Ανακοίνωση Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας Για Τον Πόλεμο Στην Ουκρανία

Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα

 

 Δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Μόνο μία, η χαώδης απόσταση του εργατικού μαζικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από το σφαγείο του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου!

Ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία συ­γκλο­νί­ζει και τρο­μά­ζει τους λαούς όλου του κό­σμου. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που η αντι­πα­ρά­θε­ση Ρω­σί­ας και ΝΑΤΟ επα­να­φέ­ρει στο πα­γκό­σμιο ακρο­α­τή­ριο τον τρόμο του πυ­ρη­νι­κού ολέ­θρου. Απ’ αυτή την σκο­πιά δεν υπάρ­χουν «απο­στά­σεις», ίσες ή άνι­σες, για την Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό, μα­ζι­κό κί­νη­μα, παρά μόνο μία: η από­στα­ση από το σφα­γείο της εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κής πο­λε­μι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που δια­κιν­δυ­νεύ­ει να ανοί­ξει, κυ­ριο­λε­κτι­κά το «κουτί της Παν­δώ­ρας».

Ο πό­λε­μος αυτός απο­κα­λύ­πτει τον ανορ­θο­λο­γι­σμό του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και μά­λι­στα του ιμπε­ρια­λι­σμού. Αρκεί γι’ αυτό να θυ­μη­θού­με ότι το 2000 ο Πού­τι­ν ή­θε­λε η Ρωσία να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και σή­με­ρα, καθώς αυτό δεν επε­τεύ­χθει, με­τα­τρέ­πε­ται στην αφορ­μή της ανα­ζω­πύ­ρω­σης του πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κού συ­να­σπι­σμού με επι­κε­φα­λής τις ΗΠΑ, μετά από σειρά απο­τυ­χιών της συμ­μα­χί­ας με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα την απο­χώ­ρη­ση από το Αφ­γα­νι­στάν με την ταυ­τό­χρο­νη επά­νο­δο των Τα­λι­μπάν.

Η λε­γό­με­νη «κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» επα­νέ­φε­ρε σε κά­ποιο βαθμό την συ­ζή­τη­ση του προη­γού­με­νου αιώνα για τον «υπε­ρϊ­μπε­ρια­λι­σμό» (ο οποί­ος πα­ρε­μπι­πτό­ντως θε­ω­ρη­τι­κά θα μπο­ρού­σε υπο­τί­θε­ται να φέρει το τέλος των πο­λέ­μων, αντί­θε­τα με την ισορ­ρο­πία του τρό­μου πολ­λών διεκ­δι­κη­τών της πα­γκό­σμιας ηγε­μο­νί­ας). Τα γε­γο­νό­τα θυ­μί­ζουν τις απα­ντή­σεις του Λένιν στον Κά­ου­τσκι ότι κάτι τέ­τοιο είναι απί­θα­νο καθώς ο αντα­γω­νι­σμός που βρί­σκε­ται στον πυ­ρή­να του κα­πι­τα­λι­στι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής δεν το επι­τρέ­πει. Σή­με­ρα ανα­δύ­ε­ται στο κέ­ντρο του κα­πι­τα­λι­σμού αυτή η πο­λε­μι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, με άγνω­στο μέλ­λον αλλά μόνο αρ­νη­τι­κές συ­νέ­πειες για τους λαούς σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, για να υπεν­θυ­μί­σει ότι τα όρια του συ­στή­μα­τος είναι βαμ­μέ­να με το αίμα των «από κάτω», του σύγ­χρο­νου προ­λε­τα­ριά­του.

