­ρο­νοϊ­ού και το «τρα­γού­δι» πλέον να λέει ότι πρέ­πει «να μά­θου­με να ζούμε» με αυτή την κα­τά­στα­ση. Οι πόροι που θα μπο­ρού­σαν να αντι­με­τω­πί­σουν την παν­δη­μία και να στη­ρί­ξουν την κοι­νω­νία από τις συ­νέ­πειες των μέ­τρων πε­ριο­ρι­σμού της υπάρ­χουν. Αλλά τα χρή­μα­τα που θα μπο­ρού­σαν να σώ­σουν ζωές και να στη­ρί­ξουν τους ευά­λω­τους, κα­τευ­θύ­νο­νται σε ερ­γα­λεία θα­νά­του. Σή­με­ρα αυτή η πα­ρά­νοια (από τη σκο­πιά της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας) κλι­μα­κώ­νε­ται, καθώς τα κράτη με­τα­τρέ­πο­νται σε «αστα­κούς».

Το εν­δια­φέ­ρον των αρ­χου­σών τά­ξε­ων και των κυ­βερ­νή­σε­ών τους για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα έχει «απο­δει­χθεί» με πολ­λα­πλούς τρό­πους τα τε­λευ­ταία χρό­νια, αλλά με προ­με­τω­πί­δα την ορ­γα­νω­μέ­νη απαν­θρω­πιά απέ­να­ντι στους με­τα­νά­στες και πρό­σφυ­γες και την συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια «εξοι­κεί­ω­σης» της κοι­νής γνώ­μης με τον υπο­βι­βα­σμό ολό­κλη­ρων πλη­θυ­σμών σε «ανά­ξιων δι­καιω­μά­των». Κα­λού­μα­στε «να μά­θου­με να ζούμε» με την αθλιό­τη­τα των καμπς και των βί­αιων επα­να­προ­ω­θή­σε­ων. Σε αυτό το πεδίο ξε­χει­λί­ζει η υπο­κρι­σία τις τε­λευ­ταί­ες μέρες. Μπρο­στά στη μα­ζι­κή έξοδο των Ου­κρα­νών κατά εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες, οι κυ­βερ­νή­σεις, προ­κει­μέ­νου να ενι­σχύ­σουν το προ­φίλ «αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον ου­κρα­νι­κό λαό», ορ­γα­νώ­νουν (καλώς!) την υπο­δο­χή τους. Παίρ­νο­ντας τέ­τοια μέτρα «ανα­κα­λύ­πτουν» ότι τε­λι­κά… χω­ρά­με κι άλ­λους. Αρκεί να είναι «Ευ­ρω­παί­οι», «μορ­φω­μέ­νοι», «ξαν­θοί γα­λα­νο­μά­τη­δες» (!), οι οποί­οι κατά πώς φαί­νε­ται είναι «άν­θρω­ποι σαν αυ­τούς που έχου­με για γεί­το­νες» (οι «σκου­ρό­χρω­μοι» δεν κά­νουν για γεί­το­νες…). Τέ­τοιες ξε­διά­ντρο­πες δη­λώ­σεις επι­χει­ρούν προ­λη­πτι­κά να απα­ντή­σουν στην εύ­λο­γη απαί­τη­ση να γί­νουν κα­λο­δε­χού­με­νοι όλοι οι πρό­σφυ­γες: Όλοι οι Ου­κρα­νοί, αλλά και όλοι οι Αφ­γα­νοί, οι Σύ­ριοι, οι Ιρα­κι­νοί κ.ο.κ.