Σ’ αυτόν τον εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο δεν υπάρ­χει «καλός» και «κακός». Το ΝΑΤΟ, είναι ο γνω­στός πα­γκό­σμιος τρο­μο­κρά­της με τε­ρά­στιο «πορτ­φό­λιο» πο­λε­μι­κών εγκλη­μά­των, επεμ­βά­σε­ων κ.λ.π. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια πε­ρι­κυ­κλώ­νει την Ρωσία, τον κύριο στρα­τιω­τι­κό του αντί­πα­λο στην Ευ­ρώ­πη, όπως στρι­μώ­χνει κα­νείς ένα θηρίο χωρίς διέ­ξο­δο. Η Ρωσία του Πού­τιν, ένας «νε­ό­κο­πος» κα­πι­τα­λι­σμός της αγο­ράς, μείγ­μα της πα­λιάς κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κής νο­με­κλα­τού­ρας με σύγ­χρο­νους ολι­γάρ­χες, και «δη­μο­κρα­τία για τα μάτια», ει­σβάλ­λει στην Ου­κρα­νία σαν να ήταν κρά­τος – μα­ριο­νέ­τα του πρώην συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας που τόλ­μη­σε να γίνει δο­ρυ­φό­ρος της Δύσης! Το άμεσο θύμα είναι, πέρα από τους φα­ντά­ρους, ένθεν κα­κεί­θεν, ο λαός της Ου­κρα­νί­ας (απ’ την ανα­το­λή ως την δύση)! Το «έγκλη­μά» του είναι ότι δεν βρήκε τον δρόμο της χει­ρα­φέ­τη­σης ούτε της ανοι­κο­δό­μη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και πα­ρέ­μει­νε αντι­κεί­με­νο των παι­χνι­διών της εξου­σί­ας (του δυ­τι­κό­φι­λου ου­κρα­νι­κού εθνι­κι­σμού ενα­ντί­ον του ρω­σό­φι­λου με­γα­λοϊ­δε­α­τι­σμού) σε μια χώρα όπου το κε­φά­λαιο βα­σι­λεύ­ει κτη­νω­δώς χωρίς ιδιαί­τε­ρα αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κά προ­σχή­μα­τα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ακόμη και ένο­πλους νε­ο­φα­σί­στες. Όσο για τα κι­νή­μα­τα αυ­το­διά­θε­σης και μά­λι­στα με αρι­στε­ρό πρό­ση­μο δεν υπάρ­χει πιο ολι­σθη­ρός και αυ­το­α­κυ­ρω­τι­κός δρό­μος από την πρόσ­δε­ση, μέσω του εθνι­κι­σμού, σε κά­ποιον ισχυ­ρό ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλο. Η Ιστο­ρία μας δι­δά­σκει πως ο «επα­να­στα­τι­κός δρό­μος» είναι η αλ­λη­λεγ­γύη των «από κάτω» με κο­ρυ­φαία στιγ­μή την Ισπα­νία του ’36, με την οποία σή­με­ρα δεν δια­κρί­νου­με ανα­λο­γί­ες.

Η γε­ω­πο­λι­τι­κή είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα ο ορι­σμός του πε­δί­ου των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και συ­γκρού­σε­ων, που κι­νη­το­ποιούν τους λαούς «τους» στη βάση των «εθνι­κών δι­καί­ων». Σ’ αυτό το «πα­νη­γύ­ρι» των κα­πι­τα­λι­στών δεν υπάρ­χει «τρα­πέ­ζι» για την Αρι­στε­ρά και τους «από κάτω»! Όποιος πο­λι­τι­κός χώρος της Αρι­στε­ράς βλέ­πει ως υπο­χρέ­ω­σή του να πάρει το μέρος κά­ποιας πλευ­ράς, έχει συν­θη­κο­λο­γή­σει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το συ­στη­μι­κό, κα­πι­τα­λι­στι­κό, ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλαί­σιο. Δεν διεκ­δι­κεί κα­νέ­ναν «άλλον κόσμο» παρά μόνο τη συμ­με­το­χή στην δια­χεί­ρι­ση του πα­ρό­ντος. Ενός πα­ρό­ντος κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τά­λευ­σης και ιμπε­ρια­λι­στι­κών και ρα­τσι­στι­κών εγκλη­μά­των. Αυτό ισχύ­ει τόσο με την υπο­στή­ρι­ξη του ΝΑΤΟ που ισο­δυ­να­μεί με την απο­δο­χή του ισχυ­ρό­τε­ρου και πιο επι­θε­τι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου στον πλα­νή­τη όσο όμως και με την Ρωσία ή ακόμη με την Κίνα. Διότι έτσι δεν ανοί­γουν δρό­μοι επου­δε­νί για το ερ­γα­τι­κό, μα­ζι­κό κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, ούτε καν διε­θλα­σμέ­να! Ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός στό­χος αφορά στην ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­στι­κού/ ιμπε­ρια­λι­στι­κού «παι­χνι­διού», των κα­νό­νων του και του ίδιου του «γη­πέ­δου» του, του εθνι­κι­σμού, και όχι ασφα­λώς στη νίκη κά­ποιας αντι­μα­χό­με­νης «ομά­δας» εντός του.

Για τις χώρες που διώ­κο­νται σκλη­ρά και απει­λού­νται άμεσα από τον δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως π.χ. η Κούβα, η Βε­νε­ζου­έλ­λα κ.α. υπάρ­χει μια ορι­σμέ­νη λο­γι­κή στις επι­λο­γές τους, στο πεδίο της «ρεάλ πο­λι­τίκ», να στη­ρί­ζο­νται στην Ρωσία και την Κίνα.

Για τις ορ­γα­νώ­σεις και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς η υπο­στή­ρι­ξη του ΝΑΤΟ, κυ­ριο­λε­κτι­κού «σφα­γέα των λαών», είναι αδια­νό­η­τη ως αυ­το­α­κύ­ρω­ση της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής ταυ­τό­τη­τάς τους. Όμως και η υπο­στή­ρι­ξη της Ρω­σί­ας, που συχνά εμ­φα­νί­ζε­ται ως «εχθρός του εχθρού»,πέραν του ότι, πρώτα και κύρια, είναι αυτή που ει­σέ­βα­λε σε άλλη χώρα, απο­τε­λεί δια­στρέ­βλω­ση του ορά­μα­τος και ήττα της ίδιας της σκέ­ψης και των ιδεών όπου τη θέση της ανα­τρο­πής του κα­πι­τα­λι­στι­κού τρό­που πα­ρα­γω­γής, της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, της «έμ­φυ­λης» απε­λευ­θέ­ρω­σης, της προ­στα­σί­ας του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος έχει πάρει ένα μείγ­μα εθνι­κι­σμού και νο­σταλ­γί­ας του κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ή αλ­λιώς της αγο­ράς με κρα­τι­κή διοί­κη­ση. Ωστό­σο θά­πρε­πε να θυ­μού­νται ότι αφε­νός η Ρωσία του Πού­τιν δεν είναι η ΕΣΣΔ, και αφε­τέ­ρου ότι ακόμη κι αυτά τα κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κά κα­θε­στώ­τα πρό­κυ­ψαν ως εκ­φυ­λι­σμός και ήττα μιας επα­νά­στα­σης που ασφα­λώς δεν έγινε με αυτές τις ση­μαί­ες!

Οι λαοί, τα κι­νή­μα­τα, οι ορ­γα­νώ­σεις και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς πρέ­πει να συ­ντο­νί­σουν τις επι­λο­γές και τον βη­μα­τι­σμό τους στην ανοι­κο­δό­μη­ση ενός σύγ­χρο­νου και μα­ζι­κού αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος πρω­το­στα­τώ­ντας στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ίδιες τις κυ­βερ­νή­σεις τους και τις «εθνι­κά» εμ­φο­ρού­με­νες φι­λο­πό­λε­μες επι­λο­γές τους, σε όποιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο κι αν ανή­κουν.

Στην Ελ­λά­δα, όπου σή­με­ρα βα­θαί­νει η «πα­ρα­δο­σια­κή» σύν­δε­σή της χώρας με τη Δύση και το ΝΑΤΟ, με τις στρα­τιω­τι­κές συμ­φω­νί­ες με Γαλ­λία και ΗΠΑ, με τις αυ­ξα­νό­με­νες αμε­ρι­κα­νι­κές/ να­τοϊ­κές βά­σεις, με τον άξονα με την Αί­γυ­πτο του δι­κτά­το­ρα Σίσι και το κρά­τος – απαρτ­χάιντ του Ισ­ρα­ήλ και με τα συ­νε­χό­με­να εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, πα­λεύ­ου­με για:

• να στα­μα­τή­σει ο πό­λε­μος τώρα
• να δια­λυ­θεί το ΝΑΤΟ και να κλεί­σουν οι βά­σεις
• να μην συμ­με­τέ­χει κα­νέ­νας Έλ­λη­νας φα­ντά­ρος στον πό­λε­μο
• να πέσει η φι­λο­πό­λε­μη, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη

Για την σύγ­χρο­νη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά υπάρ­χει ένας δρό­μος. Αυτός της ανε­ξάρ­τη­της θέσης της για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή και τον Σο­σια­λι­σμό κό­ντρα στην εγ­χώ­ρια άρ­χου­σα τάξη και τους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς. Με τις ιδέες του διε­θνι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης κό­ντρα στον εθνι­κι­σμό, τον μι­λι­τα­ρι­σμό και τον πό­λε­μο!