Το εν­δια­φέ­ρον των αρ­χου­σών τά­ξε­ων και των κυ­βερ­νή­σε­ών τους για τις συ­νέ­πειες των «οι­κο­νο­μι­κών πο­λέ­μων» στους ερ­γα­ζό­με­νους έχει «απο­δει­χθεί» από τη μοι­ρο­λα­τρι­κή ανοχή στην καλ­πά­ζου­σα ακρί­βεια και την απρο­θυ­μία να βά­λουν χέρι στην «αυ­θόρ­μη­τη» τάση των αφε­ντι­κών να με­γι­στο­ποιούν τα κέρδη τους με κάθε ευ­και­ρία. Έχει φανεί από τον προ­σα­να­το­λι­σμό των ευ­ρω­παϊ­κών πόρων στην ενί­σχυ­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, δια­θέ­το­ντας χρή­μα­τα που θα μπο­ρού­σαν να αλ­λά­ξουν ρι­ζι­κά τις ζωές των «από κάτω» προς το κα­λύ­τε­ρο. Οφεί­λου­με «να μά­θου­με να ζούμε» με την εμπέ­δω­ση της φτώ­χειας. Αυτή η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί επί­σης να επι­δει­νω­θεί, μπρο­στά στο απει­λη­τι­κό φάσμα μιας κα­ται­γί­δας ανα­τι­μή­σε­ων, ενερ­γεια­κής ανα­σφά­λειας, ακόμα και δια­τρο­φι­κής ανε­πάρ­κειας σε πολλά μέρη του πλα­νή­τη.

Και πλέον κα­λού­μα­στε «να μά­θου­με να ζούμε» με τον πό­λε­μο. Πριν τα σκλη­ρά γε­γο­νό­τα στην Ου­κρα­νία, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ προει­δο­ποιού­σε ότι η έντα­ση και οι απει­λές θα είναι «το νέο κα­νο­νι­κό» στην Ευ­ρώ­πη. Καθώς ο κό­σμος θυ­μί­ζει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τα χρό­νια πριν τον Πρώτο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, με τα δι­με­ρή πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να, την επα­να­δια­τύ­πω­ση των συ­σχε­τι­σμών δύ­να­μης, τις διεκ­δι­κή­σεις «σφαι­ρών επιρ­ρο­ής» και την επι­δί­ω­ξη κάθε αστι­κής τάξης να διεκ­δι­κή­σει τους δι­κούς της στό­χους, συν­δέ­ο­ντάς τους με τους ευ­ρύ­τε­ρους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, οφεί­λου­με να θυ­μό­μα­στε τη σχε­τι­κή ελ­λη­νι­κή προϊ­στο­ρία: 100 χρό­νια μετά το 1922, έχου­με να δι­δα­χθού­με πολλά από την αι­μα­τη­ρή τρα­γω­δία του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού πο­λέ­μου αλλά και από την εμ­φά­νι­ση ενός σο­σια­λι­στι­κού-ερ­γα­τι­κού ρεύ­μα­τος του οποί­ου ο πυ­ρή­νας «σφυ­ρη­λα­τή­θη­κε» στην αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση.

Η δύ­σκο­λη εποχή μας απαι­τεί και την αντί­στοι­χη Αρι­στε­ρά. Οι (εκλο­γι­κές και όχι μόνο) δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει διε­θνώς, υπο­γραμ­μί­ζουν τα κα­θή­κο­ντα, που αφο­ρούν την επι­και­ρο­ποί­η­ση και την επι­βε­βαί­ω­ση του «λόγου ύπαρ­ξης» αυτού του ιστο­ρι­κού ρεύ­μα­τος, την ορ­γα­νω­μέ­νη επι­δί­ω­ξη της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής. Οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να ερ­γα­στούν επί­μο­να για την ανά­κτη­ση της «αντι-ηγε­μο­νι­κής» ικα­νό­τη­τας, δη­λα­δή εκεί­νων των στα­θε­ρών ορ­γα­νω­τι­κών και πο­λι­τι­κών δε­σμών με τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, που θα επι­τρέ­πουν στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή να ξα­να­γί­νει μα­ζι­κή και πει­στι­κή. Για να μπο­ρέ­σου­με να αντι­πα­ρα­τά­ξου­με τη συ­νο­λι­κή εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στη «νέα κα­νο­νι­κό­τη­τα» με όλες τις βάρ­βα­ρες πτυ­χές της που θέ­λουν να «μά­θου­με να ζούμε» μαζί τους…